ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 615

“อ๊าก！”

กิเลนโมโหอย่างมาก ทำไมภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนของนายท่านไปอยู่ในมือของเซียวเฉวียน！

ทำไม？

ทำไม！

กิเลนส่งเสียงร้องอย่างโมโห กีบเท้าทั้งสี่กีบกำลังลุกเป็นไฟ！

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุนมีแสงสายฟ้าผ่านับหมื่นถูกปล่อยออกมามากมาย พุ่งออกมาด้านหน้าเพื่อนำทางให้ไป๋ฉี่

กิเลนค่อยๆถอยออกมา สายตาเยือกเย็นของไป๋ฉี่ ดาบจิงหุนทั้งสิบเล่มพุ่งเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว

แสงฟ้าผ่านี้เป็นแสงฟ้าผ่าบนเกาะจูเสิน ตอนนั้นหลังจากที่ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิได้เก็บแสงฟ้าผ่าเข้าไป เซียวเฉวียก็ค้นพบว่า เก็บเข้าไปหนึ่งครั้ง ก็สามารถนำออกมาใช้งานได้อย่างไม่จำกัด

ยอดเยี่ยม！

ยอดเยี่ยม！

แสงฟ้าผ่านับหมื่น สว่างกว่าพระอาทิตย์ในตอนกลางวัน

ลำแสงที่สว่างไสวนี้ ส่องสว่างจนทำให้จ้าวอีโต้วลืมตาไม่ขึ้น

จ้าวอีโต้วทำให้พระราชวังฉางหมิงกลายเป็นเปลวไฟภูเขาที่แผดเผา และเซียวเฉวียนทำให้ที่แห่งนี้กลายเป็นนรกที่แม้แต่ผียังหวาดกลัว！

เขาไม่สามารถลืมตาได้！

มันสว่างมาก！

ถ้ายังพยายามที่จะลืมตาขึ้น กลัวว่าตาจะบอดได้！

เขาหลับตาแน่น หยุดอยู่ที่เดิม เขาไม่กล้าออกไปแล้ว มิฉะนั้นกิเลนยังไม่ทันที่จะเข้ามาใกล้เขา เขาจะโดนแสงฟ้าผ่าที่มีอยู่เต็มไปหมดจนตาย！

จ้าวอีโต้วเพียงแค่ได้ยินเสียงการต่อสู้ก็สามารถแยกแยะสถานการณ์ของการต่อสู้ได้

“อ๊าก！”

“ชง เชง เชง！”

“ฟู่ฟู่พลักกลัก！”

กิเลนส่งเสียงร้องคำรามสั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้าทำให้รู้สึกเยือกเย็น เสียงของดาบจิงหุนดังและมีพลัง ยิ่งมีพลังรวมเป็นหนึ่งเดียวมากขึ้น！

ไป๋ฉี่จะต้องเข้าไปใกล้กิเลนแล้ว！

ยังมีไฟ เสียงไฟฟู่ฟู่พลักพลักดังขึ้น！

จ้าวอีโต้วขมวดคิ้ว “พลักพลัก” เป็นเสียงของท่อนไม้ที่โดนผ่าแยกออกเป็นสองท่อน

จะต้องเป็นเสียงสายฟ้าผ่าที่มีพลังอย่างหนาแน่นถึงจะสามารถผ่าเสาของพระราชวังออกเป็นสองท่อนได้！

เสียงมีความสลับซับซ่อนมาก แต่ทุกๆเสียงที่ได้ยินมีความชัดเจน ทุกๆเสียงทั้งหมดล้วนแล้วแต่มีพลังอย่างมาก！

ไป๋ฉี่และกิเลนต่างฝ่ายต่างไม่มีทางยอมกันแน่นอน！

ในอากาศ มีกลิ่นไม้ที่ถูกเผาจนกลายเป็นขี้เถ้า

หลังจากที่เกิดฟ้าผ่า ยังคงมีกลิ่นของดินลอยอยู่ในอากาศ

กลิ่นนั้น ยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ

มีเพียงเสียงของเซียวเฉวียนเสียงเดียวที่จ้าวอีโต้วไม่ไม่ได้ยิน และก็ไม่ได้ยินเสียงของฮ่องเต้ด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะหลับตาทั้งสองข้าง แสงที่สว่างไสวผ่านทางสายตาก็ยังทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว

น่ากลัว！

น่ากลัวอย่างมาก！

พู่กันเฉียนเขายังไม่ทันที่จะได้ขโมยเอามาได้ ก็เกิดเรื่องของภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิ！

จ้าวอีโต้วรู้ว่า ฮ่องเต้องค์ก่อนมอบรูปภาพภาพหนึ่งให้เซียวเฉวียนและฉินซูโหรว แต่ทุกคนคิดว่าก็เป็นแค่เพียงแค่ภาพๆหนึ่งเท่านั้น

ผลสุดท้าย กลับเป็นอาวุธ และยัง เป็นอาวุธที่สามารถบันทึกเสียงของคนเอาไว้ได้！

บ้าเอ้ย เซียวเฉวียนมีของล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ทำไมไม่รีบเอาออกมาใช้โดยเร็ว？ถ้าข้าจ้าวอีโต้วรู้มาก่อนว่ามีของล้ำค่ามากมายอย่างนี้ ข้าจะต้องค่อยระแวดระวังเซียวเฉวียนให้มากกว่านี้！

เซียวเฉวียนและกิเลนต่อสู้กัน ทำให้คนทั้งพระราชวังตื่นตกใจ ทั้งลำแสงฟ้าผ่าหมื่นแสงผ่าจากฟ้าลงมา แสงฟ้าผ่าลอดผ่านเผาไหม้ไปทั่ว พุ่งตรงไปยังอสุราของไป๋ฉี่ พระราชวังไม่เคยเกิดเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นอย่างนี้มาก่อน？

“ท่านหญิง！โอกาสมาถึงแล้ว！”

ตอนนี้ ข้าหลวงหญิงของวังหลังต่างเร่งรีบไปแจ้งข่าวสถานการณ์การต่อสู้

หลังจากที่นางนิ่งสงบลงแล้ว มั่วสี่ที่มือไม่ได้เปื้อนเลือดแม้แต่น้อย และไม่หันกลับไปมองแม้แต่นิดเดียว: “เอาตัวนางผู้หญิงเลวนี่ไปฝัง เก็บเป็นความลับ”

“เพคะ ท่านหญิง”

บนพื้น เลือดของแม่เล้าเกาไหลไปโดนปลายเท้าของมั่วสี่

มั่วสี่ยังจำได้ดีว่าเลือดนั้นทั้งเหนียวทั้งเหนอะ นางขมวดคิ้วรังเกียจ ดีใจยิ้ม มองไปที่ต้นผลไม้ในลานบ้าน ท่าทางขี้เกียจเป็นอย่างมาก：“คนเลวนั่น ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว？”

คนเลว เป็นชื่อเรียกแทนของฉินซูโหรว

ฉินซูโหรวเป็นองค์หญิง สูงส่งและมีเกียรติ ตระกูลก็เป็นตระกูลแม่ทัพ นางสนมของวังหลังถึงแม้ว่าส่วนมากจะเกิดมาในชาติตระกูลที่สูงส่งร่ำรวย แต่ก็ไม่มีเกียรติสูงส่งมากเท่ากับองค์หญิงฉินซูโหรว

ดังนั้นเหล่านางสนมให้เกียรติเคารพฉินซูโหรวอย่างมาก พูดคุยกันเป็นการส่วนตัว ก็จะเรียกว่าองค์หญิง

มีเพียงมั่วสีคนเดียวที่ใช่คำว่าคนเลวเรียกนาง มั่วสีเกิดในตระกูลที่ไม่ได้สูงส่งมาก แต่ความทะเยอะทะยานมีมากกว่านางสนมคนอื่น

ฉินซูโหรวอะไร ไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตาไม่สนใจ

ถ้านับจากตามฐานะแล้ว มั่วสี่เป็นพี่สะใภ้ของฮ่องเต้ของฉินซูโหรว ในสายตาของมั่วสี่ ฉินซูโหรวไม่ได้มีอะไรสูงส่งเลย

เหล่าข้าหลวงหญิงคุ้นชินกับการที่นายหญิงของพวกนางเรียกแบบนี้ ขันทีคนหนึ่งเดินเข้าไป รีบแจ้งข่าวว่า：“ท่านหญิง คนเลวคนนั้นได้รับกระบี่ชีวันมาเล่มหนึ่ง”

กระบี่ชีวัน？

นี่มันเป็นข้อห้ามข้อแรก？

“ดี ในที่สุดข้าก็หาข้อผิดพลาดของนางได้แล้ว”

มั่วสี่ดีใจตบมือ ขันทีรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย: “ท่านหญิง คงไม่อาจทำอะไรคนเลวคนนั้นได้ กระบี่ชีวัน ไทเฮาทรงเป็นผู้ประทานให้”

อีแก่คนนี้ ดวงตาของมั่วสี่สงบนิ่งลง ไทเฮาปากก็ทรงตรัสว่ามีความเมตตากรุณาและมีกฏระเบียบ ถึงตอนนี้เพื่อหลานสาวของตัวเอง ถึงกับทำกระบี่ชีวัน？

ในตอนนี้ทางด้านของไทเฮาคงทำอะไรไม่ได้ มั่วสีโยนเมล็ดแตงโมในมือทิ้ง ：“แปลกจริงเป็นไปได้อย่างไร！”

“ท่านหญิง เรื่องสำคัญขนาดนี้ ต้องบอกใต้เท้าเซียวไหมพระเจ้าค่ะ？”

“วันนี้พี่เซียวอยู่ในวัง ข้ากับเขานัดเจอกันค่อนข้างลำบาก เรื่องนี้ก็เขียนจดหมายบอกไม่ได้” มั่วสี่ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา มีรอยยิ้มที่สวยงาม “เจ้าไปบอกคุณชายอี้กุย เขาสามารถบอกพี่เซียวได้”

“ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปจัดการ”