ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 618

แม้ไป่ฉี่โง่เขลา

แต่ถึงอย่างนั้นผู้อื่นก็มิสามารถว่าเขาได้

ก็เหมือนกับลูกของตน ที่ตนสามารถตีได้ด่าได้ แต่ผู้อื่นห้ามทำเยี่ยงนี้เด็ดขาด

น้ำเสียงของจ้าวอีโต้วกราดเกรี้ยวเป็นอย่างมาก กิเลนก็ถูกโดนปราบ เขารู้ตัวเองดีว่าถ้าตนออกจากวังแล้ว คงกลับไปอีกมิได้แน่ ดังนั้นเขาจึงยิ้มอย่างกล้าหาญมากยิ่งขึ้น

เขาล้มลงกับพื้นและเงยหน้าขึ้น หัวเราะลั่น โง่ ช่างโง่เขลานัก! เขาคาดไม่ถึงว่าไป๋ฉี่จะทุ่มทั้งชีวิตเพื่อชัยชนะเพียงชั่วขณะ

ก่อนที่จะให้กับเลือดกิเลน ไป๋ฉี่คือหนึ่งในราชองครักษ์ที่เก่งกาจที่สุดในเมืองหลวง ตราบใดที่เขาอยู่ข้างๆ เซียวเฉวียนอย่างซื่อสัตย์ ไป๋ฉี่จะมีชีวิตอยู่ได้สักวันหนึ่ง

เฉกเช่นเซียวเฉวียนมอบเงินให้ไป๋ฉี่ไปจำนวนหนึ่ง ให้เขาไปมีครอบครัวและมีอาชีพ เป็นสามีที่ดีและเป็นพ่อที่ดี

แม้ว่าเขาจะต่อสู้กับราชองครักษ์คนอื่น แต่ด้วยความแข็งแกร่งของไป่ฉี่ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ แม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้กับต่อสู้ชาวยุทธ์แท้ แต่เขาจะไม่เสียเปรียบ

คำพูดนี้ ไม่มีวันตาย

แต่หาได้เป็นเหมือนตอนนี้ไม่ ฮ่าอ่าฮ่าฮ่า จ้าวอีโต้วหัวเราะจนน้ำตาไหล เขามองไปที่ไป๋ฉี่ที่มรท่าทีสง่างามและเงียบสงบ ตอนนี้ไป๋ฉี่คืออาหารอันโอชะอันดับหนึ่งในใจของกิเลนไปเสียแล้ว

หากวันหนึ่ง ไป่ฉี่จะต้องตายในปากของกิเลน

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะทำดีต่อไป๋ฉี่ ให้เงินไป๋ฉี่มากสักเท่าไร หาภรรยาที่งดงามให้เขาสักเพียงใด ไป๋ฉี่ก็คงไม่มีทางได้รับรู้

ไป๋ฉี่เลือกวิธีนี้เพื่อทำให้กิเลนเชื่อง และเขาถูกกำหนดให้ต้องชดใช้

จ้าวอีโต้วยังจำได้ว่า เมื่อครั้นที่เว่ยเชียนชิวประทานกิเลนมาให้เขา ได้เตือนนักเตือนหนา ว่าอย่าเรียกกิเลนก่อนที่จะถึงช่วงเวลาวิกฤติของชีวิตหรือความตาย ถ้ามิถึงคอขาดบาดตาย มิสามารถเลี้ยงด้วยเลือดได้ เลือดของคนหรือเลือดสัตว์ใด ๆ ก็มิได้ทั้งนั้น

แต่ไหนแต่ไรจ้าวอีโต้วไม่เคยพบเจอเว่ยเชียนชิวมีท่าทีเข้มงวดจริงจังแทนเรื่องราวเช่นนี้มาก่อน

“ขอรับ! แม้ข้าตายก็จะไม่ลืมเป็นอันขาด!” จ้าวอีโต้วซื่อสัตย์มากต่อหน้าเว่ยเชียนชิว เว่ยเชียนชิวสั่งไม่ให้กิเลนแตะต้องเลือดสด หลายปีที่ผ่านมา จ้าวอีโต้วก็มิได้ให้กิเลนแตะต้องเลือดสดสักหยด

แม้ว่ากิเลนจะถูกปิดล้อมเมื่อครู่นี้ ในจิตใต้สำนึกของจ้าวอีโต้วก็ไม่เคยคิดที่จะผิดสัญญากับเว่ยเชียนชิว

จ้าวอีโต้วเคยถามอย่างกึ่งรู้ว่า เพราะเหตุใด? กลัวว่ากิเลนจะกลายเป็นสัตว์กระหายเลือดกินคนใช่หรือไม่?

เว่ยเชียนชิวตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อย่าถามให้มากความ นี่ก็เพื่อดีต่อตัวเจ้าเอง”

“น่าขันมากเชียวหรือ?”

เงารูปร่างสูงใหญ่ ปกคลุมจ้าวอีโต้วที่นั่งอยู่บนพื้น

จ้าวอีโต้วหัวเราะโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้น เขามองดูเงาบนพื้นอย่างไม่เต็มใจแล้วพูด “เซียวเฉวียน…เจ้านี่แข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิดไว้มาก”

“ที่แท้เจ้าก็ซ่อนความแข็งแกร่งมาโดยตลอดอย่างนั้นหรือ?”

ไม่ว่าพู่กันจินหลุนเฉียนคุน

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน

อาวุธเวทย์มนตร์เหล่านี้เพิ่งปรากฏขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เกินกว่าจ้าวอีโต้วจะรับมือไหว เซียวเฉวียนยังคงเป็นลูกเขยที่ขอทานอาหารในตระกูลฉินหรือไม่?

เจ้านายท่านผู้นี้ มิใช่ว่าแสร้งเป็นอ่อนแอให้ศัตรูตายใจหรือไร?

เขาค่อย ๆ เผยอหน้าขึ้นมา มองไปที่เซียวเฉวียนที่กำลังจ้องมองมาที่เขา “ที่แท้เจ้าก็ซ่อนมาตั้งนานแล้ว ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริง ๆ”

“ข้าจะถามเจ้าเพียงคำถามเดียว” เซียวเฉวียนนั่งยองลง แววตาดุดัน “ก่อนที่พ่อข้าจะตาย ได้คุกเข่าขอร้องอะไรกับเจ้า?”

ความปรารถนาของท่านพ่อก่อนตาย คงต้องเป็นความปรารถนาที่สำคัญที่สุด เซียวเฉวียนต้องรู้ให้ได้

ริมฝีปากจ้าวอีโต้วสั่น เขากลืนน้ำลายลง และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้ามิรู้”

ใช่ มิรู้

และเขาจะไม่มีทางบอกเซียวเฉวียนเด็ดขาด

อย่างไรเสียเขาก็ใกล้จะตาย แล้วเหตุใดเขาจึงต้องบอกเซียวเฉวียนด้วยเล่า?

ให้เซียวเฉวียนคิดจนกระวนกระวายใจ ให้คำถามนี้ฝังไปกับหลุมศพของเขา

ช่างน่าขัน จ้าวอีโต้วคิดว่าทำอย่างนี้จะหลอกใช้คนอย่างเซียวเฉวียนได้ “ดี ในเมื่อเจ้าไม่บอก ข้าจะไปถามท่านพ่อด้วยตัวข้าเอง”

คราหน้า เมื่อจิตสำนึกของเซียวเฉวียนไปที่กวีสมุทรคุนหลุนอีกครั้ง ก็ค่อยถามจากท่านพ่อก็เป็นว่าได้แล้วมิใช่หรือ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่ เซียวเฉวียน! เจ้าคงไม่โง่หรอกกระมัง วิญญาณของพ่อเจ้าตายไปไม่รู้จักกี่ปีแล้ว “ จ้าวอีโต้วทุบพื้น “ นี่เจ้าถามในฝันหรือว่าถามในนรกกันเล่า? ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า!”