ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 624

หากชนเผ่ากลุ่มหนึ่งถูกปราบปรามและทนทุกข์ทรมานมาเป็นเวลานาน พวกเขามักจะจินตนาการว่าวีรบุรุษหรือเทพเจ้าสามารถช่วยพวกเขาได้

ตลอดระยะเวลายาวนานหลายพันปี ชาวคุนหลุนก็จินตนาการถึงเทพเจ้าเช่นกัน

เทพเจ้าองค์นี้รักชาวคุนหลุนสุดหัวใจ และจะพาชาวคุนหลุนออกจากค่ำคืนอันมืดมิดอันยาวนานนับพันปีนี้

คืนแล้วคืนเล่าในขณะที่เล่าเรื่องราวรอบกองไฟ ชาวคุนหลุนมักจะพูดถึงเสมอว่า เทพเจ้าเช่นนี้จะปรากฏตัวในคุนหลุนเพื่อช่วยพวกเขาจากสถานที่อันหนาวเย็นและแสนทรมานอย่างเทือกเขาคุนหลุน

ทว่าเวลาได้ล่วงเลยไปหลายปี ชาวคุนหลุนได้ตายไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า พวกเขาก็ยังคงอยู่บนเทือกเขาคุนหลุน

ผนึกจูเสินยังคงอยู่บนเกาะจูเสิน และรักษามันมานับพันปีในเกาะจูเสิน

พวกเขายังคงไม่สามารถหนีออกจากเทือกเขาคุนหลุนได้ ในผืนแผ่นดินและท้องนภาที่กว้างใหญ่ มีหลายประเทศที่ก่อตั้งและล่มสลายไป ประเทศใหม่เกิดขึ้น เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบกลับตาลปัตร ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับชาวคุนหลุนเลย

ชาวคุนหลุนเหมือนกับกลุ่มชนเผ่าที่ถูกลืมเลือน

พวกเขาทำได้เพียงอยู่บนเทือกเขาคุนหลุนที่หนาวและสูงไปตลอดกาล เหม่อมองดวงดาวที่อยู่ห่างไกลจากฟากฟ้า

เทพเจ้าที่พวกเขากล่าวถึงไม่เคยปรากฏตัว และไม่เคยมีแม้แต่เงา

แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ภาพลักษณ์ของเทพเจ้าก็ยังถูกเล่าต่อกันมาปากต่อปาก อย่างไรเสียมนุษย์จะขาดสิ่งใดไปก็ได้ยกเว้นความหวัง

หากชาวคุนหลุนไม่เชื่อแม้แต่เทพเจ้า เช่นนั้นความหวังของชาวคุนหลุนก็มลายหมดสิ้น และเช่นนั้นก็จะไม่มีผู้ใดคิดที่จะหนีไปจากเทือกเขาคุนหลุนอีก

โชคดีที่ในกระดูกของชาวคุนหลุนถูกสลักไว้ด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า

แม้เวลาจะล่วงเลยนับพันปี ความหวังที่จะหนีออกจากเทือกเขาคุนหลุนยังคงแข็งแกร่งดังเดิม

เพียงแต่ในครั้งนี้ คนที่พวกเขาพึ่งพาไม่ใช่เทพเจ้าในตำนานแห่งคุนหลุนที่เหนือกว่าคนทั่วไป แต่ผู้นั้นคือเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียน?

นายท่านคนก่อนของจวนฉิน?

ลูกหลานของตระกูลที่ยากจน?

แม้ว่าเจี้ยนเหล่าไม่พูดถึงเรื่องซุบซิบในเมืองหลวง ทว่าหนึ่งปีมานี้เซียวเฉวียนได้รับความสนใจ

ค่อนข้างมาก แม้แต่เซียนขั้นสูงอย่างเจี้ยนเหล่า ยังล่วงรู้เรื่องเลวระยำที่เซียวเฉวียนเคยทำ

ท้ายที่สุดแล้วอี้กุยไม่ได้มาขอร้องให้เจี้ยนเหล่าช่วยเซียวเฉวียน ก็ต้องขอร้องให้เขาไปตามหาเซียวเฉวียน

เจี้ยนเหล่าหัวเราะร่า ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ พลางมองไปที่ไป๋ฉี่ “สวะคนหนึ่ง! กล้าเรียกตัวเองว่าเทพเจ้างั้นรึ?”

“ไม่ไตร่ตรองดูตัวเองเสียหน่อยเลย เทพเจ้างั้นรึ? ก็แค่พวกที่ชอบก่อเรื่องก็เท่านั้น!”

อคติที่เจี้ยนเหล่ามีต่อเซียวเฉวียนไม่น้อยเลย ทว่าเขาก็ไม่ใช่คนป่าเถื่อนที่ไร้เหตุผลพวกนั้น เขาชี้ไปยังผนึกสีแดงกลางระหว่างคิ้วของไป๋ฉี่ พลางถามอย่างเยือกเย็น “ผู้ใดกัน ที่ทำให้เจ้ารอดจากผนึกจูเสิน?”

“เซียวเฉวียน”

คำตอบไป๋ฉี่เยือกเย็นยิ่งกว่า

“ข้าไม่เชื่อ”

ความสงสัยของเจี้ยนเหล่าตรงไปตรงมา เซียวเฉวียนจะทำได้อย่างไรกัน?

“รอให้ข้าค้นหาความจริงเสียก่อน!” เจี้ยนเหล่าทำเสียงฮึดฮัด “กล้ามาหลอกข้า ข้าจะบีบหัวเจ้าให้เละเลย!”

“ตามใจ” ความเย็นชาและความไม่สนใจไยดีของไป๋ฉี่ ทำให้เจี้ยนเหล่าโกรธ เหอะ! ผู้อารักขาคนนี้ของเซียวเฉวียนมีความเป็นตัวเองสูงมากเลยทีเดียว?

“ปิ้ว!”

แสงสีขาวพุ่งออกมาสว่างจ้าจนองค์จักรพรรดิไม่สามารถลืมตาได้ เมื่อพระองค์ลืมตาขึ้น ไป๋ฉี่และเจี้ยนเหล่าก็หายตัวไปแล้ว

“ฝ่าบาท นี่คือ?” ขันทีหม่าตกใจจนหน้าซีด เจี้ยนเหล่าและไป๋ฉี่ทั้งสองคนนี้ไม่ใช่คนที่น่ามีเรื่องด้วย ตอนนี้จู่ ๆ ก็หายตัวไป หากไปสู้กันอยู่ที่ไหนสักที่ในวัง เช่นนั้นจะไม่ทำให้วังเสียหายงั้นหรือ?

“เจี้ยนเหล่าไม่มีทางทำร้ายผู้อื่นได้ ไม่ต้องสนใจพวกเขา ดูแลเซียวอ้ายชิงให้ดีก่อนเถอะ”

ตอนที่ฮ่องเต้พูดคำว่า อ้ายชิง กับเซียวเฉวียน จะรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นเล็กน้อย สำหรับคนอื่นก็เรียกตามชื่อเท่านั้น

เห็นได้ว่าฮ่องเต้มีใจยอมรับเซียวเฉวียนด้วยตัวพระองค์เอง ผู้ใดก็ไม่อาจขัดขวางได้

ทว่า เซียวเฉวียนยังไม่ฟื้นขึ้นมา

ฮ่องเต้กลับไปยังพระตำหนักฉางหมิง เขาลอยอยู่กลางอากาศ ดูจากท่าทางเหมือนว่าไม่เป็นอันตรายใด ๆ

เหตุผลที่ฮ่องเต้ทรงคิดเช่นนี้ เป็นเพราะว่าสีหน้าที่สลบไสลไปของเซียวเฉวียน เต็มไปด้วยความเบิกบานใจ ราวกับว่าได้พบเจอเรื่องดี ๆ

เขาไม่มีความเจ็บปวดแม้แต่น้อย