ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 624

หากชนเผ่ากลุ่มหนึ่งถูกปราบปรามและทนทุกข์ทรมานมาเป็นเวลานาน พวกเขามักจะจินตนาการว่าวีรบุรุษหรือเทพเจ้าสามารถช่วยพวกเขาได้

ตลอดระยะเวลายาวนานหลายพันปี ชาวคุนหลุนก็จินตนาการถึงเทพเจ้าเช่นกัน

เทพเจ้าองค์นี้รักชาวคุนหลุนสุดหัวใจ และจะพาชาวคุนหลุนออกจากค่ำคืนอันมืดมิดอันยาวนานนับพันปีนี้

คืนแล้วคืนเล่าในขณะที่เล่าเรื่องราวรอบกองไฟ ชาวคุนหลุนมักจะพูดถึงเสมอว่า เทพเจ้าเช่นนี้จะปรากฏตัวในคุนหลุนเพื่อช่วยพวกเขาจากสถานที่อันหนาวเย็นและแสนทรมานอย่างเทือกเขาคุนหลุน

ทว่าเวลาได้ล่วงเลยไปหลายปี ชาวคุนหลุนได้ตายไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า พวกเขาก็ยังคงอยู่บนเทือกเขาคุนหลุน

ผนึกจูเสินยังคงอยู่บนเกาะจูเสิน และรักษามันมานับพันปีในเกาะจูเสิน

พวกเขายังคงไม่สามารถหนีออกจากเทือกเขาคุนหลุนได้ ในผืนแผ่นดินและท้องนภาที่กว้างใหญ่ มีหลายประเทศที่ก่อตั้งและล่มสลายไป ประเทศใหม่เกิดขึ้น เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบกลับตาลปัตร ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับชาวคุนหลุนเลย

ชาวคุนหลุนเหมือนกับกลุ่มชนเผ่าที่ถูกลืมเลือน

พวกเขาทำได้เพียงอยู่บนเทือกเขาคุนหลุนที่หนาวและสูงไปตลอดกาล เหม่อมองดวงดาวที่อยู่ห่างไกลจากฟากฟ้า

เทพเจ้าที่พวกเขากล่าวถึงไม่เคยปรากฏตัว และไม่เคยมีแม้แต่เงา

แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ภาพลักษณ์ของเทพเจ้าก็ยังถูกเล่าต่อกันมาปากต่อปาก อย่างไรเสียมนุษย์จะขาดสิ่งใดไปก็ได้ยกเว้นความหวัง

หากชาวคุนหลุนไม่เชื่อแม้แต่เทพเจ้า เช่นนั้นความหวังของชาวคุนหลุนก็มลายหมดสิ้น และเช่นนั้นก็จะไม่มีผู้ใดคิดที่จะหนีไปจากเทือกเขาคุนหลุนอีก

โชคดีที่ในกระดูกของชาวคุนหลุนถูกสลักไว้ด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า

แม้เวลาจะล่วงเลยนับพันปี ความหวังที่จะหนีออกจากเทือกเขาคุนหลุนยังคงแข็งแกร่งดังเดิม

เพียงแต่ในครั้งนี้ คนที่พวกเขาพึ่งพาไม่ใช่เทพเจ้าในตำนานแห่งคุนหลุนที่เหนือกว่าคนทั่วไป แต่ผู้นั้นคือเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียน?

นายท่านคนก่อนของจวนฉิน?

ลูกหลานของตระกูลที่ยากจน?

แม้ว่าเจี้ยนเหล่าไม่พูดถึงเรื่องซุบซิบในเมืองหลวง ทว่าหนึ่งปีมานี้เซียวเฉวียนได้รับความสนใจ

ค่อนข้างมาก แม้แต่เซียนขั้นสูงอย่างเจี้ยนเหล่า ยังล่วงรู้เรื่องเลวระยำที่เซียวเฉวียนเคยทำ

ท้ายที่สุดแล้วอี้กุยไม่ได้มาขอร้องให้เจี้ยนเหล่าช่วยเซียวเฉวียน ก็ต้องขอร้องให้เขาไปตามหาเซียวเฉวียน

เจี้ยนเหล่าหัวเราะร่า ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ พลางมองไปที่ไป๋ฉี่ “สวะคนหนึ่ง! กล้าเรียกตัวเองว่าเทพเจ้างั้นรึ?”

“ไม่ไตร่ตรองดูตัวเองเสียหน่อยเลย เทพเจ้างั้นรึ? ก็แค่พวกที่ชอบก่อเรื่องก็เท่านั้น!”

อคติที่เจี้ยนเหล่ามีต่อเซียวเฉวียนไม่น้อยเลย ทว่าเขาก็ไม่ใช่คนป่าเถื่อนที่ไร้เหตุผลพวกนั้น เขาชี้ไปยังผนึกสีแดงกลางระหว่างคิ้วของไป๋ฉี่ พลางถามอย่างเยือกเย็น “ผู้ใดกัน ที่ทำให้เจ้ารอดจากผนึกจูเสิน?”

“เซียวเฉวียน”

คำตอบไป๋ฉี่เยือกเย็นยิ่งกว่า

“ข้าไม่เชื่อ”

ความสงสัยของเจี้ยนเหล่าตรงไปตรงมา เซียวเฉวียนจะทำได้อย่างไรกัน?

“รอให้ข้าค้นหาความจริงเสียก่อน!” เจี้ยนเหล่าทำเสียงฮึดฮัด “กล้ามาหลอกข้า ข้าจะบีบหัวเจ้าให้เละเลย!”

“ตามใจ” ความเย็นชาและความไม่สนใจไยดีของไป๋ฉี่ ทำให้เจี้ยนเหล่าโกรธ เหอะ! ผู้อารักขาคนนี้ของเซียวเฉวียนมีความเป็นตัวเองสูงมากเลยทีเดียว?

“ปิ้ว!”

แสงสีขาวพุ่งออกมาสว่างจ้าจนองค์จักรพรรดิไม่สามารถลืมตาได้ เมื่อพระองค์ลืมตาขึ้น ไป๋ฉี่และเจี้ยนเหล่าก็หายตัวไปแล้ว

“ฝ่าบาท นี่คือ?” ขันทีหม่าตกใจจนหน้าซีด เจี้ยนเหล่าและไป๋ฉี่ทั้งสองคนนี้ไม่ใช่คนที่น่ามีเรื่องด้วย ตอนนี้จู่ ๆ ก็หายตัวไป หากไปสู้กันอยู่ที่ไหนสักที่ในวัง เช่นนั้นจะไม่ทำให้วังเสียหายงั้นหรือ?

“เจี้ยนเหล่าไม่มีทางทำร้ายผู้อื่นได้ ไม่ต้องสนใจพวกเขา ดูแลเซียวอ้ายชิงให้ดีก่อนเถอะ”

ตอนที่ฮ่องเต้พูดคำว่า อ้ายชิง กับเซียวเฉวียน จะรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นเล็กน้อย สำหรับคนอื่นก็เรียกตามชื่อเท่านั้น

เห็นได้ว่าฮ่องเต้มีใจยอมรับเซียวเฉวียนด้วยตัวพระองค์เอง ผู้ใดก็ไม่อาจขัดขวางได้

ทว่า เซียวเฉวียนยังไม่ฟื้นขึ้นมา

ฮ่องเต้กลับไปยังพระตำหนักฉางหมิง เขาลอยอยู่กลางอากาศ ดูจากท่าทางเหมือนว่าไม่เป็นอันตรายใด ๆ

เหตุผลที่ฮ่องเต้ทรงคิดเช่นนี้ เป็นเพราะว่าสีหน้าที่สลบไสลไปของเซียวเฉวียน เต็มไปด้วยความเบิกบานใจ ราวกับว่าได้พบเจอเรื่องดี ๆ

เขาไม่มีความเจ็บปวดแม้แต่น้อย

นอกพระตำหนักฉางหมิง เนื่องจากไฟของกิเลนและสายฟ้าของภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิรุนแรงอย่างมาก พื้นและเสาเกิดความเสียหายไม่น้อย เซียวเฉวียนยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา ทางด้านของฮ่องเต้จึงสั่งให้คนในวังซ่อมแซมส่วนที่เสียหายนอกพระตำหนัก พลางรอการฟื้นขึ้นของเซียวเฉวียนบนเก้าอี้มังกร

การรอคอย ล่วงเลยไปสามวันแล้ว

ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

เซียวเฉวียนไม่กินไม่ดื่ม ถูกพลังที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่ายึดไว้กลางอากาศ

สามวันนี้ เหล่าขุนนางทั้งหลายยังคงเข้าเฝ้าช่วงเช้าดังเดิม

ดังนั้น เซียวเฉวียนและจ้าวอีโต้วที่สลบไสล ก็ถูกเหล่าขุนนางทั้งหลายจ้องมองเป็นเวลาสามวันเต็ม ๆ

สวีซูผิงก่ายหน้าผาก ผู้ที่กล้านอนหลับในพระตำหนักฉางหมิงก็มีเพียงเซียวเฉวียนและจ้าวอีโต้ว

ทว่าใบหน้าของจ้าวอีโต้วดูทุกข์ทรมาน สีหน้าซีดขาว เซียวเฉวียนใบหน้าเบิกบานชื่นมื่น เหลือแค่น้ำลายไหลออกมาเท่านั้น คาดว่าคนที่กำลังนอนหลับจริง ๆ น่าจะเป็นเซียวเฉวียน

เหล่าหมอหลวงก็รีบหาวิธีรักษา พวกเขาตรวจชีพจรทุกหนึ่งชั่วยาม ได้ผลสรุปออกมาว่า เป็นเพราะเซียวเฉวียนไม่ยอมตื่นขึ้นมาเอง

เพราะว่าเลือดบริสุทธิ์ของจ้าวอีโต้วแข็งแกร่งเกินไป ซึ่งเกิดจากการรวมตัวของจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งของจ้าวอีโต้ว จึงเกิดเป็นสิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการและได้คุมขังเซียวเฉวียนไว้

“ฝ่าบาท เรื่องนี้ใต้เท้าเซียวต้องพึ่งตัวเองแล้วพะยะค่ะ ใต้เท้าเซียวยังล้างเลือดบริสุทธิ์ไม่หมดจด จึงถูกกักขังไว้ภายในพะยะค่ะ”

“หากพวกเราฝืนปลุกขึ้นมา ผู้ที่ถูกเรียกให้ตื่นจะไม่ใช่เซียวเฉวียน แต่จะเป็นจ้าวอีโต้วที่อยู่ในร่างของเซียวเฉวียน”

เหล่าหมอหลวงเสนอความเห็นออกมา ทั้งหมดก็คือ : ไม่สามารถทำอะไรได้ ปล่อยไปตามโชคชะตา

เหล่าหมอหลวงส่ายหน้า เซียวเฉวียนก็ใจกล้าบ้าระห่ำเกินไปแล้ว ทุกคนมีเลือดบริสุทธิ์เป็นของตัวเองเท่านั้น จักไปดูดเลือดบริสุทธิ์ของผู้อื่นได้อย่างไรกัน?

ด้วยความไม่ระแวดระวัง เซียวเฉวียนจะตายไปในภาพลวงตาที่สวยงามที่สุด

นี่ไม่ใช่เพราะความบ้าระห่ำของเซียวเฉวียน เป็นเพราะเย่าเหล่าไม่เคยพูดเรื่องนี้มาก่อน

เย่าเหล่าเกรงว่าถ้าพูดออกมา และเซียวเฉวียนจะไม่ยอมทำ จึงทำเพียงแกล้งถามว่า : ท่านคิดดีแล้วใช่หรือไม่?

เพราะสุดท้ายหากเซียวเฉวียนไม่ล่วงรู้การท่องคาถา ผู้ใดจะทำลายผนึกจูเสิน?

“กรับ ๆ ๆ”

เย่าเหล่าที่ห่างออกไปจากเมืองหลวง กุมหน้าอกและหลับตาลง พลางอธืษฐานในใจอย่างหน้าด้าน ๆ “ใต้เท้าเซียว ขอให้ท่านโชคดี”