ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 626

เพราะเหตุใดจึงทำเช่นนี้? คำถามของฮ่องเต้ช่างน่าขันยิ่งนัก

เจี้ยนเหล่าได้ยินมาจากไป๋ฉี่ว่าเซียวเฉวียนกำลังวางแผนที่จะทำลายผนึกจูเสิน นั่นหมายความว่า เซียวเฉวียนได้กลายเป็นเทพที่ให้ความช่วยเหลือคุนหลุน และเวลานี้เขาก็กำลังบูชาเทพผู้นั้นอยู่!

เทพที่ข้าตามหามานาน!

ดวงตาของฮ่องเต้แทบจะมืดลง ผนึกจูเสินยังไม่ได้ถูกทำลาย แต่เจี้ยนเหล่ากลับพูดออกมาเช่นนี้?

“รีบพยุงเจี้ยนเหล่าขึ้นมาเร็ว!”

ฮ่องเต้ส่งสายตาไปยังไป๋ฉี่

ความสับสนเกิดขึ้นมาในใจของไป๋ฉี่ นอกจากเซียวเฉวียน ยังไม่เคยมีใครกล้าเรียกชื่อเขาว่าไป๋ฉี่และออกคำสั่งมาโดยตรงเช่นนี้

แต่นายท่านเคยกล่าวเอาไว้ คำสั่งของฮ่องเต้คือสิ่งสูงสุด แม้ในใจของไป๋ฉี่จะรู้สึกขุ่นเคือง แต่เขาก็ยังฟังคำสั่งของฮ่องเต้ เดินเข้าไปพยุงเจี้ยนเหล่าขึ้นมา

“ข้าไม่ลุก! ไม่ต้องมาพยุงข้า!”

เจี้ยนเหล่าผลักไป๋ฉี่ออกไป จ้องมองไปที่เซียวเฉวียนซึ่งกำลังหมดสติ จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยความชื่นชม “โอ้พระเจ้า! เขาช่างเป็นคนที่โดดเด่นยิ่งนัก ขณะที่เขาหลับ เขายังดูเงียบสงบเช่นนี้!”

“......”

“......”

ฮ่องเต้และไป๋ฉี่ถึงกับพูดไม่ออก

ในเมื่อเจี้ยนเหล่าไม่ยอมลุกขึ้นมา เช่นนั้นก็ทำได้เพียงปล่อยเขาไป

“เจ้าวางใจ ข้าจะช่วยให้เขาเรียนรู้พลังแห่งถ้อยคำ!” เจี้ยนเหล่าทุบหน้าอกตนเองพร้อมกับให้สัญญากับฮ่องเต้

“ดี”

ฮ่องเต้รู้สึกร้อนไปทั่วทั้งศีรษะ แต่เขาก็พยักหน้าอย่างมีความสุข โดยปกติแล้ว บรรพบุรุษของเขาจะทำตัวห่างเหิน การที่เขาเข้ามาให้ความช่วยเหลือในช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้ถือว่าเป็นเรื่องดี เพราะแม้แต่อดีตฮ่องเต้ หากต้องการความช่วยเหลือจากเขา ยังต้องเข้าไปอ้อนวอนเพื่อขอร้อง

ที่จริงเจี้ยนเหล่าตั้งใจจะมาที่นี่เพื่อร่วมสนุก ตัวเขาเองก็ไม่สามารถใช้พลังแห่งถ้อยคำได้ แล้วเขาจะไปช่วยสอนให้เซียวเฉวียนได้อย่างไร

จวนเฉา

เหล่าขุนนางใหญ่มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ร่วมถึงจ้าวหลานเองก็ด้วย

“ใต้เท้าเฉา ท่านอย่าตื่นตระหนก”

“ใช่ จากมุมมองของข้า เซียวเฉวียนยังไม่ได้มีความน่ากลัวแต่อย่างใด พลังแห่งถ้อยคำไม่ใช่สิ่งที่สามารถเรียนรู้กันได้ง่าย ๆ”

“อีกอย่าง ต่อให้สามารถเรียนรู้ได้สำเร็จ แต่ผนึกจูเสินมันก็ไม่ได้แหลกสลายหรือถูกทำลายง่ายขนาดนั้น”

ตอนแรกเฉาสิงจือกังวลใจเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถโน้มน้าวฮ่องเต้ได้สำเร็จ ดังนั้นจึงต้องใช้การดื่มน้ำชาและเขียนบทกวีเป็นข้ออ้างในการรวมตัวกันของเหล่าขุนนางในสาขาของตนเองเพื่อพูดคุยและหาข้อสรุปกับเรื่องนี้

แต่เมื่อพูดคุยกันไปได้ระยะหนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อสรุปแต่อย่างใด

และที่สำคัญก็คือ ไม่มีใครกล้าต่อต้านฮ่องเต้

พวกเขาร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่หากเป็นความต้องการของฮ่องเต้ พวกเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เนื่องจากมีความล้มเหลวของจ้าวจินไหลในอดีตเป็นบทเรียน พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม

ดังนั้น หลังจากผ่านการพูดคุย สิ่งที่พวกเขาได้กลับมาก็คือความเงียบเหงา

ความหวังหนึ่งเดียวของพวกเขาก็คือ หวังว่าเซียวเฉวียนจะไม่สามารถรับพลังแห่งถ้อยคำมาเป็นของตนเองได้

พวกเขาคิดว่าความเป็นไปได้ที่จะล้มเหลวของเซียวเฉวียนนั้นสูงมาก

เนื่องจากแม้แต่ปีศาจกวียังศึกษาพลังแห่งถ้อยคำในตอนที่อายุได้ประมาณสิบเจ็ดปี เซียวเฉวียนเพิ่งจะอายุได้สิบกว่าปีเท่านั้น มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

“หากเขาศึกษาพลังแห่งถ้อยคำได้สำเร็จ เช่นนั้นข้าก็คงเป็นได้แค่คนไร้ประโยชน์? ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ขุนนางวัยกลางคนผู้หนึ่งหัวเราะออกมาดังลั่น ทำให้ขุนนางคนอื่น ๆ ต่างหัวเราะออกมาตามกัน

“แต่สิ่งที่เซียวเฉวียนทำลงไปก็ถือว่าเป็นเรื่องดี จ้าวอีโต้วผู้นี้ช่างเป็นคนน่ารังเกียจยิ่งนัก! ทุกวันนี้ เมื่อไม่มีเขาแล้ว เว่ยเชียนชิวก็ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง! ฮ่าฮ่า ช่างน่ายินดียิ่งนัก!”

“ใช่ ช่างน่ายินดียิ่งนัก! ช่างน่ายินดียิ่งนัก!”

“เด็กที่สืบเชื้อสายมาจากตระกูลดั้งเดิมอย่างเซียวเฉวียน ในที่สุดก็ทำตัวได้เรื่องได้ราวกับเขาบ้าง ก่อนหน้านี้คิดว่า เขาคงเหมาะกับงานในโรงเหล้า หรือไม่ก็ผันตัวไปเป็นพ่อครัวคงจะเหมาะกว่า”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทุกคนต่างหัวเราะออกมาดังลั่น ก่อนหน้านี้หัวเราะว่าเซียวเฉวียนเป็นเพียงทายาทอายุน้อยของตระกูลขุนนาง เวลานี้คนที่กำลังหัวเราะอยู่ก็คือเหล่าผู้นำตระกูลระดับสูง หรือพวกพ่อของลูกขุนนาง มันอาจจะเป็นเปลี่ยนคำเรียก แต่ใจความสำคัญยังคงเดิม

ทุกคนยังคงพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนักอย่างกระตือรือร้น มีเพียงจ้าวหลานคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่พูดอะไรออกมา

เขาอารมณ์ไม่ดี เมื่อสามวันก่อนหน้านี้ ในตอนที่เซียวเฉวียนต่อสู้กับกิเลน มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับจ้าวซิ่น

จ้าวซิ่นยังคงใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านมา มีความสุขอยู่ในศาลาหน่วนเซียง สุดท้ายกลับถูกลอบทำร้ายจากนักร้องคนใหม่ที่เข้ามา ตัดสิ่งสำคัญของเขาออก ทำให้เลือดออกเป็นจำนวนมาก หากหมอเข้ามาช่วยไว้ไม่ทัน จ้าวซิ่นคงตายไปนานแล้ว

ตอนแรกสิ่งสำคัญของเขายังสามารถใช้งานต่อไปได้ แต่สุดท้าย......สุนัขที่จ้าวซิ่นเลี้ยงไว้ข้างกาย เมื่อนักร้องผู้นั้นตัดสิ่งสำคัญของเขา สุนัขตัวดังกล่าวก็กินมันเข้าไปในทันที

“อ่า......”

อีกคนคือชายผู้กล้าหญ้า และเป็นผู้อยู่เหนือกว่าคนทั้งโลกไปตลอดกาล

เมื่อพวกเขาร่วมมือกัน ไม่ว่าใครก็ไม่อยากหยุดพวกเขาได้

สุดท้ายเฉาสิงจือก็ทำได้เพียงก้มหน้า ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่ ไม่ว่าจะสามารถศึกษาพลังแห่งถ้อยคำได้สำเร็จหรือไม่ อย่างไรเสียต้าเว่ยก็ยังคงเดินทางไปตามทิศทางที่ฮ่องเต้กำหนด

ทิศทางของฮ่องเต้ก็คือทิศทางของเซียวเฉวียน และทิศทางของเซียวเฉวียน ส่วนใหญ่แล้วก็จะถูกกำหนดด้วยตัวของเซียวเฉวียนเอง

การก้มหัวของเฉาสิงจือ มันคือการบ่งบอกถึงความภักดีที่เขามีต่อคนของฮ่องเต้ หรือก็คือภักดีต่อเซียวเฉวียน

สามวัน

ในช่วงเวลาสามวันที่เซียวเฉวียนยังคงติดอยู่ในภวังค์ สถานการณ์ของต้าเว่ยก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ราชสำนักค่อย ๆ รวมตัวกัน แม้จะดูเหมือนว่าไม่ได้ร่วมมือกันสักเท่าไหร่ แต่มุมมองของขุนนางของเว่ยเชียนชิวที่มีต่อฮ่องเต้ก็เริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

เว่ยเชียนชิวไม่สนใจเรื่องนี้ เขาสั่งให้ลูกน้องไปตามหาน้ำอมฤตแห่งชีวิตในจวนเซียวอย่างบ้าคลั่ง แต่ตามหามาสามวันเต็มก็ไม่ได้อะไรกลับคืนมา

เจี้ยนเหล่ายืนตัวตรงอยู่ข้างกายของเซียวเฉวียน

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ถูกลืม

นั่นก็คือ อี้กุย

ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่เซียวเฉวียน และไม่มีใครนึกถึงอี้กุยเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่เจี้ยนเหล่าเองก็ลืมว่าเจ้าของศาลาคุนหวู่นั้นมาขอร้องให้เขามาที่นี่เพื่อช่วยอี้กุย

สิ่งที่เจี้ยนเหล่ารออยู่ในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือการฟื้นขึ้นมาของเซียวเฉวียน

รอให้เทพแห่งคุนหลุน ช่วยฟื้นฟูดินแดนคุนหลุนที่แห้งเหือดมานานนับพันปีได้ฟื้นคืนกลับมา

“ฮึ่ม”

ดาบหลายเล่มในศาลาคุนหวู่ส่งเสียงออกมาพร้อมกัน

ครั้งนี้พวกมันไม่ได้ส่งเสียงร้องเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่พวกมันยังออกมาจากฝัก!

“หาไม่พบ! หาไม่พบ!”

เว่ยเชียนชิวนำตราประทับมือเจียนกั๋วออกมา ใช้อำนาจของเจียนกั๋ว “ทหาร! ไปนำตัวของเซียวเฉวียนออกมาจากพระราชวัง! พาตัวมายังจวนเจียนกั๋วเพื่อตัดสินคดี!”