ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 627

ฮ่องเต้ทรงขึ้นครองราชย์มานานแล้ว บัดนี้การเมืองในราชสำนักครึ่งหนึ่งถูกฮ่องเต้กุมอำนาจเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว การที่เว่ยเชียนชิวเอาคนไปอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นการประกาศการต่อสู้?

เว่ยเจียนกั๋วมีบัญชาสั่งการให้อัศวินดำของจวนเจียนกั๋วออกเดินทางทันที ผู้นำอัศวินดำพยักหน้าทว่าก็รู้สึกละล้าละลังในเวลาเดียวกัน "เจียนกั๋ว เจี้ยนเหล่าเองก็ปกป้องเซียวเฉวียนอยู่ในพระราชวังเหมือนกันมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ"

"ปีศาจกวีข้ายังไม่กลัว! คิดว่าข้าจะหวาดกลัวช่างทำกระบี่ผู้หนึ่งอย่างนั้นรึ?" ในสมองของเว่ยเชียนชิวล้วนเต็มไปด้วยยาอายุวัฒนะ ทั้งยังทีท่าทางหากมิได้มาก็จะบันดาลโทสะเป็นฟืนเป็นไฟอีกด้วย

เซียวเฉวียนตัดลูกน้องเขาไปมากมายขนาดนี้แล้ว หากมิใช่ว่าเซียวเฉวียนมียาอายุวัฒนะอยู่จะสามารถมีชีวิตมาจนถึงวันนี้ตอนนี้หรือ?

ทำเอาเซียวเฉวียนได้ใจมากเกินไปแล้วจริง ๆ!

เพราะเขาเว่ยเชียนชิวมิจัดการมัน ดังนั้นมันก็เลยนึกว่าจะวางอำนาจบาตรใหญ่ได้รึ!

"เจียนกั๋ว เจี้ยนเหล่ากับปีศาจกวีนั้นมิเหมือนกันนะพ่ะย่ะค่ะ" ผู้นำอัศวินดำกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม ปีศาจกวีอาศัยบทกวีเดินทางไปทั่วใต้หล้า ทว่าเจี้ยนเหล่านั้นกลับมิใช่ เขาไม่รู้จักตัวหนังสือเลยแม้แต่ตัวเดียว มิได้ต่างอะไรไปจากชาวยุทธ์แท้

เว่ยเจียนกั๋วมิได้เกรงกลัวปัญญาชนก้นเปรี้ยวเหล่านั้นและมิได้เกรงกลัวเซียวเฉวียน ผู้นำอัศวินดำนั้นสามารถเข้าใจได้ ทว่าพละกำลังของเจี้ยนเหล่านั้นแข็งแกร่งเหลือเกิน อ้างอิงจากพื้นฐานแล้ว เขานั้นเป็นมนุษย์จำพวกเดียวกันกับชาวยุทธ์ภพ ได้ยินมาว่ามือทั้งสองข้างของเจี้ยนเหล่าล้ำเลิศยิ่งกว่ากระบี่แหลมเสียอีก มิต้องใช้อาวุธก็สามารถเริ่มสังหารได้

เพื่อเซียวเฉวียนเพียงผู้เดียวกลับต้องล่วงเกินฮ่องเต้ ทั้งยังต้องไปลองเชิงกับเจี้ยนเหล่าอีก เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่านี่มิใช่เรื่องราวที่อยู่ในแผนการเลย

รอเซียวเฉวียนตื่นขึ้นมาแล้วออกจากพระราชวังไป หลังจากนั้นค่อยจับเขากลับมาอีกครั้งก็ยังไม่สายเช่นเดียวกัน

"รอรึ?"

เว่ยเชียนชิวราวกับว่าได้ยินเรื่องน่าขันอย่างไร้เทียบเทียมเลยก็มิปาน "เฮยหลัง เจ้าติดตามข้ามาหลายปี มีครั้งใดบ้างที่ข้าต้องรอใคร?"

"เจ้ามิรู้หรือว่าเพื่อพลังแห่งถ้อยคำแล้ว เซียวเฉวียนจึงหลับอยู่ในพระราชวันมาแล้วสามวัน? เจ้าบอกให้รอรึ?"

เฮยหลังก้มศีรษะลงต่ำ "เจียนกั๋ว เซียวเฉวียนจักต้องฝึกพลังแห่งถ้วยคำมิได้เป็นแน่ เหตุใดท่านจึงยังวิตก?"

"ตอนนี้เซียวเฉวียนยังไม่ฟื้นขึ้นมา แม้ท่านจะทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้แล้วก็ตาม แต่เขาเองก็มิอาจตอบท่านได้ว่ายาอายุวัฒนะอยู่ที่ใดแล้วเหมือนกันนะพ่ะย่ะค่ะ"

คำพูดของเฮยหลัง ท้ายที่สุดแล้วก็สามารถทำให้โทสะบนศีรษะของเว่ยเชียนชิวสงบลงได้นิดหน่อยแล้ว

ถูกต้องแล้ว เซียวเฉวียนคนโง่พรรค์นี้จะมีชีวิตอยู่ได้ต่อไปหรือไม่ก็มิอาจทราบได้ บังคับให้เขานำมาให้เองก็ไร้ประโยชน์เช่นเดียวกัน

เฮยหลังเป็นผู้นำของชาวยุทธ์แท้ ในหมู่ชาวยุทธ์แท้นั้น เขาโดดเด่นเหนือผู้คนเป็นอย่างมาก

แม้เขาจะไม่รู้หนังสือก็จาม ทั้งก็มิเคยได้ร่ำเรียนตำราเลยแม้แต่วันเดียวด้วย ทว่ากลับเป็นผู้ที่ฉลาดหลักแหลมเป็นอย่างมากผู้หนึ่ง

อาศัยพรสวรรค์และความขยันขันแข็ง ทั้งก็ความกระตือรือร้นในการอยากร่ำเรียน ในกลุ่มชาวยุทธ์แท้เฮยหลังจึงเป็นที่รักใคร่ของเว่ยเชียนชิวเป็นอย่างมาก

เขาถนัดกลศึก ถนัดใช้คน ถนัดนำทหาร พละกำลังในการทำสงครามนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก สามารถควบคุมชาวยุทธ์แท้ป่าเถื่อนให้รับฟังคำสั่งการจากเขาได้แต่เพียงผู้เดียว

ชาวยุทธ์แท้ของเว่ยเชียนชิว มีชื่อเรียกขานอย่างเป็นที่ยอมรับกันอย่างแพร่หลายอยู่ชื่อหนึ่ง ชื่อว่าอัศวินดำ

ชื่อเรียกนี้เดิมจะต้องเป็นทหารม้าของฮ่องเต้เท่านั้นจึงจะสามารถใช้ได้ นับตั้งแต่ต้าเว่ยสถาปนาเป็นประเทศจนมาถึงตอนก่อนหน้าเว่ยเชียนชิวนั้น ชื่อนี้ถือเป็นชื่อเรียกสำหรับเชื้อพระวงศ์

ทว่าเว่ยเชียนชิวต้องการจะให้ชาวยุทธ์แท้ของตนเองใช้ชื่อเรียกนี้ นี่จึงทำให้ฮ่องเต้น้อยไม่ปลื้มพระทัยเป็นอย่างมาก ทว่าเขานั้นกลับชมชอบที่จะได้เห็นฮ่องเต้ทรงมิพอพระทัย

การทำให้ผู้คนบันดาลโทสะในทุก ๆ ด้านนั้น ขอเพียงแค่ผู้อื่นมิพอใจ แต่เขาพอใจก็พอแล้ว

ขอเพียงแค่ผู้อื่นมิพอใจ แม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยน่าเบื่อหน่ายอย่างการแย่งชื่อเพียงชื่อหนึ่งแค่นี้ เขาก็ยินดีที่จะกระทำมันอย่างกระตือรือร้นเช่นเดียวกัน

ทว่านี่กลับเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย

กล่าวตามความจริง ตอนนี้เขาแอบรู้สึกว่าตนเองถูกเซียวเฉวียนปั่นหัวเข้าให้เสียแล้ว

เขากำลังสงสัยว่าเซียวเฉวียนกำลังใช้ยาอายุวัฒนะมาถ่วงเวลาและหลอกเขามาโดยตลอด

เว่ยเชียนชิวที่แข็งแกร่งมากเกินไปเช่นนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็มีตื่นเต็มตาได้แล้วในช่วงเวลานี้

ก่อนหน้านี้เขามิเคยต้องคิดไปในทิศทางความเป็นไปได้นี้มาก่อน

ในเมื่อใต้หล้านี้ยิ่งใหญ่มากเช่นนี้ ทั้งก็มิมีผู้ใดกล้าที่จะมาหลอกลวงเขาเลยสักคน!

ผลสุดท้ายเซียวเฉวียนกลับกล้า?

เขากล้ารึ?

ไม่หรอกกระมัง

ในตอนนั้นเอง เว่ยเชียนชิวที่มีสีหน้าเคร่งขรึมทว่าภายในหัวใจกลับแข็งค้างทันที เฮยหลังมองเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขาแล้ว ก่อนจะก้มศีรษะลงต่ำ "เจียนกั๋ว ยังจะไปพาตัวคนมาจากพระราชวังอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

พาคนมา?

พาคนมาบ้ากระไร!

แม้เซียวเฉวียนจะตื่นขึ้นมาแล้วก็ตาม หากเว่ยเชียนชิวทำเขาตายที่นี่ขึ้นมาแล้วละก็ เช่นนั้นจะมิใช่เป็นการขายขี้หน้ามากขึ้นไปอีกหรอกหรือ?

"เฮยหลัง เจ้า...เจ้ากล้าหลอกลวงข้าหรือไม่?"

เว่ยเชียนชิวสบตามองเขาอย่างเคร่งขรึม เขาทราบดีว่าเฮยหลังย่อมไม่กล้าอย่างแน่นอนอยู่แล้ว

นัยน์ตาของเฮยหลังเบิกกว้างทันที คุกเข่าลงไปดัง "พรึบ" กล่าวว่า "ผู้น้อยมิอาจกล้าที่จะหลอกลวงและปกปิดต่อเจียนกั๋วเลยแม้แต่ครึ่งคำ! ผู้น้อยมีใจจงรักภักดี หากทราบก็จะกล่าวทูลจนหมดเปลือก! จะมิบังอาจ..."