ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 629

ขันทีหม่ากงกงฝืนยิ้มแห้งๆ คนโง่สิถึงจะบอก บอกแล้วชวีจงเทียนไม่มาทำไง

เซียวเฉวียนหน้าตาคล้ายกับเซียวเทียน แต่หลังจากการตายของกองทัพตระกูลเซียว ชวีฝานก็จากโลกไปเช่นกัน และชวีจงเทียนที่อารมณ์หดหู่เหี่ยวเฉาก็ไม่เคยเจอครอบครัวเซียวอีกเลย

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี เซียวเฉวียนได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ชวีจงเทียนที่อยู่ไปวันๆ ก็ตระหนักได้ว่าที่แท้เวลาผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว

เขาจำเซียวเฉวียนไม่ได้ แต่เขายังคงจำจ้าวอีโต้วที่นั่งน่วมอยู่ตรงมุมห้องได้

จ้าวอีโต้ว!

ถึงใบหน้านี้จะกลายเป็นขี้เถ้า ชวีจงเทียนก็ยังจำมันได้!

”เขา! ทำไมเขาถึงมาอยู่นี่? ”

ร่างกายของชวีจงเทียนสั่นเทา ความนิ่งสงบก่อนหน้านี้ของเขาก็หายไปในทันที เขาจำจ้าวอีโต้วได้ มีคนบอกว่า จ้าวอีโต้วก็เป็นหนึ่งในคนที่เหยียบย่ำชวีฝาน!

องค์จักรพรรดิรีบอธิบายคร่าวๆ เรื่องไปยังไงมายังไง หลังจากฟังแล้ว ชวีจงเทียนแทบอยากจะทำร้ายจ้าวอีโต้วให้ตายอย่างไม่เหลือซาก "ก่อนจะตายอยู่แล้ว เขายังมีหน้ามาคิดถึงฝานเอ๋อของข้าอีกหรือ?"

“ฆ่ามันให้ตาย!”

พูดจบ ชวีจงเทียนก็ก้าวอย่างรวดเร็วไปข้างหน้าและบีบคอของอีโต้ว ดวงตาเขาแดงก่ำและมือของเขาก็รัดแน่นเหมือนกับจะฆ่าไก่ตัวหนึ่ง ฆ่ามันซะ ฆ่ามันซะ!

สหายชวี! สหายชวี!" ขันทีหม่ากงกงตกใจและรีบรั้งตัวเขา "ทำอย่างนั้นไม่ได้!"

แต่ความเคียดแค้นของชวีจงเทียนนั้นหนักหนาเกินจะทน ความขุ่นเคืองที่สั่งสมมาเป็นเวลากว่าสิบปีแปลงเป็นพลัง ขันทีหม่ากงกงจะหยุดเขาได้อย่างไร?

ผู้ชายคนหนึ่ง เหน็ดเหนื่อยทำงานเพื่อเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งจนเติบโต เธอเชื่อฟัง ฉลาด และรู้เรื่องราว

เธอช่วยซักเสื้อผ้าให้เขาด้วยมือเธอเองในฤดูหนาวและทำซุปขิงให้เขาเพื่อไล่ความหนาวเย็น ตอนนั้นชวีฝานตัวสูงยังไม่เท่าหน้าเตาอิฐ ยามเหนื่อยจากการตรวจเอกสารราชการ มือเล็กๆ ที่อบอุ่นของเธอ มักจะถือชามซุปหรือชามโจ๊กร้อนๆ พูดหวานๆ ว่า "ลุงดื่มเร็วๆ เดี๋ยวมันจะเย็น"

เด็กน่ารักดีอย่างนี้ ต้องมาตายจากไป

ตายจากไปภายใต้ร่างที่โสโครกโสมมของลูกหลานตระกูลผู้มีอำนาจฝูงนี้!

ร่างกายที่เยือกแข็งของชวีฝานถูกปกปิดด้วยเกล็ดหิมะ เทพเจ้าได้คุ้มครองศักดิ์ศรีอันสุดท้ายของเธอและไม่ทิ้งให้ร่างกายของเธอเปลือยอยู่ด้านนอก

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่ซีดเซียวตัวน้อยในกองหิมะ หัวใจของชวีจงเทียนก็แตกสลาย เจ็บช้ำในใจ เจ็บช้ำมานานกว่าสิบปี

จำไม่ได้ว่านานแค่ไหน เอาเหอะ นานนมมาก

ชวีจงเทียนเริ่มตระหนักตั้งแต่วันนั้นว่าลูกหลานตระกูลยากจนก็คือลูกหลานตระกูลยากจนวันยังค่ำ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ไม่สามารถร้องขอความเป็นธรรมให้กับลูกสาวได้ เขาก็ยิ่งสิ้นหวังมากขึ้นและตระหนักว่าความเป็นจริงคืออะไร

ถึงแม้ลูกหลานจากตระกูลยากจนจะได้เป็นข้าราชการ เขาก็ยังด้อยระดับกว่าคนอื่นในราชสำนัก!

ยังไงก็มีช่องว่างที่มิอาจก้าวข้ามของผู้มีอำนาจ!

ยังไงก็อยู่ในสภาพเสมอหนึ่งกับสุนัข!

ยังไงก็มิอาจปกป้องครอบครัวของตัวเองได้!

พยายามแค่ไหนก็ไม่สำเร็จ!

พยายามแค่ไหนก็แล้วแต่ ฝานเอ๋อของเขาก็ยังต้องตายในกองหิมะ!

พยายามแค่ไหนก็เทียบไม่ได้แม้แต่นิ้วมือเดียวของผู้มีอำนาจ! พวกเขาแค่เคลื่อนไหวนิดเดียว ก็สามารถปกปิดความเป็นจริงทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย!

ถึงหัวของชวีจงเทียนจะเคาะคำนับให้แตก ประตูจวนว่าการชั้นในก็ไม่เปิดต้อนรับเขา!

ใช่แล้ว ตอนนั้น เพื่อชวีฝาน ชวีจงเทียนในฐานเข้าราชสำนักระดับสาม คุกเข่าเป็นเวลาสามวันสามคืนในจวนว่าการชั้นใน

จวนว่าการชั้นในมีตำแหน่งต่ำกว่าเขา แต่เขายังต้องคุกเข่า!

เรื่องตลกเช่นนี้ ก็เกิดขึ้นได้

ผู้ว่าการโจวที่ให้ชวีจงเทียนคุกเข่าบนหิมะเป็นเวลาสามวันสามคืน ชวีจงเทียนจะจำไม่ได้หรือ? ก็เป็นเพราะคนนี้เองที่ขัดขวางกรณีของการตายของชวีฝาน โดยบอกว่าเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเท่านั้นและไม่รับยื่นฟ้อง

ดวงตาของชวีจงเทียนเต็มไปด้วยความกลัวและความไม่พอใจต่อผู้ว่าการโจว มาเล่นตลก ทำให้ชวีจงเทียน รู้สึกว่าเขาไร้ความสามารถ! ชวีจงเทียนแทบจะก่อกบฏเลยในวันนั้น!

แต่ชวีจงเทียนไม่กล้า ยังไงเขาก็เป็นแค่ผู้รู้หนังสือยุคโบราณที่ปฏิบัติตามกฎระเบียบ ได้แต่คิดๆ ไปอย่างนั้นเอง

“นั่นล่ะ เขาตายแล้ว”

องค์จักรพรรดิชี้ไปที่เซียวเฉวียนที่ลอยอยู่บนอากาศ "เขาเป็นคนฆ่า"

ชวีจงเทียนสะดุ้ง เซียวเฉวียนฆ่าเขาเหรอ?

“ตอนนั้นท่านตำหนิซ่งจือที่ปกปิดอำพรางลูกๆ ของผู้มีอำนาจที่ฆ่าชวีฝาน ท่านว่าเขาไม่ซื่อต่อท่าน ท่านยังโกรธเคืองอัครเสนาบดีจูด้วย เขารู้ดีว่าการตายของชวีฝานกระทำโดยลูกหลานของผู้มีอำนาจ แต่เขาก็ไม่เหลียวไม่แล”

“ท่านชวี” องค์จักรพรรดิพยายามโน้มน้าวอย่างดีที่สุด “พวกเขาตายหมดแล้ว! การพิจารณาคดีและคำตัดสินที่ท่านต้องการ มีคนทำเพื่อท่านแล้ว!”

”นอกจากจ้าวอีโต้ว ลูกหลานผู้มีอำนาจพวกนั้นก็ตายกันไปแล้ว เจ้าหน้าที่ระดับสูงที่ปกป้องพวกเขาก็ตายแล้วเช่นกัน! ตอนนี้เหลือเพียงสมาชิกในครอบครัวที่ปกป้องพวกเขาเท่านั้น ซึ่งยังไม่ได้ถูกตัดสินลงโทษ!”

องค์จักรพรรดิตรัสทีละถ้อยคำด้วยเสียงดังหนักแน่น เขามองไปที่ชวีจงเทียน พูดด้วยเสียงค่อยลงมาก "ข้าพเจ้าไม่ได้ลืมสิ่งเหล่านี้! ข้าพเจ้าได้ร่วมมือกับเซียวเฉวียนกำจัดพวกมันทิ้งไปแล้ว!"

องค์จักรพรรดิเอามือจับไหล่ของเขา ด้วยน้ำตาซึมๆ "ข้าพเจ้าจำคุณหนูชวีฝานได้ เธอเคยสอนบทกวีให้ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจำได้! ท่านไม่ใช่คนเดียวที่จำเธอได้!"

คำพูดขององค์จักรพรรดินี้ ทำให้ชวีจงเทียน ซึ่งเก็บซ่อนตัวเองมานานแล้วตกใจเป็นอย่างมาก!

เขาอยู่อย่างสันโดษมานานสิบกว่าปี เขาคิดว่าต้าเว่ยจะมืดมนและไร้แสงสว่างตลอดไป ตอนนี้ โลกจะเปลี่ยนแล้วหรือ?

“ข้าพเจ้าขอร้อง เห็นแก่ข้าพเจ้าที่ไม่มีวันลืมเรื่องนี้......”

เสียงขององค์จักรพรรดิเบามาก "ช่วยเซียวเฉวียนหน่อยเถอะ"