ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 638

ก็งั้นๆ ?

นักรบแท้ที่เพิ่งเยาะเย้ยเซียวเฉวียนเมื่อตะกี้ตัวสั่นขึ้นมาทันที ให้ตายเถอะ นี่หมายความว่าอะไร?

”เว่ยเชียนชิว คนของเจ้ามาเผาข้าวของของข้า โทษตายยกได้ แต่โทษเป็นหลบไม่ได้” เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา “ส่งพวกเขาไปที่เมืองไป๋ลู่ ไปช่วยอาสือปลูกต้นพริกให้ข้าหน่อย เป็นไง?”

"......" ปากของเว่ยเชียนชิวกระตุก ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนกล้าเรียกชื่อเขาตรงๆ เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือความคิดบ้าๆ บอๆ ของเซียวเฉวียนนั้น มันพิสดารจนไม่ไว้หน้าจริงๆ

"......" บรรดานักรบแท้ก็พูดไม่ออกตามกัน

"เจ้า......" เฮยหลังทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว "เจ้ารู้ไหมว่าต้องใช้กำลังคนและกำลังทรัพย์เท่าไรในการฝึกนักรบแท้คนหนึ่ง! เจ้าจะให้คนของข้าไปทำงานในฟาร์มหรือ? ฮ่ะ?"

นักรบแท้มีอะไรวิเศษวิโส?

เซียวเฉวียนหันศีรษะเหลือบมองเขา กิเลนยังต้องทำงานเป็นคนงานเฝ้าเตาหลอมให้เขาเซียวเฉวียน นักรบแท้เหล่านี้จะมีค่าตัวสู้ตัวกิเลนได้ไหม?

”พวกมันร่างกายแข็งแกร่ง พวกมันมีแรงมากจนไม่มีที่ไหนใช้ ไม่ไปเก็บขี้วัวน่าเสียดาย” เซียวเฉวียนพูดตลกขำขันด้วยสำเนียงที่เยือกเย็นที่สุด

“ท่านเจียนกั๋ว......” เฮยหลังชักร้อนใจ ดวงตาของเขาต้องการความช่วยเหลือ เขาต้องไม่ปล่อยให้เซียวเฉวียนมาเหยียบย่ำผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเด็ดขาด!

”ไม่ได้” เว่ยเชียนชิวปฏิเสธ เฮยหลังก็โล่งอก ดูท่าเจียนกั๋วยังคงหวงแหนพวกเขาอยู่

”ถ้างั้นเจ้ามาฆ่าข้าให้ตายเลยดีกว่า” เซียวฉวนเงยหน้ายื่นคออีก ท่าทางนี้ทำให้เฮยหลังฉุนเฉียว "เจ้าคิดว่า ท่านเจียนกั๋วจะไม่ฆ่าเจ้าหรือไง! "

”ไม่ใช่ เว่ยเชียนชิวจะมีอะไรไม่กล้า” เซียวเฉวียนถือจังหวะหลับตา “หลี่มู่ถูกฆ่า กิจการตระกูลเซียวถูกทำลาย คนพวกนี้ไม่ถูกลงโทษสักหน่อย เดี๋ยวคนในเมืองหลวงก็มาเยาะเย้ยข้าว่าไม่มีน้ำยาอีก”

“ว่าข้าเป็นเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง ไม่เอาไหน”

นักรบแท้มุมปากกระตุก เซียวเฉวียนปากร้ายเหมือนที่เล่าลือกันจริงๆ คำพูดเหล่านี้ไม่ใช่ที่พวกเขาหัวเราะเยาะ เซียวเฉวียนในใจเมื่อกี้นี้หรือ? ไม่คิดว่าเซียวเฉวียนจะคืนมาให้พวกเขาได้เร็วขนาดนี้

เซียวเฉวียนตอบโต้ฟันต่อฟัน ย้อนกลับมาไวจริงๆ!

“วาจามนุษย์นั้นน่ากลัวยิ่งนัก ท่านเฮยหลัง” เซียวเฉวียนพูดด้วยหน้าโศกเศร้า “ถึงตอนนั้น ไม่ต้องรอให้เว่ยเชียนชิวมาฆ่าข้าหรอก จะโดนคำพูดความรุนแรงพวกนี้บีบบังคับจนฆ่าตัวตายแล้วจะทำยังไง?”

“ลูกผู้ชาย ถึงยังไงก็จะรักษาหน้าใช่ไหมล่ะ?”

”ถ้าข้าตาย แล้วใครจะทำอีกเม็ดหนึ่งล่ะ! ไอ้ ยา ! อา ! ยุ ! วัฒะ ! นะ ! นั่นอะ......”

อ๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ !

เจ้า ๆ ๆ ๆ ๆ !

เฮยหลังโกรธแค้นในใจอารมณ์เดือดปุดๆ แต่เขาเป็นนักรบ ปากของเขาเทียบไม่ได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่งของเซียวเฉวียน เขาโกรธจนไฟลุกฮือในทรวงอก แต่ว่าปากนั้นดันไม่ออกแม้แต่คำเดียว

”เว่ยเชียนชิว เจ้าว่าใช่หรือเปล่า”

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา เจ้าไม่ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าไปเก็บขี้วัว ข้าก็จะไม่สกัดยาเม็ดให้"

หัวใจของเว่ยเชียนชิวปวดร้าวสุดๆ อย่างที่เฮยหลังกล่าว การฝึกนักรบแท้คนหนึ่ง เสียเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่ ที่สำคัญคือเสียเวลาและสิ้นเปลืองพลังงาน

ผู้รู้หนังสือจะเลี้ยงดูผู้อารักขาคนหนึ่ง ก็ต้องใช้เงินไม่น้อย นับประสาอะไรกับนี่มันเป็นนักรบแท้คนเป็นร้อย?

เว่ยเชียนชิวกำหมัดไว้ เฮยหลังส่ายหัว "ท่านเจียนกั๋ว ท่านจะทำตามใจอยากของไอ้หมอนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด!"

เฮยหลังโกรธจนจะระเบิด เซียวเฉวียนอาศัยปากอันเดียว ทำให้เจียนกั๋วเชื่อฟังเขา มันเหลือเชื่อจริงๆ เขาจะต้องไม่ปล่อยให้ท่านเจียนกั๋วถูกเซียวเฉวียนมอมเมาได้!

นักรบแท้ต่างมองเว่ยเชียนชิวด้วยความขุ่นเคือง "ท่านเจียนกั๋ว เซียวเฉวียนคนนี้เป็นเขยแต่งเข้าบ้าน อะไรที่ผู้ชายเขาไม่ทำกันเขาทำได้หมด คำพูดของคนนี้ เชื่อถือไม่ได้อย่างเด็ดขาด!"

"ไปให้พ้น!"

เว่ยเชียนชิวกั้นหายใจลึกๆ และตะโกนด้วยความโมโห "ไปอยู่ที่เมืองไป๋ลู่โน่น!"

ตอนนี้ อย่าว่าแต่เซียวเฉวียนที่ขอให้คนเหล่านี้ไปเก็บขี้วัว ถ้าบอกให้ไปกินอึ เว่ยเชียนชิวก็คงให้ไปเช่นกันแน่นอน!

“ท่านเจียนกั๋ว!”

“ท่านเจียนกั๋ว!”

นักรบแท้เหลือที่จะเชื่อ! อุดมคติของพวกเขาคือการพิชิตโลกร่วมกับเว่ยเชียนชิว แต่ตอนนี้พวกเขากำลังจะไป เมืองไป๋ลู่เพื่อเก็บขี้วัวและปลูกต้นพริก?

การผันแปรในชีวิต มันใหญ่หลวงจนเกินไป!

”ใครฝ่าฝืนคำสั่ง ฆ่าลูกเดียว!”

ยกเว้นเรื่องการสังหารเซียวเฉวียน เรื่องอื่นๆ เว่ยเชียนชิวถึงไหนถึงกัน เมื่อเห็นเขาเช่นนี้นักรบแท้จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก และถอยจากไปทั้งกลางสายฝนทันที

ถูกต้อง เว่ยเจียนกั๋วไม่คู่ควร

เซียวเฉวียนมองอย่างเย็นชา เดินไปก็โค่นไปตลอดทาง หดหู่ไปตลอดทาง

ถ้าไม่กระทำตอนนี้แล้วจะรอเวลาไหนอีกล่ะ?

สาวรับใช้ของจวนเจียนกั๋วเฝ้ามองดูเซียวเฉวียนเดินไปทำลายทุกสิ่งไปตลอดทาง แต่เจียนกั๋วได้แต่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ ไม่ได้บอกให้ห้ามเขา พวกสาวรับใช้จึงได้แต่ยืนเคียงข้างกันและเฝ้าดูด้วยกัน

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็เดินไปถึงที่ประตู

เซียวเฉวียนหันกลับมา ชักดาบของไป่ฉีออกมาอย่างรวดเร็ว กระโดดขึ้นไปที่ประตูจวนเจียนกั๋ว และฟันแผ่นป้ายชื่อของจวนเจียนกั๋วแตกออกเป็นชิ้นๆ !

"ฮ่ะ!"

ทีนี้ พวกองครักษ์ที่มาถึงประตูต่างตกใจและตะโกนเสียงดัง พลังของเซียวเฉวียนแข็งแกร่งถึงขนาดนี้แล้วหรือ?

แผ่นป้ายของจวนเจียนกั๋วกลายเป็นผง กระจัดกระจาย

สักวันหนึ่ง เว่ยเชียนชิวก็จะเป็นเหมือนป้ายนั้น ถูกเซียวเฉวียนสับจนเหลือแต่เศษกระดูกเศษเถ้าถ่าน!

เซียวเฉวียนจ้องมองอย่างเยือกเย็น เผาบ้านเซียวข้าหรือ?

ข้าก็ฟันป้ายบ้านมึง!

ในสมัยโบราณ ป้าย "จวน ? ?" ที่ประตูหน้าเปรียบเสมือนเป็นหน้าตาของตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจ การกระทำของเซียวเฉวียนนั้นไม่ต้องสงสัยถือเป็นการตบหน้าเว่ยเชียนชิวอย่างแรงในที่สาธารณะ

สะใจ!

สมน้ำหน้า!

เซียวเฉวียนตะคอกอย่างเย็นชา วันนี้เซียวเฉวียนออกมาจากจวนเจียนกั๋วอย่างมีชีวิต คิดว่าจะไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีกต่อไป!

เซียวเฉวียนตั้งสติอีกที บังเอิญพบกับดวงตาคู่หนึ่งทั้งใสและดูเป็นผู้ใหญ่ เว่ยเป้ย?

เขามองดูเศษดินบนพื้นอย่างเงียบๆ ถอนหายใจเบาๆ "อาจารย์เซียว ขอโทษด้วย"