ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 647

ณ ตำหนักยางหวา

เซียวเฉวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่มีความขรุขระ เก้าอี้ในพระราชวังนี่เป็นอย่างไรกัน ไม่มีแม้แต่เบาะรองนั่งเลยสักผืน

“ผู้ใดก็ได้ นำเบาะรองมาให้ข้าหน่อยสิ”

“ขอรับ ๆ ๆ ราชครู จัดการให้ทันทีขอรับ”

“ข้าอยากดื่มน้ำ”

“ราชครู เชิญดื่มน้ำเพคะ”

“อากาศหนาวจัง จุดถ่านให้ข้าหน่อย”

“ราชครู ถ่านได้แล้วขอรับ”

ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะว่าสิ่งใด เหล่าข้าหลวงหญิงและเหล่าขันทีต่างทำตามคำสั่งโดยทันที

ความต้องการของเซียวเฉวียน มีพวกเขาคอยสนอง

ยิ่งพวกเขาสนองความต้องการ เซียวเฉวียนก็จะยิ่งมีพลัง ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะตัดสินใจดีแล้วจริง ๆ!

ฮ่องเต้รู้แน่ว่าเซียวเฉวียนต้องจงใจทำเช่นนี้ จึงสั่งให้ขันทีและข้าหลวงหญิงเหล่านี้คอยปรนนิบัติอย่างรอบด้าน

เซียวเฉวียนและฮ่องเต้มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ทว่ามีสิ่งใดผิดปกติกับฮ่องเต้หรือไม่ ถึงให้เขามาเป็นราชครู?

ใครคือผู้เสนอความคิดเช่นนี้? สิ่งนี้ดูไม่เหมือนความคิดของฮ่องเอาเสียเลย

เซียวเฉวียนนั่งอยู่บนที่นั่งในพระราชวัง พวกไป๋ฉี่นั่งอยู่สองด้านของพระตำหนักด้านใน นอกจากไป๋ฉี่ คนอื่น ๆ ต่างพากันตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้

“ว้าว ๆ ๆพระราชวังใหญ่จริง ๆ!”

“ช่างหรูหราเหลือเกิน! เสาต้นนี้ราคากี่ตำลึงกันนี่?”

“ดูแก้วดื่มชาสิ ช่างละเอียดอ่อนเสียจริง ราวกับว่าจะแตกในทันทีที่สัมผัส”

ท่าทางตื่นเต้นดีใจของพวกเขา ทำให้ขันทีและเหล่าข้าหลวงหญิงรังเกียจอย่างมาก พวกบ้านนอกไม่เคยออกจากกะลา

หนึ่งในกลุ่มของข้าหลวงหญิงทำเสียงฮึดฮัด “พวกบ้านนอก! ไม่ได้เรื่อง!”

เสียงที่เบาที่สุด ทว่าเซียวเฉวียนกลับได้ยิน

บ่าวรับใช้เหล่านี้พึมพำในใจ และถากถางพวกของไป๋ฉี่ เซียวเฉวียนที่ได้ยินเสียงความคิดพวกเขาไม่ได้สนใจ

ทว่าหากพูดออกมา ผลลัพธ์จะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ผู้ที่เพิ่งได้รับตำแหน่งใหม่ควรได้แสดงความสามารถของตน แม้ว่าเซียวเฉวียนไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นแต่เมื่อมีหัวโขนของราชครู เช่นนั้นเซียวเฉวียนจึงไม่อาจปล่อยปะละเลยได้

“เจ้าหยุดก่อน”

เซียวเฉวียนเรียกข้าหลวงหญิงที่พูดจาดูถูกเมื่อครู่ และพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไร?”

ข้าหลวงหญิงตัวสั่นเทิ้ม นางพูดเสียงเบาขนาดนั้น ราชครูได้ยินด้วยงั้นหรือ?

นางคุกเข่าลงบนพื้นดัง ตุบ “ราชครู โปรดอภัยด้วย!”

“ข้าถามว่าเมื่อครู่เจ้าพูดอะไร เจ้าพูดอีกรอบหนึ่งสิ” เซียวเฉวียนพูดอย่างใจเย็น แค่สาวใช้ตัวเล็ก ๆ เขาไม่ถึงขนาดเอาชีวิตนางหรอก “หากเจ้าไม่พูด ข้าจะดึงลิ้นของเจ้าออกเสีย”

ข้าหลวงหญิงผู้นั้นส่ายหัวอย่างรุนแรง “บ่าวพูด! บ่าวพูด! เมื่อครู่บ่าวพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดเพคะ...”

หัวของนางก้มลงต่ำจนไม่อาจต่ำไปมากกว่านี้แล้ว “บ่าวพูดว่าพวกคนบ้านนอก… ไม่ได้เรื่อง...” “เจ้า!” เหมิงเอ้าไม่พอใจอย่างมาก ไป๋ฉี่ส่งสายตาให้เพื่อยุติการกระทำของพี่ชายใหญ่เหมิงเอ้า เหมิงเอ้าจึงทำได้เพียงสะบัดมือลงอย่างแรง หึ!

“เจ้าต้องการจะบอกว่า ผู้อารักขาของข้าไร้ความรู้สินะ” เซียวเฉวียนยิ้มบาง ๆ พลางหยิบแก้วใบหนึ่งขึ้นมา “เช่นนั้นแม่นางบอกข้าหน่อยเถิด ว่าแก้วในมือของข้าใบนี้เป็นกระเบื้องอะไร? ผลิตที่ไหน? มีคุณสมบัติอะไร? และสิ่งที่น่าหลงใหลของมันอยู่ที่ใด?”

เซียวเฉวียนร่ายคำถามยาวเหยียด ทำให้ข้าหลวงหญิงถึงกับอ้ำอึ้งพูดไม่ออก

ข้าหลวงหญิงในสมัยโบราณที่สามารถเข้ามารับใช้ในพระตำหนักใหญ่ได้นั้น ต่างต้องมีความรู้ความสามารถ แต่ก็รู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ใช่ผู้ที่ร่ำเรียนหนังสือจนประสิทธิ์ประสาทวิชา จะสามารถตอบคำถามเฉพาะด้านของเซียวเฉวียนได้อย่างไร?