ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 659

พี่น้องฉินยังไม่เห็นแม้แต่เงา และฉินซูโหรวตัวปลอมที่กำลังรอพวกเขาทานข้าว ท่าทางของนางราวกับหญิงผู้สูงศักดิ์ในอดีต

“ทำไมคุณชายทั้งสองถึงยังไม่ลงมาทานข้าวอีก”

เสียงของนางแผ่วเบาพร้อมกับท่าทางที่อ่อนแอ อาเซียงพูดกับนางอย่างรวดเร็ว: “เมื่อครู่ ข้าไปเชิญคุณชาย คนรับใช้ของคุณชายบอกว่าคุณชายทั้งสองออกไปดื่มกับเพื่อนๆเพคะ”

“เพื่อน?” ฉินซูโหรววางตะเกียบลงด้วยความโกรธ: “เพื่อนแบบไหน?”

“อันที่จริงคือ…เซียวเฉวียน”

ฉินซูโหรวลุกขึ้นยืนด้วยความสับสนเล็กน้อย สีหน้าของนางเผยให้เห็นถึงความยินดี: “เซียวเฉวียนมาหาพวกเขาด้วยตัวของเขาเองอย่างนั้นหรือ?”

อาเซียงพยักหน้าอย่างลังเล: "องค์หญิง ไม่คิดว่ามันแปลกหรือเพคะ?"

“แปลกอะไรล่ะ เขาคงรู้ว่าข้ามีกระบี่ชีวัน และเอาชนะข้าไม่ได้อย่างแน่นอน เขาเริ่มทำให้องค์หญิงคนนี้พึงพอใจแล้ว”

ฉินซูโหรวยิ้มแย้ม: "น่าเสียดายที่ข้าขอร้องอี้กุยให้เขาเข้าใกล้เซียวเฉวียนมานานแล้ว ตอนนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีทีเดียวที่เขาเข้ามาใกล้ด้วยตัวของเขาเอง อาเซียง เจ้าคิดว่าวันนี้ข้าดูเป็นอย่างไรบ้าง?”

“องค์หญิง นี่...”

“ประเดี๋ยวก่อน เซียวเฉวียนต้องกลับมาส่งฉินหนานและคนอื่นเป็นแน่ ถึงเวลานั้นข้าค่อยออกไปทักทายเข้า เจ้าคิดว่าเซียวเฉวียนจะชอบที่ข้าแต่งหน้าเช่นนี้หรือไม่?”

"องค์หญิง..." อาเซียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: "เซียวเฉวียนน่าจะชอบนะเพคะ"

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรีบทานข้าวและรอเขามา”

ฉินซูโหรวผู้อ่อนแอคนนี้ได้รับชีวิตขึ้นมาใหม่ อาเซียงเองก็ทำอะไรไม่ถูก หากนางรู้ นางคงจะไม่ทำสิ่งนี้ตั้งแต่แรก

ฉินซูโหรวตัวปลอมไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนไม่หลงเหลือความรักให้นางแล้ว เขามาที่นี้เพื่อฆ่านาง

อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้าที่จะฆ่านาง เขาต้องหาผู้บงการที่อยู่เบื้องหลัง

นางทำได้แค่เคลื่อนไหวสิ่งต่างๆ

ในปีนี้ เซียวเฉวียนและจ้าวหลานได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าผู้คุมสอบสำหรับการสอบขุนนาง หลังการสอบขุนนาง เขายังต้องทำลายผนึกจูเสิน พวกเขามีงานกองท่วมหัวอยู่แล้ว ฉินซูโหรวยังมาอยู่ที่นี้อีก

เซียวเฉวียนต้องเจียดเวลามาจัดการเรื่องของฉินซูโหรว ทั้งๆ ที่ งานของตนเองก็แน่นพอแล้ว

ในร้านอาหาร เซียวเฉวียนดูไม่ค่อยดีนัก เป็นอะไรหรือไม่? ฉินซูโหรวกลับมาแล้ว เขาจะทำอย่างไร?

“ พี่เขย ทำไมถึงอยากมาทานอาหารที่ตึกเทียนหมิงกัน?”

ฉินหนานรู้สึกผิดหวังกับอาหารที่ตึกเทียนหมิง เพราะมันไม่ดีเท่ากับที่ร้านอาหารของพี่เขย

“หอปี๋เซิ่งไฟไหม้นะ เจ้ารู้หรือไม่?”

“ข้ารู้ แต่ข้าก็ไม่ได้รังเกียจ สิ่งที่ข้าต้องการคืออาหาร ไม่ใช่โต๊ะกับเก้าอี้!”

สิ่งที่ฉินหนานพูดนั้นสมเหตุสมผลอย่างยิ่ง เซียวเฉวียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ก่อนดี: "ข้าจะกลับไปซ่อมแซมหอปี๋เซิ่ง โต๊ะและเก้านั้นถูกเผาดำเป็นตอตะโก คงไม่มีใครคิดอยากจะนั่งบนนั้น"

"ข้าเข้าใจ ข้าแค่อยากกินตีนไก่รสเผ็ด" ฉินหนานทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“ครั้งต่อไปที่มาตำหนักยางหวา ข้าจะพาพ่อครัวจากหอปี๋เซิ่งมาด้วย ตอนนั้นเจ้าอยากกินมากแค่ไหนก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ”

"ดีเลย! ฉันต้องไปแล้ว!" ฉินหนานพูดอย่างมีความสุข เพราะพี่เขยของข้ารักข้า ฉินเป่ยกลอกตา เอาตามจริง ตัวข้าเองก็อยากกินเหมือนกัน…

เป็นเรื่องแปลกสำหรับเจ้าของหอเทียนหมิง ที่เจ้าของหอปี๋เซิ่งมาที่ร้านของตน

เจ้าของร้านตึกเทียนหมิงสั่นสะท้านด้วยความกลัว เซียวเฉวียนไม่เป็นเหมือนอย่างเคยอีกต่อไป ครั้งแรกที่เซียวเฉวียนมาที่นี้เขายังไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์ แต่ตอนนี้เขาเป็นถึงราชครู โดยปกติแล้วเจ้าของร้านควรเข้าไปประจบประแจงเขา

อาหารที่ดีที่สุดในตึกหมิงเทียนล้วนถูกยกมาวางไว้ที่โต๊ะของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนเหลือบมองไปยังอาหารพวกนี้ มันถูกพัฒนาขึ้นมาก ราวกับว่าพวกเขาขโมยตัวเจ้าของหอปี๋เซิ่งไป

หลังจากที่ร้านอาหารของเซียวเฉวียนเปิดขึ้น ธุรกิจของตึกเทียนหมิงก็ดิ่งลง และเจ้าของร้านก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งใครสักคนมาสอดแนมที่ร้านของเขา

เขาคิดว่าเซียวเฉวียนมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา แต่เซียวเฉวียนกลับโบกมือ: "ไปเถิด เจ้าไม่จำเป็นต้องรอตรงนี้"

"ขอรับ ท่านราชครู"

มีใครไหนบ้างที่คิดว่าเขาชอบฉินซูโหรว?

ดูเหมือนว่าตระกูลฉินจะไม่รู้เลยว่านั้นคือฉินซูโหรวตัวปลอม

นอกจากนี้ยังเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าความสามารถทางธุรกิจของตัวปลอมคนนี้ดีกว่าจิ่นเซ่อมาก

จากนั้นฉินหนานและฉินเป่ยก็รู้สึกตัว ใช่ พี่เขยและพี่สาวคนโตเกลียดกันจะตาย พี่เขยจะกลับไปคืนดีกับพี่สาวคนโตได้อย่างไร ?

“บอกข้าทุกอย่างเกี่ยวกับฉินซูโหรวมาให้หมด ตั้งแต่เด็กจนโต”

เซียวเฉวียนยกถ้วยเหล้าขึ้นดื่มในอึกเดียว จากนั้นกระแทรกถ้วยลงบนโต๊ธอย่างแรง: “เพราะนี้สามารถช่วยชีวิตตระกูลฉินของเจ้าได้!”

สีหน้าของเซียวเฉวียนเอาจริงเอาจัง ทำให้ฉินหนานนึกถึงท่านพ่อที่พึ่งเข้าไปในวังอย่างเร่งรีบ จึงตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้นั้นร้ายแรง

“ได้ ข้าจะพูด”

แม้ฉินหนานจะไม่ใช่เด็กชอบศึกษา แต่ความจำของเขาดีอย่าบอกใคร เขากล่าวว่า: “พี่สาวของข้า เมื่อนางยังเยาวัยนางเป็นเด็กที่มีชีวิตชีวา นางไม่ชอบอ่านหนังสือ แต่นางชอบเล่นกับพวกเรา กับเด็กผู้ชายด้วยกัน”

“เมื่อนางโตขึ้น ท่านพ่อและท่านแม่ก็ได้บังคับให้นางเลิกเล่นเหลวไหล และอ่านหนังสือ ฝึก เย็บ ปัก ถัก ร้อย และวาดภาพทุกวัน”

ฉินเป่ยพยักหน้าและกล่าวเสริม: "ตอนที่นางยังเด็ก นางเกือบจะเหมือนเด็กผู้ชาย ข้ากับฉินหนานไม่สามารถเอาชนะนางได้ด้วยซ้ำ”

“พวกเจ้าอยู่บ้านทุกวัน เห็นความเปลี่ยนแปลงของพี่สาวเจ้าหรือไม่ ถ้าเห็นคือช่วงใดกัน? ในวันธรรมดา นอกจากคนในตระกูลฉินแล้ว นางชอบอยู่กับใครมากที่สุด?”

คำถามของเซียวเฉวียนนั้นตรงประเด็นเป็นที่สุด

ฉินหนานสังเกตเห็นบางอย่าง: "พี่เขย...ที่ท่านถามเช่นนี้ คดีของจ้างอี้โต้วเกี่ยวข้องกับตระกูลของเราอย่างนั้นหรือ

"

ฉินเป่ยตกใจ: "ไม่มีทาง ตระกูลฉินของเราไม่ได้อยู่ในรายชื่อนี้"