ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 665

กระบี่ชีวันแผ่ไอเย็นล้นหลาม เว่ยอู๋จี้เกือบทำมันหลุดมือ

เหงื่อและขนของเว่ยอู๋จี้ลุกซู่ จับมันแน่นสุดชีวิต ราวกับมันจะออกจากปลอกทันที!

“อย่าอย่าอย่า……” เว่ยอู๋จี้หน้าถอดสี ตอนนี้นายท่านไม่รู้ไปอยู่ที่ใด เขาดูแลเจ้าสิ่งนี้ไม่ได้หรอกนะ!

“......”

กระบี่ชีวันสั่นสะเทือนสุดชีวิตอยู่นานหลายนาที จากนั้นถึงสงบลงกลับเป็นเหมือนเดิม

เว่ยอู๋จี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียวสันหลังวาบขึ้นมา ในใจของเขารู้สึกว่ามีลางร้ายซะแล้วสิ

ช่วงเวลาเดียวกันกับตอนที่กระบี่ชีวันสงบลง ฉินซูโหรวที่อยู่ที่พระราชวังสะลึมสะลือจนนอนหลับไปแล้ว

จวนเจียนกั๋ว

“วันนี้เซียวเฉวียนกำลังทำอะไร?”

“เมื่อวานเซียวเฉวียนทำอะไร?”

“พรุ่งนี้เซียวเฉวียนวางแผนจะทำอะไร?”

นี่คือคำถามสามคำถามที่เว่ยเชียนชิวต้องถามทุกวัน เขาอยากดูว่าเซียวเฉวียนทำยาอายุวัฒนะให้เขารึยัง!

ตามสายลับที่มารายงาน เซียวเฉวียนไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทั้งวันเลย

อยู่ที่นี่ของเว่ยเชียนชิว เรื่องที่เซียวเฉวียนทำมีเพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือปรุงยาให้เขา ส่วนเรื่องอื่นล้วนเป็นเรื่องไม่สลักสำคัญ!

“ข้าล้วนทำตามความต้องการของมัน มอบหลักฐานจ้าวอีโต้วให้ฮ่องเต้ไปแล้ว! มันยังไม่ปรุงยาอีกรึ? มันแกล้งข้าหรือไม่?”

เว่ยเชียนชิวโมโหแค้นเคืองมาก ตลอดหลายปีมานี้มีเพียงเซียวเฉวียนที่ทำให้เขาโมโหได้มากที่สุด “ไม่ได้! ข้าต้องไปหามัน!”

“เจียนกั๋วไม่ได้ขอรับ” เฮยหลังขวางไว้ “เซียวเฉวียนกล่าวไว้แล้วไม่ใช่หรือ ต้องให้เขาอยู่เงียบสนิท ห้ามรบกวนเขา”

“มารดามันสิ! นั่นสิ! ข้าลืมไปได้ยังไงกัน!” เว่ยเชียนชิวตบหัวตัวเอง “ใช่ใช่ใช่ เขาอาจจะมีความคืบหน้าเอง อย่าได้ไปกวนเขาเด็ดขาด!”

เว่ยเชียนชิวใกล้จะคล้ายโรคจิตขึ้นไปทุกทีเพื่อยาลูกกลอนเม็ดเดียวแค่นี้ เขานั่งลงบนเก้าอี้หายใจฟึดฟัด ลูบหนวดใหญ่ๆของตนเอง “ข้าให้เวลามันสามเดือน หากมันยังทำขึ้นมาไม่ได้อีกก็สับมันเสีย!”

“พ่อ”

ในเวลาที่สมองของเว่ยเชียนชิวคิดตอนที่ไม่ได้ยาอายุวัฒนะนั้นก็กะจะฆ่าเซียวเฉวียนเสีย เว่ยเป้ยก็เข้ามา “การสอบราชการเคอจวี้มีขึ้นเร็วๆนี้ ลูกได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว”

“เจ้าเตรียมพร้อมหรือไม่มีอะไรสำคัญกัน พ่อสามารถทำให้เจ้าได้จอหงวน!” เว่ยเชียนชิวเห็นว่าไม่มีค่าคู่ควรแก่การสนใจ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ต้องมารายงานอีก

เว่ยเชียนชิวมีอำนาจล้นฟ้า การสอบราชการเคอจวี้ที่คนจนมองว่าสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้นั้น เป็นเพียงแค่เกมเด็กเล่นในสายตาเขาเท่านั้น จะสำคัญไปกว่ายาลูกกลอนของเขาที่ไหน

“ท่านพ่อ ลูกมาที่นี่เพราะเรื่องนี้”

เว่ยเป้ยกลัวพ่อที่ฆ่าคนราวผักปลาและพูดจาราวฟ้าผ่า เว่ยเชียนชิวจ้องเขม็งใส่เขา เขาจึงตัวสั่น “พ่อไม่จำเป็นต้องกังวลการสอบราชการเคอจวี้ของข้า เขาอยากอาศัยความสามารถของตัวเองไปเข้าสอบเคอจวี้”

เว่ยเชียนชิวสีหน้าอึมครึมทันที

เฮยหลังเริ่มร้อนใจ “ท่านอ๋องรอง ท่านจะลำบากไปไย?”

“ปีนี้เซียวเฉวียนคุมสอบ หากลูกโกงสอบ เซียวเฉวียนต้องมองออกเป็นแน่”

“กลัวอะไรกับมัน?” เว่ยเชียนชิวตบโต๊ะ “มันจะเอาอะไรแกได้?”

“พ่อ! ข้าอยากสอบด้วยตัวเอง!” เว่ยเป้ยร้อนใจจนเผลอขึ้นเสียงใส่ นี่เป็นสิ่งที่เขาทำอย่างกล้าหาญที่สุดหลังจากที่เว่ยเป้ยมาที่ยุคโบราณ

เขาอยากจะอาศัยตัวเองเข้าสอบ!

เขาอยากพึ่งตัวเองแย่งชิงคุณสมบัติ ที่จะนั่งระนาบเดียวกันกับเซียวเฉวียน!

เขาไม่อยากพึ่งพ่อที่ว่าผู้นี้ จึงจะให้คนอื่นมองเขาได้สูงขึ้น!

เว่ยเชียนชิวและเฮยหลังสบตากัน ไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยความสงสัย ลูกชายของตนป่วยไปแล้วใช่หรือไม่? มีเส้นสายไม่ใช้ ต้องอาศัยลำแข้งลำขาของตนเอง?

อาศัยลำแข้งลำขาของตนเอง เว่ยเป้ยจะสามารถสอบผ่านการทดสอบระดับชนบทได้รึ?

เว่ยเชียนชิวไม่มีความมั่นใจในตัวลูกชายของตนถึงเพียงนี้

“ช่างเถอะ งั้นเจ้าก็ไปลองเองแล้วกัน!”

เว่ยเชียนชิวรำคาญใจ เซียวเฉวียนก็น่ารำคาญพอแล้ว เขาไม่ว่างมาสนเรื่องไร้สาระเช่นการสอบเคอจวี้นี้