ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 665

กระบี่ชีวันแผ่ไอเย็นล้นหลาม เว่ยอู๋จี้เกือบทำมันหลุดมือ

เหงื่อและขนของเว่ยอู๋จี้ลุกซู่ จับมันแน่นสุดชีวิต ราวกับมันจะออกจากปลอกทันที!

“อย่าอย่าอย่า……” เว่ยอู๋จี้หน้าถอดสี ตอนนี้นายท่านไม่รู้ไปอยู่ที่ใด เขาดูแลเจ้าสิ่งนี้ไม่ได้หรอกนะ!

“......”

กระบี่ชีวันสั่นสะเทือนสุดชีวิตอยู่นานหลายนาที จากนั้นถึงสงบลงกลับเป็นเหมือนเดิม

เว่ยอู๋จี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียวสันหลังวาบขึ้นมา ในใจของเขารู้สึกว่ามีลางร้ายซะแล้วสิ

ช่วงเวลาเดียวกันกับตอนที่กระบี่ชีวันสงบลง ฉินซูโหรวที่อยู่ที่พระราชวังสะลึมสะลือจนนอนหลับไปแล้ว

จวนเจียนกั๋ว

“วันนี้เซียวเฉวียนกำลังทำอะไร?”

“เมื่อวานเซียวเฉวียนทำอะไร?”

“พรุ่งนี้เซียวเฉวียนวางแผนจะทำอะไร?”

นี่คือคำถามสามคำถามที่เว่ยเชียนชิวต้องถามทุกวัน เขาอยากดูว่าเซียวเฉวียนทำยาอายุวัฒนะให้เขารึยัง!

ตามสายลับที่มารายงาน เซียวเฉวียนไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทั้งวันเลย

อยู่ที่นี่ของเว่ยเชียนชิว เรื่องที่เซียวเฉวียนทำมีเพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือปรุงยาให้เขา ส่วนเรื่องอื่นล้วนเป็นเรื่องไม่สลักสำคัญ!

“ข้าล้วนทำตามความต้องการของมัน มอบหลักฐานจ้าวอีโต้วให้ฮ่องเต้ไปแล้ว! มันยังไม่ปรุงยาอีกรึ? มันแกล้งข้าหรือไม่?”

เว่ยเชียนชิวโมโหแค้นเคืองมาก ตลอดหลายปีมานี้มีเพียงเซียวเฉวียนที่ทำให้เขาโมโหได้มากที่สุด “ไม่ได้! ข้าต้องไปหามัน!”

“เจียนกั๋วไม่ได้ขอรับ” เฮยหลังขวางไว้ “เซียวเฉวียนกล่าวไว้แล้วไม่ใช่หรือ ต้องให้เขาอยู่เงียบสนิท ห้ามรบกวนเขา”

“มารดามันสิ! นั่นสิ! ข้าลืมไปได้ยังไงกัน!” เว่ยเชียนชิวตบหัวตัวเอง “ใช่ใช่ใช่ เขาอาจจะมีความคืบหน้าเอง อย่าได้ไปกวนเขาเด็ดขาด!”

เว่ยเชียนชิวใกล้จะคล้ายโรคจิตขึ้นไปทุกทีเพื่อยาลูกกลอนเม็ดเดียวแค่นี้ เขานั่งลงบนเก้าอี้หายใจฟึดฟัด ลูบหนวดใหญ่ๆของตนเอง “ข้าให้เวลามันสามเดือน หากมันยังทำขึ้นมาไม่ได้อีกก็สับมันเสีย!”

“พ่อ”

ในเวลาที่สมองของเว่ยเชียนชิวคิดตอนที่ไม่ได้ยาอายุวัฒนะนั้นก็กะจะฆ่าเซียวเฉวียนเสีย เว่ยเป้ยก็เข้ามา “การสอบราชการเคอจวี้มีขึ้นเร็วๆนี้ ลูกได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว”

“เจ้าเตรียมพร้อมหรือไม่มีอะไรสำคัญกัน พ่อสามารถทำให้เจ้าได้จอหงวน!” เว่ยเชียนชิวเห็นว่าไม่มีค่าคู่ควรแก่การสนใจ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ต้องมารายงานอีก

เว่ยเชียนชิวมีอำนาจล้นฟ้า การสอบราชการเคอจวี้ที่คนจนมองว่าสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้นั้น เป็นเพียงแค่เกมเด็กเล่นในสายตาเขาเท่านั้น จะสำคัญไปกว่ายาลูกกลอนของเขาที่ไหน

“ท่านพ่อ ลูกมาที่นี่เพราะเรื่องนี้”

เว่ยเป้ยกลัวพ่อที่ฆ่าคนราวผักปลาและพูดจาราวฟ้าผ่า เว่ยเชียนชิวจ้องเขม็งใส่เขา เขาจึงตัวสั่น “พ่อไม่จำเป็นต้องกังวลการสอบราชการเคอจวี้ของข้า เขาอยากอาศัยความสามารถของตัวเองไปเข้าสอบเคอจวี้”

เว่ยเชียนชิวสีหน้าอึมครึมทันที

เฮยหลังเริ่มร้อนใจ “ท่านอ๋องรอง ท่านจะลำบากไปไย?”

“ปีนี้เซียวเฉวียนคุมสอบ หากลูกโกงสอบ เซียวเฉวียนต้องมองออกเป็นแน่”

“กลัวอะไรกับมัน?” เว่ยเชียนชิวตบโต๊ะ “มันจะเอาอะไรแกได้?”

“พ่อ! ข้าอยากสอบด้วยตัวเอง!” เว่ยเป้ยร้อนใจจนเผลอขึ้นเสียงใส่ นี่เป็นสิ่งที่เขาทำอย่างกล้าหาญที่สุดหลังจากที่เว่ยเป้ยมาที่ยุคโบราณ

เขาอยากจะอาศัยตัวเองเข้าสอบ!

เขาอยากพึ่งตัวเองแย่งชิงคุณสมบัติ ที่จะนั่งระนาบเดียวกันกับเซียวเฉวียน!

เขาไม่อยากพึ่งพ่อที่ว่าผู้นี้ จึงจะให้คนอื่นมองเขาได้สูงขึ้น!

เว่ยเชียนชิวและเฮยหลังสบตากัน ไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยความสงสัย ลูกชายของตนป่วยไปแล้วใช่หรือไม่? มีเส้นสายไม่ใช้ ต้องอาศัยลำแข้งลำขาของตนเอง?

อาศัยลำแข้งลำขาของตนเอง เว่ยเป้ยจะสามารถสอบผ่านการทดสอบระดับชนบทได้รึ?

เว่ยเชียนชิวไม่มีความมั่นใจในตัวลูกชายของตนถึงเพียงนี้

“ช่างเถอะ งั้นเจ้าก็ไปลองเองแล้วกัน!”

เว่ยเชียนชิวรำคาญใจ เซียวเฉวียนก็น่ารำคาญพอแล้ว เขาไม่ว่างมาสนเรื่องไร้สาระเช่นการสอบเคอจวี้นี้

ตายแล้วยังไม่พอ เว่ยเชียนชิวจะเอาเลือดบริสุทธิ์ระหว่างคิ้วของนางออกมา ให้นางตายไปหลายพันหลายร้อยรอบทุกวัน ข้าไม่เชื่อว่าถึงตอนนั้นเซียวเฉวียนจะไม่คลั่ง

“ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว เชิญเจ้าค่ะ”

เวลานี้สาวรับใช้เชิญแม่เซียวเข้ามา เว่ยเชียนชิวเงยหน้าด้วยท่าทางหยิ่งยโส “ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว ล่วงเกินแล้ว”

เซียวเฉวียนำหญิงในตระกูลเซียวซ่อนไว้ที่กระท่อมบ่อน้ำพุร้อน ทำให้เว่ยเชียนชิวหาอยู่นาน

ทว่าในที่สุดก็หาเจอแล้ว

แม่เซียวจ้องเขาอย่างเย็นชา ไม่พูดไม่จา ในสายตานางไม่เคยแสดงความหวาดกลัวหรือขี้ขลาด ไม่เสียแรงที่เป็นฮูหยินของตระกูลแม่ทัพ

“ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว ฮูหยินอยู่ที่จวนเจียนกั๋วได้อย่างสบายใจ หากฮูหยินกล้าหนีหรือกล้าฆ่าตัวตาย ข้าจะจับตัวลูกสาวฮูหยินมา เข้าใจ๊?”

เว่ยเชียนชิวรู้ลึกถึงจุดอ่อนของคนเป็นแม่ เขาภาคภูมิใจ “ข้ายังสามารถจับตัวองค์หญิงต้าถงลูกสะใภ้ที่ตั้งครรภ์ของเจ้า ถึงตอนนั้นตระกูลเซียวเจ้าไร้ทายาทสืบสกุลแล้ว คงท่าไม่ดี ไม่ใช่หรือ?”

“เจ้า! เจ้า!” แม่เซียวจ้องเขาเขม็ง “เหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมปล่อยตระกูลเซียวข้าไป! เจ้านี่มันเป็นวิญญาณตามติดจิกกัดไม่ปล่อยจริงๆ!”

“ฮูหยินผู้เฒ่า กล่าวหนักไปแล้ว” เว่ยเชียนชิวเลิกคิ้ว “ไยกล่าวว่าข้าไม่ปล่อยตระกูลเซียว? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ที่จริงทุกคนในตระกูลเซียวล้วนน่าสนใจขนาดนั้น ข้าเจียนกั๋วชอบมากจนไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไป”

ดวงตาเว่ยเชียนชิวซ่อนความคิดเลวร้าย “เพื่อลูกสาวและลูกสะใภ้ เจ้าก็อยู่ในจวนเจียนกั๋วให้ดี ข้าจะเตรียมอาหารการกินให้เจ้า”

เขาชูสามนิ้ว “สามเดือน”

“หลังจากสามเดือนแล้วเจ้าจะเป็นจะตายล้วนขึ้นอยู่กับลูกชายเจ้า”

โดยไม่คาดคิด แม่เซียวไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลย นางจ้องเขาไม่หลบสายตา “คำพูดของจ้าวอีโต้วเป็นความจริงหรือไม่? ตอนนั้นเจ้าฆ่าทัพตระกูลเซียวไป?”

หลังเซียวจิงกลับมาก็เอาคำพูดของจ้าวอีโต้วมาบอก แม่เซียวไม่เชื่อ มันไร้สาระเกินไป! เว่ยเชียนชิวเป็นคนในราชวงศ์ ใต้หล้าเป็นของราชวงศ์ เหตุใดเขาต้องฆ่าผู้ชายตระกูลเซียวนับห้าหมื่นนายตายด้วย?

“โอ้?” เว่ยเชียนชิวฉีกยิ้ม “เจ้ายังถามคำถามนี้อีกหรือ? ลูกชายเจ้าไม่ได้บอกเจ้ารึ?”

“เขาไม่ให้ภาพอรุณฤดูใบไม้ผลิปล่อยบทสนทนาระหว่างจ้าวอีโต้วกับเซียวจิงให้เจ้าฟังรึ? ลูกชายเจ้าได้ยินตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ?”

แม่เซียวตะลึง เซียวเฉวียนรู้เหรอ?