ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 666

แม่เซียวหน้าถอดสี แต่นางก็แก้สถานการณืได้อย่างรวดเร็ว: “ลูกชายของข้าบอกข้าแล้ว แต่ข้าอยากได้ยินเจ้ายอมรับด้วยตัวเจ้าเอง!”

ยอมรับเองอย่างนั้นหรือ?

ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจะอวดดีและหยิ่งยโสเพียงใด เขาก็ไม่สามารถมองมันเป็นเรื่องตลกได้

หากเขายอมรับด้วยตัวเอง ความโกลาหลจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เหตุการณ์ครั้งนี้แตกต่างจากการสังหารจงเหลียงอย่างสิ้นเชิง

หากเขายอมรับต่อหน้าแม่เซียว มันจะไม่เป็นการฆ่าตัวเองตายอย่างนั้นหรือ?

ตราบใดที่เขาปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ทุกคำที่จ้าวอี้โต้วพูด จะกลายเป็นการใส่ร้ายเว่ยเชียนชิว

และนี่คือเหตุผลที่เว่ยเชียนชิวส่งหลักฐานอาชญากรรมของจ้าวอี้โต้วไปยังศาล เพราะเขาต้องการสลัดจ้าวอี้โต้วทิ้ง

“ฮึ่ม ท่านฮูหยินเซียว ท่านดูเป็นกังวล ท่านอยากให้ข้ายอมรับอะไรอย่างนั้นหรือ?”

ใบหน้าที่มีหนวดมีเคราของเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยคำว่า “น่าสงสัย”: “ข้าเว่ยเชียนชิว เคารพนับถือนายพลเซียวเป็นอย่างมาก ข้าจะวางแผนต่อต้านตระกูลเซียวได้อย่างไร ฮูหยินเซียว ท่านอาจจะนึกถึงนายพลเซียวมากจนกล่าวเรื่องไร้สาระเช่นนี้”

“แก... หยุดพูดถึงเขาได้แล้ว! อธิบายให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้

ไว้ว่าจะแม่หรือลูกชายตระกูลเซียวนิสัยไม่ต่างกันเลย ทั้งคู่ทำตัวโผงผางและถามตรงไปตรงมา เว่ยเชียนชิวอารมณ์เสียและพูดว่า: “มานี้ พาฮูหยินเซียวออกไป! มาพาออกไปเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นเว่ยเชียนชิวโบกมือเป็นสัญญาณให้ข้ารับใช้ลากตัวแม่เซียวออกไป

“เว่ยเฉียนชิว บอกข้าให้ชัดเจนสิ! กล้าทำแต่ไม่กล้ารับอย่างนั้นหรือ?” เสียงคำถามของแม่เซียวดังก้องอยู่ในหูของเขา เขาหายใจเข้าลึก ๆ ทำเป็นไม่ได้ยินอะไร!

“เจียนกั๋ว ถ้าอยากโยนแม่เซียวเข้าห้องขังก็ทำได้ ทำไมจะต้องสุภาพกับนางด้วย?” เฮยหลังรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ปกติเว่ยเชียนชิวหยาบคายใส่คนอื่นมาโดยตลอด แล้วทำไมเพลานี้เขาถึงกับเกรงกลัวแม่เซียว?

“ช่างเถอะ” เว่ยเชียนชิวโบกมือ “เซียวเฉวียนเจ้าสารเลวนั้น หากรู้ว่าข้าทำอะไรแม่ของเขา น้ำอัมฤตแห่งชีวิตที่อยู่ในมือของเขา เขาจะไม่มอบมาให้ข้าอย่างแน่นอน ดังนั้นข้าจะต้องละเว้นแม่ของเขาไว้ ไม่ให้ทนทุกข์ทรมานแม้แต่นิดเดียว"

“แม่เซียวคนนี้เป็นเพียงตัวประกัน การทำให้นางอับอายไม่มีประโยชน์อันใด”

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เว่ยเชียนชิวยอมถ่อมตนเพื่อน้ำอัมฤต!

"..."

เฮยหลังพูดไม่ออก ตอนนี้แม่เซียวถูกพาไปยังจวนของเว่ยเจียนกั๋ว ที่นั้นมีทั้งอาหารและเครื่องดื่มมากมาย แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่พึงพอใจเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้ใบหน้าของแม่เซียวเต็มไปด้วยความคับค้องใจ ไม่รู้จริงๆ ส่าทำไมเว่ยเจียนกั๋วถึงคิดว่าถ้ามีอาหารและเครื่องดื่มดีๆ จะช่วยให้แม่เซียวอารมณ์ดีได้ นี้มันไม่ดูถูกไปหน่อยรึอย่างไร?

เฮยหลังลังเลที่จะพูด แต่เขาก็ต้องพูดออกมา

“ติดตามเซียวเฉวียนต่อไป บอกข้าทุกอย่างไม่ว่าเขาจะทำอะไร!”

ดวงตาของเว่ยเชียนชิวหรี่ลงอย่างเย็นชา: "นอกจากนี้ จับตาดูขุนนางของเราที่มีใจกบฏ เราจะเชือดไก่ให้ลิงดู! โดยเฉพาะกวนเหลียน จับตาดูเขาไว้ในดี!”

“เราต้องไม่ปล่อยให้ความภักดีของพวกเขาที่มีต่อข้าสั่นคลอนเพราะคดีปลอม!”

"ขอรับ!"

เฮยหลางพยักหน้าและดีดนิ้ว จากนั้นเงาดำกลุ่มหนึ่งก็กระจายออกไป แยกย้ายไปตามจวนของขุนนางหลายคนในเมืองหลวง และเริ่มติดตามอย่างเข้มงวด

ณ จวนเซียว

กลิ่นไหม้อบอวลไปในอากาศ

จากไปนานจนจวนถูกเผาเลยอย่างนั้นหรือ?

ต่งจัวเหลือบมองจวนเซียวที่ถูกเผาจนกลายเป็นเถ่าถ่าน เขาและเถ๋าจี๋ยืนอยู่บนถนนด้วยความงุนงง

พวกเขาไปที่แดนตะวันตกเพื่อตามหาหญ้าอสุรา องค์ชายชิงหลงของคุนหลุนเป็นคนพาพวกเขากลับมา

มิฉะนั้น ต่งจัวและเถ๋าจี๋คงไม่สามารถกลับมาเร็วขนาดนี้ได้

ระหว่างทาง องค์ชายชิงหลงพูดคุยกับต่งจัวและเถ๋าจี๋ โดยหวังว่าเจ้าแตงกวาน่าเบื่อทั้งสองนี้จะนำทุกอย่างไปพูดกับเซียวเฉวียน

ต่งจัวและเถ๋าจี๋ ไปที่ดินแดนตะวันตกเพื่อค้นหาหญ้าอสุรา เมื่อพวกเขาไปที่นั่น ด้วยความห่วงใยผู้อารักขาทั้งสอง องค์ชายชิงหลงจึงมอบรถมอบให้ เพื่อไม่ให้ถูกคนของผู้อาวุโสอวิ๋นเฮ่อตามสอดแนม

ผลก็คือ ไม่ว่าองค์ชายชิงหลงจะพูดมากแค่ไหน ต่งจัวและเถ๋าจี๋ก็เงียบ ไม่สนใจเขาเลย

คนโง่สองคน ต่งจัวและเถ๋าจี๋นึกย้อนกลับไปอย่างไร้เดียงสา ชาวคุนหลุนนี้ ท่าทางแปลกๆ กันทุกคนเลยหรืออย่างไร

ต่อมาคนโง่ทั้งสองกลับไปยังจวนเซียวที่ถูกไฟไหม้ไปแล้ว ท่าทางดูสับสน นายท่านหายไปไหน?

ทั้งสองคนยืนอยู่ที่ประตูคิดอยู่นานพวกเขาไม่รู้ว่าจะถามคนที่สัญจรไปมาอย่างไร

หากเซียวเฉวียนไม่รู้จักคนของเขาดี คงส่งเจ้าเก้ามารอที่นี้แล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจว่าจะรอตรงนี้ไปเรื่อยๆ

"พวกเจ้ากลับมาแล้ว"

น้ำเสียงของเจ้าหนึ่งไม่ค่อยดีนัก ต่งจัวและเถ๋าจี๋เป็นนักรบและพวกเขาเคยเป็นคนของฝ่ายเว่ยเชียนชิว เจ้าเก้าพาคนมาด้วยประมาณสิบคน และทั้งหมดก็เป็นคนของเซียวเฉวียน มองดูทั้งคู่ด้วยหน้าตาที่ไม่สู้ดี

ไม่รู้ว่าทำไมนายท่านถึงยอมรับต่งจัว หรือเพราะพวกเขาดูเป็นคนกล้าบ้าบิ่นกัน?

ต่งจัวและเถ๋าจี๋พยักหน้าราวกับว่าพวกเขาตอบคำถามของเจ้าเก้าแล้ว

“หญ้าอสุราอยู่ที่ไหน”

เจ้าเก้ามองไปทางซ้ายและขวา และเห็นว่าสองคนนี้เดินทางหลายพันลี้เพื่อไปเก็บหญ้าอสุรา แต่กลับไม่มีแม้แต่ย่ามใส่ของ: "พวกเจ้าหายไปนานมาก แต่กลับมามือเปล่าอย่างนั้นหรือ?"

"คือว่า"

ต่งจัวยื่นหญ้าออกมา และนั้นก็ทำให้เจ้าเก้าโกรธมากจนแทบอยากจะเอาหัวโขกพื้นแล้วตายให้รู้แล้วรู้รอด เจ้านายคาดหวังไว้สูงว่าจะใช้หญ้านี้กับเว่ยเชียนชิว แต่เขากลับนำกลับมาแค่ต้นเดียว?

ต้นเดียว!

แค่ต้นเดียวอย่างนั้นหรือ?

ดวงตาของเจ้าเก้าแทบจะทะลักออกมาด้วยความโกรธ พวกเขาทั้งหมดบอกว่าเป็นนักรบมีจิตใจที่เที่ยงธรรม นี่เที่ยงธรรมแล้วอย่างนั้นหรือ? นี่เรียกว่าโหดเหี้ยมเลยต่างหาก!

“ตอนนี้นายท่านเป็นราชครูแล้ว และอาศัยอยูาที่พระราชวัง! เอาหญ้านี้ไป และไปอธิบายให้นายท่านฟังเอาเอง!"

เจ้าเก้าโกรธมากจนเมินเฉยทั้งสองคน หันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว!