ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 667

ต่งจัวและเถ๋าจี๋ชายแข็งแกร่งทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงวย

ไม่ใช่ว่านายท่านต้องการหญ้าอสุราหรอกหรือ?

นี่ไม่ใช่หญ้าอสุราอย่างนั้นหรือ?

ปัญหาคืออะไรกัน?

ณ ตำหนักยางหวา

เซียวเฉวียนออกมาจากจวนฉิน กำจัดฉินซูโหรวตัวปลอมที่ไล่ตามเขา และเดินทางกลับพระราชวัง

สำหรับผู้หญิงอย่างนั้น ค่อยกลับมาจัดการในภายหลังก็ได้

เขามีความสุขมากเมื่อได้ยินว่าต่งจัวและเถ๋าจี๋กลับมาแล้ว เขาจัดเตรียมชา เหล้า เนื้อสัตว์ การแสดงเพื่อต้อนรับทั้งสองเป็นอย่างดี

เขามีความสุขและตื่นเต้นมาก

จนกระทั่งเขาเห็นหญ้าในมือของต่งจัว

เขามองไปยังต้นหญ้าหนึ่งต้น

ใบหน้าของเซียวเฉวียนราวกับคนที่หัวใจแหลกสลาย ความสุขและความตื่นเต้นที่มีก่อนหน้าหายวับไปกับตา

ไป๋ฉี่และคนอื่นๆ ก้มศีรษะลงรอให้เซียวเฉวียนพูด

เซียวเฉวียนกลับยังคงนิ่งเงียบ

เซียวเฉวียนจ้องไปที่หญ้าต้นหนึ่งในมือต่งจัวอย่างว่างเปล่า หญ้านั้นชื้นและมีกลิ่นหอมอยู่ หญ้ายังมีชีวิต เซียวเฉวียนสลัดควาผิดหวังภายในใจของเขาออกไป อันนี้จริงตงโจวก็ช่างคิด เขานำหญ้ากลับมาพร้อมกับดิน

เห้อ อย่างน้อยก็ทำได้ดี

ทำได้ดีอยู่…

เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวเฉวียน ต่งจัวกระพริบตาปริบๆ นึกว่านายท่านมีความสุขจนพูดไม่ออก

จากนั้นไม่นานเซียวเฉวียนก็หายใจเข้าลึกๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและกระตุกยิ้มมุมปาก: "ต่งจัว เถ๋าจี๋เจ้าสองคนเป็นนักอนุรักษ์ธรรมชาติงั้นรึ?"

นักอนุรักษ์?

ทั้งสองคนตกตะลึง

เซียวเฉวียนมองดูใบหน้าที่ไร้เดียงสาของพวกเขา และตระหนักได้ทันทีว่าในที่สุดก็มีคนที่น่ารำคาญกว่าเหมิงเอ้าโผล่มา!

เวรกรรมอะไรของลูกช้าง!

เซียวเฉวียนทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ? มีแต่คนแปลกๆทั้งนั้น! ต่งจัวเป็นมังกรพ่นพิษไม่ใช่อย่างนั้นหรือ? แล้วนี้มันคืออะไรกัน?

แม้กระทั่งเถ๋าจี๋ที่เป็นบุคคลที่สามารถจารึกชื่อของตนในประวัติศาสตร์ได้ แต่ทำไมเป็นเช่นนี้? ไม่มีสมองแล้วอย่างนั้นหรือ?

เซียวเฉวียนหายใจเข้าลึกๆ และหวังว่าพวกเขาจะคุกเข่าลงร้องขอความเมตตา:"พี่ใหญ่ทั้งสอง แค่ต้นเดียวเองหรือ? ต้นเดียวเท่านั้นหรือ?"

“นี้มันอะไรกัน? แดนตะวันตกห้ามให้เด็ดหญ้าหรืออย่างไร หรือเจ้าเป็นห่วงธรรมชาติ หากเด็ดมาเพิ่มอีกสองสามต้นจะทำให้ออกซิเจนในโลกน้อยลงไปงั้นรึ!"

เจ้าเก้าเบิกตากว้าง นายท่านโกรธแล้ว!!

ก็ดูผลงานดีๆของเจ้าสองคนนี่สิ!

พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เซียวเฉวียนพูด และคำตอบของต่งจัวทำให้เซียวเฉวีบนโกรธมากจนยากจะเอาหัวโขกกำแพง และท่าทีของต่งจัวจริงจังมากราวกับว่าการกระทำครั้งนี้ไม่มีอะไรผิดพลาด:"นายท่าน ท่านไม่ได้บอกว่าท่านต้องการมากแค่ไหน"

“ใช่ขอรับ” เถ๋าจี๋พยักหน้า

เซียวเฉวียน ไป๋ฉี่และคนอื่นๆยกมือขึ้นจับที่หน้าผากโดยพร้อมเพรียงกัน

อ๊ากกก!

ถ้าองค์ชายชิงหลงอยู่ที่นี่ เซียวเฉวียนและองค์ชายชิงหลงคงกอดคอกันร้องไห้อย่างแน่นอน! นักรบนี้เป็นมนุษย์แบบไหนกัน ทำไมวงจรสมองของพวกเขาถึงแตกต่างจากคนปกติ!

เซียวเฉวียนอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ หากตัวเขาไม่ได้เป็นนายของเหล่าคนที่มีความสามารถ เขาก็คงเป็นพ่อของเด็กดื้อรั้นในสังคมยุคใหม่ หรือเป็นพ่อที่ต้องเสียน้ำตาทุกวันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ "หืม อยากให้ข้าพูดจริงหรือ เจ้าทำเช่นนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ เจ้าถามข้ามาได้อย่างไรกัน?"

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็รู้แจ้งแล้วว่านักรบนั้นไม่มีความรู้ และยังเเย่ยิ่งกว่าเว่ยหยู้เสียอีก

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วถามท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ หากข้าทำอะไรชั่วช้าให้ข้าโดนฟ้าผ่าให้ตายยังดีกว่า ทำไม…ทำไมต้องส่งชายร่างใหญ่สองคนมาทรมานข้าด้วย?