ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 671

พระราชวัง เป็นเวลากลางคืนแล้ว ดวงจันทร์ลอยอยู่เหนือต้นหลิว

ฉินซูโหรวแอบแฝงเพื่อตามเซียวเฉวียน แอบเข้าไปอยู่ในพระราชวัง

และฉินซูโหรวใช้โอกาสนี้ในเวลากลางคืน กลับไปบ้านที่ไม่ได้กลับไปนานแล้ว

ทุกอย่างเงียบสงบ ใครบุกเข้ามา เว่ยอู๋จี้เพียงขยับหูฟังก็ได้ยินเสียง

เขากำลังจะหันกลับไป ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีพลังเปล่งประกายก็มายืนอยู่ต่อหน้าเขา เว่ยอู๋จี้พูดออกไปเยือกเย็น ：“เจ้าเป็นใคร！”

“ฉินซูโหรว นายท่านตัวจริงของเจ้า”

ฉินซูโหรวมองดูเขาอย่างเรียบเฉย และก็มองดูกระบี่ชีวันที่อยู่ในมือของเขา

ตอนนี้ฉินซูโหรวปิดบังใบหน้าอยู่ เห็นเพียงแค่ดวงตาสองข้าง ทันใดนั้นนางก็พูดขึ้นมาด้วยประโยคนี้ เว่ยอู๋จี้จะต้องรู้สึกแปลกประหลาดอย่างมาก ：“เจ้าอย่ามาพูดจาเหลวไหล！นายท่านของข้าเข้าวังไปแล้ว เจ้ามันเป็นตัวปลอมมาจากไหนกัน！”

“บังอาจ” ดวงตาของฉินซูโหรวเป็นประกาย น้ำเสียงยังคงเบาและอ่อนโยน：“เจ้าเป็นผู้อารักขาของข้า ไปที่รัฐมนตรีการคลังสาบานตน ชื่อนายท่านก็คือฉินซูโหรวเป็นชื่อของข้า ข้าจะเป็นตัวปลอมได้อย่างไร？”

เว่ยอู๋จี้ไม่รู้จักนายท่านจริงๆ ขมวดคิ้ว：“ออกไป ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ！”

ฉินซูโหรวนิ่งสงบ มุมปากยกยิ้มขึ้น：“อย่าปากดีให้มาก เว่ยอู๋จี้ ข้าเป็นนายท่านของเจ้าจริงๆ วันนี้มาที่นี่ ก็เพื่อจะมาผูกจิตกับเจ้า！”

“ถ้าข้ากับเจ้าสามารถผูกจิตได้ เจ้าก็จะรู้ว่าข้าใช่นายท่านของเจ้าหรือไม่！”

เว่ยอู๋จี้ตกตะลึงงง เพียงแค่เห็นดวงตาทั้งสองข้างที่เปล่างประกายของฉินซูโหรวกำลังมองเขาอยู่ ปากก็พูดคำกวีอะไรไม่รู้

“อ๊าก！”

จวนฉินที่เงียบสงบ มีเสียงร้องเจ็บปวดของเว่ยอู๋จี้ดังขึ้น

เป็นครั้งแรกที่ปัญญาชนและผู้อารักขามีการติดต่อกัน ถ้าจะบอกว่าเจ็บปวดอย่างมากก็คงจะไม่เกินไป นี้คือกระบวนการขั้นตอนหนึ่ง เรียกว่าการผูกจิต

ความเจ็บปวดของการผูกจิต มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถทนรับความเจ็บปวดได้！

ปัญญาชนก็เจ็บปวด ผู้อารักขาก็เจ็บปวด！

แต่ฉินซูโหรวไม่กลัวอะไรทั้งนั้น พอมาถึงก็ผูกจิตกับเว่ยอู๋จี้ ทำให้เห็นว่า นิสัยของฉินซูโหรวเมื่อพูดว่าทำก็ทำเลยทันที

ไป๋ฉี่ที่กำลังแอบมองดูสังเกตการณ์อยู่ในที่มืด มองดูฉินซูโหรวและเว่ยอู๋จี้ผูกจิต การผูกจิตเจ็บปวดอย่างมากจนหัวแทบจะระเบิด จนถึงวันนี้ไป๋ฉี่ยังจำได้อย่างชัดเจน

ในตอนนั้น ไป๋ฉี่กับอู๋ชือต่อสู้กัน และนายท่านประชันกลอนกับอู๋ชือ

การผูกจิตเจ็บปวดอย่างมาก ความเจ็บปวดนี้ ปัญญาชนส่วนใหญ่ไม่ยอมที่จะทนรับมันไว้

ดังนั้นถึงแม้ว่าตอนนี้ปัญญาชนจะมีผู้อารักขา แต่ปัญญาชนส่วนมากก็ไม่ได้ผูกจิตกับผู้อารักขาของตัวเอง ปัญญาชนเหล่านี้ อย่างแรกคือกลัวเจ็บปวด อย่างที่สองคือไม่ได้ต้องการผู้อารักขาที่มีพลังการต่อสู้ที่สูงมาก อย่างที่สามคือระดับความสามารถในบทกวีของตัวเองไม่ดีพอ การผูกจิตไปก็ไม่มีประโชยน์อะไร

ผู้ชายคนหนึ่งมีท่าทางสงสัยคิดมากเกินไป แต่ฉินซูโหรวไม่ลังเลแม้แต่น้อยก็ทำไปแล้ว

ทำให้เห็นว่า นางมีจิตใจที่กล้าหาญสามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้

เว่ยอู๋จี้เจ็บปวดเหงื่อไหลเย็นเยือก สีหน้าของฉินซูโหรวซีดชาวผิดปกติ ความเจ็บปวดของทั้งสองคน เจ็บปวดอย่างมากเหมือนโดนถลกหนังหักกระดูก

ฉินซูโหรวที่ตัวเล็กร่างกายผอมอ่อนแออย่างมาก พยายามอดทนอย่างยากลำบาก ไม่ยอมให้ตัวเองล้มลง พยายามรักษาศักดิ์ศรีในฐานะที่เป็นนายท่านคนหนึ่งไว้

ไป๋ฉี่ขมวดคิ้ว นายท่านพูดถูก ฉินซูโหรวแข็งแกร่งกว่าผู้แอบแฝงมากจริงๆ

แต่ยังดีว่า ทั้งสองคนผูกจิตสำเร็จแล้ว

เมื่อจิตของฉินซูโหรวเคลื่อนไหว เว่ยอู๋จี้ก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึก

“ตอนนี้ เจ้าเชื่อข้าแล้วใช่ไหมว่าข้าเป็นนายท่านของเจ้าจริงๆ？” ฉินซูโหรวเจ็บปวดจนน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย แต่ว่า สายตายังคงแน่วแน่ผิดปกติ “ข้ารู้เจ้ายังสงสัยอยู่ เดี๋ยวข้าจะบอกเจ้าอีกทีว่าเกิดอะไรขึ้น”

ในตอนนี้เว่ยอู๋จี้รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย หลังจากที่ตกใจจากการผูกจิต เพิ่งจะรู้ว่าคำพูดของฉินซูโหรวนั่นพูดจริง ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น คำนับ：“ข้าน้อยคารวะนายท่าน！”

“ไม่ต้องคุกเข่าให้ข้า” ฉินซูโหรวยื่นมือออกไป ค่อยๆพยุงเว่ยอู๋จี้ให้ลุกขึ้น：“ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นองค์หญิง เจ้าก็ไม่ใช่คนรับใช้ของคุนหลุนแล้ว แต่เป็นผู้อารักขาแล้ว หลังจากข้ากับเจ้าผูกจิตกันแล้ว ก็เป็นสหายกัน ไม่มีใครสูงกว่าต่ำกว่ากัน

เหงื่อไหลจากหน้าผากของนาง แสดงให้เห็นได้ว่าการผูกจิตทำให้ฉินซูโหรวอ่อนแรงอย่างมาก

เมื่อไป๋ฉี่ได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ คำพูดที่ฉินซูโหรวพูดในตอนนี้ เหมือนกันกับคำพูดของเซียวเฉวียนที่เคยพูดในตอนนั้นที่รับไป๋ฉี่เป็นผู้อารักขา

แม้กระทั่งความหนักแน่นของน้ำเสียง ก็ยังเหมือนกันอย่างมาก

“อื้ม นายท่าน ข้าไม่คุกเข่า ท่านรีบนั่งก่อน” เว่ยอู๋จี้รีบเข้าไปพยุงนางไว้ ฉินซูโหรวพูดขึ้นมาทันที：“ไม่ต้อง เจ้าเอากระบี่ชีวันมาให้ข้า”