ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 673

คนนั้นไม่ใช่ใครอื่น เป็นจ้าวซิ่นที่โดนเฉือนเจ้าโลกไปนั่นเอง

จ้าวหลาน พี่ใหญ่เคยบอกเขาว่า เรื่องที่เจ้าโลกของเขาถูกเฉือนไปเลี้ยงสุนัขนั้น เซียวเฉวียนไม่ได้ทำแน่นอน ถ้าจะแก้แค้น เขาต้องไปค้นหาศัตรูที่แท้จริงออกมาให้ได้ก่อน

แต่จ้าวซิ่นเป็นคนนิสัยเข้าข้างอคติ เขาคิดว่าเซียวเฉวียนเป็นคนทำ!

นอกจากเซียวเฉวียนแล้ว เขายังล่วงเกินใครอีก?

ตลกจริงๆ จ้าวซิ่นเลี้ยงสุนัขจรจัดมากมาย มักจะเหิมเกริมวิปริตอยู่เสมอ ทำให้ผู้คนเคืองแค้นจำนวนมากเกินที่จะนับ

แต่ที่จ้าวซิ่นสงสัย ก็ใช่จะไร้เหตุผล ตั้งแต่นั้นมาเขาไปศาลาหน่วนเซียงมาหลายครั้ง ก็ไม่เคยเจอเกามามาอีกเลย

บางคนบอกว่าเกามามากลับบ้านพักผ่อนใช้ชีวิตบั้นปลายไปแล้ว

บางคนบอกว่าเกามามาไปท่องโลกกับนักพเนจรคนหนึ่งไปแล้ว

สรุปก็คือ เกามามาก็หายตัวไป

คำล่ำลือไร้สาระพวกนี้ คนโง่พวกนั้นเชื่อ แต่จ้าวซิ่นกลับไม่เชื่อ!

เกามามาหายตัวไป เจ้าโลกของเขาถูกเอาไปเลี้ยงสุนัขจรจัด ทั้งหมดนี้จะต้องเป็นการแก้แค้นของเซียวเฉวียน แก้แค้นที่ศาลาหน่วนเซียงซื้อรับตัวเซียวจิง!

เป็นเซียวเฉวียน

ต้องเป็นเซียวเฉวียน

จ้าวซิ่นผู้สูญเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาทั้งกลางวันและกลางคืนว่าจะสังหารเซียวเฉวียนยังไง

เว่ยเชียนชิววางเพลิงเผาทรัพย์สินของตระกูลเซียว จ้าวซิ่นมีความสุขยิ่งนัก คิดว่าเซียวเฉวียนจะต้องตายแน่ๆ

ผลปรากฏว่า ตอนนี้เซียวเฉวียนยังมีชีวิตอยู่สุขสบาย

ทั้งยังขึ้นเป็นมหาราชครู!

แถมย้ายเข้าไปอยู่ในพระราชวัง!

ยังเป็นเจ้าหน้าที่คุมสอบระดับจังหวัดอีกด้วย!

ในสมัยโบราณ ผู้ที่มีความพิการทางร่างกายอย่างจ้าวซิ่น จะไม่สามารถเข้าสู่อาชีพรับราชการได้

คนพิการอย่างเขา ถ้าไม่ไปอยู่ในวังเป็นขันที ก็ต้องไปใช้ชีวิตที่เหลือจนหาไม่อย่างไร้ชื่อเสียงเรียงนามนอกพระราชวัง

อนาคตของเขาถูกทำลายหมดสิ้น

อนาคตทั้งหมดของเขาถูกทำลายหมดสิ้นโดยเซียวเฉวียน!

ทั้งหมดนี้เป็นการแก้แค้นของเซียวเฉวียน!

ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน เขาจ้าวซิ่น คงเป็นหนึ่งในผู้สมัครสอบระดับจังหวัดในวันนี้ แต่ตอนนี้ เขาได้แต่เฝ้ามองตาปริบๆ อยู่นอกสนามสอบ!

ความเคี่ยดแค้นในดวงตาของจ้าวซิ่นนั้นลึกซึ้งมาก เซียวเฉวียนไม่ใช่คนโง่ เขามองเห็นอยู่

แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจ้าวซิ่น เขามองไปที่จ้าวซิ่นด้วยความสงสัย วันนี้ ดวงตาของไอ้หมอนี้มีอาฆาตพยาบาทราวกับสุนัขจรจัด ทำไม มีเนื้อสุนัขอยู่บนหน้าของเขาเซียวเฉวียนหรือ?

ไม่งั้น ทำไมจ้าวซิ่นถึงได้มองหน้าเขาแค้นเคืองขนาดนี้?

เหตุการณ์ของเซียวจิงครั้งก่อน เขาไว้ชีวิตจ้าวซิ่น และให้เขากับนางเกาของศาลาหน่วนเซียงขอขมาจบเรื่องไปแล้ว ทำไมจ้าวซิ่นดูไม่พอใจ หรือว่าเขาต้องการบริการหลังการขายเพิ่มเติม?

เซียวเฉวียนและจ้าวหลานเป็นเจ้าหน้าที่ม่านชั้นนอก รับผิดชอบในการตรวจสอบผู้สมัครแต่ละคนก่อนเข้าสอบ พวกเขาไม่มีอะไรทำในระหว่างการสอบ เพราะมีเจ้าหน้าที่ม่านชั้นในคอยดูแลการสอบอยู่แล้ว

ดังนั้น เซียวเฉวียนและจ้าวหลานจึงพูดคุยกันได้อย่างอิสระ เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว "ใต้เท้าจ้าว น้องชายของท่านดูไม่พอใจข้ามาก ช่วงนี้ ข้าเซียวไปทำให้เขาขุ่นเคืองหรือ?"

เซียวเฉวียนเอ่ยปากปุ๊บ จ้าวหลานก็ผงะ "ท่านราชครูไม่รู้หรือ?"

“ข้าควรรู้อะไรบ้าง?”

เซียวเฉวียนยิ้ม เขาไม่เคยสนใจเรื่องซุบซิบของพวกลูกหลานกุลชาติ ในเมื่อตัวเองมีงานยุ่งมากมายที่ต้องทำ เขาจะมีเวลาไปสนใจเรื่องลุ่มๆ ดอนๆ ของชีวิตชาวบ้านได้อย่างไร?

หัวใจของจ้าวหลานผ่อนคลาย ดูแล้วเซียวเฉวียนไม่ใช่เป็นผู้ทำเรื่องนี้ "มีอันธพาลมาทำร้ายน้องชายรองของข้า ถึงป่านนี้ ยังหาคนร้ายไม่พบ"

”ฮะ?” ปฏิกิริยาแรกของเซียวเฉวียนคือใครเก่งขนาดนั้น? มาทำร้ายจ้าวซิ่นที่วิปริตและจิตใจโหดเหี้ยมคนนี้ได้? ไม่น่าเชื่อ เมืองหลวงนี้เป็นที่แฝงตัวของบรรดาเสือสิงห์กระทิงแรดจริงๆ

“ทำร้ายยังไง?” ชักน่าสนใจ เซียวเฉวียนนึกสนุกและซักไซ้

ท่าทางไร้เดียงสานี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่แสแสร้ง จ้าวหลานจึงบอกกล่าวตรงๆ บางทีเซียวเฉวียนรู้เรื่องนี้และอาจจะสามารถช่วยเขาตามหาผู้ร้ายที่อยู่เบื้องออกมาได้?

จ้าวหลานกระซิบเหตุการณ์ที่น่าสลดใจนี้ เซียวเฉวียนฟังจนตาเบิกกว้าง โอ้โห ให้ตายเหอะ วิธีนี้โหดร้ายไปหน่อย

ผู้ชายเสียเจ้าโลกไป ยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่าเนี่ย?

ปีที่แล้ว เซียวเฉวียนก็คือคนที่ส่งข้อสอบก่อนเวลา ไม่นานก็กลายเป็นบุรุษนามกระฉ่อนในเมืองหลวง

โอ้โห?

ปีนี้ ไม่คิดว่าจะมีคนออกมาแบบเดียวกับเซียวเฉวียน ทั้งใจกล้าและมีความสามารถหรือ?

เซียวเฉวียนหันกลับมา ขอให้เขาดูว่าใครเจ๋งขนาดนี้

"จวิ้นอ๋อง!"

"จวิ้นอ๋อง!"

คนรับใช้ของครอบครัวเว่ยเชียนชิวตื่นเต้นมาก นั่น เว่ยเป้ย

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว ปฏิกิริยาเหมือนกับที่เฉาสิงจือมองเขาในปีนั้นเปี๊ยบ ไอ้หมอนี้ทำข้อสอบไม่ได้หรือเปล่า? ส่งกระดาษเปล่ามาหรือเปล่า?

เซียวเฉวียนเป็นเจ้าของๆ ชิงหยวน และเว่ยเป้ยก็เป็นศิษย์ของชิงหยวน เซียวเฉวียนเรียกตัวเขาทันที "เดี๋ยวก่อน เจ้าส่งกระดาษข้อสอบเปล่ามาหรือเปล่า?"

จ้าวหลานตัวสั่น ให้ตายเถอะ เซียวเฉวียนเป็นคนเดียวในโลกที่กล้าพูดกับลูกชายของเว่ยเจียนกั๋วแบบนี้

“ขอคารวะท่านราชครู” เว่ยเป้ยตัวยังเล็ก มองดูเหมือนเด็กเล็กคนหนึ่ง “ศิษย์ทำข้อสอบเสร็จแล้ว”

หือ?

ทำเสร็จแล้ว?

เซียวเฉวียนมองดูเขา "ถ้าเจ้าสอบได้คะแนนเป็นศูนย์ เจ้าจะต้องขายหน้าชิงหยวนของข้าแน่!"

“คำตอบข้อสอบรับรองท่านราชครูต้องพอใจอย่างแน่นอน” คิดไม่ถึงว่า เว่ยเป้ยมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

เซียวเฉวียนยังเห็นกระทั่งเงาของตัวเองตอนปีที่แล้ว อยู่บนตัวเขา

อะไรนี่?

ทำไมวันนี้เว่ยเป้ยถึงดูแตกต่างไปมาก?

เด็กขี้แยที่เคยเห็นแต่ก่อน วันนี้ดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่ร่างเด็กคนหนึ่ง