ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 676

“ขอรับ นี่คือสิ่งที่น่าแปลก” อี้กุยดวงตาแดงก่ำพลางก้มหน้าลง “อาจเป็นเพราะตอนที่สร้างกระบี่ชีวัน ไม่เพียงแต่ใช้เลือดของแม่ฉิน แต่ยังใช้เลือดของผู้แอบแฝงฉินซูโหรวด้วยขอรับ”

“ดังนั้นกระบี่ชีวันจึงยอมรับเพียงผู้แอบแฝง และแทบไม่รู้จักฉินซูโหรวตัวจริง”

ดูท่าทางกระบี่ชีวันจะโหดเหี้ยมอย่างไร้ที่ติจริง ๆ ยอมรับเพียงเจ้านายแค่คนเดียว เช่นนั้นหลังจากนี้หากเซียวเฉวียนไม่อยู่ พู่กันจินหลุนเฉียนคุนจะเป็นอย่างไรเล่า?

เซียวเฉวียนสูดหายใจเข้าลึก และพูดเสียงเย็น “เช่นนั้นนางยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

“เจี้ยนเหล่าบอกว่าอันตรายมาก” อี้กุยส่ายหัว อาการสาหัสมากเหลือเกิน ตอนที่เจี้ยนเหล่าเห็นนาง เขาถอนหายใจหลายครั้ง หมดปัญญาที่จะรักษา

ไม่ ฉินซูโหรวจะตายไม่ได้ เซียวเฉวียนหันกลับมาตะคอกเสียงกร้าว “เหมิงเอ้า เจ้าไปเชิญเย่าเหล่ามาจากกระท่อมน้ำพุ! ห้ามหยุดม้าโดยเด็ดขาด! เร็วได้ที่สุดยิ่งดี!”

“ขอรับ! นายท่าน!” เหมิงเอ้าหายตัวแวบอย่างไร้ร่องรอย

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่น น่าแค้นใจ!

น่าแค้นใจอย่างที่สุด!

การแต่งงานและชีวิตของเขากับฉินซูโหรวถูกกลั่นแกล้งก็มากพอแล้ว!

ตอนนี้เซียวเฉวียนยังต้องคอยตามเช็ดปัญหาที่คนร้ายทิ้งไว้ทุกอย่าง!

ฉินซูโหรวก็ต้องเอาชีวิตมาตามเช็ดล้างปัญหานี้ด้วย!

“นางต้องรอด!” ตราประทับกลางระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนแดงระเรื่อ “ใช้ยาที่ดีที่สุด! และหมอที่เก่งที่สุด!”

“ท่านปู่น้อย ฝ่าบาททรงทำแน่ขอรับ” อี้กุยพยักหน้า ความโกรธที่มองเห็นได้ของเซียวเฉวียนกำลังลุกโชน แม้ว่าเขาจะไม่พูด ฮ่องเต้ก็จะหาทางรักษาอย่างสุดกำลัง

เพียงแต่ บาดแผลของฉินซูโหรวสาหัสมากเกินไป

เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่เจ็บหนัก?

กระบี่ชีวันเล่มแรก พวกของปีศาจกวีทั้งสามรวมพลังกันจึงจะจัดการได้

กระบี่ชีวันเล่มที่สองนี้ ไม่ใช้สิ่งที่อี้อู๋หลี่สร้างขึ้นมาเอง ดังนั้นพลานุภาพจึงไม่อาจเทียบเล่มแรกได้ และฉินซูโหรวจึงสามารถทำลายมันได้ แม้ว่ามันไม่อาจเทียบเล่มแรกได้ ทว่าความโหดเหี้ยมของมันนั้นทำให้อี้กุยกลัวในตอนแรก ฉินซูโหรวจัดการมันได้ด้วยตัวของนางเอง จะต้องทรมานอย่างมากเป็นแน่

ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะบอกว่านางไม่กลัวเพราะนางไม่รู้ หรือควรบอกว่าแม่นางผู้นี้ไม่กลัวตาย

อี้กุยยื่นขวดใบหนึ่งมา “กระบี่ชีวันถูกทำลาย นี่คือเลือดบริสุทธิ์ในกระบี่ชีวัน”

“อาหมานบอกว่า ต้องมอบให้ท่านจัดการด้วยตัวเอง”

ตอนที่ฉินซูโหรวกลับมาที่วัง นางยังเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ในมือของนางกำขวดใบนี้ไว้แน่น

ขวดใบนี้คือเลือดบริสุทธิ์ที่นางใช้แรงเฮือกสุดท้ายในการเก็บลงขวด หลังจากที่นางได้ทำลายกระบี่ชีวันแล้ว

ฉินซูโหรวบอกว่า แม้เลือดบริสุทธิ์นี้จะเป็นเลือดบริสุทธิ์ของท่านแม่ผู้ให้กำเนิดนาง ทว่านางได้กลายเป็นกระบี่ชีวันแล้ว มีความอาฆาตที่รุนแรง เป็นความบาปที่ไม่อาจเก็บไว้บนโลกนี้ได้

หากนำเลือดบริสุทธิ์นี้มอบให้แก่สายเลือดราชวงศ์หรือท่านพ่อ เกรงว่าพวกเขาจะเสียดายจนไม่กล้าทำลายทิ้ง

มีเพียงมอบให้แก่เซียวเฉวียน นางจึงจะไว้ใจที่สุด

นางแอบนำขวดใบนี้ยัดใส่ในมือของอี้กุย ทันทีที่เอียงศีรษะ นางก็สลบไปในที่สุด

เจี้ยนเหล่ารีบรักษานางอย่างเร่งด่วน และก็ช่วยนางมาจนถึงตอนนี้

“ได้”

เซียวเฉวียนรับขวดใบน้อยมา ข้างในเป็นเพียงเลือดเก่าธรรมดา ๆ หยดหนึ่ง

ทว่าเพียงเลือดแค่หยดเดียว กลับทำให้กระบี่ชีวันโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้ แม้แต่ลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเองก็ไม่ละเว้น

เซียวเฉวียนจ้องมองมันอย่างเย็นชา เขาทำลายมันอย่างแน่นอน เพียงแต่ไม่ใช่ตอนนี้

เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือช่วยชีวิตฉินซูโหรวให้ได้เสียก่อน

“ปิดตำหนักยางหวา และไม่ขอพบผู้ใด”

เซียวเฉวียนออกคำสั่ง หากไม่ปิดตำหนัก เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารเย็น ผู้แอบแฝงฉินซูโหรวก็จะคอยมาเอาอกเอาใจอีก

เซียวเฉวียนไม่อยากเห็นใบหน้าของผู้แอบแฝง แม้ว่านางจะงดงามมาก แม้ว่าจุดตันเถียนของนางจะถูกทำลาย แต่ก็ถือว่านางเคยร่วมมือกับเขาครั้งหนึ่ง

เขากลัวว่าหากพบกับผู้แอบแฝง เขาจะอดไม่ได้ที่จะสังหารนางด้วยคมมีดเพียงเล่มเดียว

“บาดแผลของกระบี่ชีวันเล่มนี้ โหดเหี้ยมยิ่งนัก และนางก็ยังเป็นผู้หญิง เมื่อความมืดมิดและความหนาวเย็นมาเจอกัน หากยังรอดได้ก็น่าแปลกมากทีเดียว!”

เจี้ยนเหล่าเกลือกตามองบน “หากมีความสามารถ เจ้าก็รักษาเองเสียสิ!”

“อวดดี!” เซียวเฉวียนคะคอกด้วยความโมโห รู้ว่าเจี้ยนเหล่ามีนิสัยเอ้อระเหยลอยชาย แต่การมาล้อเล่นกับชีวิตของคนในตอนนี้ ช่างเกินไปแล้วจริง ๆ!

เสียงตะคอกที่โกรธเกรี้ยวของเขา ทำให้หัวใจและวิญญาณเจี้ยนเหล่าต้องสั่นไหว ในดวงตาของเซียวเฉวียนมีแสงไฟที่กำลังแผดเผา ตราประทับระหว่างคิ้วแดงระเรื่อ

อี้กุยเหมือนเด็กที่ทำตัวไม่ถูก “ท่านปู่น้อย! เจี้ยนเหล่า! การช่วยคนสำคัญที่สุด! จักมาทะเลาะกันได้อย่างไร!”

“เจ้าเรียกเขาว่าอะไร?” เจี้ยนเหล่าได้ยินอี้กุยเรียก จึงเหลือบมองอี้กุยอย่างไม่อาจเชื่อหูขอตัวเอง “เซียวเฉวียนอายุพอ ๆ กับเจ้า แต่เจ้าเรียกเขาว่าท่านปู่น้อยงั้นหรือ? แม้ว่าเขาจะเก่งกาจเพียงใด เขาก็ไม่มีสิทธิ์ถึงขนาดนี้หรอกมั้ง!”

“เขามีสิทธิ์อะไรมาเทียบเคียงรุ่นราวคราวเดียวกับท่านพี่อี้อู๋หลี่ของข้า! ห๋า?”

ใบหน้าเจี้ยนเหล่าไม่ยอม เขามีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ เขาเพิ่งเคยพบคนที่บ้าระห่ำอยู่สองคน คนแรกคือเว่ยเชียนชิว อีกคนก็คือเซียวเฉวียน!

ความบ้าระห่ำของเว่ยเชียนชิว ถือเป็นความสามารถของเขา ที่ร่ำรวยคับประเทศ!

เซียวเฉวียนมีสิ่งใดบ้าง?

ทุกสิ่งทุกอย่างของเซียวเฉวียน ล้วนเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้มอบให้ หากฮ่องเต้จะเอาคืนก็ย่อมได้!

เซียวเฉวียนบ้าระห่ำได้เช่นนี้เชียวหรือ? เพียงแค่ทำลายผนึกจูเสินได้งั้นหรือ? เพียงเพราะความสามารถเล็ก ๆ น้อย ๆ งั้นหรือ? เพียงแค่ท่องคาถาได้งั้นหรือ?

ผนึกจูเสินยังไม่แตกเสียหน่อย ชื่อเสียงของเซียวเฉวียนกลับถูกเชิดชูเสียแล้ว! แม้แต่อี้กุยยังเรียกเขาว่าท่านปู่น้อย?

เจี้ยนเหล่าดูถูกและเหยียดหยามตรงไปตรงมากว่าใคร ๆ “อี้กุย! หากเจ้ายังพูดเลอะเทอะ ข้าจะฉีกปากเจ้าเสีย!”

“แต่ว่า... ท่านปู่น้อย เป็นคนรุ่นเดียวกับท่านปู่จริง ๆ” อี้กุยน้อยใจ “ท่านปู่น้อยก็มาจากฮว๋าเซี่ย...”

ลูกตาของเจี้ยนเหล่าเบิกกว้างเป็นไข่ห่าน

ฮว๋าเซี่ย!

ฮว๋าเซี่ย?