ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 68

หลักของการชื่นชมเครื่องลายคราม ประการแรก ให้ดูที่ลักษณะหกประการและระดับหกประการ ประการที่สอง ชื่อเสียงของผู้สร้างสรรค์ผลงาน ประการที่สามภูมิหลังของผลงาน ประการที่สี่ระยะเวลาและเตาเผา ประการที่ห้าขนาดของผลงาน และประการที่หก ความยากง่ายในการเผา

แม้จะเป็นเครื่องลายครามรูปแบบเดียวกัน หากมีรูปลักษณ์ที่ดีกว่า หากเจ้าของผลงานมีชื่อเสียงกว่า หากภูมิหลังของผลงานมีความหมายพิเศษกว่า หากมีอายุเก่าแก่กว่า หากมาจากเตาเผาที่มีชื่อเสียงกว่า หากมีขนาดใหญ่กว่า และหากงานมีเอกลักษณ์กว่า ราคาก็จะแตกต่างกันไปตามคุณภาพ

จากการประเมินเกณฑ์ทั้งหกนี้ ของกำนัลจากหานกุ้ยอยู่ในระดับกลาง ซึ่งตรงตามความเป็นจริง

ลูกหลานตระกูลขุนนางรู้ดีว่าเครื่องเคลือบรายครามนี้เป็นของระดับกลาง การที่เซียวเฉวียนพูดตรงไปตรงมาเป็นการทำให้หานกุ้ยต้องอับอาย!

สิ่งที่เซียวเฉวียนพูดเป็นความจริง เหล่าผู้เข้าสอบไม่สามารถปฏิเสธได้ พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่มาจากครอบครัวที่ต่ำต้อยจะคุ้นเคยกับเครื่องเคลือบลายครามมากขนาดนี้ คนทั่วไปกว่าจะคุ้นเคยได้ก็ต้องผ่านเครื่องเคลือบลายครามกว่าร้อยชิ้น ถึงจะมีทักษะแยกระดับของเครื่องเคลือบลายครามได้!

หานกุ้ยไม่พอใจอย่างนั้นหรือ? แม้ว่าเซียวเฉวียนจะรู้จักมันเป็นอย่างดี แต่คนอย่างเขาก็ไม่เหมาะสมที่จะแตะต้องของชิ้นนี้! เขาตะคอกด้วยเสียงเย็นชาและสั่งให้คนเก็บกระถางดอกไม้ เซียวเฉวียนไม่สมควรที่จะมองมันมากกว่านี้!

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างไม่สนใจและชี้ด้วยมือซ้ายของเขา "สิ่งนี้เรียกว่าเชวียนหลี ในบ้านเกิดของข้าเรียกลูกหยกสีบริสุทธิ์นี้ว่าไข่มุกราตรี ไม่เลวเลย"

คนรับใช้ที่ถือไข่มุกราตรีตกตะลึง เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนพูดด้วยความมั่นใจ ขาของเขาก็สั่นไหว

ทุกคนประหลาดใจ มีเครื่องประดับที่มีความคล้ายคลึงกันอยู่หลายชนิด ถ้าไม่ใช้ความคุ้นเคย คงยากที่จะแยกออก แต่เพียงแค่มองผ่านๆ เซียวเฉวียนรู้ได้อย่างไรว่านี้คือเชวียนหลี? เขารู้ได้อย่างไรว่านี้ไม่ใช่หยกเจไดต์หรือหินโมรา?

"ข้าซื้อของสิ่งนี้ด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง นอกจากสวยงามแล้วยังหายากมากด้วย! เหมาะมากที่จะเป็นของกำนัลให้เหวินเจี้ยวหยู้!" เจ้าของไข่มุกราตรีเป็นลูกขุนนางจากตระกูลหนึ่ง แต่ตัวข้าเองคงไม่ขอเสียเงินเป็นพันตำลึงเช่นนี้!

เซียวเฉวียนลูบคางของเขา "น่าเสียดายที่มีบางส่วนหายไป เดิมทีความหมายแฝงของมันคือความสมบูรณ์ ตอนนี้เมื่อไข่มุกราตรีไม่สมบูรณ์มันก็ดูไร้ค่า ช่างน่าเสียดายจริงๆ"

สีหน้าของนายน้อยคนนั้นซีดราวกับไก่ต้มและคนรับใช้ที่ถือไข่มุกราตรีอยู่ก็ตกใจมากทีเดียว "ไร้สาระ! เป็นไปไม่ได้ จะมีอะไรหายไปได้อย่างไร?"

เมื่อครั้งที่ยังอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการศึกษาของมีค่าแต่ละอย่างในนั้น จึงเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะรับรู้ถึงรูปแบบและคุณค่าของสิ่งๆต่าง

ไข่มุกราตรีนี้อาจถูกใครบางคนทำตกโดยไม่ได้ตั้งใจและทรงกลมของมันก็ได้รับความเสียหายเล็กน้อย หากไม่สังเกตดีๆ ก็อาจจะไม่เห็นความบกพร่องนั้น

ตอนนี้คนรับใช้จงใจพยายามปกปิดด้านที่ได้รับความเสียหาย จึงทำให้เซียวเฉวียนพยามที่จะมองไปยังด้านที่ถูกปกปิด

“อะไรน่ะ?” นายน้อยผู้สูงศักดิ์ทำเหมือนเห็นผี เขาไม่อยากเชื่อ จึงผลักคนอื่นๆ ออกไปและก้าวไปข้างหน้า

ภายใต้แสงแดด ข้อบกพร่องเล็กน้อยเหล่านั้นเผยให้เห็นอย่างชัดเจน

...

...

นายน้อยผู้สูงศักดิ์โกรธและมองคนรับใช้ของเขาอย่างอาฆาตแค้น

นายน้อยคนอื่น ๆ กำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจึงเอาผ้าสีแดงคลุมไว้ป้องกันไม่ให้ใครเห็น แล้วมองไปที่เซียวเฉวียน " ไข่มุกราตรีของข้าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ข้ารู้สึกไม่สบายท้อง จะไปห้องสุขา "

หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบออกไป สักพักก็มีเสียงกรีดร้องจากคนรับใช้อยู่ที่มุมห้อง

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง พวกเขารู้ว่าเซียวเฉวียนมีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมที่โดดเด่น แต่พวกเขาไม่เคยรู้ว่าเซียวเฉวียนรู้วิธีชื่นชมอัญมณีและเครื่องเคลือบลายคราม ถ้าทุกคนไม่รู้ว่าครอบครัวของเขายากจน ทุกคนคงคิดว่าเขาเป็นลูกชายจากตระกูลที่สูงศักดิ์แน่นอน

ตั้งแต่เซียวเฉวียนมาอยู่ที่ต้าเว่ย เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นทางด้านวัตถุเช่นนี้ ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้แสดงความคิดเห็นออกไป เขาชี้ไปที่ภาพการเขียนพู่กันพร้อมรูปภาพรูปหนึ่ง และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง คนรับใช้มองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า และเดินจากไปทันที

เซียวเฉวียนมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย หากเขาชี้ให้เห็นสิ่งผิดปกติ แต่กับคนอื่น ไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะมองว่าเป็นการดีหรือไม่?

ผู้เข้าสอบต่างไม่ส่งเสียงใดๆ และคนรับใช้ก็เข้าใจเป็นอย่างดีว่าเจ้านายตัวเองหมายถึงอะไร พวกเขาค่อยๆออกห่างจากเซียวเฉวียนอย่างเงียบๆ

“พวกเราก็เป็นลูกศิษย์ของชิงหยวนเหมือนกัน ทำไมพวกท่านตระหนี่เช่นนี้” เซียวเฉวียนสะบัดแขนเสื้อแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้พวกท่านไม่อยากให้ข้าดูของของพวกท่านแล้วอย่างนั้นหรือ”

เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูภาพการเขียนพู่กัน แต่คนรับใช้ถอยห่างไปเรื่อยๆ

เซียวเฉวียนยิ้ม "เอามาให้ข้าดูหน่อย อย่าตระหนี่ไปเลย!"

ยิ่งเขาก้าวไปข้างหน้า คนรับใช้ก็ยิ่งถอยห่าง