ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 680

เว่ยเป่ยหันกลับมาและถามสมาชิกในครอบครัวขุนนางที่อยู่ใกล้เขาว่า: "หยางอวี้หวน นางงามจริง ๆ เหรอ?"

หนึ่งในสมาชิกในครอบครัวนั้นเขาพยักหน้าตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ:“ เดิมทีทาสในคุนหลุนนั้นงดงามอยู่แล้ว แต่ถ้าเทียบกับทาสในตระกูลหยางชูพวกเธอนั้นงดงามยิ่งกว่า งดงามจนไม่มีที่ติ"

ในสมัยอดีตหยางอวี้หวนอยู่ในตระกูลหยาง ข้ารับใช้เหล่าานี้ต้องไปที่จวนหยางชูเป็นครั้งคราว โดยเสแสร้งทำเป็นพี่น้องกับหยางอวี้หวน แต่ในความเป็นจริงพวกเขาแค่อยากเจอหยางอวี้หวน

หยางอวี้หวนเป็นคนที่งดงามยิ่งกว่าอะไร เหล่าคุณชายทั้งหลายที่มาจากตระกูลใหญ่โตมักเลือกทาสจากคุนหลุนเพื่อเป็นสาวใช้ อย่างไรก็ดี ไม่เคยมีใครกล้าจะเลือกระดับอย่างหยางอวี้หวน

ใคร ๆ ต่างก็บอดว่าคนที่เกิดในคุนหลุนและมีหน้าตาสวยงามมีเพียง 2 คน คนแรกคือเหม่ยสี่และคนที่สองคือหยางอวี้หวน

ซึ่งเป็นผลทำให้คนแรกต้องเข้ามาเป็นนางสนมในวัง และเจ้ายอมรับว่าเซียวฉวนคือพี่ใหญ่ของเธอ

สำหรับคนที่สองนั้นต้องแต่งเข้าตระกูลเซียว ตอนนี้ก็ยังไม่ทรายว่าเซียวฉวนเป็นคนอย่างไร

เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่เซียวฉวนได้รับผลประโยชน์เข้าเต็ม ๆ

"หยางชู เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ"ถ้าเหล่าคุณชายนั้นเมาแล้ว พวกเขามักจะพูดเรื่อยเปื่อย "เจ้าไม่รู้ใช่ไหมส่าพวกเรามักจะเห็นท่านอ๋องเว่ยอวี๋บ่อย ๆ อะไรนะ ท่านสิบหกจับมือเล็ก ๆ ของแม่นางหยางข้าแล้ววิ่งด้วยกันบนถนน!"

"ฮ่า ๆ ๆ"ผู้ชมต่างพากันหัวเราะและหยางชูก็เช่นกัน ผู้คนเหล่านั้นต่างพากันพูดว่า"ใช่! ซึ่งข้าก็รู้สึกเห็นด้วยเช่นกัน มือของท่านอ๋องจับเธอไว้ไม่ปล่อย แม่นางหยางก็ปล่อยให้เขาจับไว้"รับได้ผู้คนตามท้องตลาด

"ถ้าจะพูดให้ถูก ผู้หญิงในคุนหลุนนั้นต่ำช้า เดี๋ยวไปเล่นกับคนนั้นที คนนี้ที ถึงหน้าตาจะดีแค่ไหนก็ไม่เหมาะที่จะนำมาเป็นแม่ของลูก"

"ใช่แล้วล่ะ มันสมเหตุสมผลมาก"

คนเหล่านี้ไม่เข้าใจความงามระดับหยางอวี้หวน ดังนั้นพวกเขาจึงอิจฉาริษยา หยางอวี้หวนถือว่าเป็นของตระกูลเซียวแล้ว หยางชูยังคงได้แต่คิดเพ้อฝันว่าจะเเต่งงานกับเธอ

หยางชูกำหมัดแน่น ผู้คนต่างซุบซิบกันว่าเรื่องนี้องค์ชายเว่ยเป้ยเป็นคนเริ่มก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะลงมือ

"พอแล้วล่ะ"องค์ชายเว่ยเป้ยพูดเพื่อหยุดความไม่สงบนี้:"เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราควรพูดคุย เพราะมันเกี่ยวข้องกับท่านอ๋องและราชสำนัก"

ทุกคนเงียบก่อนที่จะพูดประจบอีกครั้ง:"ใช่เลย ใช่เลย องค์ชายมีความรู้มากกว่าเรา มา ๆ ๆ มาดื่มกัน"

ด้วยความโกรธหยางชูแอบทนกัดฟันไว้

ในร่างกายเต็มไปด้วยน้ำสุรา

มันเป็นเรื่องจริงที่นานมาเเล้วเขาไม่ได้พบหยางอวี้หวน ครั้งหนึ่งเขาเคยออกตามหา แต่ทาสในเรือนกลับบอกว่าเธอออกไปเที่ยวแล้ว

เป็นไปได้ไหมที่เพื่อความามของเธอเซียวฉวนจึงพาเธอไปซ่อน?

ไม่น่าใช่ เพราะเซียวฉวนไม่ใช่คนอย่างนั้น แต่ผู้ชายก็เก่งทั้งเรื่องล่าเหยื่อและเรื่องทางเพศ

ตอนนี้หยางชูรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก เขาเป็นคนขี้อาย และไม่กล้าถามแม่สามี แท้จริงแล้วเขาสามารถถามได้โดยตรงเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขากลับขี้ขลาด ไม่กล้าเข้าไปถาม

เพราะเขายังสอบไม่ผ่าน จึงไม่มีหน้าไปพบเซียวฉวน เกรงว่ามันจะทำให้หยางอวร้หวนเสียหน้าได้

ในงานเลี้ยง หยางชูต้องทนอยู่กับความรู้สึกกระวายใจจนกว่างานเลี้ยงจะสิ้นสุด หลังจากที่งานเลี้ยสิ้นสุดลง เขาก็รีบไปที่จวนของตระกูลเซียว

จวนของตระกูลเซียวถูกเผาจนกลายเป็นสภาพที่ไม่น่าดู จะมีคนอาศัยได้อย่างไรกัน

"อวี้หวน..."

"อวี้หวน..."

หยางชูกำหมัดแน่น ในใจว่างเปล่าเหมือนกับจวนสกุลเซียวที่ถูกเผาไหม้จนไม่เหลือซาก

จู่ ๆ ก็มีคนคนหนึ่งเข้ามาตบไหล่ของเขา:"องค์ชายหยาง ท่านมีภาพวากของหน้างอวี้หวนไหมขอรับ"

หยางชูหันหลังกลับมามอง ที่แท้ก็คือเว่ยเป้ยนี่เอง

"ได้ยินคนเขาล่ำลือกันว่าแม่นางหยางชดช้อยงดงาม ข้าชื่นชมและอยากชมภาพวาดของนาง หากองค์ชายหยางไม่สะดวกล่ะก็ ข้าก็จะไม่รบกวน และถือว่าข้าได้ล่วงล้ำท่านเข้าแล้ว"

เว่นเป้ยไม่ได้อยากที่จะเห็นหญิงงาม แต่เขาเพียงแค่อยากยืนยันให้แน่ชัดว่าหยางอวี้หวนที่เขารู้จัก จะคือคนคนเดียวกับหยางอวี้หวนที่เขาเคยเจในประเทศจีน