ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 681

“รู้แล้ว”

เซียวเฉวียนเพียงเอ่ยประโยคเสียงหนักประโยคหนึ่ง หากว่าเขาไม่ได้เดาผิด เว่ยเชียนชิวจะต้องไปเอาท่านแม่ไปแน่

นอกจากเว่ยเชียนชิวแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าลงมือกับคนของเซียวเฉวียน

ก่อเรื่องวุ่นวายปานนี้ จะต้องเป็นเพราะยาอายุวัฒนะเป็นแน่

ขอเพียงเขาไม่ได้มอบยาอายุวัฒนะให้ ตอนนี้ท่านแม่ก็ยังปลอดภัย ไม่ต้องกังวล

“แค่กๆๆๆ! ไอ้หยา กะโหลกศีรษะชราของข้านี่! ใกล้จะแตกแล้ว สุดท้ายมันเรื่องอะไรกัน เหตุใดรีบปานนี้”

เย่าเหล่าเองเป็นชายชราผู้มีอายุแล้วคนหนึ่ง ตลอดทางไป๋ฉี่ควบม้าโดยไม่หยุดฝีเท้าม้า ส่วนเขาถูกมัดติดอยู่บนหลังของไป๋ฉี่ ม้าควบจนตัวเขาจะแยกแล้ว

เย่าเหล่ากับเจี้ยนเหล่าเป็นคนคุนหลุนอีกทั้งแต่ละคนก็พอมีชื่อเสียงบ้างในคุนหลุน ตอนที่ทั้งสองได้พบกัน ที่น่าตะลึงคือต่างไม่รู้จักอีกฝ่าย

เจี้ยนเหล่ามาพัฒนาตนที่ต้าเว่ยเนิ่นนานแล้ว ส่วนเย่าเหล่ามาช้ากว่ามาก ยามที่ทั้งสองคนอยู่ในคุนหลุนก็ไม่ค่อยได้พบหน้ากัน ดังนั้นจึงรู้สึกแปลกหน้ายิ่ง

อีกทั้งทั้งสองคนแม้ว่าจะมีอายุไม่ต่างกันนัก ผู้อาวุโสเจี้ยนกลับดูเหมือนชายหนุ่มรุ่นเยาว์ เย่าเหล่าก็เลยถือเสียว่าเขาเป็นคนหน้าใหม่ที่เซียวเฉวียนรับเข้ามาเสียแบบนั้น

เจี้ยนเหล่ากลับไม่สนว่าไม่รู้จักเย่าเหล่า ขอเพียงเป็นคนคุนหลุน เป้าหมายของพวกเขาก็เหมือนกัน ก็คือต้องให้เซียวเฉวียนรอดชีวิตเพื่อไปทำลายผนึกจูเสิน

“ข้าว่านะน้องชาย” เจี้ยนเหล่าจัดการดึงเย่าเหล่าที่ผมสีขาวเข้ามาในทันที “ก่อนหน้าจะรักษาฉินซูโหรว เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองต้องทำสิ่งใด?”

เย่าเหล่าที่มึนๆ งงๆ แถมยังชราไปแล้วเหม่อมองเจี้ยนเหล่าครั้งหนึ่ง ต้องทำอะไรเขาก็ไม่รู้ แต่ว่าคนผู้นี้เรียกตนว่าอะไรนะ? น้องชายหรือ?

“เจ้ามันคนหน้าเหม็นที่ไหนกัน?” เย่าเหล่าเองก็เป็นคนดื้อดึงคนหนึ่ง นิสัยเป็นตัวของตัวเองที่สุด พอได้ยินคนหนุ่มเรียกตัวเองอย่างไม่เคารพ เขาก็ตะคอกกลับไปทันที

หา? หน้า...เหม็น? เจี้ยนเหล่าเห็นได้ชัดว่าโมโหจนปรับสีหน้าไม่ได้ ใช้ตามองก็เห็นว่าปลายจมูกของเขาพ่นลมออกมา เซียวเฉวียนเกรงว่าสองผู้เฒ่าจะตีกันขึ้นมา พาให้เสียเรื่องหลักเข้า “สองท่าอย่าได้เคืองกัน เป็นข้าคิดอ่านไม่รอบคอบ ลืมแนะนำตัวให้พวกท่านไป”

“เย่าเหล่า เจี้ยนเหล่า” เซียวเฉวียนปวดหัวเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะเรียกอย่างไรถูก ทำได้แค่เรียกตามลำดับคนที่รู้จักกันเท่านั้น “คนนี้คือ...”

ผลก็คือ เจี้ยนเหล่าไม่พอใจแล้ว “เขามีสิทธิอะไรถูกเอ่ยนามมาก่อนข้า? เจ้าเรียกข้าก่อนสิ!”

เย่าเหล่าดูได้ใจเล็กน้อย เขาลูกเคราสีดอกเลา “เจ้าก็คือเจี้ยนเหล่าอย่างนั้นหรือ? ไม่คิดว่าเจ้าอายุปูนี้แล้ว ยังดูเด็กปานนี้เลย แต่ว่านี่ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ข้ามีชื่อเสียงมากกว่าเจ้าที่คุนหลุน”

“ตอนที่พวกเราสองคนอยู่ด้วยกัน ใต้เท้าเซียวขานนามข้าก่อนก็ไม่ได้ไม่เหมาะสมนี่” เย่าเหล่าโมโหเจี้ยนเหล่าขึ้นมา สมองก็ไม่มึนงงแล้ว สายตาก็ไม่พร่าเลือนแล้ว เอวก็เหมือนจะเหยียดตรงขึ้นมามาก แถมเขายังฝีปากคมกริบ อาละวาดใส่เจี้ยนเหล่าที่กำลังโมโหตาปูดโป

เจี้ยนเหล่าออกจากบ้านแต่ยังเล็ก และมีชื่อเสียงในต้าเว่ยอย่างมาก ทว่าในบ้านเดิมอย่างคุนหลุนก็แค่มีชื่อเสียงเล็กน้อยเท่านั้น หากวัดความสามารถในการต่อสู้ เย่าเหล่ามั่นใจว่าตนเองเอาชนะตาเฒ่านี่ได้

“เจ้ามันมีประโยชน์อะไรกัน! ข้าบอกเจ้านะ!” เจี้ยนเหล่าไม่สนใจพูดไร้สาระต่อ “ไม่ว่าวันนี้เจ้าจะช่วยใคร เจ้าต้องทำให้เซียวเฉวียนรอดให้ได้!”

“ข้าต้องทำให้เซียวเฉวียนรอดมาอยู่แล้ว! ต้องให้เจ้าพูดอีกหรือ? เจ้ามันตาเฒ่าเลอะเลือนหรืออย่างไร! หา?” เย่าเหล่าถลึงตากลับไปรุนแรง “เซียวเฉวียนเป็นนายของข้า! หากข้าไม่อยากให้เขารอด! จะให้เจ้ารอดแทนหรือไร?”

ไอ้หยาๆๆๆ!

ในต้าเว่ย กระทั่งฮ่องเต้ยังต้องยอมให้เขา เจ้าเย่าเหล่าผู้นี้! เย่าเหล่าเจ้าหมอนี่กล้าตะคอกใส่เขา! เจี้ยนเหล่าเลิกชายเสื้อขึ้น นัยน์ตาเดือดคล้ายกับสิงโตที่กำลังคลุ้มคลั่ง “เจ้าพูดโอ้อวดให้มันน้อยหน่อยเถอะ!”

“บาดแผลอย่างกระบี่ชีวันรุนแรงปานนี้! หากว่าเซียวเฉวียนมีอันเป็นอะไรไป! ข้าจะหั่นเจ้าทิ้งเสีย!”

เย่าเหล่าโมโหจนเต้นผาง “ตาเฒ่าเช่นเจ้านี้! กำลังตั้งข้อสงสัยวิชาของข้า! หา?”

“ทำได้เจ้าก็ทำสิ!” เย่าเหล่ายิ่งพูดยิ่งโมโห

“ทำข้าโมโหแทบตายแล้ว!” เย่าเหล่ากำหมัดแน่น “วันนี้หากข้าไม่สั่งสอนเจ้าเด็กเช่นเจ้าได้อย่างไร ข้าไม่ยอมทนกลั้นโมโหแล้ว!”

ทั้งสองคนต่างเป็นผู้อาวุโส เย่าเหล่าเอาแต่ด่าเจี้ยนเหล่าที่ร่างกายกำยำแข็งแรงว่าเป็นผู้เฒ่า ส่วนเจี้ยนเหล่ากลับทุ่มเทด่าเย่าเหล่าที่ชราผมขาวว่าเจ้าเด็กหน้าเหม็นไม่รู้จักชั่วดี ฉากนี้เป็นฉากที่ตลกสิ้นดี

ทั้งสองคนถือว่าตัวเองอาวุโสสูง อายุก็ชรา พวกเขาปะทะฝีปากกันโดยโยนทุกคนที่เหลือไว้ข้างๆ พูดไปพูดมาก็จะลงมือใส่กันแล้ว

“ดูซิวันนี้ข้าจะไม่ตัดศีรษะเจ้าเด็กเช่นเจ้าออกมาได้เช่นไร! ข้าจะเอาเจ้าให้ตาย!”

“มาเลย! ตาแก่! ข้าจะเอายาพิษวางเจ้าให้ตายเสีย!”

สองผู้เฒ่านี้นิสัยคล้ายกัน ความสามารถก็สูงส่ง หากตีกันขึ้นมาจริงๆ คงฟ้าถล่มดินทลายเป็นอันแน่

ฮ่องเต้ดูลำบากใจเป็นอย่างมาก ทรงมองไปซ้ายทีขวาที เจิ้นควรจะกล่อมใคร

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จะไปมีเหตุผลให้ทะเลาะกับเซียวเฉวียนเพื่ออะไร

“อะไรกัน?” เซียวเฉวียนงัดท่าทีโอหังขึ้นมาใช้ “มาเลย! พวกเราสามคนสู้กันเสียก่อนค่อยไปช่วยคน!”

“จะอย่างไรเสียคนป่วยก็ใกล้ตายแล้ว คงจะไม่สนใจเวลาทะเลาะตบตีกันของพวกเราหรอก”

“...” เย่าเหล่ายามนี้ถึงค่อยคิดเรื่องสำคัญของตัวเองขึ้นมาได้ เขาถลึงตามองเจี้ยนเหล่าครั้งหนึ่งก่อนจะเอ่ยกับเซียวเฉวียน “นายท่าน ข้าเตรียมการดีแล้ว”

“ไปเถอะๆ!” เจี้ยนเหล่ากลอกตาครั้งหนึ่ง “อีกสักครู่ข้าค่อยตีเจ้าเด็กหน้าเหม็นอย่างเจ้าให้ตาย!”

เมื่อครู่ทั้งสองคนยังทะเลาะกันจะเป็นจะตายอยู่เลย เซียวเฉวียนตะคอกเข้าไปประโยคหนึ่งเท่านั้น หลังจากชักดาบออกมาแล้ว ทั้งสองคนก็พากันเปลี่ยนท่าทีเวลาเดียวกัน ต่างทำเป็นเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เย่าเหล่าลงมือทำงานทันที “ข้าจะไปดูคนไข้ก่อน”

เย่าเหล่าจากไปอย่างรวดเร็วยิ่ง ทำเหมือนว่าเซียวเฉวียนไม่ได้ร้องขอเข้าต่อสู้ด้วยกระนั้น

“ข้าเองก็จะไปดู สาวน้อยผู้นี้น่าสงสารเกินไปแล้ว” เจี้ยนเหล่าเองก็รีบเผ่นไปเช่นกัน หายไปจากเบื้องหน้าของเซียวเฉวียน

อี้กุยกลับแอบปรบมือเงียบๆ เก่งมาก เก่งมาก ยังคงเป็นคำพูดของท่านปู่น้อยที่ใช้ประโยชน์ได้

หากมิใช่ว่าฮ่องเต้ทรงใส่ใจภาพลักษณ์ พระองค์ก็อยากจะปรบมือให้เซียวเฉวียนเช่นกัน

“ฝ่าบาท ท่านแม่ทัพ ข้าเข้าไปแล้วนะ”

เซียวเฉวียนประสานมือคารวะ

ฮ่องเต้พยักหน้าลง ฉินเซิงทำสีหน้าซาบซึ้งปนกังวล “รบกวนท่านแล้ว ท่านราชครู หากว่าไร้หนทางช่วยเหลือจริงๆ ท่านราชครูไม่จำเป็นต้องสละชีพช่วยนาง บางทีนี่ก็เป็นชะตาของนางเอง”

กล่าวจบ น้ำตาอันแสนปวดร้าวใจก็หลั่งจากดวงตาของฉินเซิง

“ท่านแม่ทัพ ข้าไม่เชื่อชะตา”

เซียวเฉวียนแย้มยิ้มเล็กน้อย ฉินเซิงผงะไป เขามองเซียวเฉวียนก้าวย่างด้วยฝีเท้ามั่นคงโดยไม่ยี่หร่ะสิ่งใดเข้าไปในห้องคนไข้