ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 685

ฮ่องเต้กับอี้กุยกำลังพูดกับฉินซูโหรวตัวปลอมในห้อง แต่พวกเขาไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ

ในขณะนั้น เจี้ยนเหล่าประคองเซียวเฉวียนเดินออกมา

เซียวเฉวียนถือดาบที่ชื่อว่า “กระบี่ฉุนจุน” แต่กระบี่ฉุนจุนได้สูญเสียลักษณะที่ควรมีของดาบ ตัวดาบมืดและไม่มีแสงอะไรเลย และความคมของดาบก็ได้สูญเสียไปเป็นอย่างสิ้นสุด

“กระบี่ฉุนจุน” หรือดาบที่ถือเป็นเจ้าแห่งดาบที่ไม่มีใครเทียบได้กลายเป็นของเสียที่ไม่มีค่าและกลายเป็นซากเหล็กเสียแล้ว

ในขณะเดียวกัน เซียวเฉวียนมีใบหน้าซีดมาก แต่ในใจเขามีความสุขมากอย่างมาก แผลบนร่างกายของฉินซูโหรวเริ่มหายและความเยือกเย็นบนร่างร่างกายก็ค่อยๆทุเลาหายไปแล้ว

“รักษาอย่างไร? ทำไมมันเร็วเยี่ยงนี้!” อี้กุยมีความประหลาดใจเล็กน้อย แต่เจี้ยนเหล่ามีความรู้สึกไม่ดีเลยที่ไม่ได้ตอบ

ตอนนี้เจี้ยนเหล่ารู้ว่าเซียวเฉวียนคือคนที่ไม่คำนึงถึงชีวิต! เขามีความพยายามมาก!

เซียวเฉวียนมาเพื่อช่วยภรรยาของเขาฉินซูโหรวและเขากำลังมีความตั้งใจที่จะครอบงำกระบี่ฉุนจุน แต่กระบี่ฉุนจุนไม่เต็มใจในการยอมรับมัน

ดังนั้นเซียวเฉวียนต้องการที่จะช่วยฉินซูโหรว จึงรับความหนาวที่ออกจากนางไปไว้ในตัวเขาเอง และจากนั้นเขาเริ่มสู้รบตรงๆกับกระบี่ฉุนจุน เมื่อเขาทำเยี่ยงนั้น เขาต้องรับความหนาวเย็นด้วยและต้องรับการโจมตีจากพลังของกระบี่ที่มีความสมบูรณ์แบบด้วย ทรวงอกของเขาถูกโจมตีจนเลือดไหลออกและร่างกายของเขาถูกทำร้ายไปเรื่อยๆ รวมถึงทั้งความหนาวจากกระบี่และพลังโจมตีจากกระบี่ด้วย เขายังคงกล้าหาญเพื่อนางและพยายามทำให้นางฟื้นตัวขึ้น ความหนาวในตัวนางหายไปหมดแล้ว จึงทำให้ความกล้าหาญและกำลังใจของเขานั้นยิ่งมากขึ้นในขณะนี้!

เซียวเฉวียนที่ยังคงยืนอยู่และมีรอยยิ้มบนใบหน้าเหมือนร่างกายของเขายังสามารถรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่ในความจริงแล้วเขาเจ็บมากจนเกือบหมดสติ

ความหนาวของฉินซูโหรวหายไปแล้ว แต่เซียวเฉวียนคงจะต้องรับความเจ็บต่อจากนั้นแทนและเป็นอันตรายแทนนาง

“ราชครู!”

พอฮ่องเต้พูดคำนี้เพียงครั้งเดียว เซียวเฉวียนก็สลบลงไปที่พื้นและเป็นลมหมดสติไปเลย

เจี้ยนเหล่าโกรธมาก “เรียกเย่าเหล่ามาเร็ว! อย่าทิ้งให้เซียวเฉวียนตาย!”

เย่าเหล่าฝังเข็มลงตัวของเซียวเฉวียนและกล่าวเตือนว่า “ห้ามให้ใครมาวุ่วายหรือรบกวนเขา เพื่อให้เซียวเฉวียนสามารถพักผ่อนและข้าเองจะเฝ้ารักในเวลานี้เอง”

เซียวเฉวียนต้องเผชิญกับความรุนแรงที่เกิดขึ้นในร่างกายของเขา เนื่องจากพลังต่างๆกำลังผสมผสานกันอยู่ หากไม่ระวัง เซียวเฉวียนอาจจะเสียชีวิตไปจากการเสียเลือดได้

“สาหัสถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?” ฉินซูโหรวตัวปลอมตกใจและมีความร้อนรนแต่นั่นก็มิอาจรู้ได้ว่าเป็นการแกล้งทำหรือไม่ “ท่านทำเยี่ยงนี้เพื่อช่วยใครกัน? ถึงยอมเสี่ยงชีวิตได้ขนาดนี้?”

ทุกคนเงียบกันหมดโดยเฉพาะฉินเซิงเขามีสีหน้าที่อึดอัด

“ท่านพ่อ ทำไมท่านก็อยู่ที่นี่ด้วย?”

สายตาของฉินซูโหรวตัวปลอมที่กำลังจ้องอยู่และสิ่งนี้ทำให้ฉินเซิงไม่รู้ว่าจะตอบยังไงให้กับลูกสาวตัวปลอมว่าอย่างไรดี

จากนั้นฮ่องเต้จึงแต่งเรื่องขึ้นมาทันทีโดยมีเรื่องราวว่า “มีข้าหลวงหญิงในตำหนักชื่ออาหมาน นางเคยช่วยชีวิตเซียวเฉวียนและตอนนี้นางป่วยหนัก ข้าเลยให้ราชครูทำทุกทางเพื่อรักษานางผู้นี้ไว้เป็นการตอบแทน”

เมื่อฮ่องเต้พูดแบบนี้ทุกคนก็รู้สึกกังวลอย่างมาก

“เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้แหล่ะ”

เมื่อฉินซูโหรวตัวปลอมได้ยินชื่ออาหมานไม่แสดงอารมณ์ใด ฮ่องเต้ครุ่นคิดว่าฉินซูโหรวตัวปลอมไม่รู้เรื่องฉินซูโหรวตัวจริงใช่หรือไม่?

ทุกคนมองหน้ากันไปมา ฮ่องเต้เป็นคนที่มีน้ำใจและอยากช่วยเหลือ ดังนั้นท่านจึงสร้างเรื่องที่มีเหตุผลนี้ขึ้นเพื่อให้ฉินซูโหรวตัวจริงยังคงรอดต่อไป : ราชครูในฐานะผู้ตอบแทน ท่านต้องปฏิบัติต่ออาหมานอย่างสุภาพ และในอนาคตเมื่อเจอนางอีกก็ต้องทำดีต่อนาง”

“เพคะ ฉินซูโหรวเข้าใจแล้วเพคะ” นางตัวปลอมเริ่มมีพฤติกรรมดีมากและพร้อมร่วมมือเพื่อช่วยเซียวเฉวียน แต่ตอนนี้ไม่มีใครมีต้องการนางตัวปลอมเลย

และตอนนี้คนที่อยู่รอบตัวนางทั้งหมดกำลังคิดว่านางตัวปลอมนั้นสมควรตายไปเสีย

บรรยากาศที่อึดอัดทำให้ทุกคนเงียบมากและเย่าเหล่าเป็นกังวลให้ความสนใจแก่เซียวเฉวียนโดยไม่สนใจเรื่องอะไรเลย และเขาออกคำสั่งว่า “ไป๋ฉี่ เหมิงเอ้า พวกเจ้าไปที่เขตชานเมืองหลวงเพื่อหาสมุนไพรที่เรียกว่าถูกเป่ยฉี ข้าต้องใช้มันในการปรุงยา มันเป็นประโยชน์มากในการฟื้นฟูพลังระบบเลือดและเป็นประโยชน์มากต่อนายท่านของเจ้าด้วย”

“หมอยาในตำหนักพอจะมีของพวกนั้นอยู่บ้าง พวกเขาจะส่งสิ่งที่ดีที่สุดมาให้กับเรา”

“ฝ่าบาท ถูเป่ยฉีมีในตำหนักได้ถูกตากแห้งหมดแล้ว ร่างกายของเซียวเฉวียนต้องการหญ้าที่ไม่ได้ถูกเก็บไว้นาน” เย่าเหล่าแนะนำว่า “ให้ไป๋ฉี่ไปหามาใหม่เถิด ถูเป่ยฉีมีกลิ่นหอมที่สามารถจดจำได้ง่าย เจ้าต้องระมัดระวังและอย่าหาผิดล่ะ”