ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 687

ต้าเว่ยยามปลายฤดูใบไม้ร่วง ความหนาวเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

ไทเฮารีบไปที่วังยางหัว ทุกคนคิดว่าจะมีอะไรดีๆ ให้ดู เช่น กล่าวโทษเซียวเฉวียน หรือหาข้ออ้างทุบตีเขา หรือแม้กระทั่งฆ่าเขาให้ตาย

แต่ไทเฮาไม่ได้ทำ

สังหารขันทีหม่ากงกงคนหนึ่ง ไทเฮาไม่จำเป็นต้องพิจารณาอะไรมาก

แต่เซียวเฉวียนเป็นถึงเจ้าของๆ ชิงหยวน ราชบุตรเขยของเมืองภูมิภาคตะวันตกและเป็นเจ้าหน้าที่สำคัญของราชสำนัก ถ้าไทเฮาสังหารเซียวเฉวียนโดยไม่มีเหตุผล นางคงจะถูกบรรดาขุนนางวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน

โดยเฉพาะหลังจากคดีคนปลอม ทั้งองค์จักรพรรดิและเจ้าหน้าที่ฝ่ายเว่ยเชียนชิว มีมุมมองที่เปลี่ยนไปเกี่ยวกับ ตัวเซียวเฉวียน ถึงจะลงมือกับเซียวเฉวียน ก็ทำอย่างเปิดเผยไม่ได้

ดังนั้น ไทเฮาจึงสร้างประชามติว่าเซียวเฉวียนเป็นคนต่างเภทขึ้นก่อน เพื่อให้ผู้รู้หนังสือเกิดมีเจตนาฆ่าเซียวเฉวียน จากนั้นนางจึงขับไล่เซียวเฉวียนออกจากพระราชวังไป

เซียวเฉวียนอยู่ในวัง ผู้รู้หนังสือพวกนั้นคิดจะฆ่าเขาแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ในวัง องค์จักรพรรดิปกป้องเซียวเฉวียนทุกวิถีทาง ทุกคนให้ความเคารพนับถือ แม้แต่นางสนมอย่างเม่ยซีก็ไม่อาจเห็นเซียวเฉวียนต้องลำบาก คิดจะลงมือมันยากเกินไป

ไทเฮาจึงมุ่งไปด้วยอารมณ์ดุเดือด ไม่ได้แตะต้องเซียวเฉวียนแม้แต่น้อย แต่กลับบังคับ "เชิญ" เซียวเฉวียนและสมาชิกครอบครัวเซียวคนอื่น ๆ ออกไปจากวังยางหัว

ที่ว่าเชิญ อันที่จริงคือ พวกเขาทั้งลากทั้งฉุดกระชากเอาทั้งกระเป๋าสัมภาระของพวกเซียวเฉวียน รวมทั้งกลุ่มคนของพวกเขา ออกพ้นจากพระราชวังไป

ในขณะนี้ เซียวเฉวียนกำลังพักฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เย่าเหล่าได้ปิดประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาไว้ ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงไม่รับรู้เลยว่าเขาและพี่น้องของเขาถูกขับออกมาเหมือนสุนัขไร้บ้าน

เหมิงเอ้าและพวกเจ้าเก้าทั้งหลายโมโหโทโสและโกรธแค้นมาก แต่ไม่กล้าพูด ผู้เป็นอารักขาอย่างพวกเขาได้เข้ามาในวังเพราะอาศัยบารมีของเจ้านาย ถูกไล่ออกมาก็ไม่รู้จะว่ายังไงได้

แต่เจ้านายกำลังรักษาตัวอยู่!

ไทเฮาผู้เย่อหยิ่งนางนี้เป็นเหมือนหญิงปากร้ายใจทราม ขับไล่เจ้านายออกมาอย่างนั้นเลย!

เนื่องจากเซียวเฉวียนเจ็บหนัก เจี้ยนเหล่าจึงไม่ขัดแย้งกับไทเฮาโดยตรง ให้ตายเถอะ เขาสามารถเอาชนะกลุ่มของไทเฮาได้ แต่หลังชนะล่ะ ทำยังไงต่อ?

พระราชวังไม่เหมาะสำหรับเซียวเฉวียนพักรักษาบาดเจ็บแล้ว เจี้ยนเหล่าไม่สนใจเรื่องทางโลก แต่เขาก็รู้ว่าผู้คนในวังนั้นโหดร้ายน่ากลัว

ความตั้งใจของไทเฮาก็ชัดเจนแล้ว ถึงเซียวเฉวียนจะอยู่ในวังได้ เจี้ยนเหล่าก็ไม่สบายใจ จากไปตั้งแต่ตอนนี้ได้ เจี้ยนเหล่ากลับปรารถนายิ่งกว่า

ชีวิตของเซียวเฉวียนสำคัญยิ่งนัก สำหรับชาวคุนหลุน เซียวเฉวียนถึงกับเป็นความหวังสุดท้าย จะปล่อยให้เพลี่ยงพล้ำไม่ได้เด็ดขาด

เย่าเหล่าทนโมโหไม่ได้และกะจะวิวาทกับไทเฮาสักตั้ง ในฐานะหมอคนหนึ่ง เขาเกลียดที่เห็นคนไม่จริงจังกับชีวิตมนุษย์ที่สุด

แต่เจี้ยนเหล่าตัดใจเฉียบขาดและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาและครอบครัวเซียวออกจากวังอย่างเด็ดเดี่ยวและตรงไปที่บ้านมุงจากของเขาเอง

คนอย่างพวกเซียวเฉวียนจะจากไปอย่างไรนั้น ไทเฮาไม่สนใจ แต่นางปรารถนาเซี่ยวเฟิงและกิเลนมานานแล้วและต้องเก็บรักษาพวกมันเอาไว้

เหมิงเอ้าก็ไม่ต่อรองกับพวกเขา อยากเอาก็เอาไป ต้องดูด้วยว่าเจ้าตัวเซี่ยวเฟิงและกิเลนเอง มันเต็มใจที่จะอยู่ต่อหรือไม่

ถ้าพวกมันคิดจะไปจากพระราชวัง เป็นเรื่องง่ายนิดเดียว

เหมิงเอ้าเอาแต่สุนัขสีเหลืองตัวน้อยไปเท่านั้น เจ้านายเคยบอกว่า จะย้ายไปอยู่ไหนก็แล้วแต่ ต้องเอาสุนัขสีเหลืองตัวน้อยไปด้วย สุนัขสีเหลืองตัวน้อยไม่ใช่เซี่ยวเฟิง มันเป็นเพียงสุนัขพันธุ์ธรรมดา ไม่ใช่สัตว์สงครามสูงศักดิ์อย่างเซี่ยวเฟิง หากใครลักสุนัขสีเหลืองตัวน้อยไป ทางเดียวที่จะพามันไปคือหม้อต้มเนื้อสุนัข

พระอาทิตย์เริ่มตกดิน เหมิงเอ้าออกห่างจากวังมากขึ้นเรื่อยๆ

เหมิงเอ้าหันกลับมามองพระราชวังด้วยความสับสน เจ้านายถูกขับไล่ ทำไมฝ่าบาทถึงไม่ปรากฏตัว?

ฝ่าบาทเป็นคนที่ปกป้องเจ้านายมากที่สุดไม่ใช่หรือ?

เจ้านายประสบสถานการณ์เช่นนี้ ทำไมฝ่าบาทถึงไม่เหลียวไม่แล?

แสงตะวันที่กำลังตกดินส่องลงบนกระเบื้องเคลือบของพระราชวัง ระยิบระยับราวชุบด้วยทรายสีทอง

เหมิงเอ้ากัดฟัน ไม่เหลียวแลก็ไม่เหลียวแล! เขาจะคุ้มครองเจ้านายเอง!

ให้ตายเถอะ ต่อไปถ้าพระราชวังจะเชิญพวกเขา พวกเขาจะไม่เข้ามาอีกแน่นอน!

ทุกคนในตระกูลเซียวเดินด้วยเท้าได้ ยกเว้นเซียวเฉวียนที่นอนอยู่ในรถม้า