ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 689

บ้าจริง!

เซียวเฉวียนเขามาถึงวันที่ต้องพึ่งพาสุนัขเพื่อให้เนื้อแก่เขากิน!

เหมิงเอ้าและและผู้พิทักษ์อื่นๆ ถูกเย่าเหล่าห้ามไม่ให้เข้าห้องของเซียวเฉวียน เพราะหากว่ามีคนอยู่มากเกินไปจะรบกวนการฟื้นตัวของเซียวเฉวียน

ดังนั้นสุนัขสีเหลืองตัวน้อยเป็นเพียงตัวเดียว ที่สามารถนำเนื้อมาให้เซียวเฉวียนได้ ไม่สิ นั่นเหมือนขอให้สุนัขมาส่งเนื้อมากกว่า

เซียวเฉวียนรู้สึกตื้นตันมากจนดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา แม้ว่าเขาจะรู้สึกซาบซึ้งใจแล้ว ก็ยัง "เศร้าโศก" มาก ไม่คิดว่าชีวิตของเขาจะได้รับจากสุนัขตัวหนึ่ง

จากนี้ไป ชีวิตของเซียวเฉวียนก็จะเปรียบเหมือนกับชีวิตของสุนัข

สุนัขสีเหลืองตัวน้อย ปีนี้อายุ 1 ปีกว่า แต่ฉลาดมาก มันให้น่องไก่กับเซียวเฉวียน ซึ่งเป็นไปตามสัญชาตญาณของสุนัขที่รักเจ้าของ

อีกทั้งดูเหมือนมันจะรู้ว่าเซียวเฉวียนขยับไม่ได้ จึงพยายามดันน่องไก่ไปที่ปากของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนอ้าปาก กัดหนึ่งคำ สองคำ สามคำ จนเขากินจนเหลือแต่กระดูก

หลังจากที่เซียวเฉวียนกินเสร็จ สุนัขสีเหลืองตัวน้อยก็เอากระดูกไปและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

เซียวเฉวียนจึงตระหนักได้ว่ามันยังไม่ได้กินน่องไก่เป็นอาหารเย็น แต่มันให้เซียวเฉวียนกินก่อน

พี่น้องเอ๋ย บุญคุณน่องไก่นี้ เมื่อหายดีแล้วข้าจะตอบแทนเจ้า

เซียวเฉวียนยิ้มเศร้าในใจและร้องไห้ออกมา

ผู้คนบนโลกนี้นั้นร้ายยิ่งกว่าสุนัข ตอนนี้ ทุกคนต่างสงสัยและตั้งคำถามกับเขา หวังว่าเซียวเฉวียนจะตกต่ำลงนับจากนี้ไป

ในบรรดาคนเหล่านี้ยังมีปัญญาชนอีกมากมาย เซียวเฉวียนเปิดสถานศึกษาชิงหยวน ไม่เพียงแต่ช่วยให้สามารถรู้หนังสือเท่านั้น ยังเขียนตำราเรียนและถ่ายทอดความรู้ให้ด้วยตัวเองอีกด้วย

เซียวเฉวียนช่วยจักรพรรดิฟื้นฟูระบบราชองครักษ์ ไม่เพียงแต่สำหรับตัวเขาเองแต่เพื่อทุกคนด้วย เพื่อที่ว่าขุนนางและผู้ที่มีอำนาจเหล่านั้นจะได้ไม่กล้าที่จะรังแกประชาชนได้ง่ายๆ

มาจนถึงตอนนี้ ต้องแลกกับอะไรไปแล้วบ้าง? พวกเขายังสู้สุนัขมิได้เลย

เมื่อก่อนเซียวเฉวียนตกต่ำ ขุนนางเพียงคนเดียวที่สามารถเยี่ยมเขาได้ คือ ใต้เท้าหลี่มู่ และเพื่อนร่วมงานของเขาจากกองราชองครักษ์

ตอนนี้หลี่มู่ก็ยังต้องฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เพื่อแกล้งตายอย่างสมจริง เพื่อหลอกเว่ยเชียนชิว แต่หลี่มู่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน เหล่าหลี่แห่งกองราชองครักษ์รวมทั้งคนอื่นๆต่างล้อมรอบหลี่มู่ ทำให้ไม่มีใครมีเวลาไปดูแลเซียวเฉวียน

ขณะอาศัยอยู่ในบ้านมุงจากของเจี้ยนเหล่า เซียวเฉวียนรู้สึกอ้างว้าง

โชคดีที่มีพี่น้องอย่างไป๋ฉี่ มิฉะนั้นเซียวเฉวียนคงหลอนคิดแต่ภาพในอดีตที่เป็นอิสระ

เซียวเฉวียนถูกเย่าเหล่าผนึกประสาทสัมผัสทั้งห้าซึ่งเทียบเท่ากับฤทธิ์ระงับความรู้สึกเจ็บปวดจากพลังหยินและหยาง เซียวเฉวียนจะไม่เจ็บปวดมากนัก

ด้วยเหตุนี้เซียวเฉวียนจะไม่ได้ยินเสียง ไม่รับรู้รส ไม่รู้ว่าหิว แต่เซียวเฉวียนกลับรู้ทุกอย่าง เขาสงสัยว่าฝีมือการรักษาของเย่าเหล่าไม่ได้ผลหรือ?

วิธีการรักษาคงไม่ได้ผล เพราะเซียวเฉวียนยังคงได้ยินและรับรู้รส

แต่ถ้าบอกว่าได้ผล ในความเป็นจริงก็ถือว่าได้ เพราะเซียวเฉวียนต้องการส่งกระแสจิตให้ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้า แต่กลับพบว่าเขาไม่สามารถติดต่อได้

เดิมทีหากใจของเซียวเฉวียนคิดอะไร ไป๋ฉี่ก็จะสัมผัสได้เสมอ ตอนนี้แม้ว่าเซียวเฉวียนจะคํารามในใจดังแค่ไหน ไป๋ฉี่ก็ไม่ได้ยินเลยสักนิด ดูเหมือนว่าเย่าเหล่าจะมีสองหนทาง

นี่เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดสําหรับเซียวเฉวียนในการพักฟื้น

ถึงอย่างไรก็ตาม ตลอดทั้งวันเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำได้เพียงจ้องมองหลังคามุงจาก เวลาหนึ่งวันผ่านไปช้าเหมือนหนึ่งปี

ความสามารถของเจี้ยนเหล่าในการสร้างบ้านนั้นแย่มาก หลังคามุงจากก็มีรูรั่ว เซียวเฉวียนคิดในใจ

เขาค่อยๆหลับตา คราวนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส จิตของเขาจะสื่อไปถึงกวีสมุทรคุนหลุนได้หรือไม่?

เขาไม่ได้ไปมานานแล้ว

ท่านพ่อและอาจารย์ดูจะไม่ชอบใจที่เขาไป ตั้งแต่ถูกเตะให้ตื่นเมื่อครั้งที่แล้ว เขาไม่ได้สัมผัสกวีสมุทรอีกเลย

สองคนนี้ทอดทิ้งเขาแล้วหรือ? หรือตําหนิที่เขาทําลายความงามของกวีสมุทรคุนหลุน?

เมื่อเซียวเฉวียนคิดฟุ้งซ่าน ก็มีเสียงเรียกดังขึ้น "เซียวเฉวียน"

เซียวเฉวียนรู้สึกหวั่นใจ มันคือเสียงของชวีฝาน และเสียงนางก็ดังขึ้นอีกคั้ง

เลือดบริสุทธิ์ของชวีฝานมีแรงแค้นมากเกินไป ในตอนนี้เซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่มีเวลาสะสาง

“สิบหก! เจ้าเสียไปแล้วอย่างนั้นหรือ?” ไทเฮาตะโกนด้วยความโกรธ ลูกชายคนนี้จะทำตามอำเภอใจเหมือนฮ่องเต้ได้อย่างไร?

“ข้าไม่สน! ข้าไม่สนใจ! ข้าต้องการเซียวเฉวียน!”

เว่ยอวี๋นั่งลงบนพื้นเรียกร้องความสนใจ "ถ้าท่านไม่ให้เซียวเฉวียนอยู่ในวัง! งั้นข้าก็จะไปอยู่นอกวัง!"

ไทเฮาโกรธและโมโหมาก "อะไรกัน เจ้าเพิ่งจะติดตามเซียวเฉวียนไปที่เกาะจูเสินมา! เวลานั้นข้าคิดว่าเจ้าเป็นเด็กไร้เดียงสาและยังไม่ทันคน! แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว เจ้ายังไม่รู้จักเซียวเฉวียนดีอีกหรือ ข้า..... ข้า..... ข้าเลี้ยงดูสั่งสอนเจ้ามา มันช่างเปล่าประโยชน์ยิ่งนัก!”

“ทหาร! จับองค์ชายสิบหกและฝ่าบาทไว้ด้วยกัน! จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ปล่อยตัวทั้งนั้น เว้นแต่จะเป็นคำสั่งของข้า!”

อะไรกัน? เว่ยอวี๋ตกใจมาก ทำไมไทเฮาถึงทำเยี่ยงนี้ เมื่อก่อนเขาทูลขออะไรไทเฮาก็เห็นด้วยและทำตามคำขอของเขาตลอด

เช่นนั้นตอนนี้ เว่ยอวี๋จึงตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับฮ่องเต้

ฮ่องเต้ที่ถูกขังอยู่ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นเว่ยอวี๋ถูกนำตัวมาที่นี่

เดิมทีเขาคิดว่าเซียวเฉวียนอย่างน้อยก็จะได้รับการปกป้องจากเว่ยอวี๋ แต่ไม่อยากเชื่อว่าจะถูกนำมาคุมขังเหมือนกัน

“เสด็จแม่ ราชครูเป็นยังไงบ้าง?” เขามองดูเว่ยอวี๋อย่างเป็นกังวล “ราชครูอาการดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

เว่ยอวี๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดเหตุการณ์ที่เซียวเฉวียนที่ถูกไล่ออกจากพระราชวัง เขาพูดแล้วถอนหายใจ "เขาไม่ผิดอะไร เขาแค่... กลายเป็นศัตรูของปัญญาชน"

แววตาของฮ่องเต้หม่นหมองลง นี่คือความต้องการของไทเฮา

“ข้าอยากจะทำเหลวไหลและขอให้เซียวเฉวียนกลับไปที่วัง เพื่อที่ข่าวลือจะได้เงียบไป แต่เสด็จแม่ทรงไม่พอใจ”

คำพูดของเว่ยอวี๋นั้นดูไม่มีน้ำหนักเสียเลย เรื่องใหญ่เช่นนี้ สำหรับเว่ยอวี๋แล้วนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะจัดการ

“เจ้า ไม่ใช่เว่ยอวี๋” ฮ่องเต้จับจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา “เจ้าเป็นคนฮว๋าเซี่ย”

บ้าเอ๊ย!

เว่ยอวี๋ตกใจ "ท่านรู้แล้วอย่างนั้นหรือ?"