ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 690

เว่ยหยู้ไม่เพียงแต่ไม่เฉลียวฉลาด อีกทั้งยังเป็นคนเกรียจคร้านสิ้นดี

ไม่ว่าฮ่องเต้จะสังเกตหรือไม่ก็ตาม แต่การที่เขาตอบองค์ฮ่องเต้เช่นนี้ ไม่ใช่ว่าพระองค์จะรู้อยู่แล้วหรอกหรือ? หลักจากที่เว้ยหยู้ตอบเสร็จ เขาก็ตระหนักได้ว่าพูดบางอย่างออกไป จึงหัวเราะกลบเกลื่อนและจากไป

องค์ฮ่องเต้ได้รับคำตอบที่ต้องการแล้ว แม้ว่าพระองค์จะรู้มานานแล้วว่าเว่ยหยูไม่ใช่พระอนุชาของพระองค์ แต่คำตอบจากปากของเว่ยหยู้ ยังคงทำให้พระทัยของพระองค์สั่นระรัว

ฮ่องเต้หลีกเลี่ยงคำถามนี้มาช้านาน แต่เมื่อได้ยินขากปากเขาเอง พระองค์ก็รู้สึกตื่นตระหนกและหวาดกลัว:"เจ้าคงจะไม่ใช่คนฮว๋าเซี่ย ดูราชครู ดูอี้อู๋หลี่ แล้วมองดูเจ้า ต่างก็ไม่เหมือนกับคนที่นี้"

ในฮว๋าเซี่ยมีแต่คนแบบเซียวเฉวียนหรืออย่างไร?

คนไม่เอาไหนก็มีถมไป หรือไม่จริง?

การที่ฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ เว่ยหยู้ที่เป็นคนโง่เขลาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะยังไม่พบตัวตนของเขา

เว่ยหยู้ตอบอย่างรวดเร็ว:"ใช่แล้วพะย่ะค่ะ ข้าจะเป็นคนฮว๋าเซี่ยได้ย่างไรกัน ชื่นชมราชครู แต่ดูถูกข้า คนอย่างข้าไม่เข้าตาเท่าราชครูหรอก…ไม่…เข้า…ตา… ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

“เห้อ น่าเสียดายที่ข้าถูกขังอยู่ที่นี่และไม่สามารถแม้แต่จะก้าวออกไปได้” เว่ยหยู้เกาหัว: “ไปหาแม่นางหยางของข้าดีกว่า หยางอวี้กวนของข้า…”

ภายในใจของเว่ยหยู้มีเพียงความงามของนาง เว่ยหยู้ผู้หยิ่งยโสไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของเขาที่มีต่อหยางอวี้กวนจะทำให้เกิดหายนะครั้งใหญ่แก่เซียวเฉวียน

ผู้คนในเมืองหลวงต่างพูดกันสนุกปากว่าเซียวเวียนใช้ประโยชน์จากอำนาจที่ตนสามารถยึดคู่หมั้นของเหล่าบัณฑิต และยังมอบไปให้เหล่าพี่น้องเพลิดเพลิน แย่มากที่สุด

ส่วนพี่น้องที่ว่านั้นเป็นใคร ต่างไม่มีใครพูดถึง เพราะเว่ยหยู้เป็นบุตรของไทเฮา ดังนั้นพวกเขาจะกล้าพูดมันออกไปได้อย่างไร

เมื่อเห็นท่าทีของเขา ฮ่องเต้จึงถามว่า: "หยางอวี้กวนคือใคร"

“เสด็จพี่ผู้สูงศักดิ์ ทำไมถึงขี้ลืมเช่นนี้ พระองค์ลืมไปแล้วหรือว่า ราชครูและเหลียงไหวโหรวได้ต่อสู้กันที่ถนนจูเชวี่ยและบัณฑิตคนหนึ่งถูกแรงของตราประทับไป๋ลู่ฆ่าตาย ราชครูไม่ได้ช่วยเหลือเขาไว้อย่างนั่นหรือ หยางอวี้กวนคือคู่หมั้นของเขา"

เว่ยหยู้ส่ายหัว เขาใช้ประโยชน์จากหยางซูเด็กเหลือขอ ไม่รู้ว่าหยางอวี้กวน นางถึงทุ่มเทให้กับเจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ ไม่ว่าเว่ยหยูจะดีกับนางแค่ไหน นางก็ไม่แม้แต่ชายตามอง

เป็นดอกไม้ในมูลขี้วัวจริงๆ！

“บัณฑิตชื่อหยางซูอย่างนั้นหรือ?” ฮ่องเต้ไม่เคยลืมชื่อนี้เลย เพียงแต่ว่าพระราชกรณียกิจของพระองค์มีมากมายจนไม่สามารถใส่ใจได้ทุกเรื่อง ดังนั้นคนตัวเล็กๆอย่างหยางซู จึงไม่เป็นที่จดจำ

"ใช่ ใช่ เด็กคนนั้นเลย เสด็จพี่ไม่รู้หรอก ว่านางหยางอวี้กวนคนนั้นสวยเพียงใด!"

เว่ยหยู้บรรยายความงามของหยางอวี้กวนอย่างตรงไปตรงมาและชัดเจน สำหรับเว่ยหยู้คำพูดพรรณาที่เขียนยากนั้น น่าเบื่อเสียเหลือเกิน: "นางหน้าเล็ก! ผิวขาว! หน้าอกใหญ่! บั้นท้ายงอน! ขายาว!"

ขณะที่เขาพูด เขาทำท่าเหมือนคนน้ำลายกำลังจะไหลออกมา: "ผิวของผู้หญิงคนนี้เรียบเนียนราวกับหยก เมื่อสัมผัสนุ่มนิ่มเหมือนผิวเด็กแรกเกิด รูปร่างหน้าตาของนางถือว่างามเลยทีเดียว! พี่เสด็จพี่ เสียดายเหลือเกินที่ท่านไม่ได้พบนาง"

ฮ่องเต้ไม่เคยได้ยินเว่ยหยู้ยกย่องหญิงสาวเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งฮ่องเต้ยังคงได้ยินเขาพูดชื่อหยางอวี้กวนหลายร้อยรอบ

ผู้หญิงที่ปรากฏตัวต่อหน้าองค์ชาย ขุนนางหรือแม้กระทั่งคุณชาย นั้นไม่มีทางเป็นสิ่งดี ฮ่องเต้สัมผัสได้ถึงอันตราย:"เจ้าบอกว่า นางได้รับการยอมรับว่าสวยมากอย่างนั้นหรือ?"

“ใช่แล้วพะย่ะค่ะ!” เว่ยหยู้หัวเราะเบา ๆ: “ใครๆ ก็บอกว่าแม่นางเม่ยซีของเสด็จพี่นั้นสวยเป็นอันดับหนึ่ง และหยางอวี้กวนสวยเป็นอันดับสอง!"

"ตอนนี้นางอยู่ที่ใดกันเล่า?"

“ตอนนี้นางอยู่ที่จวนของราชครู! นางและสมาชิกผู้หญิงของตระกูลเซียวกำลังเดินทาง เสด็จพี่ ข้ารู้ว่าท่านอยากเจอนาง แต่ตอนนี้คงยังไม่ได้"

ทำไมฮ่องเต้อย่างข้าจะอยากพบนาง ข้าต้องการช่วยเซียวเฉวียนต่างหาก!

" น้องข้า ตอนนี้ข้าไม่สามารถไปยังทีใดได้ เสด็จแม่ขังข้าไว้ที่นี้ และข้าไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้! เจ้าต้องยอมรับความผิดของเจ้ากับเสด็จแม่ จากนั้นไปหาอี้กุย เจ้าทั้งสองคนต้องพา หยางอวี้กวนกลับมาสู่เมืองหลวงโดยเร็วที่สุด!"

ฮ่องเต้รู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก แต่เว่ยหยู้กลับพูดย่างใจเย็น:"เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ นางออกไปท่องเที่ยวบ้างไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

ขณะนี้ข่าวลือพวกนั่นได้แพร่ไปทั่วทั้งเมืองหลวง ซึ่งเนื้อความในข่าวลือคือเซียวเฉวียนรังแกและฆ่าบัณฑิต

และมันไม่เป็นความจริง เซียวเฉวียนไม่เคยทำสิ่งนั้น ทั้งหมดเป็นเพียงข่าวลือ

แต่เรื่องที่หยางอวี้กวนอยู่ในจวนของเซียวเฉวียนเป็นความและนางก็เป็นคู่หมั้นของหยางซูจริง แม้ว่าเซียวเฉวียนจะไม่ได้ทำอะไรนาง แต่เมื่อข่าวลือเกิดขึ้นแล้ว ก็ยากที่จะแก้ต่างได้!