ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 691

ณ กระท่อมบ่อน้ำพุร้อน

เซียวจิงและหยางอวี้หวนกำลังปักผ้าเช็ดหน้า หญิงสาวทั้งสองอาศัยอยู่อย่างมีความสุขที่นี่

หลังจากที่ฮูหยินเซียวหายตัวไป เซียวจิงก็ร้องไห้ทุกวัน ต่อมานางได้รับจดหมายจากเซียวเฉวียน ว่าแม่เซียวปลอดภัย ไม่ต้องเป็นกังวล ตอนนี้เซียวจิงจึงรู้สึกดีขึ้นมาก

ในระหว่างนั้น หยางอวี้หวนได้ปลอบใจนาง ดังนั้นตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเปรียบได้กับพี่สาวและน้องสาว

เพียวแต่ว่าตาของเซียวจิงกระตุกอยู่บ่อยครั้งในช่วงนี้ และมันทำให้นางไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“คุณหนูรอง ให้ข้าชงชาให้ดีไหมเจ้าค่ะ คืนนี้จะได้หลับสบาย" หยางอวี้หวนเป็นคนอ่อนโยนนางปฏิบัติต่อเซียวจิงเป็นอย่างดี แม้กระทั่งชิงกั่วและอวิ๋นกัวยังชมนางไม่ขาดปาก

“นั้นน่ะสิ ดื่มชาสักจอกสองจอกก็คงดีไม่น้อย”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่ทรงเสน่ห์ดังขึ้น ทำให้เซียวจิงดีใจและยืนขึ้นอย่างมีความสุข:"พี่เม่ยซี"

หยางอวี้หวนหันหลังกลับไปเห็นเม่ยซีที่ปลอมตัวเป็นชายใส่ชุดสีดำ ยืนอยู่ประตู เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและความวิตกกังวลบนใบหน้า

เม่ยซีโบกมือของนางเป็นการทักทาย จากนั้นก็ปิดประตู เม่ยซีจ้องไปยังหยางอวี้หวนและพูดว่า "สาวน้อย โปรดมากับข้าเถิด"

“มีอะไรอย่างนั้นหรือ?” เซียวจิงมองดูเม่ยซีอย่างสงสัย แต่หยูซีไม่ได้พูดอะไรมาก: "น้องข้า ไม่มีอะไร"

...

ณ กระท่อมของเจี้ยนเหล่า

ชายหลายคนนั่งล้อมรอบหญิงสาวที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น คนเหล่านั้นมองสำรวจรอบตัวนางอย่างสงสัย

"เจ้าเป็นใครกัน?"

"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?"

เจี้ยนเหล่าและคนอื่น ๆ ถามคำถามนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่หญิงสาวกลับไม่พูดอะไรสักคำ

หญิงแปลกหน้าคนนี้ปรากฏตัวออกมากลางอากาศ หากไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าสัมผัสได้ถึงอันตรายคงฆ่าทิ้งไปแล้ว

แต่รัศมีบนร่างกายของหญิงสาวคนนี้คุ้นคยเกินไป ราวกับเป็นเจ้านายของพวกเขา

พวกเขาลังเลกลัวว่าจะฆ่าผิดคน

“ถ้าไม่ลงมือ ข้าลงมือเอง!” ต่งจัวทนต่อไปไม่ไหว นางเป็นแค่ผู้หญิง จะอะไรนักหนา?

“ทำไมถึงอวดดีเยี่ยงนี้” หญิงสาวเหลือบมองที่ต่งจัวอย่างไม่พอใจ

เย่าเหล่าจ้องมองนาง รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูเย็นชาถึงเพียงนี้?

ในขณะที่นางทานอาหาร ทุกคนก็รุมถามคำถามนางไม่ว่างเว้น แต่นางได้หาสนใจไม่ ท่าทางที่เย็นชาและสุขุมของนาง เซียวเฉวียนเทียบไม่ติดเเลย

หญิงสาวดูเยาวัยนัก อายุสิบสาม หรือสิบสี่น่าจะได้ แต่รัศมีเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของนางดูแข็งแกร่งยิ่งนัก

น้ำเสียงที่ชัดเจนและความมั่นใจของนางช่างขัดกับรูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนราวกับนางฟ้า หากไม่ใช่เพราะนางโผล่มาท่ามกลางอากาศ ไป๋ฉี่และคนอื่นคงคิดว่านางเป็นหญิงสาวธรรมดาสามัญ

แต่ครั้งแรกที่นางปรากฏตัว นางอยู่บนต้นไผ่สูงราวสิบเมตรได้ อีกทั้งนางยังลอยลงาบนพื้น

หากไม่ใช่ว่านางเป็นมนุษย์ คงคิดว่านางเป็นนางฟ้าเป็นแน่

ความเย็นในร่างกายของเซียวเฉวียนหายไป เหลือเพียงแต่พลังงานบริสุทธิ์ของกระบี่ชุนจุนในร่างกายของเขา ร่างกายของเซียวเฉวียนได้รับความแข็งแกร่งกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงเท่านั้นความเเข็งแกร่งของเขายังทวีเพิ่มสูงขึ้นจนร่างกายแทบจะควบคุมไม่ได้

เขายกถ้วยชาขึ้นมาและทันใดนั้นถ้วยชาในมือของเขาก็แตกดัง “เปรี๊ยะ” เซียวเฉวียนมองดูถ้วยชาในมือของตนโดยไม่ได้พูดคำใดๆออกมา หมดคำจะพูด พลังของกระบี่ชุนจุนนั้นแข็งแกร่งมากจนท้วมท้นออกมา

ก่อนหน้านี้ความเย็นยะเยือกจากกระบี่ชีวันแพร่ไปทั่วร่างกาย แต่ตอนนี้มันได้หายไปแล้ว พลังชีวิตตอนนี้มีมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ จนเลือดของเซียวเฉวียนไหลเชี่ยวอย่างกับแม่น้ำเหลือง โชคดีที่เซียวเฉวียนมีร่างกายที่แข็งแรงจึงสามารถควบคุมมันได้

เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน นี้เป็นครั้งแรกที่เขาลุกขึ้นยืนนับตั้งแต่เขาล้มป่วย

ทุกคนเอาแต่จ้องมองหญิงสาว ไม่ได้สังเกตุเซียวเฉวียนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเซียวเฉวียนลุกเดินออกไป เขาก็เห็นชายเหล่านั้นจ้องมองหญิงสาวที่กำลังกินไก่ย่าง

ใบหน้าของเจี้ยนเหล่าเหย่เกเป็นพิเศษเพราะไก่ป่าตัวนี้เขาเป็นคนนำกลับมา

หญิงสาวฆ่าไก่ฟ้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งเด็ดขน ก่อไฟย่าง และยังกินอย่างเอร็ดอร่อย

นางกล้าดียังไง?

นางไม่เพียงแต่กล้าเท่านั้น นางยังจับมือของเซียวเฉวียนอย่างเป็นธรรมชาติอีกด้วย: “ท่านพ่อจำข้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ? เช่นนี้ไม่ดีเลย”

"เจ้า เจ้า เจ้า!" เซียวเฉวียนสบัดมือของนางออกไป: "หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว อย่าทำให้ชื่อเสียงของข้าต้องเสื่อมเสีย!"

เมื่อหญิงสาวได้ยินสิ่งนี้ น้ำตาใสไหลรินออกขากดวงตาของนาง: "ท่านพ่อ ลูกสาวของท่านจะทำให้ชื่อเสียงของท่านเสื่อมเสียได้อย่างไร ข้าเป็นลูกของท่าน"

"ข้าคือลูกของท่าน!" เซียวเฉวียนทนไม่ไหวอีกต่อไป: "เหมิงเอ้า เจ้าไปพบแม่หนูนี้ตรงไหน! พาข้าไปที่นั้น!"

หญิงสาวจ้องมอง ราวกับตั้งคำถามในสายตาว่าเจ้ากล้าอย่างนั้นหรือ?

“นายท่าน ข้าไม่กล้า” เหมิงอ้าวปฏิเสธทันที รังสีที่แผ่ออกมาของหญิงสาวนั้นคล้ายกับนายท่านมาก ตัวเหมิงเอ้ารู้ได้ทันทีว่าตนเองไม่สามารถเอาชนะนางได้

“เจ้ามันขี้ขลาด แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เจ้ากลัวอะไรกัน?” เซียวเฉวียนผลักนางออกไป: "ไป๋ฉี! มานี้! ส่งนางกลับบ้านของนาง!"

ไป๋ฉี่ถึงกับลังเล: "นายท่าน นางไม่ใช่ลูกของนายท่านจริงๆอย่างนั้นหรือ?"

“เจ้าตาบอดอย่างนั้นหรือ ข้าพึ่งจะอภิเษกกับองค์หญิงต้าถงได้ไม่นาน ลูกของข้ายังอยู่ในครรภ์ขององค์หญิงต้าถงอยู่เลย!” เซียวเฉวียนชี้ไปที่หญิงสาว: “ข้าเป็นพี่ชายของเจ้าได้ แต่ข้าคงไม่ใช่พ่อเจ้าอย่างแน่นอน”

เมื่อหญิงสาวเห็นเซียวเฉวียนยืนกรานที่จะปฏิเสธ นางก็ส่งเสียงออกมาทันที "ฮือ" แต่นางไม่ได้สงเสียงดังมากนัก นางสะอึกสะอื้นหนักมากจนเหมิงเอ้าแทบจะทนดูไม่ไหว อยากจะเข้าไปปลอบนาง เด็กดี แม้พ่อเจ้าจำเจ้าไม่ได้ แต่ลุงคนนี้จำเจ้าได้!

ทุกคนมองดูเซียวเฉวียนอย่างเงียบๆ นางคล้ายคลึงกับเซียวเฉวียนมากนัก ทั้งสองจะไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยจริงๆน่ะหรือ?

ท่าทางน่าสงสัยนี้ทำให้เซียวเฉวียนอึดอัดมาก พวกผู้ชายหยาบคายเหล่านี้ค่อนข้างจะเข้าข้างนาง หญิงสาวร้องไห้จนเซียวเฉวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า: “เอาล่ะ ในเมื่อเจ้ายืนยันว่าข้าคือพ่อของเจ้า เจ้าต้องบอกข้ามาว่าใครคือแม่ของเจ้า และเจ้าเกิดเมื่อไหร่ ที่ไหน”

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง

เซียวเฉวียนมั่นใจทีเดียวว่านางไม่มีคำตอบให้เขาเป็นแน่ ทีนี้เขาก็จะสามารถสลัดความเป็นพ่อของเด็กคนนี้ได้!

“ท่านพ่อ ข้า...” หญิงสาวกระพริบตา “ข้าเพิ่งเกิด และแม่ของข้าชื่อชวีฝาน”

ทุกคนถึงกับตกตะลึง