ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 694

ชวีจงเทียนที่กำลังสะลึมสะลือจากการงีบช่วงบ่าย เขาขยี้ตา ในอกของเขายังคงหนีบขวดที่เคยใส่เลือดบริสุทธิ์ของชวีฝานไว้แน่น ด้านในขวดเหลือเพียงความว่างเปล่า สะอาดและโปร่งแสง

หากเป็นคนธรรมดาทั่วไปมาหาเขา เขาไม่เคยสนใจเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะเหล่าขุนนางในราชสำนัก ชวีจงเทียนยิ่งไม่อยากพบ

แต่เซียวเฉวียนกลับไม่เป็นเช่นนั้น เลือดบริสุทธิ์ของชวีฝานอยู่กลางระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียน เมื่อได้พบเซียวเฉวียน ชวีจงเทียนทำราวกับว่าได้พบชวีฝาน ซึ่งยังคงมีความคิดถึงอยู่บ้าง

เขาจะคาดคิดได้อย่างไรว่าเซียวเฉวียนไม่เพียงแค่คิดถึงเขา แต่ยังนำเด็กสาวมาให้เขาอีกด้วย!

เขาจำเสียงของเซียวเฉวียนได้ในทันที และรีบออกมาจากบ้านหลังน้อยที่แสนทรุดโทรม “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?”

เขาที่เดินออกมา ก็พบกับเซียนชิวในทันที

เขาเริ่มจากความตกใจ จากนั้นก็อึ้ง ตามด้วยดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ

เซียนชิวไม่เพียงมีบุคลิกที่คล้ายคลึงกับเซียวเฉวียน แต่ยังมีเงาสะท้อนที่คล้ายกับชวีฝาน

ชวีจงเทียนมองเพียงแวบเดียวก็เห็นสิ่งที่คล้ายกันของเด็กสาวและชวีฝาน เช่นเดียวกับไป๋ฉี่ที่สามารถรู้สึกได้เหมือนกันว่า เด็กสาวคนนี้ละม้ายคล้ายคลึงกับนายท่านอยู่มาก

“เจ้า... เจ้าคือ...”

ชวีจงเทียนน้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง เซียวเฉวียนรีบเล่าให้ฟังถึงที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ เมื่อชวีจงเทียนฟังจบก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัว “นางเกิดจากเลือดบริสุทธิ์ของฝานเอ๋อร์จริงหรือ?”

“หากพูดให้ถูก เพียงแค่ครึ่งเดียว” เซียนชิวแยกอย่างชัดเจน ความสามารถของท่านพ่อก็ควรถูกกล่าวถึงด้วย

หน้าตาละม้ายกันมาก

เสียงก็เหมือนกัน

น้ำเสียงและท่าทางการพูดคล้ายกันมากจริง ๆ

ชวีจงเทียนตื่นเต้นอย่างที่เซียวเฉวียนคาดไว้ “จะ เจ้า หนู ขะ ขะ ข้าเป็นท่านตาของเจ้า”

“ให้ตายเถอะ สภาพเช่นนี้ของข้า จักทำให้เด็กตกใจแย่เป็นแน่”

ชวีจงเทียนเนื้อตัวเลอะเทอะ เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ผมและหนวดเคราทั้งยาวและพันกันยุ่งเหยิง เขายุ่งวุ่นวายกับการจัดการรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเอง เกรงว่าจะสร้างความประทับใจแรกที่ไม่ดีให้แก่เด็กสาว

“ท่านชวี อย่าได้รีบร้อนเลย” เซียวเฉวียนเชื่อว่า เซียนชิวไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก อย่างไรเสียเด็กคนนี้ก็จะเชื่อฟังเขา “จากนี้ต้องรบกวนท่านดูแลเด็กคนนี้ด้วย นี่คือค่าเลี้ยงดู เพียงพอที่จะให้ท่านซื้อบ้านหลังใหม่และเสื้อผ้าอาหาร ผ่านไปสักระยะหนึ่ง ข้าจะส่ังให้คนนำเงินมาให้ท่านอีก”

บ้านงั้นหรือ?

ชวีจงเทียนมองเซียวเฉวียน “อยู่ที่จวนชวีไม่ได้งั้นรึ?”

ที่แห่งนี้คือสถานที่ที่ชวีฝานเติบโตขึ้นมา ก่อนที่มันจะทรุดโทรมเช่นนี้ บ้านถูกตกแต่งตามที่ชวีฝานชอบ สวนทุกสวนล้วนเป็นดอกแอปเปิลปูที่ชวีฝานชอบ

ดอกแอปเปิลปูเป็นไม้ยืนต้นในตระกูลดอกไห่ถัง สูงตระหง่านราวกับเด็กสาวที่สะโอดสะอง ดอกสีแดง ใบสีเขียว ผลงาม ไม่ว่าจะเป็นปลูกเดี่ยว ๆ ปลูกเป็นแถว หรือปลูกเป็นไม้พุ่ม ล้วนมีความสวยงามมาก

ดอกของมันมีสีสดใส ดอกสีแดงอมชมพู ใบไม้สีเขียวสวยงาม ผลไม้น่าอร่อยและน่ารับประทาน ไม่ว่าจะปลูกเดี่ยว ๆ ปลูกเป็นแถว หรือเป็นพุ่มต่างก็ดูงามตา เหมาะที่สุดสำหรับปลูกริมน้ำหรือตามมุมสวนเล็กๆ

บทกวีชื่นชมดอกไห่ถังของกัวเจินในยุคฮว๋าเซี่ย กล่าวไว้ว่า : ริมรั้วแดงมีบุปผาสะท้อนน้ำ ดอกไม้งามส่งกลิ่นหอมรอบผนัง

นี่คือการเขียนพรรณนาดอกแอปเปิลปูได้สมจริงที่สุด เมื่อดอกไห่ถังบานสวยงามสะดุดตาผู้คน แต่ดอกไห่ถังทั่วไปจะไม่มีกลิ่นหอม มีเพียงดอกแอปเปิลปูที่ทั้งหอมและสวยรัญจวนใจ เป็นตระกูลของดอกไห่ถังที่ล้ำค่า เมื่อดอกไม้ยังไม่บาน ดอกตูมจะมีสีแดงสดเหมือนจุดสีแดง และหลังจากบานแล้ว จะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูเหมือนรุ่งสาง

ชวีฝานชื่นชอบดอกแอปเปิลปูเป็นที่สุด ชวีจงเทียนจึงปลูกไว้เต็มจวน เหตุผลที่เขาไม่เคยจากจวนชวีไปไหน ก็เป็นเพราะดอกไห่ถังเหล่านี้ต้องการคนดูแล

หลังจากชวีฝานจากโลกนี้ใบแล้ว แต่ดอกไห่ถังยังคงมีชีวิตอยู่ ชวีจงเทียนก็ยังพอหายคิดถึงอยู่บ้าง

“ลูกของข้าคนนี้ต้องใช้เงินไม่น้อย ค่าใช้จ่ายไม่ควรให้ท่านตาต้องรับผิดชอบเพียงผู้เดียว แค่ท่านออกแรงช่วย ข้าก็ซาบซึ้งมากแล้ว เหตุใดยังต้องให้ท่านเสียเงินด้วยเล่า?”

น้ำเสียงและท่าทางของเซียวเฉวียน เปี่ยมล้นในด้วยการกระทำของผู้เป็นพ่อ เซียนชิวยืนยิ้มตาหยีอยู่ข้าง ๆ โอ้โห ท่านพ่อของข้าร่ำรวยเสียจริง! หากไม่ใช้เงินให้เยอะ เกรงว่าจะดูถูกความสามารถของท่านพ่อเสียแล้ว!

ชวีจงเทียนถือตั๋วเงินใบนั้นไว้ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ที่มีความซื่อตรง เงินก้อนนี้มีค่ามากนัก เขาไม่สบายใจที่จะรับไว้

“ท่านตา! ท่านพ่อให้ไว้ ท่านรับไว้เสียเถอะนะ! ข้ายังต้องใช้เงินอีกมาก!”

เซียนชิวพูดขึ้นเสียงใส ชวีจงเทียนยังคงลังเลอยู่ เด็กน้อยไม่รู้ประสา แต่ผู้ใหญ่จะทำตัวไม่รู้ประสาได้อย่างไรกัน “เจ้าหนู แต่นี่...”

เซียนชิวเป็นเด็กน้อยที่รู้จักออดอ้อน นางจับมือชวีจงเทียนอย่างเป็นกันเอง พร้อมเขย่าแขนของเขา “ท่านตา ท่านพ่อของข้าไม่หวงเงินเลยสักนิด ท่านตาจะคิดมากไปไยกัน? ตอนนี้เลี้ยงเด็กคนหนึ่ง ก็ต้องใช้เงินไม่น้อย! ท่านรับเงินไว้ซื้อเสื้อผ้าและของอร่อย ๆ ให้ข้า ดีหรือไม่? ท่านรับไว้เถอะ!”

เซียวเฉวียนพยักหน้า หากต้องซ่อมแซมจวนชวีก็ต้องใช้เงินอีกมาก การฟื้นฟูจวนชวีให้อยู่ในสภาพเดิมเหมือนเมื่อก่อน ถือเป็นคำขอบคุณของเซียวเฉวียนที่ชวีจงเทียนได้ช่วยชีวิตไว้

เซียนชิวทั้งออดอ้อน ทั้งร้องขอ และแสดงท่าทางง้องอน เล่ห์เหลี่ยมที่แพรวพราวของนาง ทำให้ชวีจงเทียนไม่อาจต้านทานได้ไหว “ได้ ๆ ๆ ท่านตาจะรับไว้ รับไว้แล้วนะ”

“อื้ม! ดีเพคะ!” เซียนชิวพยักหน้า และหันไปกระพริบตาปริบ ๆ ให้เซียวเฉวียน “ท่านพ่อ หากข้าใช้หมดแล้ว ข้าจะขอท่านเพิ่มอีก!”

“ได้สิ!” เซียวเฉวียนพยักหน้าด้วยความใจกว้าง เรื่องเงินเป็นเรื่องเล็ก ขอเพียงเจ้าเด็กนี่ไม่ตามเขาต้อย ๆ ก็พอแล้ว

เมื่อฝากฝังเซียนชิวแก่ชวีจงเทียนแล้ว เซียวเฉวียนจึงขอตัวลา

เซียนชิวไปยืนส่งเขาที่หน้าประตูจวนชวีอย่างอาลัยอาวรณ์ และพูดในสิ่งที่ทำให้เซียวเฉวียนต้องตกตะลึง “ท่านพ่อ ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดี ข้าจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งสอนของท่านตา ข้ารู้ว่าท่านพ่อไม่ได้รังเกียจเซียนชิว ท่านพ่อเพียงรู้สึกว่ารอบกายท่านมีแต่ความอันตราย จึงไม่อยากให้ข้าคอยตามไปด้วย...”

ดาบวิญญาณมีสติปัญญาที่สูงส่ง สูงส่งเกินกว่าที่เซียวเฉวียนคาดไว้

นางไม่ได้แตกต่างจากมนุษย์เลย