ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 695

เซียวเฉวียนกระพริบตาปริบ ๆ หันหลังแล้วเดินจากไป

ตอนที่ออกจากจวนชวี เซียนชิวเด็กสาวตัวผอม ๆ เล็ก ๆ ยืนมองเซียวเฉวียนจากไปสายตาละห้อย

ในตอนที่เซียวเฉวียนหันหลังกลับมามองอยู่ไกล ๆ นางยังคงยืนพิงประตูและมองตามอย่างเหม่อลอย ราวกับลูกที่ทำใจไม่ได้เมื่อเห็นพ่อแม่ออกเดินทางไกล

นางเป็นเพียงดาบวิญญาณ นางไม่ใช่มนุษย์ เซียวเฉวียน นางไม่ใช่ลูกสาวของเจ้า มีสติหน่อยสิ เซียวเฉวียนตบหน้าตัวเอง โง่ไปแล้วหรืออย่างไร แยกไม่ออกว่าคนจริงหรือคนปลอมงั้นหรือ?

เซียวเฉวียน ไป!

เซียวเฉวียนปลอบใจตัวเอง เมื่อสลัดเจ้าหนูน้อยทิ้งไป เซียวเฉวียนก็ตัวเบามากขึ้น จิตใจก็ชื่นบานขึ้นมาก การเดินทางก็ฉับไวมากขึ้นด้วย

เขาไม่ได้กลับไปที่กระท่อมมุงหลังคาจากของเจี้ยนเหล่า แต่มีคำสั่งให้ไป๋ฉี่และคนอื่น ๆ กลับจวนเซียวโดยตรง

ตอนนี้ร่างกายของเซียวเฉวียนดีขึ้นมากแล้ว และเขาก็ไม่ได้ทำสิ่งใดผิด เหตุใดยังต้องอยู่ในป่าเขาด้วยเล่า?

แม้จะถูกไล่ออกจากพระราชวัง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเซียวเฉวียนมีความผิดจริง ๆ เซียวเฉวียนจะกลับไปอยู่ในเมืองหลวง และกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเอง

หลังจากที่จวนเซียวถูกเผา ก็ไม่ได้ซ่อมแซมอีกเลย ทว่าจะทรุดโทรมลงเพียงใด นั่นก็คือบ้านของตัวเขาเอง ลูกไม่รังเกียจแม่ที่อัปลักษณ์ สุนัขไม่รังเกียจบ้านที่ยากจน บ้านเงินบ้านทองเทียบไม่ได้กับบ้านหลังน้อยของตัวเอง แม้จวนเซียวจะทรุดโทรมลงไปมากกว่านี้ เซียวเฉวียนก็ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงออกคำสั่ง ไป๋ฉี่และต่งจัวพร้อมกับคนอื่น ๆ ให้กลับมายังจวนเซียวในทันที

ไม่เพียงเท่านั้น เจี้ยนเหล่าก็ได้ตามมาด้วย

เป็นเวลาหลายวันที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ที่จวนเซียว มีควันไฟเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย เซียวเฉวียนสั่งให้คนเก็บกวาดจวนเซียวคร่าว ๆ ก่อน แล้วค่อยซื้อคนรับใช้และสาวใช้ใหม่ เพื่อดูแลการดำรงชีวิตประจำวันของเหล่านายท่านไป๋ฉี่กลุ่มนี้

จากนั้น เซียวเฉวียนได้ออกคำสั่งเด็ดขาดว่า : ให้ทุกคนใช้ชีวิตของตัวเองตามอำเภอใจ ไม่อนุญาตให้มายุ่งวุ่นวายกับเขา

อย่างเช่นไป๋ฉี่ ให้กลับไปใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเมื่อก่อนของตัวเอง นำพวกเหมิงเอ้าฝึกซ้อมการรบพิเศษต่อไป ตอนนี้มีต่งจัวและเถ๋าจี๋เพิ่มขึ้นมาสองคน ไป๋ฉี่ก็ต้องพาพวกเขามาฝึกซ้อมด้วย

และอย่างเช่นเย่าเหล่า ไปอ่านตำราแพทย์ที่ตัวเองชื่นชอบก็พอ ไม่ต้องมากังวลเรื่องสุขภาพร่างกายของเซียวเฉวียนจะเป็นอย่างไรอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

และเจี้ยนเหล่า เซียวเฉวียนไม่มีคำสั่งใด ๆ ขอเพียงตาเฒ่าคนนี้เงียบได้ก็เป็นพอ

เซียวเฉวียนรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของฮ่องเต้ไม่ดีมากนัก ทว่าเซียวเฉวียนก็ไม่มีแผนเข้าพระราชวังเพื่อช่วยเหลือพระองค์

ตามความคิดของเซียวเฉวียน ฮ่องเต้ทรงเป็นฮ่องเต้ที่ดี มีความมุ่งมั่นเที่ยงตรง มีความรักต่อราษฎร ทรงพระปรีชาสามารถ ทว่าพระองค์ยังทรงพระเยาว์เกินไป อายุที่ยังน้อยของพระองค์มองเห็นเพียงความชั่วของเว่ยเชียนชิว แต่กลับมองไม่เห็นความร้ายกาจของไทเฮา ฮ่องเต้ประเมินค่าความชั่วช้าของไทเฮาต่ำเกินไป

เซียวเฉวียนเชี่ยวชาญประวัติศาสตร์ เขารู้แน่ว่าสิ่งมีชีวิตอย่างไทเฮาไม่ใช่ผู้ที่จะนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉยได้ ฮว๋าเซี่ยก็มีไทเฮาอย่างหลีไทเฮา บูเช็กเทียน และซูสีไทเฮาซึ่งเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยม เรียกได้ว่าอยู่ในระดับสูงสุด แม้แต่ฮ่องเต้ในสมัยนั้นของฮว๋าเซี่ยล้วนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกนาง

ไทเฮาผู้นี้ของต้าเว่ย แน่นอนว่าเทียบสามพระองค์ด้านบนไม่ได้ เพราะไม่ว่าไทเฮาของต้าเว่ยเผด็จการเพียงใด ในขณะเดียวกันก็ทรงรักลูกชายเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าไทเฮาจะทำสิ่งใดต่อฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ไม่มีทางได้รับอันตรายถึงชีวิต

แต่ในโลกแห่งนี้ ไม่เพียงแต่ความตายทางร่างกายเท่านั้นที่ถือว่าเป็นความตาย ความตายทางจิตใจก็เป็นความตายประเภทหนึ่งเช่นกัน

โดยเฉพาะฮ่องเต้ผู้ที่ทรงฉลาดปราดเปรื่องและมีไหวพริบเช่นนี้ การเคลื่อนไหวในครั้งนี้ของไทเฮาที่กระทำต่อฮ่องเต้และเซียวเฉวียน จะต้องรุนแรงและเป็นแผลในใจของฮ่องเต้อย่างแน่นอน

ฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยเกิดมาเพื่อเป็นจักรพรรดิ และเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจ หากฮ่องเต้รู้สึกสูญเสียอำนาจไป และยังมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่กว่าบีบพระองค์อยู่ ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นเสด็จแม่ของพระองค์ ก็จะต้องสนองความตายในฐานะของจักรพรรดิด้วยเช่นกัน

สิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการก็คือการยอมแพ้ของจักรพรรดิ

ต้องการให้ฮ่องเต้หนุ่มผู้นี้เห็นสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างชัดแจ้ง

ในฐานะราชครู นี่คือบทเรียนแรกที่เซียวเฉวียนมอบให้แก่ฮ่องเต้

เขาไม่อาจหยิบยกเรื่องราวของเหล่าพระนางหลีไทเฮา บูเช็กเทียนมาทูลต่อฮ่องเต้ได้ เรื่องของบุคคลเหล่านี้ไกลเกินไปสำหรับฮ่องเต้

มีเพียงการประสบพบเจอด้วยตัวเอง ฮ่องเต้จึงจะสามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ มีเพียงความแข็งแกร่งของตนเองและความโหดเหี้ยมที่มากพอ จึงจะทำให้พระที่นั่งของจักรพรรดิมั่นคงได้

ดังนั้น หลังจากร่างกายเซียวเฉวียนแข็งแรงแล้ว ก็ไม่ได้เอ่ยถึงฮ่องเต้แม้แต่น้อย

ความจริงแล้วเขาสามารถนำพวกไป๋ฉี่ เข้าสังหารในพระราชวัง และนำตัวฮ่องเต้ออกมา

หึ ต่อให้มีอุปสรรคอีกมากมาย เซียวเฉวียนก็จะจัดการให้ราบคาบเลยทีเดียว!

ผู้ที่ทำลายอนาคตผู้อื่น ไม่ต่างจากฆ่าพ่อแม่ผู้อื่นเลย ความแค้นนี้ต้องสะสางให้เด็ดขาด

ต่อไป ผู้ใดขวางทางร่ำรวยของตระกูลเขา ตาย!

ผู้ใดขวางตำแหน่งที่รุ่งเรืองของเขา ตาย!

เซียวเฉวียนจักต้องร่ำรวยคับประเทศให้ได้! จะต้องเป็นขุนนางระดับหนึ่งให้ได้! จะต้องมีชีวิตที่สุขสบายให้ได้!

คนเหล่านี้ไม่ยอมให้เขามีชีวิตรอด เขาจะต้องอยู่รอดให้ได้! และจะต้องอยู่อย่างสุขกายสบายใจด้วย!

เซียวเฉวียนกำหมัดแน่น หลังจากนี้ครึ่งเดือนจะเป็นการทดสอบระดับมณฑล และเขาต้องเป็นผู้คุมสอบ ตอนนี้ฮ่องเต้ยังไม่ถอนเขาออก เขายังคงต้องดำรงตำแหน่งอยู่ ดูสิว่าใครจะห้ามเขาได้

ได้ยินว่าไทเฮาได้เปลี่ยนตัวเซียวเฉวียนและจ้าวหลานแล้ว และให้ผู้อื่นเข้าคุมสอบแทน

เว่ยเชียนชิวยังไม่ทันได้จัดการเขา ไทเฮานางผู้หญิงคนนี้ก็เสนอหน้ามาก่อนเสียแล้ว ทำให้ผู้อื่นอยู่ไม่เป็นสุข นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนต้องดวลกับผู้หญิง และยังต้องดวลกับผู้หญิงที่มีตำแหน่งสูงส่งเสียด้วย

ผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องการจะเหยียบย่ำเหนือหัวเขาให้ได้!

อยากทำลายเขางั้นหรือ?

อยากฆ่าเขางั้นหรือ?

อยากให้ตระกูลเซียวหายเงียบไปจากเมืองหลวงงั้นหรือ?

ถุย! เซียวเฉวียนหลับตาทำสมาธิ รอยแดงระหว่างคิ้วก็ชัดเจนเด่นหราขึ้นทันที การต่อสู้กับไทเฮาในครั้งนี้ เขาต้องได้รับชัยชนะที่งดงามให้ได้!

เขากำลังจะต่อกลอนกับผู้หญิงคนนี้แล้ว!

เซียวเฉวียนคิดได้เช่นนั้น ก็สั่งให้คนรับใช้นำจดหมายฉบับหนึ่งไปส่งให้ฉินเซิง เนื้อหาในจดหมายเรียบง่ายมาก : ท่านแม่ทัพฉิน ท่านต้องช่วยเหลือฝ่าบาทอย่างเต็มที่นะขอรับ