ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 695

เซียวเฉวียนกระพริบตาปริบ ๆ หันหลังแล้วเดินจากไป

ตอนที่ออกจากจวนชวี เซียนชิวเด็กสาวตัวผอม ๆ เล็ก ๆ ยืนมองเซียวเฉวียนจากไปสายตาละห้อย

ในตอนที่เซียวเฉวียนหันหลังกลับมามองอยู่ไกล ๆ นางยังคงยืนพิงประตูและมองตามอย่างเหม่อลอย ราวกับลูกที่ทำใจไม่ได้เมื่อเห็นพ่อแม่ออกเดินทางไกล

นางเป็นเพียงดาบวิญญาณ นางไม่ใช่มนุษย์ เซียวเฉวียน นางไม่ใช่ลูกสาวของเจ้า มีสติหน่อยสิ เซียวเฉวียนตบหน้าตัวเอง โง่ไปแล้วหรืออย่างไร แยกไม่ออกว่าคนจริงหรือคนปลอมงั้นหรือ?

เซียวเฉวียน ไป!

เซียวเฉวียนปลอบใจตัวเอง เมื่อสลัดเจ้าหนูน้อยทิ้งไป เซียวเฉวียนก็ตัวเบามากขึ้น จิตใจก็ชื่นบานขึ้นมาก การเดินทางก็ฉับไวมากขึ้นด้วย

เขาไม่ได้กลับไปที่กระท่อมมุงหลังคาจากของเจี้ยนเหล่า แต่มีคำสั่งให้ไป๋ฉี่และคนอื่น ๆ กลับจวนเซียวโดยตรง

ตอนนี้ร่างกายของเซียวเฉวียนดีขึ้นมากแล้ว และเขาก็ไม่ได้ทำสิ่งใดผิด เหตุใดยังต้องอยู่ในป่าเขาด้วยเล่า?

แม้จะถูกไล่ออกจากพระราชวัง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเซียวเฉวียนมีความผิดจริง ๆ เซียวเฉวียนจะกลับไปอยู่ในเมืองหลวง และกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเอง

หลังจากที่จวนเซียวถูกเผา ก็ไม่ได้ซ่อมแซมอีกเลย ทว่าจะทรุดโทรมลงเพียงใด นั่นก็คือบ้านของตัวเขาเอง ลูกไม่รังเกียจแม่ที่อัปลักษณ์ สุนัขไม่รังเกียจบ้านที่ยากจน บ้านเงินบ้านทองเทียบไม่ได้กับบ้านหลังน้อยของตัวเอง แม้จวนเซียวจะทรุดโทรมลงไปมากกว่านี้ เซียวเฉวียนก็ไม่รังเกียจแม้แต่น้อย

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงออกคำสั่ง ไป๋ฉี่และต่งจัวพร้อมกับคนอื่น ๆ ให้กลับมายังจวนเซียวในทันที

ไม่เพียงเท่านั้น เจี้ยนเหล่าก็ได้ตามมาด้วย

เป็นเวลาหลายวันที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ที่จวนเซียว มีควันไฟเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย เซียวเฉวียนสั่งให้คนเก็บกวาดจวนเซียวคร่าว ๆ ก่อน แล้วค่อยซื้อคนรับใช้และสาวใช้ใหม่ เพื่อดูแลการดำรงชีวิตประจำวันของเหล่านายท่านไป๋ฉี่กลุ่มนี้

จากนั้น เซียวเฉวียนได้ออกคำสั่งเด็ดขาดว่า : ให้ทุกคนใช้ชีวิตของตัวเองตามอำเภอใจ ไม่อนุญาตให้มายุ่งวุ่นวายกับเขา

อย่างเช่นไป๋ฉี่ ให้กลับไปใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเมื่อก่อนของตัวเอง นำพวกเหมิงเอ้าฝึกซ้อมการรบพิเศษต่อไป ตอนนี้มีต่งจัวและเถ๋าจี๋เพิ่มขึ้นมาสองคน ไป๋ฉี่ก็ต้องพาพวกเขามาฝึกซ้อมด้วย

และอย่างเช่นเย่าเหล่า ไปอ่านตำราแพทย์ที่ตัวเองชื่นชอบก็พอ ไม่ต้องมากังวลเรื่องสุขภาพร่างกายของเซียวเฉวียนจะเป็นอย่างไรอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

และเจี้ยนเหล่า เซียวเฉวียนไม่มีคำสั่งใด ๆ ขอเพียงตาเฒ่าคนนี้เงียบได้ก็เป็นพอ

เซียวเฉวียนรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของฮ่องเต้ไม่ดีมากนัก ทว่าเซียวเฉวียนก็ไม่มีแผนเข้าพระราชวังเพื่อช่วยเหลือพระองค์

ตามความคิดของเซียวเฉวียน ฮ่องเต้ทรงเป็นฮ่องเต้ที่ดี มีความมุ่งมั่นเที่ยงตรง มีความรักต่อราษฎร ทรงพระปรีชาสามารถ ทว่าพระองค์ยังทรงพระเยาว์เกินไป อายุที่ยังน้อยของพระองค์มองเห็นเพียงความชั่วของเว่ยเชียนชิว แต่กลับมองไม่เห็นความร้ายกาจของไทเฮา ฮ่องเต้ประเมินค่าความชั่วช้าของไทเฮาต่ำเกินไป

เซียวเฉวียนเชี่ยวชาญประวัติศาสตร์ เขารู้แน่ว่าสิ่งมีชีวิตอย่างไทเฮาไม่ใช่ผู้ที่จะนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉยได้ ฮว๋าเซี่ยก็มีไทเฮาอย่างหลีไทเฮา บูเช็กเทียน และซูสีไทเฮาซึ่งเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยม เรียกได้ว่าอยู่ในระดับสูงสุด แม้แต่ฮ่องเต้ในสมัยนั้นของฮว๋าเซี่ยล้วนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกนาง

ไทเฮาผู้นี้ของต้าเว่ย แน่นอนว่าเทียบสามพระองค์ด้านบนไม่ได้ เพราะไม่ว่าไทเฮาของต้าเว่ยเผด็จการเพียงใด ในขณะเดียวกันก็ทรงรักลูกชายเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าไทเฮาจะทำสิ่งใดต่อฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ไม่มีทางได้รับอันตรายถึงชีวิต

แต่ในโลกแห่งนี้ ไม่เพียงแต่ความตายทางร่างกายเท่านั้นที่ถือว่าเป็นความตาย ความตายทางจิตใจก็เป็นความตายประเภทหนึ่งเช่นกัน

โดยเฉพาะฮ่องเต้ผู้ที่ทรงฉลาดปราดเปรื่องและมีไหวพริบเช่นนี้ การเคลื่อนไหวในครั้งนี้ของไทเฮาที่กระทำต่อฮ่องเต้และเซียวเฉวียน จะต้องรุนแรงและเป็นแผลในใจของฮ่องเต้อย่างแน่นอน

ฮ่องเต้แห่งต้าเว่ยเกิดมาเพื่อเป็นจักรพรรดิ และเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจ หากฮ่องเต้รู้สึกสูญเสียอำนาจไป และยังมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่กว่าบีบพระองค์อยู่ ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นเสด็จแม่ของพระองค์ ก็จะต้องสนองความตายในฐานะของจักรพรรดิด้วยเช่นกัน

สิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการก็คือการยอมแพ้ของจักรพรรดิ

ต้องการให้ฮ่องเต้หนุ่มผู้นี้เห็นสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างชัดแจ้ง

ในฐานะราชครู นี่คือบทเรียนแรกที่เซียวเฉวียนมอบให้แก่ฮ่องเต้

เขาไม่อาจหยิบยกเรื่องราวของเหล่าพระนางหลีไทเฮา บูเช็กเทียนมาทูลต่อฮ่องเต้ได้ เรื่องของบุคคลเหล่านี้ไกลเกินไปสำหรับฮ่องเต้

มีเพียงการประสบพบเจอด้วยตัวเอง ฮ่องเต้จึงจะสามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ มีเพียงความแข็งแกร่งของตนเองและความโหดเหี้ยมที่มากพอ จึงจะทำให้พระที่นั่งของจักรพรรดิมั่นคงได้

ดังนั้น หลังจากร่างกายเซียวเฉวียนแข็งแรงแล้ว ก็ไม่ได้เอ่ยถึงฮ่องเต้แม้แต่น้อย

ความจริงแล้วเขาสามารถนำพวกไป๋ฉี่ เข้าสังหารในพระราชวัง และนำตัวฮ่องเต้ออกมา