ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 697

มีเพียงพาหยางอวี้หวนกลับมา ให้หยางอวี้หวนอธิบายด้วยตัวเอง เซียวเฉวียนถึงจะหลีกเลี่ยงจุดจบอันเลวร้ายนี้ไปได้

ไม่ใช่จุดจบอันเวลร้ายของเซียวเฉวียน

แต่เป็นโศกนาฏกรรมของกลุ่มปัญญาชน

เซียวเฉวียนยังคงประโยคนั้นไว้ แม้จักรพรรดิจะอายุยังน้อย จักรพรรดิถูกบีบให้ยอม แต่สุดท้ายแล้วจักรพรรดิก็คือจักรพรรดิ ปัญญาชนกลุ่มนี้ถูกไทเฮาทำให้เป็นเครื่องมือในการโจมตีคนอื่นหรือคือถูกหลอกใช้นั่นแหละ ท้ายที่สุดรนหาที่ตายล้วนเป็นพวกเขาเอง

เซียวเฉวียนไม่ใช่พระแม่มารี และก็ไม่อยากช่วยพวกเขา สมองของคนกลุ่มนี้น่าเป็นกังวล แม้ว่าช่วยไปตอนนี้ หรือแม้ภายหลังเข้าสู่ราชสำนักแล้วก็เกรงว่าจะยังไม่พอยาไส้ของเว่ยเชียนชิว

แต่เซียวเฉวียนเป็นประมุขแห่งชิงหยวน ตำแหน่งนี้ท่านอาจารย์ส่งมอบให้เขา เขาต้องทำเรื่องไม่ละอายใจต่อความเชื่อถือของปีศาจกวี

เขาก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับปีศาจกวี นั่นก็คือปกป้องเหล่าปัญญาชน

แม้ว่าเหล่าปัญญาชนกลุ่มนี้คิดจะฆ่าเขาก็ตาม

เซียวเฉวียนให้โอกาสพวกเขาหนึ่งครั้ง แค่หนึ่งครั้งเท่านั้น เซียวเฉวียนคิด หากมีหยางอวี้หวนอยู่ละก็อาจจะทำให้หยางซูกลับตัวได้

พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาถึง

“ท่านพี่เซียว!” มั่วสี่ที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมายืนอยู่ข้างหลังเขาในเวลานี้ “ฝ่าบาทสั่งให้ข้านำคนผู้นี้มามอบให้แก่ท่าน”

มั่วสี่หันข้างไป คนที่ยืนอยู่ด้านหลังก็คือหยางอวี้หวนสาวงามไม่มีใครเทียบซึ่งกำลังทำหน้ามึนงงนั่นเอง

สองสามวันมานี้ไม่ได้เจอหน้ากัน นางเหมือนกับสมบัติอันล้ำค่าหายากที่ทำให้ตรงหน้าเซียวเฉวียนสว่างสดใส นางยืนข้างมั่วสี่ที่มีเสน่ห์และงดงาม สูสีจนตัดสินแพ้ชนะไม่ได้

สาวงามก็คือสาวงาม แม้เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง เส้นผมจะโดนลมพัด สีหน้าที่ผ่านความยากลำบากมา ทั้งสองยืนด้วยกันแล้วกลับงดงามราวภาพวาด ทำให้คนชื่นตาชื่นใจ หัวใจหวั่นไหวไม่หยุด

ที่แท้ฮ่องเต้ก็เตรียมแผนสองไว้แล้ว อีกด้านให้อี้กุยและเว่ยอวี๋ไปตามหาหยางอวี้หวน

ในเวลาเดียวกันนี้ มั่วสี่ก็ถูกส่งออกมาอย่างลับๆโดยฮ่องเต้

ตามที่คาดไว้เส้นทางที่เว่ยอวี๋และอี้กุยไปได้ถูกคนของไทเฮาขัดขวางไว้

ส่วนมั่วสี่ฝ่าวงล้อมออกมาได้สำเร็จ ก่อนหน้าที่คนของไทเฮาจะมาถึง และนำหยางอวี้หวนกลับมาได้อย่างราบรื่น

“มั่วสี่?”

ความสามารถในการปฏิบัติภารกิจของมั่วสี่สูงมากจนเซียวเฉวียนแปลกใจสุดๆ “เจ้า……”

เจ๋งมากเลย!

เซียวเฉวียนชูนิ้วโป้งให้ ชื่นชมจนมั่วสี่เริ่มขัดเขิน นางก้มหน้าอายม้วน เซียวเฉวียนสะบัดแขนเสื้อทันที “เรื่องนี้ชักช้าไม่ได้แล้ว! ต้องรีบไปหาหยางซูเดี๋ยวนี้!”

หากเซียวเฉวียนเดาไม่ผิด การล่าที่ไทเฮาวางแผนจัดการเซียวเฉวียนครั้งนี้ หยางซูเป็นผู้นำของปัญญาชน จะเป็นคนแรกที่นำกลุ่มปัญญาชนมากวัดกระบี่ใส่เซียวเฉวียน

ใครคนจนหนึ่งคนไปฆ่าเซียวเฉวียน โหดร้ายยิ่งกว่าการให้คนจากตระกูลใหญ่ไปฆ่าเซียวเฉวียนเอง

หากคนในตระกูลใหญ่ฆ่าเซียวเฉวียน ชาวบ้านอาจจะสงสัยว่าพวกขุนนางสร้างสถานการณ์ลงมือกับคนยากคนจนหรือไม่

แต่หากคนที่มาจากครอบครัวยากจนฆ่าเซียวเฉวียน ทุกคนล้วนจะเห็นดีเห็นงามด้วย ไม่มีใครเห็นใจเซียวเฉวียน เพราะพวกเขาจะคิดว่าเซียวเฉวียนเกิดในครอบครัวยากจนกลับทำให้เหล่าคนจนต้องอับอาย สมควรตายอย่างยิ่ง

“วิธีเล็กน้อยแค่นี้คิดหรือว่าจะฆ่าข้าตายได้? ข้าจะมีชีวิตรอดจนได้เป็นขุนนางคุมสอบการทดสอบระดับมณฑล!” เซียวเฉวียนหันหลังออกเสียงตะคอก “ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิแห่งเขาคุนหลุน! มา!”

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิเกิดเสียงดัง “ชิ้ว” และได้ลอยมาอยู่ในมือของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว พาหยางอวี้หวนไปหาหยางซูทันที

“ท่านพี่เซียว! ท่านไม่พาท่านพี่ข้าไปหรือ?” มั่วสี่ตกใจ ท่านพี่เซียวไม่พาผู้อารักขาไปด้วยหรือ? บุกไปเดี่ยวๆตามลำพัง?

เซียวเฉวียนในเวลานี้ได้เดินไปไกลแล้ว หายไปจากท่ามกลางความมืด

หอเทียนหมิง หยางซูนั่งอยู่ท่ามกลางคนมากมาย กินดื่ม พูดคุยเรื่องทั่วไป พูดจาขี้โม้ใหญ่โต

ฐานะทางครอบครัวของหยางซูธรรมดา เขาเกิดในครอบครัวธรรมดาที่เมืองหลวง แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ฐานะทางครอบครัวของเขาก็ดีกว่าเซียวเฉวียนเมื่อก่อนนัก

บ้านของเขาอยู่ตรอกเล็กแห่งหนึ่งในย่านถนนจูเชวี่ย ส่วนบ้านก่อนหน้านี้ของเซียวเฉวียนเป็นกระท่อมนอกเมืองหลวง เซียวเฉวียนมาจากครอบครัวยากจนของยากจนข้นแค้นที่ว่า

หอเทียนหมิงเป็นสถานที่ที่เหล่าชนชั้นสูงและลูกหลานตระกูลใหญ่ถึงจะสามารถสัมผัสได้ ทว่านับตั้งแต่วันนี้ไปหยางซูก็สามารถมาสัมผัสเสพสุขได้

เนื่องจากเขาตัดสินใจจะต่อกรกับเซียวเฉวียน เขาได้รับเงินก้อนหนึ่งที่บุคคลลึกลับผู้หนึ่งมอบให้มา

บุคคลลึกลับผู้นั้นให้เพราะเห็นแก่ความกล้าหาญและรู้ความของเขา กล้าทำในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าทำ ดังนั้นจึงให้เงินก้อนนี้แก่หยางซูเพื่อเป็นการแสดงถึงความเลื่อมใสและสนับสนุน

คนผู้นั้นกล่าวไว้ว่าเงินก้อนนี้เพียงพอให้ผู้อารักขาของหยางซูพร้อมกับกระบี่น้ำดีเล่มหนึ่ง

“ใต้เท้าเซียว ข้าเข้าไปข้างในแล้ว”

นางทำท่าเคารพแล้วเดินเข้าไปในหอเทียนหมิงที่มีแสงไฟส่องสว่าง

บนยอดหอตรงข้ามหอเทียนหมิง มีเงาร่างบอบบางนุ่มนวลยืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น แขนเสื้อลอยสะบัดเป็นคลื่นราวกับเซียนน้อยอย่างไรอย่างนั้น

คือเซียนชิวที่แอบออกมาจากจวนชวีนั่นเอง

นางคิดถึงท่านพ่อแล้ว ครั้นแล้วจึงอยากแอบออกมาดูท่านพ่อ ผลลัพธ์กลับพบว่าท่านพ่อเตรียมที่จะทะเลาะวิวาท!

ดีเลย!

วิวาท!

นั่นจะขาดนาง เซียวเซียนชิวไปได้ยังไง!

ผู้ใดกล้ารังแกพ่อข้า หึ! ไม่อยากมีชีวิตรอดแล้วหรือ!

ดวงตาของยัยหนูตัวน้อยเย็นชา สายตาจ้องมองตรงไปยังหอเทียนหมิง

“แม่หนูน้อยอย่าได้บุ่มบ่าม พ่อเจ้ากำลังจัดการเรื่องใหญ่อยู่นะ!”

ในเวลานี้เองมีคนหนึ่งได้ปรากฏออกมาอย่างกะทันหัน

ตั๊กแตนตำข้าวกำลังจะจับจักจั่นกินเป็นอาหาร หารู้ไม่ว่าข้างหลังยังมี นกกระจอกเหลือง คอยจับจ้องจิกกินอยู่ เซียวเซียนชิวที่ทำตัวลับๆล่อๆติดตามเซียวเฉวียนถูกเจี้ยนเหล่าพบตัวแล้ว

นับตั้งแต่เจี้ยนเหล่าได้รู้ว่าเซียวเฉวียนมีพลังทำลายผนึกจูเสิน ในใจก็เริ่มยินยอมเป็นบอดี้การ์ดให้เซียวเฉวียนเอง เพราะกลัวว่าเซียวเฉวียนที่เป็นดั่งสมบัติล้ำค่าจะได้รับบาดเจ็บเอาได้

เซียวเฉวียนไม่ให้เจี้ยนเหล่ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเซียว ภายนอกเขาก็ทำเป็นรับไปส่งๆ แต่พอลับหลังก็แอบคุ้มครอง

ครั้งนี้ไม่ใช่ เขาเผอิญพบกับเซียวเซียนชิวแล้ว

ทั้งสองคนทำตัวลับๆล่อๆ นับเป็นผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกัน

“ท่านผู้เฒ่า ข้าอยากถามท่านตั้งแต่ตอนแรกแล้ว ท่านคือใคร?”

“แม่หนูน้อยเช่นเจ้านี้ ท่าทีอะไรกัน ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้าไง!” เจี้ยนเหล่าไม่สบอารมณ์ ยัยหนูนี่ไร้มารยาทเหมือนกันกับเซียวเฉวียนเลย!