ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 704

"เจ้ากำลังว่าอะไร?"

หยางซูที่ผมเผ้ากระเซิงยืนขึ้นอย่างสั่นเทา เซียวเฉวียนกำลังมาแย่งเอาคนของเขาหรือ?

หลอกเอาผู้หญิงหยางอวี้หวนของเขาไปก็แล้ว จะไม่ละแม้แต่คนที่เป็นผู้ชายของเขาเหรอ?

เซียวเฉวียนกลอกตา เขาไม่อยากคุยกับคนหมาๆ

เซียวเฉวียนไม่ชอบหยางอวี้หวน แต่กลับมาชอบเวิงจ้ง

เป็นเพราะเวิงจ้งนั้นไม่ธรรมดา ตอนนี้เซียวเฉวียนก็เหมือนกับการสะสมแสตมป์ มีไป่ฉี เทพสังหาร เซี่ยวเฟิง สัตว์สงคราม กิเลน คนงานเตาหลอม และเวิงจ้ง มนุษย์ยักษ์

ด้วยวิธีนี้ ชีวิตถึงจะมีความหลากหลาย มีสีสันและรสชาติ

วันนี้เซียวเฉวียนมากล่าวตักเตือนหยางซูก็กล่าวแล้ว เขาและหยางซูก็จบกันไปแล้ว เมื่อกี้นี้เขาได้ต่อสู้กับ เวิงจ้งและพบว่าเวิงจ้งมีกำลังในการต่อสู้ไม่เลวทีเดียว เพราะเขาร่างสูงตัวใหญ่

ที่สำคัญคือเซียวเฉวียนฟังเสียงในใจเขาได้ รู้สึกว่าธาตุแท้มีค่าที่สุดของเวินจ้งคือมีจิตใจเรียบง่าย

เขาอยู่เพื่อเจ้านายคนเดียวและขอให้มีข้าวกินเท่านั้น

เวิงจ้งเป็นมนุษย์ยักษ์คนแรกที่เซียวเฉวียนได้พบเห็น สิ่งหายากจึงมีค่า เซียวเฉวียนไม่อยากให้เขาติดตามเจ้านายอย่างหยางซู

เซียวเฉวียนได้เลือกเจ้านายของเขาให้แล้วด้วย และนั่นก็คืออี้กุย

เลือกอี้กุยมีเหตุผลง่ายมาก อี้กุยมีเงิน อย่าว่าแต่เวิงจ้งจะกินข้าวเท่ากับห้าหกคน แม้เขาจะแทะทอง อี้กุยก็สามารถจัดให้ได้

อี้กุยก็ต้องการมีใครสักคนอยู่เคียงข้างเขา และเวิงจ้งผู้แข็งแกร่งทรงพลังและใจเรียบง่ายจึงเหมาะสมอย่างยิ่ง

“เป็นไง?” ท่ามกลางเข็มเล็กเข็มน้อยที่จ่ออยู่นั้น เซียวเฉวียนดูเหมือนอสุรจากขุมนรก “เวิงจ้ง เจ้ายอมรับความพ่ายแพ้ ข้าจะหาเจ้านายคนใหม่ให้เจ้า”

“เซียวเฉวียน! เจ้าเกินไปแล้ว! เจ้าชอบแย่งคนของคนอื่นขนาดนั้นหรือ?” หยางซูตะโกนด้วยความโกรธ "เจ้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาหรือ! เจ้านายเขายังอยู่นี่!"

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว ยื่นมือออกมาและตบ “พัวะ” หยางซูหมดสติไป "เอาล่ะ ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว"

......

ทุกคนงง จ้องมองไปที่เซียวเฉวียน โอ้โห ตบได้แม่นและเสียงดังจริง ดูท่าเซียวเฉวียนจะต้องเอาเวิงจ้งให้ได้อย่างแน่นอน

”เวิงจ้ง! กฎหมายต้าเว่ยบัญญัติว่าคำสั่งของจักรพรรดินั้นสูงกว่าคำสั่งของเจ้านาย! ในฐานะหนึ่งในเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่สุดในกองอารักขา สิ่งที่ข้าพูดและกระทำเสมอหนึ่งตัวแทนของกฎหมายต้าเว่ย !"

เซียวเฉวียนกระโดด "ชึง" ขึ้นสูง และลอยอยู่บนอากาศ ทุกคนตกตะลึงจนอ้าปาก "ว้าว"

เขาจ้องมองตรงไปที่เวิงจ้ง ไม่ใช่เงยหน้าขึ้นมองเวิงจ้งอย่างเมื่อกี้อีก "ถ้าเจ้ายังไม่ได้เข้าสัญชาติในกระทรวงการคลัง เจ้าก็ยังเป็นไพร่คุนหลุน! แม้เจ้าอยากเป็นผู้อารักขาอย่างสง่าผ่าเผย ปกป้องนายเหมือนวันนี้ กฎหมายของต้าเว่ยก็ไม่รับรองเจ้า!”

"เจ้าต้องเข้าสัญชาติในกระทรวงการคลัง! แล้วมาขึ้นทะเบียนที่กองอารักขาของเรา! เจ้าต้องประกาศต่อฟ้าดินและสาบานก่อนจึงจะถือว่าเจ้าเป็นคนของต้าเว่ยเรา!"

"เข้าใจไหม?"

สัญลักษณ์สีแดงระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนทำให้เวิงจ้ง รู้สึกหนาวอย่างอธิบายไม่ถูก ถ้าเซียวเฉวียนไม่บอก เวิงจ้งคงไม่รู้จริงๆว่ามีกฎระเบียบเช่นนี้

เวิงจ้งแค่เคยได้ยินจากหยางซูว่า แค่เขามาติดตามหยางซู เขาก็เป็นผู้อารักขาแล้ว ไม่มีพิธีรีตองอะไร เวิงจ้งไม่เคยได้ยินเรื่องการเข้าสัญชาติหรือการขึ้นทะเบียนอะไรมาก่อน

พฤติกรรมลับๆล่อๆและตระหนี่ถี่เหนียวเป็นบุคลิกของหยางซู ผลักดันคนใหม่คนหนึ่งออกมาตายเอาดาบหน้า เพราะหยางซูไม่คิดจะรับผิดชอบใดๆ กระมัง

หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เวิงจ้งจะถูกให้แบกรับผิดทั้งหมด เพราะเขาไม่ได้เข้าสัญชาติ เขาไม่ถือว่าเป็นคนของหยางซู

เซียวเฉวียนจ้องมองเวิงจ้งที่ดูสับสนเป็นอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะสงสารชายร่างแข็งแกร่งคนนี้ เขาเพิ่งมาใหม่ๆ ไม่เข้าใจอะไรเลย คล้ายกับเขาเองมากตอนมาใหม่ๆ

ได้ยินเสียงของเซียวเฉวียนดังลั่นหอเทียนหมิง "วันนี้เจ้าเป็นไพร่คุนหลุน ล่วงเกินผู้ใหญ่! บังอาจท้าทายเจ้าหน้าที่สำคัญในราชสำนักของต้าเว่ย ! ตามระบบผู้อารักขา วันนี้ข้าเซียวเฉวียน รองหัวหน้ากองอารักขา จะนำไพร่คุนหลุนเวิงจ้งของหยางซูกลับไปที่กองอารักขา ลงโทษตามระเบียบ!”

เซียวเฉวียนพูดจบปุ๊บ เข็มเงินเป็นพันเล่มที่ห้อมล้อมหอเทียนหมิงก็ร่วงลงตามเสียง

ทุกคนมึนงง และเห็นว่าเซียวเฉวียนและเวิงจ้งหายตัวไป มีเพียงภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิที่ยังแขวนอยู่นอกหอเทียนหมิง ฉายภาพชีวิตประจำวันของหยางอวี้หวนต่อไป

อี้กุยเข่าชักอ่อน เม่ยซี...... เก่ง? เก่งกาจยิ่งกว่าเขาหรือ?

ในเวลานี้ เซียวเฉวียนไม่ได้สังเกตเห็นเม่ยซีมีอะไรผิดปกติ เขาผลักตัวอี้กุย "เวิงจ้ง เจ้าตกลงจะเอาหรือไม่?"

“เอา ๆ ๆ ลุงปู่ให้มา ต้องเป็นผู้อารักขาคนดีแน่นอน” อี้กุยสะดุ้งสติตื่นขึ้นมา “แต่ทำไมเวิงจ้งมีดั้งเขียวตาบวม?”

"ข้าตีมันเอง"

“ฮะ?” อี้กุยงงงัน “ท่านตีเขาทำไม?”

”เพราะเขาไม่ยอมมา” เซียวเฉวียนตอบตามความเป็นจริง เวิงจ้งก้มศีรษะลงด้วยความลำบากใจ

ระหว่างทาง เวิงจ้งพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต จะกลับไปอยู่กับหยางซู เซียวเฉวียนทนไม่ไหวจึงทุบตีเขา "ถ้าเจ้าติดตามหยางซู เจ้าต้องตายสถานเดียว จะโง่ไปทำไม ข้าจะหาบ้านดีๆ ให้เจ้าอยู่!"

เซียวเฉวียนทั้งต่อยทั้งเตะ โชคดีที่เวิงจ้งตัวแข็งแกร่ง มิเช่นนั้นเขาคงทนไม่ได้กับการทุบตีของเซียวเฉวียนได้แน่

เวิงจ้งจึงตระหนักได้ว่า เซียวเฉวียนยอมให้เขาตอนที่อยู่หอเทียนหมิง หากเซียวเฉวียนต่อยเขาจริงๆ และใช้กำลังเต็มที่ของเขา เขาอาจจะอวัยวะช้ำในตาย

เซียวเฉวียนเป็นเพียงผู้รู้หนังสือคนหนึ่ง แต่สภาพร่างกายของเขาแข็งแกร่งขนาดนี้ เกินกว่าที่เวิงจ้งคาดไว้

“ลุงปู่ นี่ ๆ ๆ! ผู้อารักขาคนนี้ ท่าน ๆ ๆ ๆ ไปแย่งของเขามาหรือ?”

อี้กุยตกใจจนพูดไม่เป็นประโยค ผู้อารักขาที่ต้องให้ลุงปู่ไปแย่งมา มันเป็นผู้อารักขาของใคร?

“ท่านไปแย่งของใครมา?" อี้กุยก่ายหน้าผาก ตอนนี้ลุงปู่เป็นที่ร่ำลือว่าเข่นฆ่าผู้รู้หนังสือ แย่งคู่หมั้นของหยางซู

กลายเป็นเป้าหมายโจมตีจากคนทั่วเมืองหลวงไปแล้ว เขายังไปแย่งผู้อารักขาเขามาอีกหรือ?

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างมีเมตตาซึ่งหาดูได้ยาก อี้กุยซึ่งรู้ใจเซียวเฉวียนเป็นอย่างดีหวาดกลัว "ท่าน ๆ ๆ ! หรือว่าท่านไปแย่งของหยางซูมาอีกหรือ? ฮ่ะ?"