ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 706

จวนเซียว เรือนหลังน้อย

หยางอวี้หวนกำลังหันหน้าร้องไห้ใส่ต้นไม้ใบหน้าในเรือนหลัก ส่วนพระสนมมั่วสี่ปลอบนางอยู่ข้างๆ หลังจากปลอบอยู่เนิ่นนานกลับยังไม่มีทีท่าว่าจะคลาย

คนโบราณเองก็แปลกเสียจริง ร้องไห้ก็ไม่ร้องไห้ให้มันดีๆ เหตุใดจึงต้องหันไปร้องกับต้นไม้ ดอกไม้ใบหญ้าด้วยถึงจะร้องไห้ออก

ตอนที่เซียวเฉวียนมานั้น หยางอวี้หวนก็ร้องไห้จนน้ำตาบวมแล้ว

“ใต้เท้าเซียว ท่านกลับมาแล้ว”

พระสนมมั่วสี่ส่งเสียงขาน หยางอวี้หวนพลันรีบหันกายก่อนที่น้ำตาจะหลั่งไหล “ใต้เท้า ท่านไม่ได้ฆ่าหยางซูสินะ”

“วางใจ ข้าไม่ได้เป็นปีศาจคลั่งการสังหารคน เหตุใดข้าจะฆ่าเขาล่ะ?”

หยางอวี้หวนที่ถูกเคี่ยวกรำจนทุกข์ใจนั้นยังเป็นห่วงหยางซู เห็นได้ชัดว่าสตรีผู้นี้จริงใจต่อเจ้าอันธพาลนั่น

หยางอวี้หวนก้มหน้าลง “ใต้เท้าเซียว เขาผิดต่อท่าน อวี้หวนคิดตกแล้ว ให้อวี้หวนชดใช้ความผิดแทนคุณชายของอวี้หวนเถอะเจ้าค่ะ!”

กล่าวจบแล้ว นางก็คุกเข่าลงกับพื้นดัง “พรวด” มือทั้งสองข้างถือกริชเอาไว้เล่มหนึ่ง เซียวเฉวียนเดินถอยไปข้างหลังก้าวหนึ่ง “พวกคนโบราณเช่นพวกเจ้านี้ ไม่มีกระทั่งมาตรฐานแยกผิดถูกหรืออย่างไร รู้จักแยกแยะเสียบ้าง เรื่องที่หยางซูมันทำ แล้วเจ้าจะมารับผิดไปทำไม?”

เซียวเฉวียนหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ในสวนดอกไม้ “เด็กๆ เอาหมั่นโถวมา ข้าหิวแล้ว”

หยางอวี้หวนตะลึงไป เรื่องที่เจ้านายกระทำความผิด บ่าวต้องชดใช้นั่นก็เป็นเรื่องที่สมควรอย่างยิ่ง เซียวเฉวียนกลับทำท่าคล้ายไม่ใส่ใจเลย

เซียวเฉวียนส่งเสียงร้องสองรอบ แต่กลับไม่มีใครมา

เดิมที สาวใช้ของเรือนเซียวก็ไม่มาก และเรือนของหยางอวี้หวนในตอนนี้ก็ไม่ได้จัดสาวให้แยกมาให้นาง

“เจ้าลุกขึ้น ไปยกหมั่นโถวมาให้ข้า ขอร้อนๆ นะ เย็นแล้วเข็ดฟัน” เซียวเฉวียนหยิบเอาดาบของหยางอวี้หวนไป ก่อนจะสั่งนางด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติยิ่ง สิ่งนี้กันมิให้นางต้องลุกขึ้นมาอย่างขัดเขินและเปิดโอกาสให้นางได้ผ่อนคลายลง

มั่วสี่เห็นนางไม่ขยับก็รีบเอ่ยเร่ง “ให้เจ้าไปเจ้าก็ไปสิ เร็ว”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ...” หยางอวี้หวนที่ตะลึงไปเล็กน้อยถูกเร่งจนกระทั่งลืมร้องขอความตายแล้ว นางรีบไปหยิบหมั่นโถวที่ห้องครัวมา

หยางอวี้หวนเพิ่งจะจากไป มั่วสี่ก็พลันเอ่ยกับนางอย่างเป็นห่วงเต็มที่ “ใต้เท้าเซียว ท่านไม่เป็นอะไรสินะ?”

“ไม่เป็น เมื่อครู่สั่งสอนหยางซูไปยกหนึ่ง อารมณ์ดียิ่ง”

“ฝ่าบาทมีคำพูดฝากมาบอกท่าน” มั่วสี่มองไปรอบๆ ก่อนจะหยิบเอากล่องผ้าเล็กๆ กล่องหนึ่งขึ้นมา “ฝ่าบาททรงตรัสว่า หากท่านราชครูพบสถานการณ์เหนือคาดฝัน ต้องการคนช่วย ก็สามารถใช้ผนึกอักษรอันนี้ได้”

เซียวเฉวียนผงะไป จริงๆ แล้วเขาไม่กลัวเลยสักนิด ยิ่งฮ่องเต้ได้ประทานป้ายทองอภัยโทษตายมาให้เขา การกระทำนี้ของฮ่องเต้นับว่าไม่ได้มีความจำเป็นเลย

เพราะว่าสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้เขานั้นไม่ใช่สิ่งใด แต่เป็นผนึกอักษร

ผนึกอักษรนั้นคือสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุดของฮ่องเต้ ยังจะสูงค่ากว่าตราประทับหยกเสียอีก ฮ่องเต้กลับมอบให้เขาง่ายๆ เพียงนี้เนี่ยนะ?

“ข้าเองก็ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ไร้หนทางเปิดใช้ผนึกอักษร ข้าใช้ไม่ไหวหรอก ข้าขอคืนแล้วกัน”

เซียวเฉวียนพลันปฏิเสธทันที เขากลับไม่คิดว่าฮ่องเต้จะทรงไว้ใจเขาถึงเพียงนี้

“ใต้เท้าเซียวไม่ต้องการหรือ?” พระสนมมั่วสี่ประหลาดใจจนต้องขมวดคิ้ว นางพลันหยิบขวดเลือดขึ้นมาอีกขวด “นี่คือเลือดปลายพระกรของฮ่องเต้ ใช้มันก็สามารถเปิดใช้ผนึกได้ ท่านไม่จำต้องกังวล”

เช่นนั้นก็ยิ่งเอามาไม่ได้อีก

ฮ่องเต้คือบุตรแห่งสวรรค์แท้จริง ร่างกายสูงศักดิ์เหลือประมาณ ตอนนี้เพื่อปกป้องเซียวเฉวียนกลับยินยอมทำร้ายพระองค์เอง หากว่าพวกขุนนางที่ปรึกษาทราบเรื่อง เซียวเฉวียนยิ่งน่าถูกประหารไปกว่าเดิม

“ข้าใช้ไม่ไหว” เซียวเฉวียนดันผนึกอักษรนี้กลับไปอย่างแน่วแน่ “เอากลับไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ มีภาพวาดอรุณรุ่งก็เพียงพอแล้ว”

พระสนมมั่วสี่ไม่เข้าใจ “ใต้เท้าเซียว ข้าได้ยินมาแล้วว่า ท่านไม่อนุญาตให้พวกไป๋ฉี่เข้ามาสอดเรื่องนี้ แล้วท่านจะจัดการเรื่องนี้คนเดียว มันจะไปไหวได้เช่นไร?”

“เรี่ยวแรงของพวกเขาต้องนำมาใช้ทำลายผนึก เรื่องเล็กพรรค์นี้ ตัวข้าจัดการคนเดียวดีสุด”

เซียวเฉวียนกุมหน้าท้องโครกคราก “หิว ข้าหิว”

เรื่อง...เล็ก? พระสนมมั่วสี่จะร้องไห้แล้ว เรื่องนี้ไทเฮาทรงยื่นมือมาด้วยพระองค์เองแล้ว จะไปมีเรื่องเล็กอันใดกัน?