ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 707

ส่งมั่วสี่ไปแล้ว เซียวเฉวียนก็ถอนหายใจออกมายาวๆหนึ่งครั้ง：“เด็กคนนี้นิ เจ้าลงมาเดี๋ยวนี้”

“หูย！”

ลมพัดแรง เสี่ยวเซียนชิวกระโดดลงมา

“ทำไมเจ้าถึงเรียกป้ามั่วสี่ว่านางปีศาจละ？”

เซียวเฉวียนสีหน้าเคร่งขรึม พ่อไม่เคยสั่งสอนเจ้า วันนี้ข้าจะต้องสั่งสอนเด็กหญิงคนนี้ซักหน่อยแล้ว

ผลก็คือเสี่ยวเซียนชิวพูดตอบกลับมา ทำให้เซียวเฉวียนแทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง：“ท่านพ่อ.......ท่านก็รู้สึกว่านางเป็นนางปีศาจใช่ไหม？ท่านยังรู้สึกว่าพี่หยางอวี้หวนเป็นสนมที่โปรดปรานของแคว้นหวาง อ่อ ท่านยังรู้สึกว่าพี่ชิงกั่วสวยงามเร้าใจ รู้สึกว่าอยากให้พี่ชิงกั่วมาเป็นอนุภรรยาจะดีมาก”

เสี่ยวเซียนชิวคุ้นเคยกับสิ่งที่พูดอย่างมาก ความคิดเห็นเกี่ยวกับผู้หญิงเหล่านั้น เขารู้สึกอย่างไรกับต่อผู้หญิงเหล่านั้น นางรู้ทั้งหมด

“เจ้าเจ้าเจ้า！เจ้ารู้ได้อย่างไร！ห๊ะ？” เซียวเฉวียนหน้าแดงหูแดงไปหมด รู้สึกอับอายขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้ายังรู้ บางครั้งท่านยังคิดว่าพวกผู้ชายก็คิดไม่ดีต่อท่าน ท่านก็จะโกรธมาก......”

เสี่ยวเซียนชิวกำลังจะพูดต่อ เซียวเฉวียนรีบเอามืออุดปากนางตัวดีเอาไว้ก่อน：“เจ้ารู้มากเกินไปแล้ว！”

“อือ......” เสี่ยวเซียนชิวรู้สึกน้อยใจขมวดคิ้วขึ้น ข้าพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ？“

“เจ้ายังรู้อะไรอีก？” เซียวเฉวียนแทบอยากจะร้องไห้

“จวนซ่งท่านเป็นคนฆ่า”

“อ่อ ยังมี ป้ายทองละเว้นโทษตายของท่านอยู่ในหีบอันนั้น........”

เซียวเฉวียนเพิ่มแรงอุดปากนางไว้：“โอ้พระเจ้า！เอาละ！ข้ารู้ว่าเจ้ารู้แล้ว！ไม่ต้องพูดอธิบายละเอียดขนาดนี้！กำแพงมีหูประตูมีช่อง！”

เสี่ยวเซียนชิวพยักหน้า เอาละเอาละ สายตาเป็นประกายเหมือนลูกกวางน้อย งั้นท่านพ่อก็ปล่อยข้าก่อนได้ไหม？

เซียวเฉวียนได้ยินเสียงในใจของนาง ทั้งสองคนสื่อสารกันได้เป็นอย่างดี เขาปล่อยมือของนาง：“ทำไมเจ้าถึงรู้เยอะอย่างนี้？”

เสี่ยวเซียนชิวพูดอธิบายอย่างจริงใจ：“ท่านพ่อ ท่านอยู่ตรงนี้ของข้า ไม่มีความลับใดๆ”

เซียวเฉวียนกลุ้มขมับ นี่เขาเลี้ยงเด็กที่ไหนกัน นี่มันเลี้ยงสิ่งที่รู้ไปทุกเรื่อง เลี้ยงคนที่รู้เรื่องราวของเซียวเฉวียนทุกเรื่อง

“งั้นเจ้ารู้......” เซียวเฉวียนทดลองถาม：“รู้จักฮวาเซี่ยไหม？”

“รู้สิ” เสี่ยวเซียนชิวพยักหน้า：“ท่านพ่ออยู่ที่ฮวาเซี่ยไม่มีผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว และยังจนมากๆ”

“เจ้า！” เซียวเฉวียนยกมือขึ้น：“ชู่ว์！เรื่องไม่ดีที่เกี่ยวกับพ่อ เจ้าห้ามพูดออกมาแม้แต่คำเดียว！”

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนเรียกตัวเองว่าพ่อ เสี่ยวเซียนชิวดีใจมาก ：“ในที่สุดท่านพ่อก็ยอมรับข้าแล้ว！”

ไม่ยอมรับได้ไง？เด็กคนนี้รู้เรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตของเซียวเฉวียนทั้งหมด ถ้านางเป็นศัตรู เซียวเฉวียนคงต้องฆ่าปิดปากนางไปแล้ว

แต่นางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และนางยังเรียกเขาว่าพ่อ นิสัยใจคอเหมือนกับตัวเขาอย่างมาก ไม่ว่าอย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่สามารถลงมือทำอะไรได้ ทำได้เพียงแค่เกลี้ยกล่อมนาง

เซียวเฉวียนมีสีหน้าพยายามประจบสอพลอ：“อย่าดื้อเลย เจ้าน่ารักอย่างนี้ แน่นอนพ่อต้องยอมรับเจ้าอยู่แล้ว เจ้าต้องจำไว้นะ ต่อจากนี้ไป！ห้ามเด็ดขาด！ห้ามเอาเรื่องทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องใดก็ตามของพ่อไปบอกคนอื่น เข้าใจแล้วใช่ไหม？”

“แน่นอน！ข้าอยู่ข้างท่านพ่อเสมอ！” เสี่ยวเซียนชิวใบหน้ายิ้นแย้ม

“รวมทั้ง มั่วสี่ หยางอวี้หวน ไป๋ฉี่คนพวกนี้ อยู่ที่ฮว๋าเซี่ยเป็นอย่างไร เจ้าก็ห้ามพูด” เซียวเฉวียนขอร้องอย่างจริงจัง ถึงแม้ว่าเสี่ยวเซียนชิวจะไม่เข้าใจ แต่ก็พยักหน้าตอบรับ

“สิ่งนี้สำคัญอย่างมาก” เซียวเฉวียนลูบหัวของเด็กหญิงน้อยตัวเล็ก：“พวกเขาอยู่ที่ต้าเว่ยเป็นคนต้าเว่ย กับฮว๋าเซี่ยมันเป็นละเรื่องกัน พวกเราจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน”

“แต่ พวกเขาจะต้องตายอย่างน่าอนาถ” เสี่ยวเซียนชิวรู้สึกสงสารเสียใจ คนอื่นๆนางไม่สน พี่อวี้หวนอ่อนโยนสวยงาม นางรู้สึกทนไม่ได้

“ท่านพ่อสามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบของพวกเขาได้ เจ้าสบายใจเถอะ”

เสี่ยวเซียนชิวดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ พยักหน้า เซียวเฉวียนยื่นมือออกไป：“เกี่ยวก้อยสัญญากัน เรื่องที่รับปากกับพ่อ ถึงแม้ว่าเจ้าจะแก่เถ้าแล้วก็ตาม เจ้าต้องจดจำไปตลอดชีวิต”

“อื้ม！” เสี่ยวเซียนชิวยิ้ม รอยยิ้มที่สดใสยื่นนิ้วก้อยออกไปเกี่ยวก้อย：“เซียวชิวสัญญาต่อท่าน！แต่ว่า เซียนชิวจะไม่แก่เถ้า！”

“ห๊ะ？หมายความว่าอย่างไร？”

“เซียนชิวจะหยุดอยู่ที่อายุสิบเอ็ดปีตลอดไป！” เสี่ยวเซียนชิวยิ้ม หัวเราะเสียงดัง

“ดีละ พวกผู้หญิงชอบพูดว่าตัวเองยังคงดูสาวตลอดไป” เซียวเฉวียนยังไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเสี่ยวเซียนชิวเท่าไร พูดย้ำอีกว่า：“รีบกลับไปที่จวนชวีก่อน ต่อจากนี้อย่าหนีออกมาอย่างวันนี้อีก อย่าทำให้ท่านลุงของเจ้าต้องเป็นห่วงกังวลอีก”

“ข้ารู้สึกว่าท่านพ่อจะมีอันตราย ถึงได้......”

“เสี่ยวเซียนชิว หลังจากนี้สามเดือน ช่วงเวลาที่พ่อต้องทำลายผนึกจูเสิน ถ้าเจ้ามาหาพ่อ เป็นช่วงเวลาที่อันตราย เจ้าห้ามมาที่นี่ ไม่อย่างนั้น ข้าจะโกรธเจ้า