ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 729

หากหาคำใดมาอธิบายความรู้สึกของเซียวเฉวียนในตอนนี้ มันคงเป็นคำว่า แตกสลาย

บางอย่างที่เต้นอยู่ภายในเชื่อมต่อกับอวัยวะทุกแขนง สูบฉีดเลือดไปทั่วร่างกาย เซียวเฉวียนสัมผัสได้ว่าสิ่งนั้นกำลังแตกสลาย

ความรู้สึกแปลกกๆ ที่ถาโถมเข้ามานี้ ทำให้เซียวเฉวียนถึงกับยกมือกุมหน้าอก หรือว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านแม่?

ไม่มีทาง แม้เสี่ยวเซียนชิวจะมีพลังมาก แต่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่อย่างแน่นอน หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น เขาจะรับรู้ได้ทันที

เหงื่อเย็นไหลย้อยหยดลงมาจากหน้าผาก เซียวเฉวียนรู้จักคำที่เรียกว่ากระแสจิตดี เมื่อไหร่ก็ตามที่มีอะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวหรือญาติสนิท ผู้คนที่ได้รับกระแสจิตจะเป็นเช่นนี้

ครั้งสุดท้ายที่เซียวเฉวียนรู้สึกเช่นนี้คือตอนที่คุรปู่ของเขาเสียชีวิต ในขณะนั้นเขากำลังสอบปลายภาคอยู่ และเกิดอาการเจ็บหน้าอกเช่นนี้ขึ้น

ในเวลานั้น เซียวเฉวียนคิดว่าตนเองเครียดเกินไปกับการสอบปลายภาค และการนอนดึก จึงทำให้เขาเกิดอาการนี้ขึ้น

จนเดินออกจากห้องสอบแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาก็พบว่าครอบครัวโทรหาเขาประมาณสิบครั้งแต่ก็ไม่ได้รับ ครอบครัวของเขาจึงต้องส่งข้อความมาบอกเขาว่าคุณปู่เกิดอุบัติเหตุ รีบกลับให้ไวที่สุด

เซียวเฉวียนไม่สามารถกลับไปได้ เขาจึงไม่ได้พบคุณปู่เป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นท่านก็เสียไป

เซียวเฉวียนยังคงจำความโสกเศร้านั้นได้เป็นอย่างดี ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและเเสงแดดสีขาว ตัวเขากลับรู้สึกเหมือนอยู่ในความมืดมิด เขามองไม่เห็นสิ่งใด ไม่ได้ยินเสียงใด และไร้ซึ่งความรู้สึก

เช่นเดียวกับตอนนี้...

เซียวเฉวียนจับหน้าอกที่เจ็บปวด เขากัดฟันทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สร้างภาพลวงตาให้แก่ตัวเอง เขามุ่งตรงไปยังผนึกตราประทับสีขาวที่อยู่ตรงหน้าเพื่อช่วยฮ่องเต้!

เขาจ้องมองไปยังผนึกตราประทับสีขาว ทุกสิ่งพึ่งพาอาศัยกัน และทุกอย่างนั้นไม่มีศัตรู

ตราบใดที่เข้าใจจุดอ่อนของผนึกตราประทับสีขาวนี้ ก็จะสามารถช่วยเหลือฮ่องเต้ได้อย่างแน่นอน

เซียวเฉวียนหน้าซีดเผือก อาการเจ็บที่หน้าอกของเขาไม่ทุเลาเลยแม้แต่น้อย

วันนี้จะถูกจารึกลงหน้าประวัติศาสตร์ เพราะวันนี้ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้ต้องทนทุกข์ทรมาน เซียวเฉวียนก็ไม่แพ้กัน

ในฤดูใบไม้ร่วงปีที่สี่สิบสองของราชวงศ์ต้าเว่ย มีการทำรัฐประหารเกิดขึ้นในพระราชวังของราวงศ์ต้าเว่ย และตระกูลเซียวถูกสังหารหมู่

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วจวนเซียว ไม่มีใครในตระกูลเหลือรอดแม้แต่คนเดียว

"นาย...ท่าน…"

เว่ยหยู้ชี้ไปที่จวน หลังจากที่สวีซูผิงผลักประตูไป เจ้าเก้าที่ล้มอยู่บนพื้นก็คิดว่าเซียวเฉวียนกลับมาแล้ว ใบหน้าที่เปื้อนเลือดเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเขาเห็นว่าคนที่มาคือสวีซูผิง แสงในตาของเขาก็มืดดับทีละน้อย ศรีษะของเขากระแทกพื้นอย่างแรง เขารอเจ้านายของเขาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“เจ้าเก้า!”

สวีซูผิงตะโกนเสียงดัง แต่เจ้าเก้าก็ไม่ฟื้นขึ้นมา

ไม่......

สวีซูผิงหันหน้าหนี ไม่กล้ามองภาพตรงหน้า

ในห้องเล็กๆ นี้มีศพหลายสิบศพซ้อนทับกัน

ผู้อารักขาเสียชีวิตอยู่ที่นี้ บางคนกระดูกหัก บาดแผลจากคมดาบทั่วร่างกาย เลือดไหลอาบพื้นจนแดงฉาน

พวกเขาเสียชีวิตอย่างอนาถ ในมือถือดาบจิงหุนไว้แน่น พวกเขาคงต่อสู้อย่างสุดความสามารถจนตัวตาย

มือของสวีซูผิงสั่นเทาในขณะที่เขานับศพในห้องนั้น: "หนึ่ง... สอง ... "

“สิบ...สิบเอ็ด...”

ที่นับได้คือสิบห้า

ผู้อารักขาตั้งแต่รุ่รแรกๆ จนถึงตอนนี้ก็สิบกว่าคน และอยู่ตรงนี้สิบคน

ลุงสิบหก ต่งจัวแลัเถ๋าจี๋ที่กลับมาจากเกาะจูเสิน เท่ากับสิบสามคน

ที่เหลือคือ เยาเหล่าและจิ่นเซ่อ

รวมเป็นสิบห้า

มือของสวีซูผิงเลื่อนลงมาและชี้ไปทางจิ่นเซ่อ หัวใจของเขาแหลกสลายทันที