ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 730

รู้ตัวเร็วอะไรเช่นนี้?

เสียงคำรามของเซียวเฉวียนทำให้ไทเฮาประหลาดใจเล็กน้อย เซียวเฉวียนมีหน่วยข่าวที่ดีเหลือเกิน ตัวเขายังอยู่ในวัง แต่กลับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนเซียวเสียแล้ว

ไทเฮารู้สึกอิจฉาอยู่เล็กน้อย เขาทำได้อย่างไรกัน? ไทเฮาเองก็พึ่งจะได้รับรายงานว่าจวนเซียวถูกสังหารหมู่

ตอนนี้ทุกคนรับรู้ได้ถึงความโกรธของเซียวเฉวียน

ท้องฟ้าที่มืดมนแต่เดิมเปลี่ยนเป็นสีแดง และเมฆดำก็กลับกลายเป็นเปลวไฟ ความร้อนรุ่มของสีท้องฟ้าไม่ต่างจากตัวเซียวเฉวียน

นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น

เซียวเฉวียนได้รับภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิกลับคืน เขาเรียกตัวเซียวเฟิงจากตำหนักของฮ่องเต้ ไปยังที่ที่แม่เซียวอยู่

ก่อนที่เสี่ยวเซียนชิวจะลงมือ เซียวเฉวียนได้ช่วยเหลือเเม่เซียวจากเงื้อมมือของไทเฮา

การเคลื่อนไหวของเซียวเฉวียนนั้นรวดเร็วเสียจนแม่เซียวเองก็มองไม่ทัน

"ท่านแม่ ท่านออกไปจากที่นี้ก่อน" เซียวเฉวียนมองไปยังเสี่ยวเซียนชิวก่อนที่แม่เซียวจะมองเซียวเฉวียนลูกชายของนาง จากนั้นเสี่ยวเซียนชิวก็จากไปพร้อมกับแม่เซียว

ไทเฮามองดูภาพเหตุการณืตรงหน้าอย่างชวยไม่ได้ เพราะไพ่ใบใหญ่ที่สุดที่อยู่ใมือของนางได้หายไปแล้ว

พลังทำลายล้างนี้ทำให้”ไทเฮาไม่พึงพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง พระองค์รู้แค่ไป๋ฉี่และเสี่ยวเซียนชิวเท่านั้น เพราะเคยเห็นทักษะของทั้งคู่แล้ว

นางไม่ได้คาดหวังว่าเซียวเฉวียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้!

“พระองค์ส่งเว่ยเปามาสังหารครอบครัวกระหม่อมใช่หรือไม่?”

“ช่างโอหังยิ่งนัก! เจ้าเป็นขุนนางระดับสามคนเดียวที่ปากกล้าพูดกับข้าเช่นนี้! เซียวเฉวียน เจ้าก่อกบฏ และตอนนี้เจ้ายังกล่าวหาข้าอีกอย่างนั้นหรือ! เจ้ารู้ความผิดที่เจ้าก่อไว้หรือไม่”

ไทเฮาหยิ่งผยอง ในที่สุดเซียวเฉวียนก็ได้รู้แล้วว่าอตีตแม่ยายของเขามีนิสัยเหมือนกับไทเฮาทุกประการ

“เซียวเฉวียน หรือเป็นเพราะเจ้าไม่สามารถจัดการกับผนึกขาวได้ เจ้าเลยหาเหตุผลอื่นมาเพื่อสร้างปัญหาให้กับวังแห่งนี้?” ไทเฮาหัวเราะ: “หากเจ้าบอกว่าการสังหารหมู่ตระกูลเซียวเป็นเพราะข้า เซียวเฉวียน หากเจ้าใส่ร้ายข้า เจ้าเองก็จะถูกฆ่า เก็บคำเหล่านี้ไปเสียเถิด!”

ไทเฮาหัวเราะเยาะ: "ข้าบอกว่า ไปตายซะ! ก็ต้องตาย ในเมื่อเจ้าก่อการทรยศ ตระกูลเซียวของเจ้าก็ต้องตาย ในเมื่อพวกเขาตายไปแล้ว ก็ถือว่ารอดพ้นจากความทุกทรมานแล้วอย่างไรเล่า” พระบรมราชินีนาถตรัสด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ราวกับว่าเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขอย่างยิ่ง

นางปฏิเสธว่านางทำมัน

นางปฏิเสธ

เซียวเฉวียนและไทเฮามาถึงจุดนี้จนได้ แย่ไปกว่านี้คงไม่ได้แล้ว นางไม่ยอมรับการกระทำทั้งหมด “หืม…ไม่ใช่พระองค์อย่างนั้นหรือ?” เซียวเฉวียนระงับความโกรธของตนเอง ซ่อนความโกรธไว้ในส่วนลึกของจิตใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เซียวเฉวียนคงระเบิดลง ไทเฮาขมวดคิ้ว: "เซียวเฉวียน! เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า! ขวนเซียวเป็นเช่นนี้ เจ้าไม่โกรธอย่างนั้นหรือ?"

“นอกจากนี้ ทำไมเจ้าถึงยอมแพ้ไม่ช่วยฮ่องเต้แล้ว?”

“นี่ไม่ใช่เจ้า เซียวเฉวียน”

ไทเฮาถามคำถามมากกว่าปกติ

“เพราะไม่มีอะไรให้โกรธพะย่ะค่ะ” เซียวเฉวียนพูดอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับมองตรงไปยังไทเฮา: "สำหรับกระหม่อมมันไม่ได้สำคัญอะไร เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”

เพียงพอ? หมายความว่าอย่างไร?

ไทเฮาสั่นสะท้าน นิ้วเรียวยาวของเซียวเฉวียนสัมผัสเซียวเฟิงอย่างแผ่วเบา คำพูดที่เขาพูดทำให้ไทเฮาร้อนรุ่ม: “ไทเฮา พระองค์รู้หรือไม่? วังหลวงในวันนี้เปลี่ยนไปแล้ว พระองค์ประสบความสำเร็จแล้วพะย่ะค่ะ”

สีพระพักต์ของไทเฮาเปลี่ยนไป เซียวเฉวียนยังไม่ตาย จะถือว่าประสบความสำเร็จได้อย่างไร?

“ฮ่องเต้ ลูกชายของพระองค์ถูกผนึกขาวฆ่าตาย”

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชา: "เมื่อครู่"

“เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า!” ไทเฮารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ก็มิวายจะอกสั่นขวัญหาย “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”

ภาพฤดูใบไม้ผลิลอยขึ้นมาข้างๆเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนเปิดมันขึ้นมา เสียงกรีดร้องของฮ่องเต้ดังขึ้น: “พระองค์ฟังนี้ หากลูกชายพระองค์ยังไม่สิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้จะกรีดร้องอย่างนี้ได้เช่นไร?”

"อ๊ากกก!"