ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 731

เสี่ยวเซียนชิวพูดว่า ผู้อารักขานั้นได้ตายลงหมดแล้ว

เมื่อพวกเขาตายลง เซียวเฉวียนก็สามารถเข้าใจได้ว่าพวกเขาไม่ได้แกร่งเท่าคนอื่น

และเสี่ยวเซียนชิวยังบอกอีกว่า เจี้ยนเหล่าก็ได้ตายเช่นกัน มันไม่แปลกเลย เพราะความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้นั้นสามารถบดขยี้และกำราบเขาได้อย่างสมบูรณ์

ถ้าหากเป็นชาวยุทธ์แท้จริง ซึ่งเซียวเฉวียนพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มา และเถ๋าจี๋คิดว่าเขาแข็งแกร่งมากเกินพอที่จะทิ้งปีศาจกวี แต่พวกเขาก็ตายเช่นกัน

ไม่เหลือสักคน..

หัวใจของเซียวเฉวียนแตกสลาย เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก หากเขารู้แต่แรก เขาจะไม่รับจิ่นเซ่อเป็นน้องสาวของเขา จิ่นเซ่อ...

หัวใจของเขาเต้นแรงราวกับว่ามันกําลังจะหลุดออกมา และเขากำลังอดทนกับมันอยู่

เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และตอนนี้มันยังคงอยู่ในช่วงเวลาสําคัญที่ต้องช่วยเหลือฮ่องเต้

แน่นอนว่าฮ่องเต้ยังไม่สวรรคต เซียวเฉวียนไม่มีวิธีรับมือกับผนึกตราประทับสีขาว ใช้กำลังก็ไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ซุ่มโจมตี

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นเซียวเฉวียนโกรธได้ถึงเพียงนี้ แม้ว่าพระนางไทเฮาจะประหม่า แต่นางก็ไม่ลืมที่จะเหน็บแนมเซียวเฉวียน "เหตุใดเจ้าจึงโกรธมาก เป็นข้าแล้วอย่างไร ไม่ใช่ข้าแล้วอย่างไร เซียวเฉวียน ในที่สุดแล้ววันนี้เจ้าก็มาถึงทางตัน ข้าไม่สามารถปล่อยให้เจ้าทำร้ายลูกชายของข้าและเฉากังได้อีกต่อไป!"

"ในเมื่อพวกเจ้าทุกคนอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี เหตุใดเจ้าถึงต้องสนใจว่าใครเป็นคนฆ่าตระกูลเซียว? ถึงอย่างไรเสียเจ้าจะได้ไปพบกับพวกเขาอีกครั้งในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้นทําไมเจ้าไม่ถามพวกเขาเองล่ะ?"

ไทเฮานั่งลงอย่างสบายๆและหัวเราะด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “เซียวเฉวียน เจ้ามักจะบอกว่าเจ้าไม่ยอมรับชะตากรรมของเจ้า แต่ตอนนี้มองไปรอบๆตัวเจ้าสิ”

"ทุกวันนี้คนที่มีความสามารถที่เจ้ารู้จัก เจ้าปกป้องใครได้บ้าง? ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าล่ะ? ต่อให้เป็นความจริงที่ข้าวางยาพิษเว่ยอวี๋ แต่สำหรับคนอื่น เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับข้า"

ก็แค่เพียงมดตายไม่กี่ตัว ไทเฮาก็ไม่ได้ถือสา นางเชื่อว่า เซียวเฉวียนในตอนนี้ก็ไม่สามารถถือสาได้เช่นกัน

เซียวเฉวียนเอาแต่นิ่งเงียบ ไทเฮาเบื่อหน่ายกับความนิ่งเงียบของเขา จริงๆแล้วเขาควรจะโกรธ กระโดดขึ้นและชักดาบออกมา แต่เขากลับไม่ตอบสนองและนิ่งเงียบเท่านั้น ทำให้ไทเฮาคาดเดาไม่ได้ว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่

"เด็กจากครอบครัวที่ยากจน ชะตากรรมก็ควรเป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียน" ไทเฮากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สมเพชและเยาะเย้ย "คนในตระกูลเซียวล้วนมีอายุสั้นและไร้ลูกหลานสืบสกุล ข้าคาดไว้แล้วว่าเจ้าจะมาถึงวันนี้"

ใบหน้าของเซียวเฉวียนเริ่มเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ไทเฮา และก็ไม่ใช่เว่ยเชียนชิว

เว่ยเชียนชิวเคยสัญญากับเซียวเฉวียนว่าเขาจะไม่สร้างปัญหาใดๆให้เขาจนกว่าเขาจะได้รับยาอายุวัฒนะ แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะนิสัยใจคอไม่ดีนีก แต่เขาก็รักษาคำพูดเสมอ และไม่มีทางทำอะไรบุ่มบ่ามแน่นอน

แล้วจะเป็นใครล่ะ? เซียวเฉวียนไม่รู้จริงๆ เพราะคนที่เว่ยเป่าพามานั้นแข็งแกร่งเกินไป สิ่งเป็นไปได้ที่สุดเพียงอย่างเดียวคือไทเฮา แต่นางปฏิเสธ

มองสีหน้าของนางที่ดีใจและภาคภูมิใจบนความทุกข์ของคนอื่น คาดว่าไม่ใช่นางจริงๆ

หรือว่า จะเป็นผู้นั้น?

ฮ่องเต้กับเซียวเฉวียน ตั้งชื่อให้ชายคนที่หลบอยู่เบื้องหลัง ชื่อว่าอันยวน

อันยวน มีชื่อเดียวกันกับสถานที่ที่ทาสคุนหลุนอาศัยอยู่เมื่อก่อน การตั้งชื่อนี้ให้กับผู้นี้ก็มากพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าเซียวเฉวียนและฮ่องเต้ดูถูกคนคนนี้ นี่คือสาเหตุที่เขาต้องหลบซ่อน เขาคอยอยู่เบื้องหลังและคอยบงการชีวิตของคนอื่น

พูดให้ถูก นั่นก็คือชีวิตของเซียวเฉวียน

ให้ตายเถอะ เมื่อเซียวเฉวียนมาถึงต้าเว่ย เขาไม่รู้ว่าไปทำให้ใครขุ่นเคือง ตลอดทางการต่อสู้ เขาคิดว่าเว่ยเชียนชิวเป็นหัวหน้าสูงสุด แต่ปรากฏว่ามีอันยวนที่น่ากลัวอยู่อีก

อันยวนแข็งแกร่งและหยิ่งผยองมาก คนผู้นี้ดูถูกเหยียดหยามเซียวเฉวียนเป็นอย่างมาก

เขาคาดเดาเซียวเฉวียนตั้งแต่เนิ่นๆ และคอยเล่นงานให้เซียวเฉวียนได้รับอันตรายถึงชีวิตอยู่ตลอด

เซียวเฉวียนแต่งงานกับองค์หญิงและกลายเป็นราชครู เดิมทีชีวิตของเขามีความสงบร่มรื่น เป็นผลให้อันยวนทําคดีปลอมตัวของฉินซูโหรว

รอบๆตัวเซียวเฉวียน มีคนเก่งๆมากมาย ระหว่างทางเซียวเฉวียนก็ระดมคนที่มีความสามารถที่เขาต้องการ แต่เมื่ออันยวนล่วงรู้ เขาก็คอยตามฆ่าพวกเขาเสียหมด

วิธีการของอันยวนนั้นช่างโหดเหี้ยมเสียเหลือเกิน และส่งผลร้ายต่อเซียวเฉวียนอย่างมาก

คำพูดของผู้หญิงช่างเยอะเสียจริง

เซียวเฉวียนไม่พูดอะไรสักคำ และนางก็ยังคงพูดต่อไป เซียวเฉวียนไม่สามารถทำอะไรกับอันยวนได้ในขณะนี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สามารถทำอะไรกับไทเฮาได้

เซียวเฉวียนถามคำถามที่เขาต้องการถามเสร็จแล้ว และตอนนี้ก็รู้สิ่งที่อยากรู้แล้ว

ท้ายที่สุดแล้วนางก็ไม่สามารถเก็บข้อมูลไว้ได้

แม้ว่าฮ่องเต้จะลงโทษเซียวเฉวียน แต่วันนี้นางที่กล้าจับเขาเป็นตัวประกัน กล้าบังคับให้เว่ยอวี๋ฆ่าคน กล้าวางยาพิษไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า เซียวเฉวียนจำไว้หมดแล้ว

เซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความอาฆาต และไทเฮาก็พูดอย่างเย็นชา "เจ้ายังต้องการต่อสู้อยู่อีกงั้นหรือ? เจ้าคิดว่าถ้าพู่กันเฉียนคุนหายไปเจ้าจะยังประณามข้าได้หรือ?"

"อย่ากังวลเลย" ไทเฮายิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วหยิบเข็มเงินและด้ายออกมา “ข้าจะเย็บปากของเจ้า"

ช่างเป็นกลอุบายที่โหดเหี้ยวอะไรเช่นนี้ เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว "หึ? ช่างรู้ใจขนาดนี้? ข้าคิดว่าท่านควรเก็บเข็มเงินนั่นและด้ายนี้ไว้ใช้เย็บแผลของท่านเองดีกว่า"

ไทเฮาสะบัดแขนเสื้อและดวงตาเบิกกว้าง "เจ้าเด็กโง่! ตอนที่ข้าอยู่ในสนามรบ พ่อของเจ้าอยู่ภายใต้คำสั่งของข้า! เจ้ายังเด็กอยู่ อย่ากำเริบเสิบสานให้มันมากนัก!"

เซียวเฉวียน ยักคิ้ว เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าไทเฮามีความคิดเช่นนี้

แต่ลองจินตนาการดูแล้ว ผู้หญิงที่สามารถสร้างดาบได้จะต้องไม่ใช่คนธรรมดา

"กำเริบเสิบสานอย่างไงรึ ไม่กำเริบเสิบสานแล้วอย่างไรรึ ท่านพูดถึงครอบครัวที่ยากจนทุกวัน” เซียวเฉวียน พูดอย่างเย็นชา "ทำไมหรือ? คนจนอย่างพวกข้า ไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่งั้นหรือ?"

"ท่านพยายามอย่างมากที่จะฆ่าข้า ท่านกลัวว่าเด็กจากครอบครัวที่ยากจนจะได้ดีหรือ?"

"ใช่ ไม่สมควร!" ไทเฮาขมวดคิ้วมองด้วยความรังเกียจ "เกิดในโคลนตม แต่อยากมีชีวิตสูงกว่าท้องฟ้า! เจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน! ช่างเพ้อเจ้อ!"