ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 732

เข็มเงินในมือของไทเฮามุ่งเป้าไปที่ปากของเซียวเฉวียนทันที

นางไม่ชอบคำพูดของเซียวเฉวียนมาก!

นางเบื่อหน่ายกับคำพูดของเซียวเฉวียน!

เด็กชายจากครอบครัวที่ยากจน ทำไมต้องเต็มไปด้วยความสามารถขนาดนี้

หากเจ้าไม่รู้จะเป็นคนเยี่ยงไร งั้นเจ้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตาย!

นางต้องการเย็บปากของเซียวเฉวียน!

ทำให้เขานั้นไม่สามารถพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิต!

เซียวฉวนเอียงไปข้างๆแท้จริงแล้วเขารู้ว่าไทเฮาต้องการอะไร ไทเฮาก็อยากกําจัดเขาอย่างเปิดเผย และเธอไม่ต้องการที่จะทนรับความอับอายในการฆ่าคนที่จงรักภักดี

นางทําสิ่งเลวร้ายมากมาย ฆ่าปัญญาชน กักขังปัญญาชน และยังใส่ร้ายป้ายสีว่าเซียวเฉวียนต้องการแย่งคู่หมั้นอีก แต่ทั้งหมดก็เพื่อบอกโลกได้รู้ ดูสิ ข้าไม่ได้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ ข้ากำลังขจัดภัยให้ประชาชน

ด้วยวิธีนี้ นางไม่เพียงแต่เป็นไทเฮาที่มีคุณธรรมเท่านั้น แต่ยังสามารถเป็นที่รักของทุกคนต่อไปอีกด้วย คิดดูแล้วไทเฮาองค์นี้ก็ไม่ค่อยฉลาดสักเท่าไหร่ อู๋เจ๋อเทียนที่สามารถเป็นไทเฮาได้ด้วยตัวเอง สิ่งที่เธอสนใจคือตําแหน่งและชื่อเสียงของไทเฮา

ลักษณะสำคัญที่สุดประการหนึ่งของคนสมัยก่อนคือการรักษาหน้าตาทางสังคม

แต่ความหน้าด้านไร้ยางอายของไทเฮานั้นก็ยังเกินความคาดหมายของเซียวเฉวียน ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเขาคนเดียว มันเกินไปมากจริง ๆ

เพื่ออํานาจของตนเอง แม้แต่พระราชโอรสของฮ่องเต้ก็ถูกเหมารวมไปด้วย

เซียวเฉวียนหลบการโจมตีจากเข็มเงินของพระนางไทเฮา

" เจ้ายังกล้าที่จะหลบรึ!" ไทเฮาถลึงตาใส่ด้วยความบึ้งตึง "เป็นเกียรติของเจ้าที่จะตายด้วยมือของข้า เซียวเฉวียน! หากเจ้าถูกจับได้ เจ้าต้องถูกประหารชีวิตทันทีอย่างไร้ความเมตตา!"

"หรือว่าไม่อย่างนั้น เจ้าลองนึกถึงการถูกทรมานอย่างโหดเหี้ยมในห้องขังสิ!"

ความคิดชั่วร้ายของไทเฮาทําให้เซียวเฉวียนเห็นความน่าขยะแขยงของขุนนางอีกครั้ง!

ชีวิตของคนจนถูกครอบงําในใจของพวกเขาเสมอ ไม่ใช่แค่คนจนเท่านั้น แต่คนอื่นๆล้วนมีชีวิตเหมือนดั่งมด ยกเว้นพวกขุนนางเอง ตั้งแต่เริ่มไทเฮาได้พูดเองไม่ใช่หรือ นับเป็นเกียรติอย่างหนึ่งที่กองทัพของตระกูลเซียวสามารถตายเพื่อต้าเว่ยได้ ถือเป็นเกียรติอย่างหนึ่ง

"ฮ่าฮ่า!" เซียวเฉวียนหัวเราะเยาะ เป็นเกียรติเจ้ามากกว่า!

"อุ๊ยยย!" เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงว่ายังคงหัวเราะต่อไป ช่างเป็นนิสัยแย่จริงๆ

ไทเฮาจ้องมองด้วยความโกรธ "ได้สิ!"

ทันทีที่ไทเฮาพูดจบ เข็มเงินนับล้านเล่มก็ปรากฏขึ้นทันที!

สมัยนั้นไทเฮานางเป็นที่รู้จักในนามหลี่ฮวาสีเลือดและเข็มเงินก็เป็นอาวุธของนาง

เข็มเงินเหล่านี้เปรียบเสมือนดอกหลี่ฮว่าที่ละเอียดอ่อน ดูงดงามอ่อนโยน และไม่เป็นอันตราย แต่เมื่อมันทิ่มแทงไปในร่างกายของมนุษย์ มันกลับกลายเป็นความป่าเถื่อน โหดเหี้ยมไร้ความเมตา

ถ้าฆ่าคนตอนหิมะตก หลังจากที่เข็มเงินทะลุตัวไปแล้ว เลือดก็จะหยดลงบนหิมะสีขาว ทิ้งรอยไว้บนพื้น เหมือนสีดอี่บานสะพรั่ง

เห็นได้ชัดว่าเข็มเงินเหล่านี้เหมาะสําหรับการต่อสู้แบบกลุ่มมาก ไทเฮาจึงกล่าวว่านางเป็นสุดยอดในสนามรบ เซียวฉวนเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

เพียงแค่ฮ่องเต้องค์ก่อนได้หลงรักเสือร้ายตัวนี้ ในฐานะผู้ชาย เซียวเฉวียนไว้ทุกข์ให้ฮ่องเต้เป็นเวลาสามวินาที

ดังที่คำโบราณที่ว่าไว้ แต่งงานกับภรรยาที่ไร้คุณธรรม จะนำหายนะมาสู่สามชั่วอายุคน ดูที่ลูกชายของฮ่องเต้ถูกผู้หญิงคนนี้โยนทิ้งนั้นแย่ยิ่งกว่าตาย ถ้าฮ่องเต้จิ่วฉวนองค์แรกรู้ พระองค์คงจะเปิดโลงศพและออกจากสุสานฮ่องเต้ เพื่อมาระเบิดกะโหลกของไทเฮาเป็นแน่?

เซียวเฉวียนมองดูเข็มเงินที่อัดแน่นอยู่ เข็มเงินเหล่านี้ขรุขระและทึบ พวกมันเต็มไปด้วยสนิม หากโดนทิ่ม ผลเสียต่ออวัยวะภายในเป็นเรื่องเล็ก แต่บาดทะยักเป็นอันตรายถึงชีวิต

ในสมัยโบราณ หากเป็นโรคบาดทะยัก จะต้องรอความตายอย่างเดียว

ดังนั้น เข็มเหล่านี้จึงไม่สามารถสัมผัสได้ แม้กระทั้งเซียวเฉวียนเองก็ไม่สามารถให้โดนผิวหนังแม้แต่นิดเดียว

จํานวนขนาดนี้ อย่างน้อยก็มีหลายหมื่นแท่ง

บ้าเอ้ย! มันคงจะน่าอายมาก หากจะต้องตายเยี่ยงเม่น!

เซี่ยวเฟิงที่อยู่ข้างเท้าของเซียวเฉวียนรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อมองไปที่เข็มเงินเหล่านี้ มันร้อนรนกระวนกระวาย มันเกาพื้นด้วยอุ้งเท้าทั้งสองข้าง ดวงตาไปด้วยความกลัว

เหมือนมันเคยได้เห็นเข็มเงินเหล่านี้

แต่จำไม่ได้ว่าเคยพบเห็นที่ใด

จำได้แค่ว่าเข็มเงินที่หล่นลงมาทั่วท้องฟ้า แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย

ภาพนี้ยังอยู่ในความทรงจำมาตลอด แต่สถานที่และวันเวลาไม่ชัดเจน

“เข้ามา! ทำไมไม่เข้ามาล่ะ! บางทีฝ่าบาทอาจกำลังต้องการพวกเรา!”

กลุ่มขุนนางต่างให้กำลังใจกันเองเป็นเวลานาน ในที่สุดก็เชื่ออดทนเหยียบลงบนศพแล้วเดินผ่านไป

พวกเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฮ่องเต้ต้องการพวกเขา แต่สิ่งที่ต้องการคือให้พวกเขาเงียบและอยู่ห่างๆ ด้วยวิธีนี้จะไม่มีใครเห็นความลำบากใจของฮ่องเต้

แต่คนเหล่านี้อ้างว่าเป็นผู้รับใช้ที่จงรักภักดีและเดินเข้าไปในพระราชวังทีละคน

ในเวลาเดียวกัน มีคนสองคนขึ้นมาบนหลังม้าและตะโกนด้วยความโกรธ: "หลีกทาง! ออกไปให้พ้นทาง! รีบออกไปให้พ้นทางเร็วๆเข้า!"

นั้นก็คือสวีซูผิง!

เจี้ยนเหล่าถูกฆ่าตายและไม่มีคนช่วยฮ่องเต้อีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สวีซูผิงจึงสามารถเข้าไปในวังด้วยตนเองและบอกเซียวเฉวียนว่าจะจัดการกับผนึกตราประทับสีขาวอย่างไร

เดิมทีเขาต้องการบอก เซียวเฉวียนผ่านเสี่ยวเซียนชิว แต่เสี่ยวเซียนชิวดูเหมือนจะขาดการติดต่อจึงไม่สามารถส่งสารได้

ข้างหลังสวีซูผิงคือเว่ยอวี๋ที่กำลังร้องไห้

สวีซูผิงพาเขากลับไปที่พระราชวังเพื่อช่วยชีวิตเซียวเฉวียน

เผื่อว่าฝ่าบาทจะเสด็จสวรรคต เว่ยอวี๋เท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตเซียวเฉวียนได้

ชายสองคนเป็นเหมือนลมหมุน ขับม้าผ่านข้างข้าราชการกลุ่มนี้ เลือดที่เกือกม้าเหยียบย่ำได้กระเด็นใส่หน้าขุนนาง

พวกเขาไม่เคยเห็น สวีซูผิงดูกังวลขนาดนี้มาก่อน

หรือว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฝ่าพระบาท? เจ้าพวกคนโง่กลุ่มนี้คิดอย่างนั้น

"ไป ไป ไป ตามไปเร็ว!"

ขุนนางต่างตกใจ ทุกคนต่างหวาดกลัว แล้วรีบเข้าไปในพระราชวัง

ต้าเว่ยเศร้ามาก แต่คุนหลุนที่อยู่ห่างไกลดูเหมือนจะเริ่มงานฉลองใหญ่ ในที่สุดต้าเว่ยก็ตกอยู่ในความวุ่นวายเสียแล้ว!