ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 742

“ติ้งเอ๋อร์ของแม่” มือของแม่เซียวลูบบนใบหน้าของเซียวเฉวียนเบา ๆ “อันที่จริง เขาตายจากข้าไปนานแล้วใช่หรือไม่? เจ้ามิใช่ลูกของข้า เจ้า…”

แม่เซียวมองที่เซียวเฉวียนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ทั้งยังไม่อาจตัดใจลาขาดได้ หลังจากที่นางได้อยู่กับ เซียวเฉวียนมานานเกือบสองปี ทั้งนางและเซียวเฉวียนต่างก็มีสายใยความแน่นแฟ้นของความสัมพันธ์แม่ลูก

เซียวเฉวียนล้วนแต่ปกป้องตระกูลเซียวได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด นางจักไม่ชอบเด็กคนนี้ได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียน และเซียวติ้งต่างก็ใช้ร่างเดียวกัน หากเรื่องความรู้สึกแล้วนั้น นับว่าเป็นเรื่องยากสำหรับแม่เซียวที่จะแบ่งแยกและแยกแยะความรู้สึกระหว่างคนสองคนนี้ออกมาได้

“ท่านแม่...” เซียวเฉวียนก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด เขาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้ามาครอบครองร่างของเซียวติ้งมาได้หนึ่งปีกว่าแล้ว แม้ว่าเขาจะมิได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ก็ตาม แต่เรื่องที่เขาไม่ใช่เซียวติ้งตัวจริงก็ยังคงอยู่ “ท่านแม่ ชื่อจริงของข้าคือเซียวเฉวียน... มิใช่เซียวติ้งจากตระกูลเซียว"

หยดน้ำตามากมายพลันไหลออกมาจากดวงตาของแม่เซียวในทันที นางมองไปที่เซียวเฉวียนก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น "เจ้ามิต้องกลัวไป แม่มิตำหนิเจ้า แม่รู้มานานแล้ว"

“ เมื่อใดกันท่านแม่...”

แม้ว่ากระบี่ฉุนจุนจักเคยเอ่ยออกมาแล้วว่า แม่เซียวรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว แต่เมื่อเซียวเฉวียนได้ยินแม่เซียวเอ่ยออกมาจริง ๆ เช่นนี้ ภายในใจของเขากลับรู้สึกสั่นสะท้านออกมามิได้ " ท่านรู้ตั้งแต่เมื่อใด..."

“ข้ารู้มานานแล้ว” ร่างอันสั่นเทาของแม่เซียวพลันนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง

ในยามที่เซียวเฉวียนเพิ่งข้ามมิติเข้ามาอยู่ในร่างของเซียวติ้งได้ไม่นาน แม่เซียวก็รู้แล้ว ทว่า ภายในใจของนางนั้น ยังมิอยากที่จะยอมรับความจริงนี้ไว้

ยามที่แม่เซียวได้พบกับอี้อู๋หลี่นั้น เดิมทีเจ้าของร่างเดิมของอี้อู๋หลี่หาใช่บุคคลที่เป็นที่รู้จักไม่ เขาเป็นขอทานมาก่อน หลังจากที่ได้ข้ามมิติมาครองร่างของอี้อู๋หลี่นั้น ชีวิตขอทานของเขาก็ได้เปลี่ยนไป กลับกลายมาเป็นแรงสนับสนุนให้กับองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนแทน

ด้วยลักษณะนิสัยและพรสวรรค์ความสามารถของอี้อู๋หลี่นั้น ทำเอาผู้คนถึงกับตกตะลึงไปในทันที เนื่องจากอี้อู๋หลี่คนก่อนเป็นเช่นไรพวกเขาต่างก็รับรู้กันหมด

ในยามนั้น มีคนไม่น้อยเลยรู้ว่าอี้อู๋หลี่เคยเป็นขอทานมาก่อน ในบางครั้งผู้คนก็ยังแอบซุบซิบเรื่องราวเก่า ๆ ของเขาเพื่อเอามาล้อเลียนอี้อู๋หลี่ที่ในยามนี้มีชื่อเสียงโด่งดังอีกด้วย

หากแต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ผู้คนมากมายจึงค่อยๆ หลงลืมไปเองว่าอี้อู๋หลี่คนเดิมเคยเป็นขอทานมาก่อน ทั้งยังจดจำได้เพียงพรสวรรค์และความสามารถของอี้อู๋หลี่ในยามนี้เท่านั้น

หากแต่แม่ฉินจำได้ดี ทุกคนในเวลานั้นกลับกล่าวว่าอารมณ์ของอี้อู๋หลี่ราวกับเปลี่ยนไปเป็นอย่างมากในชั่วข้ามคืน วาจาของเขาที่เอื้อนเอ่ยออกมาก็แปลกประหลาดยิ่งนัก รวมไปถึงความคิดการอ่านของเขาที่แตกต่างจากเมื่อก่อนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว

เหมือนกับตอนที่เซียวเฉวียนเพิ่งข้ามมิติมาทุกประการ

ในยามนั้น แม่เซียวก็รู้แล้วว่าเซียวติ้งหาใช่เซียวติ้งคนเดิมอีกต่อไปไม่ แต่เป็นเซียวเฉวียน

ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเฉวียนยังเปลี่ยนชื่อแซ่ของตนเอง ทั้งยังให้ผู้อื่นเรียกเขาว่าเซียวเฉวียน ดังนั้นนามของเซียวติ้งยังมีผู้ใดจดจำได้บ้างเล่า?

แม้ว่าภายในของแม่เซียวจะมิอยากยอมรับนัก แต่เมื่อความจริงมาอยู่ตรงหน้านางเช่นนี้ นางก็ได้แต่ต้องยอมรับมัน บุตรชายของคนเดิมได้ตายจากไปแล้ว

อีกทั้งเซียวเฉวียนผู้นี้ ก็หาได้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลเซียวไม่ แต่เขากลับต้องมารับหน้าที่ผิดชอบแทนเซียวติ้ง

ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นแม่เซียวที่ไม่อาจทนไหว ดังนั้นนางจึงมีความคิดที่จะปล่อยเซียวเฉวียนไป

นางต้องการให้เซียวเฉวียนออกไปจากที่นี่ ไปยังซินเจียงเพื่อไปอยู่กับองค์หญิงต้าถงเสียและมิต้องกลับมาที่นี่อีก

บุญคุณความแค้นที่กำลังผูกมัดตระกูลเซียวเอาไว้นั้น เขามิจำเป็นต้องมาสนใจและใส่ใจมันอีกแล้ว

หากเขายังสนใจเรื่องนี้อยู่ละก็ เกรงว่าชีวิตน้อย ๆ ของเซียวเฉวียนคงไม่อาจรักษาเอาไว้ได้อย่างแน่นอน!

ภายในใจของแม่เซียวรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก นางพลันมองไปที่ใบหน้าของเซียวเฉวียน ก่อนจะนึกไปถึงว่าบุตรชายของนางถูกคนสังหารตายในคืนวันแต่งงานของพวกเขาแล้ว

วิญญาณบุตรชายของนางได้สูญสลายไปนานแล้ว ในยามนี้คงไว้แต่เพียงร่างกายของเขาเท่านั้น

ในเมื่อเซียวเฉวียนได้เข้ามาครอบครองร่างนี้แล้ว แม่เซียวก็ไม่มีทางเลือกได้แต่เกลี้ยกล่อมให้เซียวเฉวียนมีชีวิตที่ดี และออกจากตระกูลเซียว ออกจากต้าเว่ยไปเสีย