ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 743

ถ้าพูดตามหลักแล้ว เสี่ยวเซียนชิวควรเรียกแม่เซียวฉวนว่าท่านยาย แต่เธอกลับเรียกว่าท่านย่าแทน เสี่ยวเซียนฉวนนั้นฉลาดมาก รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองนั้นยับไม่ได้กราบไหว้บรรพบุรุษตระกูลเซียว แต่ตอนนี้เเม่ของเซียวฉวนต้องการที่จะไล่เซียวฉวนออกจากบ้าน ถ้าจู่ ๆ เรียกท่านยาย เกรงว่าจะถูดแม่ของเซียวฉวนจับแน่นอนแต่เสี่ยวเซียนชิวไม่สามารถเรียกท่านยายได้เต็มคำ เพราะความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่สู้ดีนัก

แม่ของเซียวฉวนยังพาสามีและลูกหลบหนีไปยังประเทศเพื่อนบ้าน เเม่ของเซียวฉวนรู้ว่าเซียวฉวนแอบรับเลี้ยงลูกสาวบุญธรรม

เมื่อใดก็ตามที่เซียวฉวนได้รับข่าวเกี่ยวกับเว่ยเชียนชิว เขาก็จะส่งคนไปบอกข่าวนี้ให้กับแม่ของเขา

การที่แม่ของเซียวฉวนถูกเคารพแบบนั้น มันก็คล้ายกับการที่เธอถูกคุมขังไว้ตลอด เพราะเธอมักถูกผู้คนกำหนดไว้ว่าต้องกินอะไร ต้องทำอะไร ทุกเรื่องราวถูกกำหนดไว้

เเม่ของเซียวฉวนได้ยินชื่อเสียงของเสี่ยวเซียวชิวมาตั้งนานเเล้ว

สิ่งหนึ่งที่แม่ของเซียวฉวนไม่คาดคิดคือ เด็กสาวคนนี้จะคุกเข่าลงต่อหน้าและเรียกเธอว่าท่านย่า ตั้งแต่ที่เสี่ยวเซียนชิวเกิดมา เธอก็ถือว่าเป็นญาติคนหนึ่งของแม่ของเซียวฉวน การที่เสี่ยวเซียนชิวทำแบบนี้มันทำให้แม่ของเซียวฉวนรู้สึกแปลกประหลาดใจ

เนื่องด้วยทั้งสองคนมาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน มันทำให้แม่ของเซียวฉวนรับรู้ได้ถึงพลังวิญาณของดาบ และแม่ของเซียวฉวนก็โหดร้ายเช่นกัน ไม่ว่าวันนี้เซียวฉวนและเสี่ยวเซียนชิวจะพูดอะไร เธอก็จะไล่สองพ่อลูกนี่ไปให้ได้

การมีชีวิตอยู่นั้นสำคัญยิ่งกว่าอะไร

เซียวฉวนและเซียวติ้งมีลักษณะนิสัยต่างกันสุดขั้ว เซียวฉวนเป็นคนที่มีความกล้า มองโลกในแง่ดี แต่เซียวติ้งนั้นกลับมีนิสัยเป็นคนที่อ่อนแอ ไม่สู้คน แม้ว่าเขาจะถูกเข้าใจผิด เขาก็จะไม่ต่อสู้โดยเด็ดขาด

สิงนึงที่พวกเขาสองคนมีเหมือนกันนั้นคือความกตัญญู

เซียวฉวนดูแลคนในกระกูลเซียวได้อย่างยอดเยี่ยม แม้แต่แม่ของเขาก็ไม่เคยคิดที่จะลืม ชิวเออร์ได้เปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดีได้ก็เพราะเซียวฉวน

ในใจแม่ของเซียวฉวนนั้น เธอก็ตัดใจจากเซียวฉวนไม่ลง แต่จะทำอย่าไรได้ล่ะ

สำหรับคนในกระกูลเซียวแล้ว ราชวงศ์เว่ยเป็นราชวงศ์ที่ไม่สนเรื่องถูกผิด ซึ่งเซียวฉวนควรหลบหนีออกไปจากที่นี่

เมื่อแม่ของเซียวฉวนได้หันหลังกลับ ลูกสาวของเซียวฉวนก็อ้อนวอน ร้องไห้ แต่แม่ของเซียวฉวนก็ไม่หันหลังกลับมาอีก

สองพ่อลูกที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ลูกสาวของเขาร้องไห้ใจจะขาด เหมือนเด็กที่ไร้บ้าน

เสี่ยวเซียนชิวอยู่ที่ไหนก็ได้ แต่เธอนั้นเป็นของเซียวฉวนและโหยวฝาน ความคิดของพ่อคือความคิดของเธอที่เธอปรารถนา แต่การใช้ชีวิตในที่แห่งนี้นั้นล้วนขึ้นอยู่แต่ราชวงศ์เว่ย และรู้สึกคับใจมากที่ถูกขับไล่ออกไปในวันนี้

เสี่ยวเซียนฉวนเศร้าใจแทนบิดาของตนเอง

“ขอโทษ......”เซียวฉวนได้พูดออกมา: “ข้าใช้ร่างกายของเซียวติ้งอย่างไม่จำเป็น ท่านอย่าตำหนิข้าเลย......”

“ข้าไม่โทษเจ้า”แม่ของเซียวฉวนได้พูดต่ออีกว่า: “ข้ารู้ตั้งนานแล้วว่านักฆ่าเหล่านั้นต้องการฆ่าพวกเราทั้งตระกูล ถ้าเกิดว่าเจ้าไม่มาช่วย ข้าและชิงเออร์ก็ไม่มีชีวิตรอดอยู่จนถึงทุกวันนี้ ข้า......”

“ข้าหวังว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป และจะไม่ถูกคนเหล่านี้ในราชวงศ์เว่ยทำร้าย”

“ยิ่งกว่านั้น”แม่ของเซียวฉวนพูดด้วยความเศร้า: “หัวใจและดวงวิญญาณของเซียวติ้งไม่อยู่แล้ว ถ้ายังรักษาร่างนี้ต่อไป ร่างนี้ก็จะสลายหายไปได้”

“การที่เจ้ามีชีวิตนั่นย่อมแสดงให้เห็นว่าเขาก็ยังคงมีชีวิตอยู่ เจ้าเข้าใจไหม”

คำพูดแม่ของเซียวฉวนพูดออกมา ยิ่งทำให้เขานั้นเสียใจมากกว่าเดิม การที่แม่ของเซียวฉวนยอมรับเขานั้นไม่ใช่เพราะว่าเขาคือเซียวฉวน แต่เป็นเพราะว่าร่างกายกายของเซียวติ้ง

“ท่านแม่ ท่านแน่ใจดีแล้วหรอ ท่านจะไล่ข้าไปจริงหรอ”

เซียวฉวนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกเสียใจ เขายังหวังเพียงเล็กน้อย เขาหวังว่าท่านแม่ของเขาจะไม่ลบชื่อของเขาออกจากวงศ์ตระกูล

ในสมัยโบราณ คนที่ครอบครัวไม่สลักชื่อไว้ในวงศ์ตระกูลนั้นถือว่าเป็นคนที่ไร้บ้าน ไม่มีที่อยู่ และถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

ไม่คิดเลยว่าแม่ของเซียวฉวนนั้นจะไล่เขาไปอย่างทันทีทันใด: “ใช่ เจ้ารีบไปซะ ข้าจะลบชื่อของเจ้าออกจากชื่อสมาชิกตระกูลเซียว!”

“ท่านย่า ท่านอย่าทำแบบนี้นะ!”เสี่ยวเซียนชิวร้องขอท่านย่าด้วยชีวิต และเธอยังพูต่ออีกว่า: “เมื่อในอนาคตท่านพ่อของข้าจากไป ท่านพ่อจะไม่สามารถเข้าไปพบเจอกับญาติที่ล่วงลับไปแล้วได้ ท่านพ่อของข้าจะโดดเดี่ยว”

“ข้าไม่สนว่ามันจะเป็นอย่างไร”แม่ของเฉียวฉวนได้พูดออกมาด้วยความเจ็บปวดดวงใจ: “พวกเจ้ารีบไปซะ ถ้าพวกเจ้ายินดี พวกเจ้าก็เซียวจิ้งไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็ทิ้งเซียวจิ้งไว้ที่นี่ ให้นางรับใช้ข้า”

เซียวฉวนนิ่งเงียบ

ขาของเขาทำให้เขาปวดไปทั่วร่างกาย

การที่เข่าคุกเข่าลงไปบนพื้นนั้นเป็นการแสดงเห็นว่าเข้าตั้งใจที่จะขอโทษต่อเซียวติ้งและท่านแม่ของเขา