ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 744

เซียวเฉวียนเชิดหน้าขึ้นในขณะที่เขาคุกเข่าลงหลังของเขาตั้งตรงเป็นสง่า นี้เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนไม่เชื่อฟังแม่เซียวอย่างออกหน้าออกตา

แม่เซียวเเละเซียวเฉวียนมองหน้ากัน ดวงตาของนางแสดงให้เห็นถึงความโกรธแต่ก็ยังคงไว้ความสง่างาม เขาขอให้คนเป็นแม่ฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ?

ทั้งสองคนเงียบไม่พูดไม่จา

เซียวเฉวียนคิดว่าแม่เซียวไม่เข้าใจคำพูดที่เขาพูด นางจึงนิ่งเงียบไป: “ท่านยาย ท่านพ่อบอกว่า ท่านสามารถฆ่าเขาได้”

“ข้าได้ยินแล้ว!” แม่เซียวตะโกนเสียงดัง ทำให้เซียวเฉวียนและเสี่ยวเซียนชิวตกใจ

แม่เซียวโกรธมากจนนางต้องนั่งลงบนเก้าอี้ นางฟังทุกอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง เซียวเฉวียนไม่สามารถละทิ้งนางไปยังดินแดนตะวันตกได้

ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเฉวียนยังมีอะไรให้ทำมากมายในต้าเว่ย

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะจากโลกนี้ไป แต่เขาก็จะยังคงอยู่

“เจ้า...เจ้า...เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกันถึงทำเช่นนี้?” แม่เซียวโกรธมากจนหัวใจจะวาย นางไม่ได้เป็นเช่นนี้มานานแล้ว หลังจากอาการดีขึ้น เซียวเฉวียนก็ตามใจนาง เพียงแค่นางมีสุขภาพที่ดี แต่ตอนนี้แม่เซียวโกรธเซียวเฉวียนมาก…

แม่เซียวจับหน้าอกของตนเอง ซึ่งทำให้เซียวเฉวียนเป็นกังวลอย่างมาก: “ท่านแม่! ท่านไม่สบายหรือไม่! นี้เป็นยาที่เยาเหล่าเตรียมไว้ให้ท่านดื่ม!”

“ข้าสบายดี...” แม่เซียวจับหน้าอกอันเจ็บปวดของนางแล้วชี้ไปที่เซียวเฉวียน “ออกไป ข้าจะพักผ่อน”

“ท่านแม่! ข้าไม่ไป! เซียวติงกับข้าแยกกันไม่ได้! ท่านให้ข้าไปที่ไหน ข้าก็ยังเป็นลูกของท่าน เป็นลูกชายของตระกูลเซียว!”

เซียวเฉวียนอารมณ์เสียเล็กน้อย เขารู้ดีว่านี้เป็นเรื่องยากสำหรับแม่ของเขาที่จะยอมรับลูกชายตัวปลอม แต่ความจริงก็คือความจริง เซียวเฉวียนไม่มีทางให้หันกลับแล้ว!

“เจ้าไม่ใช่ลูกของข้า!” จู่ๆ แม่เซียวก็ตะโกนขึ้นมา: “ลูกของข้าไม่มีวันโกหกข้า! แต่เจ้า! ไปให้พ้น!”

“ท่านแม่ ท่านพูดอะไร ใครโกหกอะไรท่าน” เซียวเฉวียนเข้าใจทันที เขาขมวดคิ้วและยืนขึ้น: "มีคนพูดอะไรกับท่านหรือไม่"

แม่เซียวเห็นเขายืนตัวตรง: "เจ้าไม่เชื่อฟัง! ข้าบอกให้เจ้ายืนขึ้นหรืออย่างไรกัน!"

“ตึก” เซียวเฉวียนคุกเข่าลงอีกครั้งทันที ด้วยใบหน้าของลูกกตัญญู ดวงตาของเสี่ยวเซียนชิวเป็นประกาย และดูมีความประพฤติดีมากขึ้น ซึ่งทำให้ความโกรธของแม่เซียวดับไปครึ่งหนึ่ง

นางรู้ว่าเมื่อเซียวเฉวียนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว จะไม่มีใครห้ามเขาได้ นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวสั่นไหว ไม่แม้แต่มองไปทางพวกเขา

แต่ในที่สุดนางก็ใจอ่อนต่อเซียวเฉวียน

นางกระซิบ: "เว่ยเชียนชิง บอกว่าเจ้ารู้เรื่องราวของกองทัพตระกูลเซียวแล้ว……ทำไมเจ้าถึงไม่บอกแม่?”

ปรากฎว่าเป็นเรื่องนี้ เซียวเฉวียนหายใจด้วยความโล่งอก เซียวเฉวียนคิดว่าท่านแม่รู้แล้วว่าจิตสำนึกของท่านพ่ออยู่ที่ทะเลบทกวีคุนหลุน หากนางรู้ นางคงเศร้ามาก

เรื่องของกองทัพตระกูลเซียวเกี่ยวข้องกับการก่อตั้งกองทัพต้าเว่ย ยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น

แม้ว่าเขาจะรู้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร มันไม่ได้ทำให้ฮ่องเต้และเซียวเฉวียนแข็งแกร่งพอที่จะโค่นล้มเว่ยเชียนชิว

นอกจากนี้ ตอนนี้แม่เซียวจิตใจไม่ค่อยดี เซียวเฉวียนจะกล้าพูดอะไรได้อย่างไร

“เจ้าปิดบังสิ่งนี้จากแม่ของเจ้าไว้เพราะว่าข้าสุขภาพไม่ดีอย่างนั้นหรือ?” ดวงตาของแม่เซียวกระพริบถี่ๆ น้ำตาไหลอาบแก้มของนาง

เซียวเฉวียนพยักหน้า ไม่เช่นนั้นจะมีเหตุผลอันใด: "ลูกชายของท่านจะต้องแสวงหาความยุติธรรมให้กับกองทัพตระกูลเซียวอย่างแน่นอน ท่านแม่ ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้"

แม่เซียวหลับตาและถอนหายใจ: "เจ้าช่างเป็นลูก…ที่ดีของแม่ เป็นตระกูลเซียวที่ลากเจ้าลงมา..."

แม่เซียวไม่รู้ว่าชุนจุนถูกทำลายแล้ว นางมองดูเซียวเฉวียนอย่างเงียบ ๆ: "เนื่องจากเจ้ายืนกรานที่จะอยู่ต่อ แม่ก็ไม่สามารถห้ามอะไรเจ้าได้ นับจากนี้ไป ชุนจุนจะอยู่กับเจ้า และมันก็ไม่มีประโยชน์ที่แม่จะต้อง เก็บรักษาไว้" "

“เมื่อมีชอนจุนปกป้องเจ้า แม่ก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น”

ชุนจุนเป็นที่รักของแม่เซียวมาก มันเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ของสามีที่เสียชีวิตไปแล้วของนาง เมื่อแม่เซียวมอบชุนจุนให้เซียวเฉวียน ก็ถือว่าเเม่เซียวยอมรับเซียวเฉวียนอย่างแท้จริง

เซียวเฉวียนก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด