ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 745

“ท่านพ่อ!คือลม!”

เสี่ยวเซียนชิวแค่ชี้ไป ลมนั้นก็พัดออกไป

“ท่านพ่อ มันคือปีศาจลม! มันเร็วมาก!”เสี่ยวเซียนชิวคิดว่าตัวเขาเองนั้นเร็วมาก ไม่คาดคิดว่าเมื่อสิ่งนั้นผ่านพวกเขาไป เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่เห็นอะไรเลย เห็นได้ชัดว่าปีศาจลมนี้มันเร็วมากแค่ไหน!

“เจ้าเห็นทิศทางที่มันหายไปไหม?”

"เห็น!"

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รีบตามไปดู”

"ได้!"

ความเข้าใจโดยปริยายระหว่างสองพ่อลูกนั้นถึงระดับหนึ่งแล้ว ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดจบ เสี่ยวเซียนชิวก็หายวับไปเลย

ในเวลานี้ ก็มีเด็กหลายสิบคนที่ดูเหมือนคนรับใช้เดินเข้ามาในจวนเซียว และผู้นำก็เข้ามารายงานว่า: "ใต้เท้าเซียว พวกข้าน้อยคือทาสของศาลาคุนหวู่ นายน้อยของข้าน้อยส่งพวกข้าน้อยมาที่จวนเซียวช่วยในการจัดการเรื่อง".....งานศพ"

"โอ้..." เซียวเฉวียนกลับมามีสติอีกครั้ง: "ศาลาคุนหวู่? โอ้ อี้กุย อยู่ในห้องถาดไป พวกเจ้านำตัวท่านไว้ในโลงศพได้เลย"

เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา เซียวเฉวียนไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกมานัก แค่ความโศกเศร้าก็ยังไม่เห็นด้วยซ้ำ เด็กๆรีบพยักหน้าเร็ว ไม่กล้าถามอะไรเยอะจึงรีบไปทำตามคำสั่ง

เซียวเฉวียนไม่ได้เข้าไปดูพวกเจี้ยนเหล่า

เขายืนอยู่นอกห้องเป็นเวลานาน โดยไม่เข้าไป

แต่เซียวเฉวียนรู้สถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างดี เสี่ยวเซียนชิวได้เล่าให้เขาทุกอย่างแล้ว

รวมทั้ง แต่ละคนมีบาดแผลเท่าไร

รวมทั้งเย่าเหล่าและจิ่นเซ่อเลือดบริสุทธิ์ก็ถูกพรากไปจากคิ้วของพวกเขาด้วย

เขารู้

เขารู้ทั้งหมด

ท่ามกลางลมหนาวในฤดูใบไม้ร่วง เซียวเฉวียนยืนอยู่ที่ลานบ้านของจวนเซียวพัดลมหนาว

เดิมทีที่จวนเซียวที่เฮฮาก็กลายเป็นความว่างเปล่าเงียบสงบ ไม่สามารถได้ยินเสียงที่เฮฮาของเจี้ยนเหล่าและเย่าเหล่าอีกต่อไป

ท่าทางของจิ่นเซ่อที่เธอกำลังเรียกพี่ชายของเธออย่างไพเราะ ก็หายไปกับสายลมหนาว

เสียงของพวกเจ้าหนึ่งที่ฝึกวรยุทธ์ก็หายไปเช่นกัน

ว่างเปล่า

เซียวเฉวียนหลับตาลงและรู้สึกไม่มีอะไรนอกจากความว่างเปล่า

"นายท่าน นายท่าน"

ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าหูของเขา เซียวเฉวียนก็ลืมตาขึ้นมากะทันหัน

......

......

ศาลาคุนหวู่

“ท่าน....กลับมาแล้วเหรอ? กลับมาแล้วเหรอ?”

มือที่เปื้อนเลือดของโย่วควน จับมืออี้กุยไว้แน่น และถามว่าเซียวเฉวียนเขามาหรือยัง

“คุณชายโย่วควน ข้าได้สั่งคนของข้าไปเชิญท่านปู่น้อยแล้ว เจ้ารอก่อน รอก่อน”

อี้กุยไม่กล้าจับมือเขาอย่างแรง มือของโย่วควนเต็มไปด้วยเลือดและรอยแผลเป็น ซึ่งน่ากลัวมาก

ทันทีที่โย่วควนลืมตาขึ้น อี้กุยก็ได้ส่งคนไปเชิญเซียวเฉวียนแล้วตอนนี้เซียวเฉวียนยังไม่มา บางทีเขาอาจล่าช้าระหว่างทางก้เป็นไปได้

อาการของโย่วควนเห็นได้ชัดว่าไม่ดีนัก เขาไม่ใช่ฝึกวิทยายุทธ์ตั้งแต่แรก ร่างกายของเขาอ่อนแอ และเขาไม่สามารถทนต่อการทรมานของกระบี่ชีวันได้เลย

“ทำไงดี?ทำไงดี?”

อี้กุยกังวลมากจนแทบน้ำตาไหลออกมา เซียวเฉวียนภายในพริบตาก็ปรากฏตัวอยู่ที่นอกประตู: "ข้ามาแล้ว"

"นายท่าน"

โย่วควนคิดว่าเขามีอาการประสาทหลอน เขาและโย่วควนมองออกไปที่ประตู ภาพที่เห็นคือเซียวเฉวียนจริงๆด้วย

"หลีกไป!"

“คุณหนูสามบอกว่า...ขอบคุณที่ให้คุณหนูสามเป็นน้องสาวของท่าน...คุณหนูสามไม่มีอะไรจะให้ท่าน...คุณหนูสามทำได้เพียงให้สิ่งที่ไร้ค่ากับท่าน.....”

โย่วควนถ่ายทอดคำพูดของจิ่นเซ่อ โดยพูดหนึ่งคำหายใจหอบหนึ่งคำ

เซียวเฉวียนบอกโย่วควนหยุดพูดได้แล้ว เซียวเฉวียนกำผ้าเช็ดหน้าของจิ่นเซ่อไว้แน่น: "ข้ารู้แล้ว เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าจะหาทุกวิธีทางช่วยเจ้าอย่างแน่นอน!"

เซียวเฉวียนเก็บผ้าเช็ดหน้าไว้ในกระเป๋าหน้าอกอย่างเคร่งขรึม แล้วมองไปที่โย่วควน: "ฟังไว้ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อ ห้ามตาย!"

"ข้าจะหาวิธีช่วยเจ้าได้อย่างแน่นอน!"

“นาย...นายท่าน....” ดวงตาที่สวยงามของโย่วควนเต็มไปด้วยน้ำตา:“ข้าน้อยขอโทษ...ข้าน้อยไม่สามารถช่วยพวกท่านไว้ได้”

“อย่าพูดอะไรโง่ๆ คนพวกนั้นไม่รู้ที่มาที่ไป และจัดการได้ยาก มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า”

เซียวเฉวียนส่ายหัว ดวงตาของเขาแดงก่ำ โย่วควนเป็นปัญญาชนที่แท้จริง เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของกระบี่ชีวันมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร

“นายท่าน ข้าน้อยรู้...อาการบาดเจ็บของกระบี่ชีวันนั้นรักษายาก ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องกังวลข้าน้อย”โย่วควนทนความเจ็บปวดสาหัสและจับมือของเซียวเฉวียนไว้แน่น: "นายท่าน... ...ต้อง.. .ต้อง...แก้แค้นให้พวกท่านด้วย และ.....คุณหนูสาม..…”

"ข้าจะทำ ข้าจะทำมันอย่างแน่นอน!"แสงในดวงตาของโย่วควนก็ค่อยๆหายไป เซียวเฉวียนพูดซ้ำๆว่า: "โย่วควน?โย่วควน?อย่าหลับ!รอข้า!"

“รอข้าช่วยเจ้าสิ!”

แสงก็ค่อยๆหายไปจากดวงตาหล่อเหลาของโย่วควน ริมฝีปากของเขาซีดและเสียเลือดมากเกินไป หากไม่ใช่เพื่อเจอหน้าเซียวเฉวียนละก็ ลมหายใจสุดท้ายของเขาคงหมดไปนานแล้ว

เขามอบผ้าเช็ดหน้าของจิ่นเซ่อให้กับเซียวเฉวียนด้วยตนเอง โย่วควนไดทำตามคำสัญญาของเขากับจิ่นเซ่อ และเขาสามารถไปได้อย่างสบายใจ

เขารู้ว่านายท่านของเขาต้องช่วยเขาแน่นอน แต่มันก็เป็นเพียงคำปลอบโยนเท่านั้น ตอนที่เขาสะลึมสะลือก็ได้ยินอี้กุยพูดว่า อาการบาดเจ็บของกระบี่ชีวันนั้นแทบจะไม่มีวิธีรักษาเลย

บทเพลงของซีโหยวจี้ที่นายท่านให้เขานั้น เขายังร้องไม่จบ ไม่คาดคิดว่าก็ต้องลาจากกันไปแล้ว....

ลาก่อน...

เขาหลับตาลงช้าๆ

“โย่วควน!โย่วควน!โย่วควน!”เซียวเฉวียนตบหน้าเขา อย่างกระวนกระวายใจ: "ตื่นสิ!อย่าตาย!"

หัวใจที่เป็นกังวลของเซียวเฉวียน ทำให้เสี่ยวเซียนชิวที่อยู่ห่างไกลหันกลับมาอย่างตื่นตระหนก

ทันใดนั้น เสี่ยวเซียนชิวก็ปรากฏตัวอยู่ข้างๆของโย่วควน: "ท่านพ่อ!หลบไป!โรคนี้ข้าสามารถรักษาได้!"