ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 746

หา?

เซียวเฉวียนยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใด มือของเสี่ยวเซียนชิวก็ยื่นออกมา คนที่ท่านพ่อใส่ใจ นางจะไม่ให้เขาตาย!

เสี่ยวเซียนชิวใช้ปราณเย็นหยินของกระบี่ชีวันเป็นแนวทาง กลายเป็นดาบวิญญาณ สำหรับนางปราณเย็นของกระบี่ชีวันเป็นอาหารและของทานเล่นไว้เสริมพลังเท่านั้น ปราณเย็นหยินที่กระบี่ชีวันหลงเหลือไว้บนร่างกายของโย่วควน เป็นสิ่งที่เหมือนกับปราณกระบี่ในร่างกายของเสี่ยวเซียนชิว

การจะเอาปราณกระบี่บนร่างกายของโย่วควนเคลื่อนย้ายมา ถือเป็นเรื่องง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปากสำหรับเสี่ยวเซียนชิว

ปราณเย็นของกระบี่ชีวันเหล่านี้สามารถทำให้นางยิ่งแข็งแกร่งและทรงพลังมากยิ่งขึ้น

นี่ก็เพราะเหตุใด เรื่องแรกที่เสี่ยวเซียนชิวกลับจวนเซียว เหตุผลก็เพราะเดินทางไปจัดการศพของเจี้ยนเหล่าและคนอื่นๆ

ปราณเย็นที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนร่างกายของพวกเขา เสี่ยวเซียนชิวจัดการเสียเรียบ นางดูดปราณกระบี่เข้าสู่ภายในร่างกายตนเอง ร่างกายนางจึงเบาขึ้นไม่น้อย

โย่วควนรอดมาได้ เสี่ยวเซียนชิวก็รู้ ส่วนเหตุใดถึงไม่จัดการโย่วควน นั่นก็เพราะเซียวเฉวียนไม่ได้สั่งการ ดังนั้นเสี่ยวเซียนชิวจึงไม่ลงมือ

ถึงอย่างไรโย่วควนก็เป็นคนเดียวที่รอดมาได้ถ้าไม่นับรวมหยางอวี้หวน เนื่องจากหยางอวี้หวนอยู่ข้างเว่ยอวี๋จึงได้รอดมาได้

แม้ว่าโย่วควนจะบาดเจ็บสาหัส แต่สุดท้ายแล้วเขาก็รอดมาได้ เสี่ยวเซียนชิวจนปัญญาว่าโย่วควนจะเป็นคนทรยศหรือไม่ ครั้นแล้วจึงเลือกไม่ช่วย

ตอนนี้เห็นท่านพ่อใส่ใจโย่วควนผู้นี้ แม้ว่าโย่วควนจะเป็นคนทรยศขึ้นมาจริงๆ เสี่ยวเซียนชิวก็ต้องช่วยเสียแล้ว

เซียวเฉวียนเบิกตามองปราณเย็นหยินที่ถูกดูดเข้าในร่างกายของเสี่ยวเซียนชิวด้วยความรวดเร็ว

นางมีสีหน้าเพลิดเพลิน นี่เป็นปราณกระบี่ที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่ในสายตาของเสี่ยวเซียนชิวราวกับสุดยอดความอร่อย

เจี้ยนเหล่าเคยบอกเซียวเฉวียนไว้ว่าเสี่ยวเซียนชิวแข็งแกร่งมาก

เซียวเฉวียนกลับไม่คาดคิดว่ายัยหนูจะแข็งแกร่งขนาดนี้!

ปราณเย็นของกระบี่ชีวันบนร่างของโย่วควนถูกลำเลียงออกไปด้วยความรวดเร็ว ยาที่กินเข้าไปเมื่อครู่ก็เริ่มออกฤทธิ์ บาดแผลก็เริ่มไม่เจ็บปวดแล้ว

“แคะแคะแคะแคะแคะ!”

โย่วควนไออย่างรุนแรงขึ้นมา ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดบ้างแล้ว

“เห็นแก่คนธรรมดาอย่างเจ้าที่รักษาสัจจะ ข้ารักษาเจ้าก็ไม่เป็นปัญหา” เสี่ยวเซียนชิวชี้ไปยังระหว่างคิ้วของโย่วควน ปราณกระบี่ที่ถูกชำระล้างแล้วก็เข้าไปในระหว่างคิ้วเขา

บาดแผลจากกระบี่บนร่างของโย่วควนสมานอย่างรวดเร็ว จากใหญ่กลายเป็นเล็ก จากเล็กกลายเป็นไม่มี

อย่าว่าแต่เซียวเฉวียนตะลึงเลย ขนาดอี้กุยที่เพิ่มเดินเข้ามาดูข้างๆก็ตะลึงไปด้วย

“ท่าน…..ปู่น้อย นางก็คือดาบวิญญาณของท่านหรือ?” อี้กุยถึงกับติดอ่าง ครั้งก่อนฉินซูโหรวที่บาดเจ็บจากกระบี่ชีวันอาการดีขึ้นหลายวัน ตอนนี้ยังคงอ่อนแรง แต่ร่างกายยังหลงเหลือบาดแผลที่ไม่สมานอีกไม่น้อย

ขณะนี้บาดแผลจากคมกระบี่บนร่างของโย่วควนหายไปไม่เหลือไม่ว่า ใบหน้าของโย่วควนยังแดงมีสีเลือดขึ้นมา

แค่โย่วควนเสียเลือดมากไปหน่อย ตอนนี้ยังอ่อนแอบ้าง แต่ให้เวลาอีกสองสามวัน โย่วควนต้องอาการดีขึ้นไม่ต่างจากตอนปกติแน่

“นางไม่ใช่ดาบวิญญาณ……” เซียวเฉวียนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เอ่ยเสียงพึมพำขึ้น “นี่คือลูกสาวที่รักของข้าเอง!”

มีเสี่ยวเซียนชิวอยู่! หลังจากนี้กระบี่ชีวันจะน่ากลัวอีกได้ยังไง?

เซียวเฉวียนแทบอยากยกยัยหนูลูกน้อยน่ารักอุ้มขึ้นมาจริงๆ เจ้าเป็นลูกสาวที่ดีของพ่อ!

แต่ลูกสาวก็โตขนาดนี้แล้ว เซียวเฉวียนที่เป็นพ่อ อายุสามารถเป็นพี่ชายของนางได้ ย่อมต้องหลีกเลี่ยงข้อครหา เซียวเฉวียนมีสีหน้าภาคภูมิใจ แอบถูมือแม้ในใจจะตื่นเต้นแต่กลับไม่แสดงอาการอะไร

“เสี่ยวเซียนชิว! เยี่ยมมาก!”

แต่เป็นอี้กุยที่ตื่นเต้นมาก หมอที่ยอดเยี่ยมเท่าไหร่ในเมืองหลวงเมื่อครู่ต่างเห็นโย่วควนแล้วส่ายหน้ากันทั้งนั้น กล่าวว่าไร้หนทางรักษาแล้ว

อี้กุยยังไม่ทันได้สติ เขาจ้องมองสาวน้อยผู้นี้ ยัยหนูอายุเท่ากับเขา เหตุใดถึงเป็นผู้อาวุโสแล้วล่ะ

“ท่านพ่อข้าคือท่านปู่น้อยของเจ้า เขาซึ่งเป็นลูกสาว เจ้าควรจะเรียกข้าว่าท่านป้ามิใช่หรือ?” เสี่ยวเซียนชิวจ้องมองอี้กุยด้วยความไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง “ข้ายังไม่เห็นด้วยเลยนะ! เจ้าก็จัดการให้ข้าไปรักษาคุณหนูใหญ่อะไรนั่นแล้ว! เหตุใดข้าต้องฟังเจ้า!”

“ข้าฟังแค่เพียงท่านพ่อข้าเท่านั้น!”

เสี่ยวเซียนชิวไปยืนข้างกายเซียวเฉวียนด้วยท่าทางโมโห แต่ยังคงความสวยน่ารักอยู่ อี้กุยอึ้ง ท่านป้า?

“ท่านปู่น้อย……ดาบวิญญาณนี้ของท่าน……” อี้กุยค่อนข้างตกตะลึง เห็นได้ว่าเสี่ยวเซียนชิวคิดว่าตนเองเป็นคนแล้ว ขนาดฐานะลูกสาวก็รับและให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก

“เซียนชิว ห้ามเสียมารยาท” เซียวเฉวียนอยากจะร้องแต่ไร้น้ำตา ลูกสาวคนนี้เป็นพริกน้อยไม่ผิดเลย “คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฉินก็ทำเพื่อพ่อถึงได้รับบาดแผลจากกระบี่ชีวัน เจ้ามีความสามารถเช่นนี้สามารถรักษานางได้ พ่อก็จะขอบใจเจ้าเช่นกัน”

เสี่ยวเซียนชิวได้ยินก็ตบอก “ในเมื่อท่านพ่อเอ่ยปากแล้ว เสี่ยวเซียนชิวไม่เกี่ยงงอนในเรื่องที่ควรกระทำ! รอฉินซูโหรวกลับมา ข้าย่อมรักษานาง ส่วนคนอื่น……”

นางชำเลืองมองอี้กุย “คนเหล่านี้ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ ข้าถึงไม่สนใจ!”

กล่าวเสร็จ เสี่ยวเซียนชิวก็เดินท่าทางใหญ่โต นางยังต้องตามลมปีศาจนั้นต่อ ไม่ว่างมาสนใจคนของศาลาคุนหวู่อะไรนี่ ทั้งยังอยากให้นางพักที่ศาลาคุนหวู่อีก?

ฝันไปเถอะ!

สถานที่ที่เสี่ยวเซียนชิวอยากอยู่มากที่สุดก็คือจวนเซียว ตอนนี้กลับจำเป็นต้องพักอยู่ที่จวนชวีกับท่านตา นางยังไม่เคยพักอยู่ที่จวนเซียวเลย จะไปพักอยู่ที่จวนของอี้กุยได้ยังไง!

“ท่านปู่น้อย นี่นี่นี่……”

เสี่ยวเซียนชิวหายตัวไปไร้เงาด้วยความรวดเร็วเสียงดังฟิ้ว อี้กุยตบหัว “ท่านปู่น้อย นี่คือดาบวิญญาณใช่หรือไม่? นี่ไม่ต่างจากคนแม้แต่น้อย! นางยังกล่าวว่าข้าเป็นคนธรรมดาด้วย!”

นิสัยของเด็กคนนี้ก็เป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนจนปัญญา เซียวเฉวียนได้แต่หัวเราะขมขื่น “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเว่ยเป่าอยู่ที่ใด?”

“รู้” อี้กุยปั้นหน้าจริงจัง “ข้าส่งคนติดตามเขาตลอดเวลา”