ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 749

น้ำเสียงดูถูกของเสี่ยวเชียนชิว ฟังดูอวดดีและรุนแรงเสียยิ่งกว่าเจวี๋ยซา

ปีศาจลมพวกนั้นที่นางติดตามอยู่ เมื่อตามเรื่อย ๆ ก็มาถึง ณ โรงเตี้ยมแห่งนี้

หลังจากมาถึงโรงเตี้ยม ปีศาจลมที่หนาวเย็นนั้นก็หายตัวไป เสี่ยวเชียนชิวกำลังสงสัยว่า เหมือนกับปีศาจลมตนนั้นตั้งใจพานางมายังที่แห่งนี้

และเป็นจริงดังนั้น นางยืนอยู่ที่หน้าประตูยังไม่ถึงห้านาที ก็ได้ยินเด็กหนุ่มกลุ่มนี้กำลังคุยโว และเว่ยเป่าก็อยู่ที่นี่ด้วย เสี่ยวเชียนชิวกวาดตามองเด็กนรกคนนี้ด้วยสายตาที่อำมหิตอย่างที่สุด

เหล่าเด็กหนุ่มต่างพากันวางตะเกียบลง พลางหันหน้าไปยังประตูทางเข้า การมาในครั้งนี้ ผู้คนต่างอยู่ห่างจากพวกเขาและให้ความเคารพพวกเขาอย่างสูง

แม้พวกเขาจะอายุน้อย ทว่าในมือมีกระบี่ชีวันทำให้น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ ดังนั้นเด็กหนุ่มกลุ่มนี้จึงน่ากลัวโดยภาพลักษณ์อยู่แล้ว และไม่มีผู้ใดกล้าแสดงความไม่พอใจต่อพวกเขา

ตอนนี้กลับมีคนอยู่หัวเราะร่าอยู่ต่อหน้าพวกเขา และบอกว่าพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดางั้นหรือ?

พวกเขาหันหน้ามามอง เป็นเด็กสาวเสียด้วย

ในช่วงฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ เด็กหนุ่มสวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างหนา แต่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ยังคงสวมเสื้อผ้าฤดูร้อน ดูเพรียวบางและสง่างาม ซึ่งทำให้ดวงตาของผู้คนต้องลุกวาว

หากไม่ใช่เพราะสายตาของแม่นางผู้นี้อำมหิตเกินไป เหล่าเด็กหนุ่มคงจะปฏิบัติต่อนางเหมือนเด็กสาวธรรมดา ๆ ทั่วไป

ทว่านางช่างอาฆาตเหลือเกิน ริมฝีบางบางและแดงเปล่งปลั่งสบถคำถากถางอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบเทียบได้ ราวกับว่าในสายตาของนาง พวกเขาเหล่านี้ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะอยู่ในสายตา

“เจ้าคือผู้ใด!” เจวี๋ยซามองดูเสี่ยวเชียนชิวอย่างพิจารณา สายตาเต็มไปด้วยความทรนง การโดนผู้อื่นท้าทายทำให้รู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว และยังเป็นเด็กสาวตัวน้อย ๆ อีกด้วย

เสี่ยวเชียนชิวท่าทางฉลาดและงดงาม เจวี๋ยซายิ่งมองก็ยิ่งชอบ แม้ว่าเสี่ยวเชียนชิวจะกระเหี้ยนกระหือรืออย่างมาก ทว่าผู้หญิงที่มีหนามมักยิ่งน่าสนใจ แข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าจิ่นเซ่ออะไรนั่นอยู่มาก

เว่ยเป่ารู้จักเสี่ยวเชียนชิว แม้ไม่เคยพบหน้านาง เว่ยเป่าได้ยินจากไทเฮาว่าลูกสาวบุญธรรมของเซียวเฉวียนไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ “พวกเจ้าควรระวัง”

“แม้แต่ข้าคือผู้ใดก็ยังไม่รู้” เสี่ยวเชียนชิวเหลือกตามองบน “ข้าว่าพวกเจ้ายังทำการบ้านได้ไม่ดีพอ สังหารจวนเซียวของข้า พวกเจ้ายังมีหน้ามาถามว่าข้าคือผู้ใด!”

เสี่ยวเชียนชิวมองกระบี่ชีวันที่อยู่ด้านหลังพวกเขา ราวกับนางได้นำมาซึ่งงานเลี้ยงอาหารอันโอชะ นางประพฤติดีเมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวเฉวียน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนกลุ่มนี้นางลืมคำนี้ไปนานแล้ว

“เจ้าคือคนของจวนเซียวงั้นรึ?”

เจวี๋ยซาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คนตระกูลเซียวกล้ามาตามฆ่า และยังเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น

เขาเหลือบมองด้านหลังของเสี่ยวเชียนชิว พลางขมวดคิ้ว “แค่เจ้าคนเดียวงั้นหรือ?”

“จุ๊ ๆ จัดการกับพวกเจ้า จำเป็นต้องมีสองคนงั้นรึ?” เสี่ยวเชียนชิวมองพวกเขาอย่างเกลียดชัง “ใครในพวกเจ้าที่ทำร้ายน้องสาวของท่านพ่อข้า? มือข้างไหนทำ?”

เมื่อได้ยินเสี่ยวเชียนชิวพูดเช่นนั้น เด็กหนุ่มกลุ่มนี้ก็เผยรอยยิ้มที่หยาบคายและหยิ่งผยองออกมา “มืองั้นรึ? ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ! พวกข้าไม่จำเป็นต้องใช้มือหรอก!”

เสี่ยวเชียนชิวเป็นดาบวิญญาณ ในความคิดของนางไม่แบ่งหญิงชาย นางตะคอก “เช่นนั้นพวกเจ้าใช้อะไรเล่า!”

“ใช้สิ่งที่พวกผู้หญิงไม่มีไงเล่า!” คนกลุ่มนี้หัวเราะเสียงดังขึ้นกว่าเดิม เสี่ยวเชียนชิวฟังไม่เข้าใจ แต่กลับคิดสิ่งที่สำคัญได้ว่า ของที่ข้าไม่มี พวกเจ้าสมควรมีด้วยหรือ?

“งั้นรึ?” เสี่ยวเชียนชิวกวาดสายตามองคนอวดดีพวกนี้ สายตาจดจ้องไปยังใบหน้าของเว่ยเป่าที่นั่งอยู่กลางโต๊ะอาหาร “คนเหล่านี้ที่เจ้าหามา ช่างน่ารังเกียจเสียจริงนะ”

เว่ยเป่าตัวสั่น หน้าอ่อน ๆ ของเขาตะลึงงัน และไม่กล้าพูดสิ่งใดออกมา