ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 761

ที่เรียกว่า “ปล่อย” คือการให้เลือดของคนหนึ่งออกไป ทำให้การรับรู้ของจิตวิญญาณสลายหายไป และเลือดบริสุทธิ์ก็จะหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานของวงจรของชีวิต

ผู้คนในต้าเว่ยมีวิธีการ ซึ่งวิธีที่ง่ายที่สุดคือการผสมเลือดบริสุทธิ์ในบ่อน้ำหรือแม่น้ำ

ผู้คนในต้าเว่ยเชื่อว่าชีวิตนั้นมีมาจากน้ำและสิ้นสุดลงด้วยน้ำ ดังนั้นมีเพียงน้ำเท่านั้นและต้องเป็นน้ำที่มีชีวิตเท่านั้นที่สามารถทำให้เลือดบริสุทธิ์หายไปอย่างสมบูรณ์ นัดแต่นี้จะไม่สามารถกลับมาเป็นร่างได้อีก

“ข้าจะไม่ไป” เซียวเฉวียนหันหน้าไปอีกทิศและไม่หันไปมองที่ขวดสองขวดนั้นอีกเลย ในดวงตาของเขาเจ็บปวดเล็กน้อย และมีใบหน้าที่เย็นชา “ท่านเพียงส่งเย่าเหล่าและจิ่นเซ่อไปก็พอ”

ทุกคนสัมผัสได้ถึงความเศร้าของเซียวเฉวียน

เสี่ยวเซียนชิวดวงตาแดงขึ้นและมีใบหน้าอ่อนแอ แต่ก็ไม่พูดอะไรและเขามองไปที่อี้กุย “ข้าบอกท่านให้ไป ขอให้ท่านจงรีบไปเถอะ!”

“ขอรับ ท่านป้า……” อี้กุยเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังโดยรับขวดสองขวด และเดินไปทางบ่อน้ำ

อี้กุยก้าวไปข้างหน้าและหันกลับมามองถึง3ครั้ง เซียวเฉวียนไม่แม้แต่จะมองอี้กุยเลย แต่มือของเขากลับถือส้มไว้แน่น

“ไปเถอะ…”

อี้กุยพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ แล้วเปิดขวดของจิ่นเซ่อและเหล่าเย่าจากนั้นก็ทิ้งลงในบ่อน้ำ

สายลมพัดผ่าน ข้ามอี้กุยไปและตรงไปที่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนรู้สึกเหมือนลมเบาๆที่พัดผมของเขาเป็นมือของคน แต่เมื่อหันหน้ามองกลับไม่พบอะไรเลย

ลมเบาๆผ่านไป แล้วหยุดลง

เหมือนกับคนหายไป ไร้เสียง ไร้เงาไม่มีร่องรอยให้เห็น ไม่มีตัวตน

น้ำตาหยดลงบนเสื้อของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ต่อไปนี้ภูเขาจงหนานและเซียวเฉวียนจะเป็นศัตรูกัน!

เซียวเฉวียนกำมือแน่น มีคนหนึ่งที่อาจรู้ข้อมูลเกี่ยวกับภูเขาจงหนาน

ไทเฮา

กระบี่ชีวันที่เขาได้ให้กับฉินซูโหรวตัวปลอม น่าจะถูกสังหาโดยหมู่ป่าที่ภูเขาจงหนาน

เซียวเฉวียนนกระโดดขึ้นมาพร้อมที่จะเข้าประตูพระราชวัง อี้กุยขอให้เขากินข้าวก่อน แต่เขาไม่มีอารมณ์ที่จะกินมัน

เมื่อเขาเพิ่งเข้ามาจากประตูของศาลาคุนหวู่ มีคนร่างเล็กมาชนเขาไป เขารีบช่วยคว้าตัวขึ้นและคนนั้นเหมือนกับกระต่ายที่ได้รับความตกใจ นอกจากนี้การช่วยเหลือกันก็เป็นที่น่ารำคาญในสังคมที่นี้

“ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” สาวคนนั้นพูดและก็ทำการโค้งตัวเป็นการทักทายแก่เซียวเฉวียนทันที ใบหน้าของเธอแดงเพราะเขินอายจากความตื่นตระหนก

ที่จริงแล้วคือฉินซูโหรว ดังนั้นที่นางจะไปชนกับเซียวเฉวียนจึงไม่ได้เป็นสิ่งที่คาดคิดเลย นางหน้าแดงจนถึงหูและหันหน้าลง ไม่กล้ามองใบหน้าเขาเลย

เซียวเฉวียนไม่สามารถเรียกชื่อจริงของเธอได้ เพราะฉินซูโหรวตัวปลอมยังมีชีวิต เขาก้มหน้าลงมองที่นางมีบาดแผลเต็มตัว และพูดว่า “อาหมาน เจ้าไปทำอะไรมา ทำไมกลายเป็นแบบนี้?”

เซียวเฉวียนมีความอ่อนโยนต่อเธอเล็กน้อย เนื่องจากฉินซูโหรว คือคนโง่กล้าทําลายกระบี่ชีวันเพื่อเขา เขามองลูกสาวตระกูลฉินด้วยความคิดใหม่ทันที

นางนั้นดีมาก ดีกว่าฉินซูโหรวตัวปลอมเสียมากจริงๆ

และก็ยิ่งน่าสงสารมากเช่นกัน

“กลับไปหาราชครูเถิด” ฉินซูโหรวก้มหน้าลงและถือกระบี่แน่น “ข้าเพิ่งกลับมาจากพระราชวัง”

“พระราชวังเปลี่ยนไปงั้นเหรอ?” เซียวเฉวียนเกิดข้อสงสัย รู้สึกสะดุดตาขึ้นมา เมื่อนางยังไม่หายเป็นแผล ทำไมต้องไปมุ่งความสนใจในเรื่องนี้?

“เอ่อ，ข้าเป็นห่วง… เป็นห่วงเกี่ยวกับเสด็จพ่อ ดังนั้น… “ ฉินซูโหรวไม่กล่าวเป็นความจริง นางเป็นห่วงพ่อตัวเอง แต่ก็เป็นห่วงเซียวเฉวียนมากขึ้นเหมือนกัน

คำโกหกของนางไม่สามารถโกหกจากการฟังของเซียวเฉวียนได้แม้แต่อย่างใด เพราะแม้แต่เสียงหัวใจของนางเซียวเฉวียนก็ได้ยิน

นางเคยมองหาเซียวเฉวียนทั้งวันในพระราชวัง นางตามรทหารไปทั่วแต่ก็ไม่เห็น เสด็จพ่อก็บอกว่าเซียวเฉวียนอยู่ข้างๆพระองค์ ไม่ได้ใครเห็น ทำให้ฉินซูโหรวต้องออกจากราชวังมา