ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 800

ชาวบ้านทั่วไปเฝ้ามองอยู่ห่างๆ สายตาบอกถึงความเสียดาย แกมดีใจอย่างบอกไม่ถูก

ก่อนหน้านี้ โรงเรียนชิงหยวนยกเลิกการแจกจ่ายเงินค่าเรียนหนังสือ เซียวเฉวียนทำให้ชาวบ้านไม่น้อยขุ่นเคือง

ยิ่งตอนนี้จวนเซียวกำลังจัดงานศพ โชคลางแย่มากๆ ใครก็ไม่อยากจะมาเข้าใกล้

พวกเขาล้อมดูงกๆ อยู่ครึ่งค่อนวัน มองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่าจะมีใครมาบ้าง อย่าว่าแต่องค์จักรพรรดิเลย แม้แต่ขันทีและสาวใช้ในวังก็ไม่มีเงาโผล่มาให้เห็นแม้แต่คนเดียว!

ดูๆ แล้ว ตระกูลเซียวจะตกอับแล้ว!

เซียวเฉวียนมหาราชครูคนนี้ มีอยู่เพียงในนามแต่ไร้ตัวตน ในสายตาของพวกเขา เซียวเฉวียนกลายเป็นคนตกต่ำที่ทุกคนสามารถเหยียบย่ำได้

พวกเขาต่างเริ่มหัวเราะเยาะเย้ยเซียวเฉวียน

“ยังเป็นเจ้าของชิงหยวนอยู่หรือ? ดูท่าชิงหยวนจะเปลี่ยนเจ้าของแล้ว!”

“นั่นสิ ในฐานะมหาราชครู จวนเซียวจัดงานศพ ฝ่าบาทก็ไม่เสด็จมา คนในวังก็ไม่มีใครมาสักคน ดูเหมือนว่าราชครูคนนี้ก็ใกล้จะถึงจุดจบแล้ว!”

“ข้าว่านะ เขาคงมองตัวเองไว้สูงเกินไปเลยไปขวางทางออกของตัวเอง เมื่อวานนี้เขายังรบกับเว่ยเจียนกั๋วอยู่เลย เว่ยเจียนกั๋วคือคนอะไร ฝ่าบาทยังต้องไว้หน้าเขา! เกรงว่า ครั้งนี้เซียวเฉวียนจะพาตัวเองไปตายอย่างแหงแก๋ !”

”ถ้าเป็นข้า จะแอบเผากระดาษเงินไปให้พวกเขาก็พอแล้ว จัดงานศพไปทำไม ? หรือว่าเซียวเฉวียนยังไม่รู้ตัว ? ดูสภาพสิ เงียบเหงาขนาดนี้ เซียวเฉวียนไม่หดหู่ในใจบ้างหรือ ?”

"นั่นสินะ! นั่นสินะ!"

”อนิจจา จวนเซียวเจอแต่เภทภัยซะจริงๆ เดี๋ยวดวงขึ้น เดี๋ยวดวงตก“

”แต่ไม่รู้ใครใจโหดร้ายถึงขนาดนี้ สังหารล้างครัวจวนเซียวไปได้ ?”

”ใครจะรู้ ได้ยินว่าทางราชสำนักก็ไม่กล้าสืบหาด้วยซ้ำ”

“ข้าว่าเขาไม่อยากสืบมากกว่ามั่ง เซียวเฉวียนล่วงเกินผู้คนมากมาย ใครอยากจะสนใจเซียวเฉวียน”

......

......

เสียงจ้อกแจ้กของฝูงชนกระทบหูที่อ่อนไหวของเซียวเฉวียนทุกถ้อยคำ เซียวเฉวียนแค่มองไปในทางของคนพวกนั้นอย่างเย็นชาและไม่สนใจคนชอบแส่หาเรื่องเหล่านั้นอีก

แต่โบราณกาลมา เพิ่มดอกไม้บนผ้าดิ้นมีมาก แต่ส่งถ่านให้กลางหิมะนั้นมีน้อย !

ร่างของเซียวเฉวียนคลายอากาศเยือกเย็นออก เหมือนกับน้ำแข็งอายุพันปี ทำให้ไป่ฉีและเหมิงเอ้าตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่!

รังษีของเจ้านายช่างน่ากลัว

ไป่ฉีเหลือบมองเซียวเฉวียนอย่างกังวล "เจ้านาย พวกเขาก็เกินไปแล้ว......"

”ไม่มีปัญหา” เสียงของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความเฉยเมย

เจ้านายไม่อยากพูดอะไรมาก ไป่ฉีก็ไม่คิดจะเอ่ยปากอีก เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจและโปรยกระดาษเงินต่อไป

เหมิงเอ้าปกติหน้าหนาหนังหนาอยู่เสมอ เจ้านายบอกว่าไม่เป็นไรก็หมายความว่าทุกอย่างเรียบร้อย ใบหน้าที่เศร้าโศกของไป่ฉีนั้นไม่มีมูลเหตุเลยจริงๆ !

เขาขดริมฝีปากและมองไปที่ไป่ฉี ทันใดนั้น เขาเห็นจ้าวหลานในชุดผ้าขาวเดินเข้ามา ตามมาด้วยเด็กรับใช้คนหนึ่ง

เด็กรับใช้ถือสิ่งช่วยทำบุญอยู่ในมือ ที่เรียกว่าสิ่งช่วยทำบุญ หมายถึงสิ่งของที่มอบให้กับเจ้าภาพของพิธีงานศพ ซึ่งมักจะเป็นผ้าไหม เงิน เป็นต้น

ในสมัยก่อน งานศพเป็นเรื่องใหญ่ จ้าวหลานทำตามจารีตประเพณีถึงขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่าเขาเคารพนับถือต่อจวนเซียวและเซียวเฉวียน

”จ้าวหลานมาแล้ว” เหมิ่งเอ้าใช้ข้อศอกแตะไป่ฉีเบา ๆ และกระซิบ

ไป่ฉีหันหัวไปและเห็นว่าเป็นจ้าวหลานจริงๆ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน ทำไมจ้าวหลานถึงมาในเวลาเช่นนี้ ?

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าเซียวเฉวียนทำให้เว่ยเชียนชิวขุ่นเคือง บรรดาข้าราชสำนักต่างหลบให้ห่างๆ จากเซียวเฉวียนอยู่ หรือว่าจ้าวหลานไม่กลัวว่าเว่ยเชียนชิวจะหาเรื่องเขา!

จ้าวหลานมองรับสายตาของไป่ฉี พยักหน้าแทนการทักทายเขา แล้วเข้ามาที่ข้างกายของเซียวเฉวียน โค้งคำนับและปลอบโยนเบา ๆ "ท่านราชครู ขอแสดงความเสียใจด้วย"

ขณะที่พูดอยู่นี้ หัวใจของจ้าวหลานก็เต้นรัว ไป่ฉีและเหมิงเอ้าถูกวางยาพิษตายไปแล้วมิใช่หรือ ทำไมสองคนนี้ถึงกลับมาอยู่ตรงนี้ ?

คิดดูแล้ว นี่คงเป็นกลอุบายอะไรสักอย่างของเซียวเฉวียน จ้าวหลานคิดเช่นนี้ แต่ไม่ได้จะขุดลึก วันนี้เขามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานศพและไม่อยากทำอะไรนอกเรื่อง

”ไปรวมตัวนักรบแท้สักกลุ่มหนึ่ง ไปจวนเซียวให้เขาตื่นเต้นสักหน่อย !” ดวงตาเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยความโหดร้าย

เว่ยเชียนชิวต้องการให้เซียวเฉวียนลิ้มรสฝีมือของเขา ถึงเวลาที่จะทำให้เซียวเฉวียนชดใช้บ้างแล้ว!

ถือโอกาสจัดการกับพวกที่ไม่รู้จักกาลเทศะ กวาดพรรคพวกของเซียวเฉวียนทีเดียวให้หมด จะได้หมดเรื่องหมดราว !

“ผู้น้อยรับคำสั่ง!” หลังจากที่เฮยหลางตอบรับ ร่างของเขาก็แวบหายไปในจวนเจียนกั๋ว

แต่เขาไม่ได้สังเกต มีเงาร่างที่แผ่วเบาติดตามเขาไปด้วย

เซียนชิวน้อยเพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวงจากคุนหลุนหลังจากส่งภาพวาดของภูเขาจงหนานซานไปให้ชิงหลง ขณะที่กำลังจะกลับจวนเพื่อรายงานพ่อ เธอก็พบคนน่าสงสัยท่ามกลางฝูงชน เธอจึงแอบติดตามเขาตลอดทางไปถึงจวนเจียนกั๋ว

เซียนชิวน้อยคร่อมบนหลังคาและแอบฟัง เมื่อได้ยินเว่ยเชียนชิวจะเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ เธอเดือดพล่านเป็นไฟ แค่มนุษย์ธรรมดาๆ ! คิดจะมาฆ่าพ่อของเธออีกแล้ว !

ฝันไปเถอะ !

รอให้เฮยหลางออกจากจวนเจียนกั๋ว เซียนชิวก็เร่งความเร็ว ลอยตัวแซงไปเดินอยู่ข้างหน้าของเฮยหลาง เพื่อขวางทางของเขา

”นั่นใคร!” เฮยหลางตื่นตัวและกำลังจะชักดาบออกมา แต่จังหวะที่ดาบออกมาได้ท่อนเดียว ก็มีลมกระโชกแรงพัดมา ดาบที่ออกมาก็ถูกเตะกลับเข้าไปในฝัก หลังมือของเฮยหลางก็เจ็บมากทนไม่ไหวจนแหกเสียง "ซี้"

ใครมีพลังภายในลึกล้ำขนาดนี้! พอเห็นคนที่มาได้ชัดเจน ร่างของเขาถึงกับสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ นี่ไม่ใช่วิญญาณดาบ เซียนชิวน้อยที่อยู่ข้างกายของเซียวเฉวียนหรือ ? เธอทำไมอยู่นี่!

พอคิดใหม่อีกที เฮยหลางเข้าใจแล้ว! เขาถูกสะกดรอยแล้ว !

เธอมาที่นี่เพื่อขวางไม่ให้เขารวมตัวนักรบแท้ !

เฮยหลางแอบโล่งอกที่เธอปรากฏตัวขึ้นตรงนี้ โชคดีที่สมองเธอคิดง่ายๆ หากให้เธอติดตามจนถึงฐานที่มั่นของนักรบแท้ จะเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว!

เฮยหลางถึงจะมีหลายๆ ชีวิตก็ไม่พอให้เว่ยเชียนชิวฆ่า !

นักรบแท้คือชีวิตของเว่ยเชียนชิวนะจะบอกให้ !