ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 802

เซียวเฉวียนซึ่งนั่งอยู่หน้าโลงศพ จ้องมองที่ประตูจวนเซียวอย่างไม่ละสายตา

เขากำลังรออยู่

รอเว่ยเชียนชิวมา

ตั้งแต่เสี่ยวเซียนชิวออกจากตระกูลเซียวมาก็เป็นเวลานานแล้ว ด้วยความเร็วของเว่ยเชียนชิว เขาและชาวยุทธ์แท้ของเขาน่าจะมาถึงแล้วล่ะ!

เซียวเฉวียนกำลังคิดอยู่ในใจ ไฟในดวงตาของเขาลุกโชนขึ้นกว่าเดิม! ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย ราวกับหยานลั๋วที่เดินออกมาจากนรก

ทหารมาจะสู้ น้ำมาจะถมดิน ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนจะเป็นคนโดดเดี่ยว เขาก็ไม่กลัวเจ้านี่!

แต่แล้ว เซียวเฉวียนก็รอมานานแล้ว เว่ยเชียนชิวก็ไม่มา ชาวยุทธ์แท้ก็ไม่มา

ด้วยนิสัยของเว่ยเชียนชิว เขาถูกซียวเฉวียนหลอกเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาจะต้องไม่ยอมปล่อยเซียวเฉวียนง่าย ๆ

เว่ยเชียนชิวตอนนี้ไม่มา แสดงว่ากำลังวางแผนอะไรใหญ่ๆ อยู่แน่ ๆ！

เซียวเฉวียนตะคอกอย่างเย็นชา และคิด ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวกำลังวางแผนอะไร เขาอย่างเซียวเฉวียนก็ไม่กลัว!

เพราะความกลัว เป็นศัตรูตัวฉกาจของนักสู้

เว่ยเชียนชิวจะไม่มีวันปล่อยคู่ต่อสู้ของเขาไปเพียงเพราะเขากลัว หรือร้องขอความเมตตา!

เขามาตอนนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน เซียวเฉวียนจะได้มีเวลามากขึ้นในการทบทวนบทกวี ฝึกฝนการวิพากษ์วิจารณ์ด้วยวาจาและลายลักษณ์อักษรของเขา!

เมื่อถึงเวลานั้น โอกาสที่จะเอาชนะเว่ยเชียนชิวและชาวยุทธ์แท้ก็จะยิ่งสูงขึ้น!

เซียวเฉวียนหลับตาลง และท่องบทกวีจีนในใจซ้ำแล้วซ้ำอีก

............

............

จวนเจียนกั๋ว

ตั้งแต่เว่ยเชียนชิวกลับมาจากจวนเซียว เว่ยเป้ยก็ให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับทุกย่างก้าวของเว่ยเชียนชิว ดังนั้นเว่ยเป้ยจึงได้ยินเกี่ยวกับเว่ยเชียนชิวที่ขอให้เฮยหลัง ฆ่าเซียวเฉวียนเมื่อครู่นี้

เว่ยเป้ยใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาไม่สามารถปล่อยให้เว่ยเชียนชิวฆ่าเซียวเฉวียนได้! ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เซียวเฉวียนก็เป็นคนฮว๋าเซี่ย เขาเป็นคนบ้านเดียวกันเขาและเซียวเฉวียนยังไม่รู้จักซึ่งกันและกันเลย

เว่ยเป้ยรีบเข้ามาโดยวางน่องของเขา ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาแดงก่ำด้วยความวิตกกังวล ก่อนที่เว่ยเป้ยจะสงบสติอารมณ์ เริ่มขอร้องให้เซียวเฉวียน: "ท่านพ่อ ท่านไม่สามารถฆ่าท่านอาจารย์เซียวเฉวียนได้!"

เว่ยเป้ยยืนตรงอยู่ตรงหน้าเว่ยเชียนชิว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเร่งรีบ เว่ยเป้ยเป็นนักเรียนสายวิทย์ พูดจาตรงไปตรงมาและกระชับ

บางทีอาจเป็นเพราะความไม่อดทนของเขา เว่ยเป้ยซึ่งปกติเป็นคนมีเหตุผลและระมัดระวังมาก น้ำเสียงไม่อาจควบคุมได้และสูงขึ้นมาก นิสัยเด็กๆ ของเขาในชีวิตประจำวันก็น้อยลงมาก

แม้ว่าเว่ยเป้ยและเซียวเฉวียนจะไม่ได้คุ้นเคยกันมากนัก แต่เขาคือผู้ปลอบโยนทางจิตวิญญาณเพียงคนเดียวของเว่ยเป้ย เซียวเฉวียนไม่สามารถตายด้วยน้ำมือของเว่ยเชียนชิว ไม่ได้!

ลูกชายอันล้ำค่าที่มีความรู้เกี่ยวกับความเหมาะสมมาโดยตลอดได้ขอร้องให้เซียวเฉวียนจริงหรือ?

แววตาของเว่ยเชียนชิวลุกเป็นไฟทันที เขากลับมาจากจวนตระกูลเซียวอย่างลำบากลำบน ลูกชายคนนี้ไม่ได้สนใจเขาขนาดนี้เลย! ตอนนี้กลับกลายเป็นมาขอร้องให้เขาอภัยคนที่เคยทรยศเขา!

แขนข้างนั้นบิดออกมากเกินไปแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้น เว่ยเชียนชิวไม่เคยเห็นเว่ยเป้ยอ้อนวอนเขา หรือไม่เชื่อฟังเขาเพื่อใครเลย!

“ไม่ต้องกังวลไป เรื่องงานของพ่อ” เว่ยเชียนชิวพูดอย่างเย็นชา เขารักเว่ยเป้ยมาโดยตลอด แต่การแสดงของเว่ยเป้ยในวันนี้ทำให้เขารู้สึกเย็นชาจริงๆ

เขาขอร้องศัตรูของพ่อจริงๆ! เขารู้ไหมว่าเขากำลังพูดถึงอะไร?รู้ไหมว่าเขาเป็นลูกชายของใคร?

เมื่อเห็นว่าทัศนคติของเว่ยเชียนชิวนั้นหนักแน่นมาก เว่ยเป้ยก็คุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับอ้อนวอน: "ท่านพ่อ ข้าขอร้องท่านล่ะ!"

เสียงของเขาสำลักเล็กน้อยมาจากการที่เร่งรีบมา ตอนนี้เพื่อช่วยเซียวเฉวียน เขาคิดวิธีอื่นไม่ได้ นอกจากถามเว่ยเชียนชิว

ยังขอร้องอยู่มั้ย?เว่ยเชียนชิวโกรธยิ่งกว่าเดิม!

“ลุกขึ้น! เดี๋ยวก็สอบแล้ว กลับไปเตรียมตัวให้ดี ถ้าเจ้าไม่ต้องการข้าช่วยปูทางให้ เจ้าก็อย่าทำให้ข้าผิดหวัง!" เว่ยเชียนชิวนั่งอยู่บนบัลลังก์อันทรงเกียรติของเขาอย่างไม่อดทน มองดูลูกชายสุดที่รักของเขาอย่างปวดหัว

มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ทำไมเว่ยเป้ยเด็กอย่างเจ้าถึงมาทำอะไรให้วุ่นวาย! หัวของเว่ยเชียนชิวเต้นตุบๆ!

ถ้าเป็นคนอื่น เว่ยเชียนชิวคงจะต้องตบเขาจนหูอื้อและหมดสติไปแล้ว!

กล้าดียังไงมาขู่ข้า!

เว่ยเชียนชิวมีลูกชายตอนแก่แล้ว เขารักเว่ยเป้ยมากมาโดยตลอด เขากำหมัดแน่นๆ แล้วพูดว่า "ไอ้คนนี้หลอกพ่อเจ้า! แล้วเจ้ายังช่วยเขาอีก?”

"รอจนกว่าการทดสอบระดับพระราชวังก่อนจะฆ่าไม่ได้หรือ!" เว่ยเป้ยรู้ดีว่าไม่สามารถโน้มน้าวฆาตกรต่อเนื่องคนนี้ได้ แต่ก็เป็นการดีที่จะล่าช้า เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะใช้ตัวตนของลูกชาย: "ข้าอยากจะผ่านการทดสอบระดับพระราชวังด้วยจิตสำนึกที่บริสุทธิ์! เจ้าไม่สามารถปล่อยให้ข้ารับผิดชอบในการฆ่าอาจารย์เองได้!"

"ไม่เช่นนั้น จากนี้ข้าจะโน้มน้าวผู้อื่นได้อย่างไรในอนาคตล่ะ!"

เว่ยเป็ยรวบรวมความกล้า ครึ่งหนึ่งเป็นการวิงวอนขอร้อง และครึ่งหนึ่งเป็นการชี้แจงข้อดีและข้อเสีย

ในสมัยโบราณ การฆ่าพ่อแม่และอาจารย์เป็นบาปใหญ่ คนทุกคนดูถูก ก่อนหน้านี้เสิ่นฉีหนึ่งในสิบแปดพระอรหันต์แห่งเกาะจูเสิน ถูกเนรเทศไปยังเกาะจูเสินด้วยวิธีนี้

อนาคตของลูกชายสำคัญที่สุด......

เว่ยเชียนชิวกำหมัดแน่นไม่ยอมผ่อนคลายแม้แต่น้อย แต่ก็ยังยอมจำนน: "ตกลง! ตามใจเจ้า! ไว้ชีวิตเขาไว้หลังการทดสอบระดับพระราชวัง! แม้แต่วันเดียวก็ไม่พอ! ”

เมื่อได้ยินว่าเว่ยเชียนชิวยอมแล้ว เว่ยเป้ยก็สั่นเทาด้วยมือและเก็บกริชกลับคืนมา เขาก้มลงกราบเว่ยเชียนชิวอย่างหนักแน่น: "ขอบคุณท่านพ่อที่ทำสำเร็จ"

เว่ยเชียนชิวเอามือกุมขมับ แล้วโบกมือบอกให้เว่ยเป้ยรีบออกไป!

เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว เว่ยเป้ยก็ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ก้าวขาเล็ก ๆ วิ่งครึ่งทางออกจากสายตาของเว่ยเชียนชิว！

เขาเองก็ไม่อยากเห็นพ่อที่อารมณ์ร้ายของเขาเช่นกัน！

ทุกครั้งที่เห็นเขา มันเป็นความเจ็บปวดครั้งใหญ่!

ตอนนี้เขายังคงกลัวมาก ขาของเขายังอ่อนแรงอยู่เล็กน้อย!

เว่ยเป้าเหลือบมองอย่างมีความหมายไปในทางจวนเซียว และพูดด้วยเสียงที่ต่ำมาก: "เซียวเฉวียน ข้าช่วยท่านได้จนถึงตอนนี้เท่านั้น ... ข้าหวังว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ!"

ในตำหนัก เว่ยเชียนชิวคว้าถ้วยข้าง ๆ แล้วโยนมันลงไปที่พื้นอย่างแรง มีเศษแก้วอยู่บนพื้น! เซียวเฉวียน!

แรงโกรธอันรุนแรง ทำให้นกบนต้นไม้กระพือปีกด้วยความหวาดกลัว！