ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 803

เว่ยเชียนชิวส่งเสียงคำรามต่อเนื่อง หากตัวเขาไม่ได้ฆ่าเซียวเฉวียนคงจะหายใจไม่ออกเป็นแน่!

แต่เว่ยเป่ย เด็กหนุ่มผู้หมกมุ่นคนนี้ต้องการปกป้องเขาแม้ว่าเขาจะอยากตายก็ตาม!

"อ๊าาาาาาาา!"

เว่ยเชียนชิวส่งเสียงคำรามขึ้นอีกครั้ง นับตั้งแต่เซียวเฉวียนแข็งแกร่งขึ้น ทุกอย่างที่เว่ยเชียนชิวทำเหมือนจะผิดพลาดไปเสียหมด!

สิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อเอาชนะครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายก็ตกไปอยู่ในมือของเซียวเฉวียน และถูกเซียวเฉวียนทำลายทิ้งไม่เหลือซาก!

อย่างแรกเลยคือสังหารหมู่ตระกูลซ่ง จูคงถูกฆ่าตาย…

ไหนจะคดีปลอมนั้นอีก!

เรื่องพวกนี้ไม่เพียงพอที่จะทำให้เว่ยเชียวเฉวียนโกรธ แต่เรื่องที่เขาโกรธมากที่สุกคือ เซียวเฉวียนหลอกเขาเรื่องยาอายุวัฒนะ!

หลอกเขาเสียยิ่งกว่าผี!

มันน่าโมโหยิ่งนัก!

ตอนนี้ลูกชายสุดที่รักปกป้องเขาอยู่! ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจะโกณธมากแค่ไหน ก็ไม่สามารภถฆ่าเซียวเฉวียนได้!

ผู้คนจากฮว๋าเซี่ยไม่รู้เรื่องราวมากนัก ว่าพวกเขาต่อสู้กับเว่ยเชียนชิว!

เวียวเฉวียนมีความเกลียดชังเขามากพอๆกับอี้อู๋หลี่!

อี้อู๋หลี่...ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าเขามีหลานชายชื่ออี้กุยหรือ?

แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะยังไม่สามารถฆ่าเซียวเแวียนได้ แต่เขาสามารถระบายความโกรธของตนใส่ผู้คนรอบตัวเซียวเฉวียนได้!

ผู้คนตระกูลเซียวล้วนจากไปหมดแล้ว และคนที่ใกล้ชิดกับเซียวเฉวียนมากที่สุดคืออี้กุย!

และตัวอี้กุยนั้นสามารถจัดการได้ง่ายกว่าเซียวเฉวียนมาก!

ดวงตาที่ดุร้ายของเว่ยเชียนชิวเต็มไปด้วยความโกรธ จากนั้นเขาตะโกนเสียงดัง: “เฮยหลัง ตามข้าไปที่ศาลาคุนหวู่!”

เมื่อเฮยหลังถูกเรียกตัว เขาก็มาปรากฏตัวทันทีที่จวนเจี้ยนกั๋ว และในพริบตา ทั้งเจ้านายและข้ารับใช้ก็ขี่ม้าอย่างสง่าผ่าเผยไปยังศาลาคุนหวู่

แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะไม่ได้เกลียดอี้กุยเหมือนกับเซียวเฉวียน แต่เพราะว่าเขาเป็นหลานของอี้อู๋หลี่ และสนิทสนมกกับเซียวเฉวียนเป้นอย่างมาก!

ถ้าจะกล่าวโทษคงต้องกล่าวโทษโชคชะตาของตนเอง!

เว่ยเชียนชิวไม่สามารถฆ่าเซียวเฉวียนได้ ดังนันเขาจึงมาที่ศาลาคุนหลุนเพื่อระบายความโกรธใส่อี้กุย!

แต่คาดไม่ถึง ว่าเขาคงต้องกลับไปด้วยความโกรธที่มากขึ้นกว่าเดิม!

เพราะเว่ยเชียนชิวไม่สามารถแม้แต่จะผ่านเข้าประตูศาลาคุนหวู่ได้!

ศาลาคุนหวู่ได้รับการป้องกันด้วยค่ายกลขนาดใหญ่ เว่ยเชียนชิวและเฮยหลังไม่สามารถผ่าเข้าไปได้ทันที แม้ว่าพวกเขาสองคนจะแข็งแกร่งเพียงใด ทุกครั้งที่โจมตีก็ถูกสะท้อนกลับมาจนทำให้บาดเจ็บ จนเว่ยเชียนชิวถ่มน้ำลายออกมาเป็นเลือด ในที่สุดเขาอาเจียนเลือดออกมา “แหวะ”!

ตัวเฮยหลังแม้จะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้อาเจียนเป็นเลือดออกมา

ค่ายกลจะแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้ง ยิ่งความสามารถของศัตรูมากเท่าไร โจมตีมากเท่าไหร่ ค่ายกลจะดูดพลังไว้ แล้วสะท้อนกลับไปยังศัตรู!

"แม่งเอ้ย!"

เว่ยเชียนชิวอดทนต่ออาการเจ็บปวดจนภายในแทบแหลกสลาย! ใครกันที่มีพลังมหาศาลเช่นนี้! ค่ายกลนี้ถูกสร้างขึ้นได้อย่างไรกัน!

อี้กุยมีคนที่ทรงพลังเช่นนี้อยู่รอบกายด้วยอย่างนั้นหรือ?

เมื่อเห็นว่าศาลาุนหวู่ไม่สามารถเข้าไปได้ เว่ยเชียนชิวที่รู้สึกขายหน้าก็ทำได้เพียงกลับไปที่จวนของตนด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงคำรามที่ดังราวกับฟ้าผ่าของเว่ยเชียนชิวก็ดังขึ้นอีกครั้งในจวนเจียนกั๋ว ทุกคนอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวด้วยความสิ้นหวัง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเว่ยเชียนชิวไม่ใช่เรื่องธรรมดา...

ไม่ได้! เว่ยเชียนชิวต้องหาทางฆ่าเซียวเฉวียนเพื่อสนองความเกลียดชังและล้างแค้นให้ตนเองที่ถูกหลอก!

............

............

วันเวลาได้ผ่านพ้นไป เซียวเฉวียนจัดงานศพที่ไร้วี่แววของผู้คน ไม่มีใครในเมืองหลวงย่างกายมายังสถานที่แห่งนี้ และตัวเซียวเฉวียนเองก็ไม่แม้แต่จะออกไปปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะชน

เขาไม่แม้แต่จะรอให้เว่ยเชียนชิวมาหา สถานที่เดียที่เขาออกไปคือศาลาในตอนเช้าเพื่อฝึกฝนการกล่าววาจาสักสิทธิ์และเขียนลายลักษณ์อักษร

ดังนั้น จึงไม่มีขุนนางคนไหนเห็นเซียวเฉวียน แม้แต่คนในเมืองหลวงก็ไม่ได้เห็นเขามาหลายวันจนอดคาดเดาความเป็นไปของเขาไม่ได้

หลังจากงานศพใจวนเซียว ราวกับว่าเซียวเฉวียนเองก็ตายจากโลกนี้ไปด้วยอีกคน ไม่มีข่าวคราวหรือวี่เเววเขาเลยแม้แต่น้อย

ขลุ่ยบรรเลงเพลงดอกเหมย ดาบกวัดแกว่งราวแสงจันทร์

เสียงกลองก้องในสินธุ จิตวิญญาณเหล่าผู้กล้ากลางนภา

ช้ายินดีตัดหัวชานยู่ ขับไล่ไปยังจิงเถี่ยกวน

บทกวีนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับทหารที่ผ่านยู่เหมินไล่ล่านักโทษขึ้นไปบนภูเขาจินเวย เป่าชลุ่ยเพลง "ดอกเหมยร่วงหล่น" ดาบของพวกเขาสดใสราวกับแสงจันทร์

กลองสงครามตีก้องในทะเลอันกว้างใหญ่ และเจตจำนงค์ฆ่าฟุ้งกระจายไปทั่วฟ้าดิน ข้าจะตัดหัวศัตรู ขับไล่ไปยังจิงเถี่ยกวน ยุติสงครามตลอดไป

บทกวีนี้ช่างงดงามและเศร้า และมันก็เข้ากับอารมณ์ของเซียวเฉวียนในตอนนี้ที่เขาต้องการฆ่าเว่ยเชียนชิวและฟื้นฟูราชวงค์ต้าเว่ย!

เซียวเฉวียนตะโกนเสียงดัง: "ประหาร!"

ทันใดนั้น ลมแรงก็หมุนวนไปทั่วจวนเซียว พัดกิ่งไม้หลายพันกิ่งเข้ามาหาเซียวเฉวียนราวกับดาบอันแหลมคม!

เกิดอะไรขึ้น! หัวใจของเซียวเฉวียนสั่นเทา และเขาก็รีบพูดว่า: "เปลี่ยนทิศทาง!"

จากนั้นภายในใจเขาก็นึกถึงเจียนกั๋วและพูดอีกครั้ง: "ประหาร!"

หืม? เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ราวกับว่ามันสามารถเข้าใจคำพูดของผู้คนได้ กิ่งไม้พวกนั้นเปลี่ยนทิศทางและมุ่งหน้าไปยังจวนเจียนกั๋วด้วยเจตนฆ่าอันแรงกล้า!

พุ่งไปอย่างนั้นหรือ? เซียวเฉวียนตกตะลึง นี่ นี่ นี่...

จากจวนเซียวเฉวียนไปยังจวนเจียนกั๋ว การเดินทางมากกว่าครึ่งเมือง กิ่งก้านไปยังทิศทางไหน ผู้คนก็เงยหน้ามองมันด้วยความตกตะลึง!

นี่...ท้องฟ้าเต็มไปด้วยกิ่งไม้ มันมาจากไหน?

แปลกมาก!

มันอยู่บนฟ้า!

ผู้คนอดไม่ได้ที่จะมองหาทิศทางของกิ่งไม้พวกนี้ กิ่งก้านเริ่มมาจากจวนของเซียวเฉวียน และมุ่งหน้าไปยังจวนเจียนกั๋ว!

ต้องเก่งขนาดไหนถึงจะควบคุมกิ่งไม้มากมายเช่นนี้ได้!