ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 805

...

...

จวนเซียว

เซียวเฉวียนยืนอยู่ในเรือน กิ่งไม้จำนวนนับไม่ถ้วนลอยมุ่งหน้าไปยังจวนเจี้ยนกั๋ว เขาจะขวางก็ขวางไม่อยู่ เหลือเพียงสายตาที่เบิกมองพวกมันลอยผ่านไป

เซียวเฉวียนเหนื่อยหน่ายขั้นสุด แม่แกสิ!

วิชาถ้อยคำนี้ยากจะควบคุมนัก!

นี่มิใช่บีบให้เขากับเว่ยเชียนชิวต้องสู้กันหรอกหรือ!

ไม่สนแล้ว จนป่านนี้แล้ว!

แม่แกยังจะทำอะไรได้อีกหรือ？

สู้สิ!

เช่นนั้นก็สู้กันให้ตายไปข้างเลย!

พอคิดได้เช่นนี้แล้ว จิตสังหารบนร่างของเซียวเฉวียนก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

เขายืนอยู่กลางเรือนเซียวด้วยสีหน้าเย็นชา แสงตะวันอันแรงกล้าส่องผ่านเรือนร่างสูงใหญ่ของเขา เผยให้เห็นเงาร่างสูงตระหง่าน พาให้ผู้พบเห็นรู้สึกสะท้านใจและโดดเดี่ยว!

ทว่า ก็ไม่รู้ว่าพลังคุกคามของกิ่งไม้ที่พุ่งผ่าสะท้านสายลมไปยังจวนเจี้ยนกั๋วเมื่อครู่จะเป็นเช่นไรบ้าง!

“นายท่าน! นายท่าน!”

และในเวลานี้เอง น้ำเสียงเดือดร้อนกังวลของเหมิงเอ้าก็ลอยเข้าหูของเซียวเฉวียน

เหมิงเอ้าร้อนใจอยากจะพูดกับเซียวเฉวียนเรื่องฉากอันรุนแรงเมื่อครู่นี้ ขณะที่เขากำลังมาถึงประตูจวนตระกูลเซียว เหมิงเอ้าก็ตะโกนร้องตกใจเสียงดังขึ้นมา น้ำเสียงของเขานั้นคล้ายปิดบังความตื่นเต้นไม่มิด

“ดีใจเช่นนี้เพราะเหตุใดกัน?”

เซียวเฉวียนขมวดคิ้วอย่างสงสัยครั้งหนึ่ง กระทั่งไป๋ฉี่ที่แต่ไหนแต่ไรมาสงบนิ่งก็ยังไม่อาจปิดบังความตื่นเต้นบนใบหน้าได้

“เกิด เกิดเรื่องกับจวนเจี้ยนกั๋วแล้ว!” เหมิงเอ้าร้อนใจจนกลืนน้ำลายต่อก่อนจะพูด “ไม่รู้ว่าเป็นผู้สูงส่งท่านใด บังคับให้กิ่งไม้จำนวนนับพันหมื่นพุ่งใส่จวนเจี้ยนกั๋วดังห่าฝน ปักจนจวนเจี้ยนกั๋วคล้ายเป็นรังแตนไปแล้วขอรับ! ช่างทำให้คนสะเทือนขวัญแท้จริง!”

นับแต่จวนเซียวจัดงานศพเป็นต้นมา นายท่านก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจใดๆ ตอนนี้เว่ยเชียนชิวโชคร้ายครั้งใหญ่ หากว่านายท่านทราบเรื่องเข้า นายท่านจะมิดีใจตายหรอกหรือ?

ไป๋ฉี่พยักหน้าคล้อยตาม “เกรงว่าตอนนี้เว่ยเชียนชิวจะโทสะท่วมฟ้ากระมัง!”

“นั่นสิ! นั่นสิ! นี่ถือว่ามีผู้สูงส่งช่วยพวกเราลงแรงแล้ว!”

เซียวเฉวียนมุมปากกระตุก นี่...

นี่...

ไป๋ฉี่จับสัมผัสได้ถึงสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงฉับไวของเซียวเฉวียน เขาพลันลองถามขึ้นมาอย่างกึ่งคาดเดากึ่งสงสัย “นายท่าน หรือว่ามิใช่...”

เหมิงเอ้าเหม่อมองเขา “อะไรหรือ?”

“ไม่ผิด ข้าเอง” เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างปลอดโปร่งใจนัก ไป๋ฉี่ตาเหม่อลอย

นี่! นี่! นี่!

เหมิงเอ้าแฟนคลับตัวยงผู้นี้ตกใจจนกรามล่างแทบจะร่วงลงพื้นแล้ว!

นายท่านเก่งกาจปานนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

มิน่าล่ะ เมื่อครู่พวกเขาถึงรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองเบาลงไม่น้อย เดิมทีกำลังอันแท้จริงของนายท่านก็แข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว！

นี่มันนายท่านระดับเทพองค์ใดกันนะ？ เก่งชะมัด!

สายตาของเหมิงเอ้าทั้งเผยประกายชื่นชมและอิจฉา ในเวลาเดียวกันในใจก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่ทราบเหตุ

ครั้นพวกเขาเข้าประตูมาก็รู้สึกว่า จิตสังหารบนร่างของนายท่านนั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น กระแสคุกคามบนร่างของเขาสามารถทำให้คนเกิดความกลัวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

เหมิงเอ้ากับไป๋ฉี่นำข่าวนี้กลับมาให้เขา ทำให้เซียวเฉวียนตกใจขึ้นมาเล็กน้อย

ยิ่งเดิมทีเขาคิดว่ากิ่งไม้อาจจะหมดพลังไประหว่างทางก็ได้ จากนั้นก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงกลางพื้นทีละแท้ง ไม่ได้คิดเลยว่ากิ่งไม้มันจะลอยข้ามพื้นที่กว่าครึ่งเมืองหลวงไปปักยังจวนเจี้ยนกั๋วเหมือนรังแตนได้ซะนี่!

สวรรค์มอบรางวัลแก่ผู้ขยันขันแข็ง!

บทกลอนของประเทศจีนช่างลึกล้ำไพศาล! สามารถควบคุมกิ่งไม้ให้มุ่งหน้าไปไม่จำกัดได้!

หลายวันมานี้ที่เขาถึงพลังแห่งถ้อยคำ ยังคงได้ผลลัพธ์กลับมาบ้างแล้ว

พวกเซียวเฉวียนสามคนกำลังจมจ่อมอยู่กับความยินดีและพรึงเพริดที่พลังยกระดับขึ้นสูง พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นเฮยหลังที่แอบลอบฟังอยู่ด้านนอกเลย

...

...

“อะไรนะ!” เว่ยเชียนชิวคำรามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปไม่ได้!

จะเป็นเซียวเฉวียนไปได้อย่างไรกัน!

เหตุใดเขาถึงมีพลังถึงปานนี้

เว่ยเชียนชิวหายตัวมาหยุดอยู่ตรงหลังคาจวนตระกูลเซียว เขาตัวสั่นขณะที่ลูกนัยน์ตาจับจ้องเซียวเฉวียนนิ่ง ทนแทบไม่ไหวอยากจะจ้องให้เขาเป็นรู!

ในยามนี้เซียวเฉวียนที่กำลังขัดสมาธิอยู่ในจวนพักผ่อนนั้นพลันสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวข้างหูอย่างว่องไว เขาได้ยินเสียงกระเบื้องแตกอันเบายิ่งบนหลังคาตัวเอง

เซียวเฉวียนค่อยๆ ลืมมตาขึ้นมา มุมปากของเขายกเป็นองศาอันเย็นชา ผู้ที่ควรมามาให้เร็วสักหน่อยก็ดีแล้ว!

เซียวเฉวียนลุกขึ้นดัง “ฟึ่บ” นัยน์ตาทั้งสองข้างอันเย็นชาของเขาประสานเข้ากับนัยน์ตาเดือดพล่านราวมีเปลวเพลิงของเว่ยเชียนชิว “เจ้ามาแล้ว!”

เซียวเฉวียนมีทีท่าเช่นนี้ ในสายตาของเว่ยเชียนชิว มันได้กลายเป็นท่วงท่าไม่ยี่หร่ะและไม่แยแสขึ้นมา!

“เซียวเฉวียน! แกมันไอ้ลูกกระต่ายตาขาว!” เว่ยเชียนชิวรีบโคจรพลังภายในใช้ฝ่ามือโจมตีเซียวเฉวียน ร่างกายของเขาห้อตะบึงดังสายลมพร้อมทั้งโจมตีรุกไล่รุนแรง

เซียวเฉวียนเพียงได้ยินเสียงฝ่ามือลมอันเฉียบคมพัดมายังตัวเองอยบ่างรุนแรง และมองไม่เห็นเรือนร่างของเว่ยเชียนชิวเลยสักนิด

สิ่งนี้ทำให้เซียวเฉวียนไร้หนทางโจมตี เขาทำได้แค่ตั้งสติหลบหนีการรุกไล่ของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วเท่านั้น

เซียวเฉวียนอดตื่นตะลึงในใจไม่ได้ ได้แต่ถอยหลังไม่หยุด!

ทว่าเงาร่างของเว่ยเชียนชิวยิ่งนานมาก็ยิ่งรวดเร็วมากขึ้น “ฟุ่บ” หลังจากนั้นก็หมุนมาอยู่ข้างหลังตัวเซียวเฉวียน ก่อนจะตบเซียวเฉวียนไปดังป้าบหนึ่ง!

เซียวเฉวียนร้อง “อึก” ขึ้นมาอย่างไม่ทันระวังหนึ่งเสียง หลังจากนั้นเลือดสดๆ ก็พุ่งออกมา! นัยน์ตาของเขามองเว่ยเชียนชิวอย่างสับสน

เว่ยเชียนชิวเป็นชาวยุทธ์แท้

ไม่ พูดให้ตรงสักหน่อย เขาคือราชาของชาวยุทธ์แท้

ความสามารถทางกวีของเซียวเฉวียน ไม่อาจจะใช้กับเขาได้เลย

บัณฑิต ในสายตาของเว่ยเชียนชิวนั้นไม่ต่างกับขยะ

เมื่อเห็นเซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บ เว่ยเชียนชิวจึงหยุดมือลง

“เฮอะ! ไม่รู้จักประมาณกำลัง!” เว่ยเชียนชิวแค่นเสียงเย็นชา เขายืนอยู่เบื้องหน้าเซียวเฉวียนอย่างทรนงตน “ข้าใช้แรงเพียงแค่สามส่วนเท่านั้น เจ้าก็ต้านรับไม่อยู่แล้ว! ความสามารถมีเพียงแค่นี้ยังจะกล้าสู้กับข้าอีก!”

เซียวเฉวียนโดนฝ่ามือของเขาไป รู้สึกคล้ายถูกถลกหลังชั้นหนึ่ง เว่ยเชียนชิวคิดสังหารเขา ก็ง่ายดายคล้ายเหยียบอยู่บนมดปลวก！

ไม่มีอะไรต้องกลัว!

แม้ไม่คาดคิด แต่เซียวเฉวียนกลับไม่หวั่นเลยสักนิด

“ไป๋ฉี่! เหมิงเอ้า!”

เซียวเฉวียนถอยหลังไปพลางกุมหน้าอก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกช้าๆ “สังหารเจ้า แค่ผู้อารักขาของข้าก็พอแล้ว!”

“บ้าบอเพียงนี้หรือ?” เว่ยเชียนชิวหัวเราะบ้าคลั่ง “รอสักหน่อย อย่าได้วิงวอนละ ตระกูลเซียวของเจ้าล้วนแต่เป็นผีอายุสั้นสิ้น!”