ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 808

เมื่อเห็นว่าเหมิงเอ้าเข้าใกล้เว่ยเชียนชิวมากขึ้นเรื่อย ๆ เป็นครั้งแรกที่เว่ยเชียนชิวผู้สูงส่งและกล้าหาญรู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างที่สุด นัยตาของเขายังคงสั่นเทิ้มอยู่

เขาไม่อยากตาย!

ทันทีที่มุษย์ตายไปแล้ว ก็จะไม่มีอะไรเหลืออีกเลย!

เงินทอง อำนาจ ฐานะ และสาวงาม!

เว่ยเชียนชิวมีพร้อมทุกอย่าง!

เขายังสำราญไม่มากพอ!

เขาไม่ต้องการเป็นผีภายใต้คมดาบของเหมิงเอ้าผู้อารักขาชั้นต่ำคนนี้!

เว่ยเชียนชิวต้องมีชีวิตรอด!

เขาใช้ความพยายามทั้งหมดของเขาดิ้นรนที่จะยืนขึ้น ทั่วทั้งตัวของเขาปกคลุมไปด้วยฝุ่นดิน ทุลักทุเลเป็นอย่างมาก!

ทว่าเขาไม่ได้สนใจมากนัก เว่ยเชียนชิวถอยไปด้านหลังอย่างลำบาก พลางจ้องหน้าเหมิงเอ้าอย่างดุร้ายและพูดขู่เขาด้วยเสียงฮึดฮัด “เจ้าก็แค่ไอ้ผู้อารักขาชั้นต่ำ นายท่านของเจ้ายังไม่มีคำสั่งสังหารข้า เจ้าไม่อาจสังหารข้าด้วยตัวเจ้าเอง! มิเช่นนี้จะถือว่าเจ้าทำผิดกฎ!”

กฎหมายของต้าเว่ยกำหนดไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของเจ้านาย ผู้อารักขาไม่มีสิทธิอำนาจสังหารคู่ต่อสู้โดยไม่ได้รับอนุญาต มิเช่นนั้นผู้อารักขาก็จะถูกตัดสินประหารชีวิต แม้แต่เจ้านายก็มีส่วนเกี่ยวข้องและถูกกล่าวหาว่ามีการจัดการผู้อารักขาที่ไม่เหมาะสม!

หากคำกล่าวหานี้สอดคล้องกับความเป็นจริง เช่นนั้นเซียวเฉวียนก็จะไม่คู่ควรกับการมีผู้อารักขาอีก!

ดังนั้นผู้อารักขาจักต้องทำตามคำสั่งเพียงเท่านั้น แม้ว่าเซียวเฉวียนจะออกคำสั่งให้ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าต่อสู้กับเว่ยเชียนชิว แต่ไม่ได้สั่งให้เหมิงเอ้าสังหารเว่ยเชียนชิว

หากเหมิงเอ้าสังหารเว่ยเชียนชิวในตอนนี้ ก็ถือเป็นการละเมิดกฎของต้าเว่ย的 ไม่เพียงแต่เหมิงเอ้าที่ถูกลงโทษถึงชีวิต แต่เซียวเฉวียนก็ยังมีความผิดไปด้วย

หากเป็นผู้อารักขาทั่วไป คงถูกเว่ยเชียนชิวข่มขู่จนเสียขวัญ!

ทว่าเซียวเฉวียนคือผู้ใด!

เขาคือผู้ที่ไม่เคารพกฎหมายของต้าเว่ยที่สุดแล้ว!

อีกทั้งเซียวเฉวียนไม่เคยมองว่าไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าเป็นลูกน้อง แต่เขาเห็นเป็นพี่น้อง

การที่มีเจ้านายเช่นนี้ แน่นอนว่าเหมิงเอ้าซึบซับและเรียนรู้การไม่เล่นตามแผนจากเซียวเฉวียนมาบ้าง

เหมิงเอ้ายิ่งกว่าเรียนรู้ความไม่เคารพกฎเกณฑ์ของนายท่านเสียอีก

ให้ตายเถอะ! เหมิงเอ้าส่งสายตาอำมหิต!

เว่ยเชียนชิวกล้าเอากฎหมายมาข่มขู่เขางั้นหรือ?

ตอนนี้ในจวนเซียวมีเพียงเว่ยเชียนชิวที่เป็นคนนอก หากฆ่าเขาแล้วก็ไม่มีใครรู้ได้ว่าเขาตายอย่างไร!

ถึงเวลาก็ยืนยันข้อเท็จจริงว่าเว่ยเชียนชิวต่อสู้แพ้ให้แก่นายท่าน และถูกนายท่านฆ่าตาย เช่นนี้ก็จะไม่ถือว่าละเมิดกฎหมายแล้ว!

เมื่อนึกได้เช่นนั้น เหมิงเอ้าชูดาบจิงหุนสูงขึ้น ตั้งท่าเตรียมจะฟันไปยังเว่ยเชียนชิว!

ในขณะเดียวกันนั้นเอง หินก้อนหนึ่งสกัดดาบของเหมิงเอ้าอย่างจัง แรงกระแทกที่มหาศาลทำให้ข้อมือของเหมิงเอ้าชาเล็กน้อย

เหมิงเอ้าที่ไม่ทันได้ระวังตัวก็เซถอยหลังไปหลายก้าว

“อวดดียิ่งนัก! กล้าดีอย่างไรมาทำร้ายนายท่านของข้า!” สิ่งที่ตามมาคือเสียงคำรามของหมาป่าดำ

หมาป่าดำมาถึงข้างตัวของเว่ยเชียนชิวอย่างว่องไว พลางกล่าวขออภัย “ข้าน้อยมาช้าไป เชิญนายท่านลงโทษด้วย!”

ตอนที่หมาป่าดำอยู่ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงเรียกของนายท่าน และรู้แน่ว่าเว่ยเชียนชิวกำลังตกอยู่ในอันตราย

ดังนั้นหมาป่าดำจึงให้อัศวินดำเร่งความเร็วมากขึ้น ทว่าอัศวินดำยังเร็วไม่พอ หมาป่าดำจึงใช้แส้เร่งฝีเท้าม้าและรุดนำหน้ามาก่อน

ไม่คิดว่าหมาป่าดำยังคงมาช้าไแเพียงก้าวเดียว เว่ยเชียนชิวก็ได้ถูกเซียวเฉวียนสามนายบ่าวทำร้ายจนบาดเจ็บแล้ว!

หากว่าหมาป่าดำมาช้ากว่านี้อีกเพียงก้าวเดียว เขาแทบไม่อยากจะคิดถึงผลที่จะตามมา!

เมื่อนึกได้ว่าเมื่อครู่เหมิงเอ้ากำลังเตรียมจะฟันเว่ยเชียนชิวด้วยดาบ หมาป่าดำนึกแล้วก็เสียวสันหลัง!

หากว่าเป็นเวลาโดยปกติแล้ว เว่ยเชียนชิวจักต้องตำหนิที่หมาป่าดำทำงานไร้ประสิทธิภาพ แต่ในตอนนี้ เว่ยเชียนชิวเพิ่งเดินออกจากประตูนรกและกลัวมากจนลืมที่จะแสดงอารมณ์โกรธ จึงทำได้เพียงพูดกับหมาป่าดำอย่างเหี้ยมโหดว่า “หมาป่าดำ! ฆ่านายบ่าวชั้นต่ำสามคนนี้ทิ้งเสีย!”

“ข้าจะหั่นเนื้อพวกมันให้หมากิน!”

วันนี้เขาถูกเซียวเฉวียนและลูกน้องรุมทำร้ายจนบาดเจ็บเช่นนี้ ถือเป็นเรื่องอัปยศอย่างที่สุด!

เว่ยเชียนชิวต้องการให้เซียวเฉวียนและผู้อารักขาของเขามีจุดจบที่ดูไม่ได้!

ทรมานxหายเลย!

ไฟอันดุเดือดทั่วร่างกายของเขา ทำให้ดวงตาของเซียวเฉวียนเป็นสีแดงก่ำ เขาดูเหมือนยมบาลที่เดินออกมาจากทะเลเพลิง!

“นายท่าน!”

ไป๋ฉี่ไม่เคยเห็นนายท่านเป็นเช่นนี้มาก่อนจึงอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

ท่าทางเช่นนี้ของนายท่านดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้!

เมื่อได้ยินเสียงร้องของไป๋ฉี่ เซียวเฉวียนดึงสติและพูดขึ้นด้วยความลำบาก “ไม่เป็นไร!”

ทว่าดวงตาของเซียวเฉวียนกลับแดงก่ำเสียยิ่งกว่าเมื่อครู่ ทั่วร่างกายของเขามีควันพวยพุ่งออกมา แม้แต่สีหน้าของเขาก็แดงเสียจนน่าตกใจกลัว ราวกับจะเผาไหม้จนมลายดับสูญได้ทุกขณะ

“เซียวเฉวียน! พวกเจ้าเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดา กล้ามาต่อกลอนกับข้างั้นหรือ! เพ้อฝันเกินไปแล้ว!”

ข้างหูของเซียวเฉวียนได้ยินเสียงที่ทุ้มต่ำของผนึกจูเสินลอยมา

ไอ้ระยำผนึกจูเสิน! จงใจก่อเรื่องในเวลาสำคัญทุกครั้งเลย!

ทว่าเซียวเฉวียนไม่มีความหวาดกลัวแม้เพียงนิด เขาตอบกลับผ่านความคิดอย่างโกรธเคือง “เจ้าเป็นผนึกเทพแล้วอย่างไรเล่า? ในเมื่อข้าสามารถกำราบเจ้าได้หนึ่งถึงสองครั้ง ครั้งนี้ข้าก็สามารถกำราบเจ้าได้เช่นกัน! เจ้าคอยดู!”

“พูดจาเหลวไหล!”

ผนึกจูเสินตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว

เซียวเฉวียนรู้สึกว่าไฟในร่างกายของเขารุนแรงขึ้น ทั่วร่างกายของเขาแห้งและร้อนผาก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เซียวเฉวียนจะถูกผนึกจูเสินอบเป็นมัมมี่เวลาไม่ถึงสิบห้านาที!

“เซียวเฉวียน! หากเจ้ายอมแพ้ในตอนนี้ ข้าจักให้ทางรอดแก่เจ้าและยอมไว้ชีวิตเจ้า!”

เสียงทุ้มต่ำของผนึกจูเสินดังขึ้นข้างหูเซียวเฉวียนอีกครั้ง

“และยังคอยช่วยเหลือเจ้าอยู่ห่าง ๆ ในการจัดการเว่ยเชียนชิว เป็นอย่างไรเล่า?”

เซียวเฉวียนกุมหน้าอกไว้ “เจ้าใจดีเพียงนี้เลยหรือ?”