ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 810

เว่ยเชียนชิวช่างกล้าพูด มีปีกก็ไม่อาจบินหนีไปได้งั้นรึ?

“บินหนีได้หรือไม่ ต้องลองบินก่อนถึงจะรู้!” ราวกับกลางหน้าผากของเซียวเฉวียนมีน้ำค้างแข็ง เสียงช่างเยือกเย็นเหลือเกิน

เขาเหลือบมองเว่ยเชียนชิวอย่างเลือดเย็น ทุกที่ที่สายตาจับจ้องไป แฝงไปด้วยการเหยีดหยามเหล่าชาวยุทธ์แท้

ชาวยุทธ์แท้เหล่านี้เทียบได้กับยอดนักมวยหรือนักกล้ามของยุคสมัยฮว๋าเซี่ย

พวกเขาแต่ละคนมีร่างกายแข็งแกร่ง รูปร่างกำยำ และใบหน้าเต็มไปด้วยความขรุขระ แววตาดุร้าย

ผู้คนต่างพูดกันว่า ผู้อารักขาที่เกิดจากทาสคุนหลุนเป็นนักรบโดยกำเนิด ผู้อารักขาที่เกิดจากชาวยุทธ์แท้กลับเป็นหน่วยกล้าตายโดยกำเนิด! ความกล้าหาญของชาวยุทธ์แท้ไม่เป็นสองรองใคร!

เห็นได้ว่าชาวยุทธ์แท้มีความสามารถที่สูงส่ง!

ทว่าเมื่อผ่านการเติบโตมาตลอดหนึ่งปีกว่า ศักยภาพของไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าก้าวหน้าขึ้นอย่างล้นหลาม!

แม้ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าจะเป็นผู้อารักขา แต่พวกเขารอดพ้นจากการกำราบของผนึกจูเสิน และยังเป็นผู้อารักขาที่ไร้การผูกมัด!

รวมถึงฝีมือที่คล่องแคล่วของเขาทั้งสองในการทำสงคราม เมื่อครู่เพียงแค่พลังของไป๋ฉี่ผู้เดียวก็สามารถต่อกลอนกับเว่ยเชียนชิวราชาแห่งชาวยุทธ์แท้ได้!

เพียงแค่ชาวยุทธ์แท้ธรรมดา มีกระไรให้ต้องเกรงกลัว!

มาเถอะ!

ความเยือกเย็นระหว่างคิ้วของเซียวเฉวียนทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ ความหนาวเย็นเช่นนี้ ชาวยุทธ์แท้ที่ดูกล้าหาญอย่างมากกลับรู้สึกแอบหวาดกลัว

เซียวเฉวียนเป็นนักล่าที่เย็นชา หยิ่งยโส และดื้อรั้นมาโดยตลอด และพวกเขาก็กลายเป็นเหยื่อที่ถูกล่าในสายตาของนักล่าผู้นี้

เหล่าชาวยุทธ์แท้ต่างพากันตัวสั่น ในกลุ่มของพวกเขาก็มีผู้ที่ร่วมสังหารกองทัพตระกูลเซียวอยู่ด้วย เมื่อเผชิญหน้ากับเซียวเฉวียน พวกเขาต่างก็หวั่นใจและหวาดกลัวเล็กน้อย

ชาวยุทธ์แท้แตกต่างจากผู้อารักขา ชาวยุทธ์แท้ส่วนใหญ่เป็นชาวต้าเว่ย ไม่ใช่ชาวคุนหลุน พวกเขากลัวความตายยิ่งกว่าผู้อารักขา

พวกเขากลัวตาย

ดังนั้น พวกจึงจึงหวั่นใจและแอบกลัวเซียวเฉวียนอยู่เนือง ๆ

“ไป๋ฉี่ เหมิงเอ้า! บุก!”

ขณะนั้นเซียวเฉวียนคำรามขึ้นเสียงดัง ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าถือดาบจิงหุน บุกเข้าโจมตีชาวยุทธ์แท้!

หมาป่าดำเคยต่อสู้กับเหมิงเอ้า และรู้ว่าความสามารถของเหมิงเอ้าไม่เป็นรองหมาป่าดำ หมาป่าดำจึงไม่กล้าสู้กับเหมิงเอ้าเพียงลำพัง

“พายุทมิฬ! ไปกับข้า!” หมาป่าดำคำรามเสียงกร้าว “หงส์แดงและเสือดำ พวกเจาบุกพร้อมกัน! อัศวินดำที่เหลืออยู่ คุ้มกันนายท่านให้ดี!”

“ขอรับ!” อัศวินดำที่ถูกหมาป่าดำเรียกชื่อรีบออกรบในทันที! รวมทั้งอัศวินดำทั้งสี่ที่อยู่ภายในหมาป่าดำ แบ่งเป็นสองกลุ่มเพื่อรับมือกับไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า!

หมาป่าดำและพายุทมิฬต่อสู้กับเหมิงเอ้าแบบสองต่อหนึ่ง หงส์แดงและเสือดำต่อสู้กับไป๋ฉี่!

ตามแบบฉบับของคนหมู่มากรังแกคนกลุ่มน้อย!

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย ความอาฆาตแค้นบนตัวพวกเขารุนแรงมากขึ้น!

ท่ามกลางอัศวินดำ นอกจากหมาป่าดำ ความสามารถของพายุทมิฬเป็นอันดับสอง รองลงมาคือหงส์แดงและเสือดำ

เห็นได้ว่าความสามารถไม่ธรรมดา!

ท่ามกลางแสงและเงาดาบ เสียงร้องคำรามของเหมิงเอ้าดังมาเป็นระยะ “แม่งเอ้ย! ไอ้x! พ่อxสิ!”

แม้ว่าหมาป่าดำและพายุทมิฬสองคนจะร่วมมือกันในการเผชิญหน้ากับเหมิงเอ้าที่เลือดร้อน แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้เป็นฝ่ายเหนือกว่าเลย!

แม้ความสามารถของชาวยุทธ์แท้จะแข็งแกร่ง แต่ท่วงท่าของพวกเขาแข็งทื่อ ไม่มีความพริ้วไหว เทียบไม่ได้กับเหมิงเอ้าและไป๋ฉี่ที่คล่องแคล่วและเบาตัว!

ดังนั้นเมื่อเกิดการสู้รบกัน เหล่าหมาป่าดำต่างก็ตะลึงในความสามารถของเหมิงเอ้าและไป๋ฉี่ เหตุใดผู้อารักขาของเซียวเฉวียนจึงต่างจากผู้อารักขาของคนอื่น!

ช่างเป็นสิ่งที่เหมือนกับเจ้านายจริง ๆ!

แกร่งมาก!

หากเป็นผู้อารักขาคนอื่น ๆ และสามารถเอาชนะหมาป่าดำซึ่งเป็นหัวหน้าของอัศวินดำได้ภายในสองกระบวนท่า ก็ถือว่าเก่งกาจที่สุดแล้ว!

ทว่าไป๋ฉี่และเหมิงเอ้า สู้แบบหนึ่งต่อสองก็ยังมีฝีมือชำนาญ!

เจ้ายังเป็นคนหรือไม่!

เซียวเฉวียนที่ดูการรบอยู่ข้าง ๆ เหลือบมองเว่ยเชียนชิวอยากเย้ยหยัน แววตาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม “ใต้เท้าเจียนกั๋ว ดูท่าว่าชาวยุทธ์แท้ของเจ้าก็ไม่เท่าไรนะ!”

“ต่อสู้กับผู้อารักขาของข้าแบบสองรุมหนึ่ง สู้กันนานขนาดนี้ยังไม่อาจเอาชนะได้! จุ๊ ๆ!”

จริงเช่นนั้น... เว่ยเชียนชิวก็ตะลึงในความสามารถของไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าเช่นกัน ความเบิกบานบนในหน้าของเว่ยเชียนชิวเมื่อครู่กลับมาอึมครึมอีกครั้ง

ขณะนั้น ไม่เพียงหมาป่าดำและพายุทมิฬที่เริ่มตกเป็นเบี้ยล่าง ท่าทางภายนอกที่ดูเหนื่อยล้า ทว่าทางด้านของหงส์แดงและเสือดำก็เป็นเช่นกัน!

แต่เหมิงเอ้าและไป๋ฉี่กลับยิ่งอาจหาญมากขึ้นเรื่อย ๆ!

ฝีมือก็ยิ่งเฉียบคมขึ้นมาก!