ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 811

พวกเขาจะดุร้ายอีกสักแค่ไหน สองหมัดที่มีก็สู้กับสี่มือได้! แต่ไหนแต่ไรที่นี่ก็มีคนหมัดหนักที่รับมือกับหมัดนับร้อยได้สบายๆ!

มือของชาวยุทธ์แท้เชียวนะ!

เหมิงเอ้าคำราม “บ้าเอ้ย! เกินไปแล้ว!”

เหมิงเอ้ากับไป๋ฉี่ฆ่ามาก็เยอะ แต่ชาวยุทธ์แม้แต่คนเดียวก็ยังฆ่าไม่ได้!

มันจะยากเย็นอะไรขนาดนี้วะ!

แม้แต่ไป๋ฉี่ก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมพวกชาวยุทธ์ถึงรับมือด้วยได้ยากขนาดนี้!

เมื่อสักครู่สองต่อหนึ่งเหมิงเอ้ายังต่อสู้ได้ง่ายๆไม่ต้องออกแรงมากนัก แต่ตอนนี้ไหลออกมาเหมือนผึ้งแตกรังขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงฝีมือเหล่าชาวยุทธ์แต่ละคนหรอก พวกเขาทุกคนล้วนถูกฝึกมาอย่างหนักหน่วง เมื่อถึงคราวรบล้วนรวมพลังกันเป็นหนึ่ง ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าหาช่องโหว่ของเหล่าชาวยุทธ์ไม่เจอเลยสักนิด!

ทำได้เพียงแค่โดนเหล่าชาวยุทธ์ล้อมไว้ตรงกลาง หลักๆคือต้องป้องกันตนไว้ก่อน เรี่ยวแรงที่เคยมีถูกสูบไปไม่น้อย การบุกสู้กลับถือว่าเป็นไปได้ยาก!

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปต้องโดนฉีกเนื้อกินแล้วเหลือไว้แต่ร่างเป็นแน่!

ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าไม่กลัวตาย!

แต่พวกเขาต้องปกป้องนายท่านเยี่ยงชีพ!

ถ้าหากเหล่าชาวยุทธ์บุกมาจับตัวไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าได้ เป้าหมายต่อไปของพวกเขาต้องเป็นเซียวเฉวียนอย่างแน่แท้ ถ้าเป็นอย่างที่คิด ความอันตรายก็เข้าใกล้นายท่านขึ้นอีกเท่าตัว!

ไม่ได้! ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้!

ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าต้องคิดวิธีสู้กลับเพื่อที่จะออกจากวงที่ชาวยุทธ์ล้อมตัวพวกเขาอยู่ให้ได้!

เหมิงเอ้าคิดวิธีหนึ่งออก เขาเรียนรู้กระบวนท่าของเฮยหลังที่พึ่งใช้ไปเมื่อครู่ เหมิงเอ้าย่อตัวลงอย่างปราดเปรียว มือกำทรายเต็มมือ ก่อนจะเรียกพลังภายในรวมถึงแรงทั้งหมดที่มีในร่างสาดทรายในมือออกไป!

สาดด้วยท่าทางพลิ้วไหวดังกระแสน้ำไหลรวดเดียวจนหมด!

ในชั่วพริบตาก็เต็มไปด้วยเสียงโอดครวญของเหล่าชาวยุทธ์ “โอ๊ะ! โอ๊ย! โอ๊ย!”

ทรายปลิวเข้าตาพวกเขาทั้งหมด แสบจนเจ็บปวดเกินทน เหล่าชาวยุทธ์ค่อยๆปล่อยดาบในมือทิ้งดิ่ง เอามือปิดตาโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้น ก็มีที่ว่างเว้นให้ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าประมาณหนึ่ง!

“ไป๋ฉี่! ดูเอาไว้ซะ!” เมื่อเหมิงเอ้าเห็นฝีมือของตนก็ได้ใจ ซ้ำยังบอกให้ไป๋ฉี่ใช้แระบวนท่าสาดทรายเช่นเขา

ไป๋ฉี่เป็นพวกหนักแน่นแถมยังหัวโบราณมาแต่ไหนแต่ไร เขาคือพี่ใหญ่ของผู้อารักขาเซียวเฉวียน เป็นผู้ที่มีความเป็นผู้ใหญ่เกินวัยอยู่ในตัว อย่างกระบวนท่าสาดทรายเมื่อสักครู่ ไป๋ฉี่เหยียดหยามแถมไม่คิดจะทำด้วย เขาเอ่ยเสียงเยือกเย็น “ท่านทำต่อเถิด!”

ไอ้เรื่องนอกกรอบเล็กๆน้อยอะไรเทือกนั้นให้เป็นหน้าที่ของเหมิงเอ้าไปเถอะ!

ไป๋ฉี่หยิบดาบจิงหุนขึ้นมา สลายตัวในฉับพลัน เงาตนกระพริบดั่งลมกรรโชกแรง ปลายมีดแหลมคมเสียบแทงร่างกายเหล่าชาวยุทธ์ที่กำลังปิดตาโอดครวญ แถมคว้านรูออกมาจากร่างกายพวกเขา!

ชาวยุทธ์ที่โดนเสียบแทงสิ้นลมจนล้มระเนระนาดลง!

กระบวนท่าสาดทรายนั้นใช้เพียงครั้งเดียวผลก็ออกมาเป็นอย่างที่เห็น!

เมื่อใช้กระบวนท่าสาดทรายเป็นครั้งที่สอง ชาวยุทธ์เริ่มไหวตัวทัน พวกเขารู้วิธีป้องกันไม่ให้ทรายปลิวเข้าตาอีกต่อไป แต่ไป๋ฉี่อาศัยช่วงที่พวกเขาสลายตัวหลบทราย ก็ได้สาดทรายเข้าไปอีกอย่างคล่องแคล่ว!

เหมิงเอ้าสาดทรายเป็นครั้งที่สาม แต่คราวนี้ไม่ได้ผลแล้ว! ชาวยุทธ์ถอยหลังห่างไปหลายเมตรพลางจัดเรียงแถวใหม่ ในขณะนั้นก็ส่งสัญญานเตือนไม่ให้เหมิงเอ้าสาดทรายมาอีก เขาไม่สามารถยอมให้กระบวนท่าเขาสิ้นผลอีกครั้งได้! ฝั่งเว่ยเชียนชิวสติก็ยังคงไม่กลับมา อย่างไรเสียสิ่งที่เซียวเฉวียนเอ่ยก็ทำให้เว่ยเชียนชิวใจสลายเล็กน้อยอยู่ดี

พวกชาวยุทธ์นี่นะ….

ถ้าหากยาเป็นอมตะหมายถึงเว่ยเชียนชิวโดนหลอก ถ้าอย่างนั้นพายุทมิฬก็โดนกระบวนท่าจนปางตาย นั่นก็หมายความว่าฐานอำนาจของเว่ยเชียนชิวกำลังโดนทำให้สั่นคลอน!

เว่ยนเชียนชิวยังคงเขวและไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เป็นแค่ปัญญาชนตัวเล็กๆคนนึง ทำอย่างไรจึงเอาชาวยุทธ์อยู่ด้วยหมัดเดียวล่ะ

ที่บอกว่าเซียวเฉวียนน่าเกรงขาม ก็คงไม่เกินจริง

เซียวเฉวียนคิ้วขมวดปมแน่น เว่ยเชียนชิวตอนนี้ดูเหม่อลอย แตะตัวไปยังไม่กระดิกตัวสักนิด!

ความกล้าหาญเป็นเรื่องที่น่ายกย่องไม่ใช่หรือ!

เว่ยเชียนชิวเห็นท่าทีเซียวเฉวียนดั่งมีคำว่าเยาะเย้ยแปะอยู่บนหน้าผาก ก็รู้ตัวว่าที่สิ่งที่ตนทำนั้นมันเกินไป ตอนนี้เลยโดนพวกเขาเหน็บแหนมให้จนได้ เว่ยเชียนชิวก็ยังคงมีสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว กลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว!

“เฮยหลัง! เรียกพวกเขามา! กลับไปกับข้า!”

“ลงมือซะ!”

“ฆ่าไอ้พวกสารเลวนี้ให้ตาย!” เพื่อที่จะอำพรางความอับอายที่ฉายเด่นชัดบนใบหน้าตน เว่ยเชียนชิวคำรามแผดเสียงก้อง

อับอายขายขี้หน้าชะมัด!

“ขอรับ!” ชาวยุทธ์ตัวชาวาบ ชักดาบขึ้นมาทันใด

กล้าก็เข้ามา! เซียวเฉวียนและพวกยืดอกพร้อมรบ!

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสามท่านออกรบร่วมกัน!

นัยน์ตาเซียวเฉวียนเย็นเยือก ห้ามแพ้! แพ้ไม่ได้เด็ดขาด!

ชีวิตนึงมีลมหายใจเดียว! หากครั้งนี้แพ้ให้เหล่าชาวยุทธ์ หลังจากนี้ตัวเขาอยู่ในเมืองหลวงกับศาลเฉาก็กระดิกตัวไปไหนไม่ได้แล้ว!

เซียวเฉวียนต้องโดนชาวบ้านหัวเราะเยาะเป็นแน่แท้!

คนที่เยาะเย้ยเขาล้วนไม่มีฐานะใดๆ! ซ้ำยังไม่มีความสามารถ!