ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 812

ครั้งนี้ ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความเจ็บปวดในใจที่เว่ยเชียนชิวมี

เมื่อการแสดงปิดฉากลง ถึงแม้เว่ยเชียนชิวจะรักษาชีวิตตนไว้ได้ แต่สิ่งที่เสียไปคือเหล่าชาวยุทธ์นับห้าสิบร่างที่พลังทลายย่อยยับ

แม้แต่เว่ยเชียนชิวยังเจ็บปวดหนักหนาสาหัสเพียงนี้

แต่ฝั่งเซียวเฉวียนพร้อมพวกไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย!

การต่อสู้ครั้งนี้ เว่ยเชียนชิวแพ้อย่างราบคาบ!

ในใจเขาหนาวเหน็บยิ่งนัก!

เขาพึ่งรู้ข้อที่น่าตกใจของเซียวเฉวียน เขาเป็นคนที่มีแรงเยอะจนแม้ตนเองตกอยู่ในช่วงที่ไม่รู้สึกตัวว่ากำลังออกแรง เขาก็สามารถฆ่าเหล่าชาวยุทธ์นับห้าสิบชีวิตให้สิ้นลมได้ภายในเสี้ยววิ!

ความแข็งแรงนี้!

น่ากลัวยิ่งนัก!

ทำให้เว่ยเชียนชิวต้องมองเซียวเฉวียนในมุมใหม่!

แต่…. นี่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์เสียหน่อย!

ณ ตอนนั้น เว่ยเชียนชิวหยิกเอวตน ด้วยความช่วยเหลือจากเฮยหลังช่วยประคอง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความคับแค้น เดินกะเผลกๆออกจากจวนเซียว

อาการบาดเจ็บนี้ในระยะเวลาสามถึงห้าเดือนยังไม่รู้จะหายเป็นปลิดทิ้งไหม

สายลับในจวนเจียนกั๋วก็มีมาก จะไม่ได้เรื่องได้ราวสักคนเลยรึไง! แม้แต่เซียวเฉวียนแค่คนเดียวก็ปล่อยให้พลาดสายตาจนได้!

โมโห โมโหมาก โมโหจนขึ้นสมอง “จิ๊” เว่ยเชียนชิวอดไม่ได้ที่จะระบายออกมา เจ็บโคตรๆเลยโว้ย!

ชาวบ้านที่มาสอดส่องเมื่อเห็นท่าทางของเว่ยเจียนกั๋วที่เดินออกมาจากจวนเซียวแบบกระเซอะกระเซิง เว่ยเจียนกั๋วก้าวท้าวเร็วแบบไม่คิดชีวิต กลับบ้านไปเถอะ! มาอยู่รอดูอะไรกัน!

เรื่องของเว่ยเจียนกั๋วไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก!

ไม่มีเลยสักนิด!

เมื่อการต่อสู้จบลง ท่าทางที่ชาวบ้านมีต่อเซียวเฉวียนก็พลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือ

ในสายตาพวกเขา ตอนนี้เซียวเฉวียนไม่ใช่เด็กเหลือขออย่างเช่นเคยอีกต่อไปแล้ว!

เซียวเฉวียนในตอนนี้ดูเหมือนเป็นคนที่สามารถบดขยี้เจ้าเสือเว่ยจียนกั๋วให้แหลกได้ง่ายๆด้วยน้ำมือเขาเอง!

คิดๆดูแล้ว ในใจชาวบ้านอดไม่ได้ที่จะไหวสั่น โดยเฉพาะคนที่เมื่อก่อนชอบรังแกเซียวเฉวียนก็เกิดความกลัวขึ้นมา

ทิศทางลมของเมืองหลวงกับบนฟ้าได้เวลาสลับเปลี่ยนกันแล้ว!

ข้างในจวนเซียว เซียวเฉวียนพร้อมพวกรวมสามคนมองจวนเซียวที่เสื่อมโทรมลงแบบไม่รู้สึกถึงอะไรแต่ดันมีความสุขนิดหน่อย โดยเฉพาะเหมิงเอ้าที่เหนื่อยจนหอบแฮ่กแต่สีหน้ายังคงเปื้อนยิ้ม เป็นเพราะบีบให้เว่ยเชียนชิวยอมรับความพ่ายแพ้จนได้!

“ไป๋ฉี่ เหมิงเอ้า วานท่านทั้งสองซ่อมแซมจวนเซียวให้ข้าด้วย!” เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเบา เงียบสักพักก่อนเอ่ยต่อ “หากพบเจออุปสรรคสิ่งใด เชิญไปที่ศาลาคุนหวู่เพื่อขอให้ท่าอี้กุยช่วยได้”

“ขอรับ! นายท่าน!” ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าน้อมรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว

“มีอีกสองที่ ซ่อมโรงเหล้ากับบ่อนพนันให้ข้าด้วย”

ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าดวงตาแวววับ

เซียวเฉวียนพยักหน้า “ปล่อยให้หอปี๋เซิ่งพังไม่ได้ นั่นคือที่ทำเงินของเรา มีคนอยากให้พวกเราจน แต่เราก็ไม่จน!”

“เห็นด้วยขอรับ! นายท่าน!”

ซ่อมแซมธุรกิจทั้งหมดเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย เซียวเฉวียนวานเรื่องนี้ให้พวกเขาช่วย ตัวเขาเองก็วางใจแล้ว

ในสายตาของเซียวเฉวียน เขาอยากจัดการผนึกจูเสินให้เรียบร้อย เพียงแต่ว่าสภาพการต่อสู้ของเซียวเฉวียนไม่มั่นคงสักเท่าไหร่ ไม่แน่สักวันเขาอาจจะตายด้วยเงื้อมมือศัตรูก็เป็นได้

ผนึกจูเสินในร่างไม่พอใจเซียวเฉวียนแม้แต่น้อย

“เซียวเฉวียนน้อย! สักครู่ข้าช่วยท่านไปแล้ว! ท่านก็ยังจะทรมานข้าอีกหรือ!”

“ข้ารอพบผู้อยู่เบื้องหลังของท่านที่มักใช้ลูกไม้ตื้นๆแล้วได้ผล!”

“ข้ารอหลบหนี!”

“ข้ารอผู้ที่เล่นสกปรก! ชนะแล้วก็ยังขายหน้า!”

เสียงกร่นด่าที่ดังไม่หยุด!

เซียวเฉวียนใช้บทกลอนห้าพันปีของฮวาเซี่ยมาปราบปรามเขา มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว!

“เจ้าปล่อยข้ากลับเกาะจูเสินบัดเดี๋ยวนี้!”

“ข้าจะกลับเกาะจูเสิน! เจ้ารอข้าหลบหนี! ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขังข้าไว้ที่นี้ได้!”

มีไม่กี่ประโยคที่ผนึกจูเสินกร่นด่าวนๆซ้ำๆ

ร้อน!

เซียวเฉวียนรู้สึกเหมือนมีมดนับล้านตัวกำลังกัดแทะสายเลือดของเขา และยังรู้สึกเจ็บแสบเหมือนโดนเอาพริกเป็นหมื่นเป็นแสนเม็ดราดลงบนมือ ดั่งโดนกระชากอวัยวะภายในทั้งห้าไปอย่างแรง ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่มีเจ็บปวดมากกว่าตอนที่โดนผนึกจูเสินทรมานบนเกาะจูเสินล้านเท่า!

“อึก! อึก! อึก!” เซียวเฉวียนเจ็บจนคำรามไม่หยุด!

“เจ้าเด็กน้อย! ข้าจักถามเจ้าอีกครั้ง! เจ้ายังไม่ยินยอมที่จะปล่อยข้ากลับเกาะจูเสินอยู่หรือไม่!”

พิทักษ์เกาะจูเสิน จำกัดคนคุนหลุน เป็นคำสั่งที่นายท่านให้ไว้แก่จูเสิน!

สิ่งที่ผนึกจูเสินนึกคิดอยู่ตลอกมีเพียงสิ่งเดียวคือการกลับไปยังเกาะจูเสิน!

แต่ตอนนี้เซียวเฉวียนกักขังเขาไว้ไม่ให้กลับไป!

ผนึกจูเสินรู้สึกเคียดแค้นและไม่ได้รับความเป็นธรรม!

คราวนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่ผนึกจูเสินจะให้เซียวเฉวียน ถ้าหากเซียวเฉวียนยังดื้อดึงไม่เปลี่ยน เขาก็แค่ฆ่าเซียวเฉวียนทิ้งเสีย หลังจากนั้นก็กลับเกาะจูเสินไปได้!

วันนี้ไม่ใช่เจ้าก็ข้าที่ต้องตายกันไปข้าง! ผนึกจูเสินคิด

ไฟในร่างกายที่แผดเผาเซียวเฉวียนไม่มีท่าทีที่จะลดหนำซ้ำยังเพิ่มขึ้น แผดเผาจนเหงื่อซึมเป็นเม็ดๆ เขารู้สึกเปียกไปทั้งตัว เม็ดเหงื่อเพียงชั่วครู่ก็ระเหยแห้งเหือดไป!

เซียวเฉวียนกัดฟันบรรเทาความเจ็บปวด ริมฝีปากสั่นเครือ แต่ไฟอันร้อนแรงที่แผดเผาร่างเขามาค่อนวันก็ยังทำให้ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากเขา

เซียวเฉวียนเปร่งเสียงแหบแห้ง ที่แม้แต่ตนยังรู้สึกสมเพชเมื่อได้ฟัง “อ่า….. อ่า……”

ครั้งนี้ผนึกจูเสินลงโทษเขาอย่างสาสมเสียจริง!

เปลวไฟแผดเผาร่างเซียวเฉวียนจนมีควันลอยออกมา เพียงไม่นานเขาก็กลายเป็นก้อนถ่านไม้ไปเสียแล้ว!

ไปให้พ้น! อยากฆ่าข้างั้นหรือ!

เซียวเฉวียนคิด ทันใดนั้นกระพือลมเย็นปะทะเข้าใส่ผนึกจูเสิน ลมเย็นพัดไปมาจากจิตใจแห่งการฝึกตน ผนึกจูเสินโต้กลับทันที!

พลังทั้งสองประสานพร้อมไล่ล่ากันและกัน!

เซียวเฉวียนสูดลมหายใจลึกเข้าเต็มปอด รู้สึกถึงธาตุน้ำกับไฟในร่างตนกำลังทะเลาะกัน มีบ้างบางครั้งที่ส่งเสียง “ซู่ๆ” “ซ่าๆ” ออกมา!

ดั่งเลือดเนื้อจะถูกฉีดขาด!