ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 812

จำเป็นต้องพูดสักหน่อย ว่าชิงหลงค่อนข้างรู้จักเซียวเฉวียนอยู่หลายส่วน

ไม่อย่างนั้น พอเซียวเฉวียนได้ฟังผนึกจูเสินพูดว่าชาวคุนหลุนต้องการเริ่มต่อสู้ ภายในใจของเขาคงจะต้องพลุ่งพล่านเป็นอันแน่

ในตอนแรกที่เกาะจูเสิน หากมิใช่ว่าเซียวเฉวียนให้ชิงหลงสาบานในนามของชาวคุนหลุนแล้ว เกรงว่าผู้ที่ประสบภัยพิบัติเป็นคนแรกย่อมเป็นต้าเว่ย ต้าเว่ยจะกลายเป็นประเทศแรกที่ถูกกองทัพชาวคุนหลุนเหยียบราบเป็นหน้ากลอง!

เขารู้ว่าจิตใจของชาวคุนหลุนทะเยอทะยานโฉดชั่ว แต่จะอย่างไรก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะอดทนรอไม่ไหว ชิงหลงเพิ่งจะกลับคุนหลุนมาไม่กี่วันก็เท่านั้น ชาวคุนหลุนก็จัดการรุกประเทศเพื่อนบ้านข้างเคียงไปแล้วสองแห่ง

ระดับความเร็วนี้!

ความสามารถนี้!

ช่างทำให้คนตื่นตะลึงแท้จริง!

“แม่เมิงเถอะ! นี่มันผิดความตั้งใจเดิมของข้าแล้ว!”

เซียวเฉวียนด่าภายในใจครั้งหนึ่ง เขาอดกำหมัดขึ้นมาไม่ได้ ข้อต่อนิ้วของเขาเผยให้เห็นสีขาว

เขาทำลายผนึกจูเสิน เพื่อที่จะปลดปล่อยพลังการต่อสู้ของเหล่าทาสชาวคุนหลุน เพื่อให้ทาสชาวคุนหลุนทำงานให้เขาโดยไม่ต้องถูกผนึกจูเสินตีกลับ วันข้างหน้าจะได้ต่อสู้กับชาวยุทธ์แท้ของเว่ยเชียนชิวได้อย่างไม่ต้องมีความหวั่นเกรงใดๆ!

และถือโอกาสมอบอิสระให้กับชาวคุนหลุนไปเลย!

ก็แค่เท่านั้นเอง!

ไม่ได้คิดเลยว่าพอชาวคุนหลุนได้รับอิสรภาพก็นั่งไม่ติดที่เสียแล้ว!

ผนึกจูเสินแค่นเสียงเย็นชา “ตอนนี้เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำผิดไปมากเพียงใด?”

น้ำค้างแข็งเริ่มเกาะบนหว่างคิ้วของเซียวเฉวียน เขานิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา

เขากำลังขบคิด คุนหลุนลงมือกระทำการปานนี้ ต่อให้ยังมีคำสาบานอยู่ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยเนื้อติดมันชิ้นโตแบบต้าเว่ยชิ้นนี้ไปอย่างแน่นอน!

ผิดอย่างนั้นหรือ?

ไม่! เซียวเฉวียนไม่ได้ผิด!

ก่อนหน้านี้ภาพลักษณ์ที่คุนหลุนแสดงต่อชาวโลกว่ารักสันตินั้นเป็นเพียงภาพลวงตาที่เอามาหลอกลวงชาวโลกก็เท่านั้น!

หากพูดว่าพวกเขาไม่มีปณิธาน ผู้มีคุณธรรมไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องบนโลก แล้วเหตุใดจึงต้องข้องเกี่ยวกับบุคคลต้องห้ามอันดับต้นของโลกอย่างหมิงเจ๋อด้วยกัน?

เกรงว่าชาวคุนหลุนคงจะมีแผนการอื่นอยู่ก่อนแต่แรกแล้ว!

คิดหวังยืมมือคนอื่นๆ ค่อยทำลายขุมกำลังของโลกใบนี้ทีละก้าว หลังจากนั้นก็กลืนกินทั้งแผ่นดิน!

ต่อให้เซียวเฉวียนไม่ได้ทำลายผนึกจูเสิน ก็ไม่อาจจะแก้ไขความทะเยอะทะยานระดับครองแผ่นดินของชาวคุนหลุนได้!

ส่วนต้าเว่ยในยามนี้ถูกพรรคพวกของเว่ยเชียนชิวทำเสียจนบรรยากาศวุ่นวายอลหม่านไปหมด มีเพียงการปลดผนึกจูเสิน แล้วคืนอิสระให้กับทาสชาวคุนหลุน ถึงจะสามารถผ่านสถานการณ์ยากลำบากเช่นนี้ไปได้!

ถึงจะสามารถแก้ปัญหาภายในได้!

นับแต่โบราณผู้อ่อนแอย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง ต้าเว่ยมีเพียงแต่ต้องแข็งแกร่งขึ้นมาถึงจะมีความสามารถในการคะคานอำนาจกับขุมพลังรอบด้านที่จับจ้องมันตาเป็นมันอยู่ได้!

และถึงสามารถดำรงอยู่บนสายธารของประวัติศาสตร์อันยาวนานได้สำเร็จ!

นี่คือภารกิจของตระกูลเซียวที่ปกป้องคุ้มครองต้าเว่ยมานับแต่สมัยบรรพชน!

และเป็นความปรารถนาชั่วชีวิตหนึ่งของปีศาจกวี!

คืนช่วงเวลาอันรื่นรมย์ให้แก่ต้าเว่ยคือความวาดหวังชั่วชีวิตของเหวินเจี้ยวอวี้!

เซียวเฉวียนยังต้องการสานต่อความปรารถนาของพวกเขา ไม่อยากทำให้พวกเขาผิดหวัง!

ก่อนหน้าจะทำเรื่องพวกนี้สำเร็จ เขาต้องผลักหินขวางทางก้อนที่ใหญ่ระดับเว่ยเชียนชิวก้อนนี้ไปให้พ้นเสียก่อน!

พอคิดได้เช่นนี้ เซียวเฉวียนก็สงบจิตใจขึ้นมา และไม่ได้รู้สึกผิดอะไรแล้ว

เพียงแต่ว่าความเย็นชาในสายตาของเขานั้นทวีความดุดันมากขึ้น!

อีกหน่อยเกรงว่าชาวคุนหลุนคงจะสร้างปัญหาและบ่อนทำลายต้าเว่ยไม่น้อยแน่นอน!

แต่ว่าเซียวเฉวียนกลับไม่หวั่นเกรงเลยสักนิด!

ต่อให้เป็นกระแสลมฝนแค่ไหนก็แค่รุนแรงสักหน่อยก็เท่านั้น!

ไม่ว่าจะเป็นใคร ขอเพียงขวางเส้นทางของเขา!

เขาก็แค่ยกดาบขึ้นฟาดฟันไปก็เท่านั้น!

พบเทพสังหารเทพ!

พบพระสังหารพระ!

ทั้งร่างของเซียวเฉวียนเผยประกายเย็นชาพาให้คนสะท้านขวัญ

ไป๋ฉี่กับเหมิงเอ้าที่ยืนอยู่อีกด้านเพียงรู้สึกว่าสายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านก็เท่านั้น พวกเขาตัวสั่นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้พลางมองเจ้านายตนเองด้วยสีหน้าแข็งค้าง

เซียวเฉวียนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมีศักดิ์ศรี ทั้งร่างของเขาเผยกลิ่นอายเย็นชาอันดุดัน

เซียวเฉวียนแค่นเสียงเย็นครั้งหนึ่ง พวกหลงลืมบุญคุณแล้วแก้แค้นผู้มีพระคุณ พวกสมองมีแต่ขี้เลื่อน ต่อให้เป็นขุนนางก็เป็นได้แค่ขุนนางเลอะเลือนผู้หนึ่ง!

หยางซูสัมผัสได้ถึงความไม่ยี่หร่ะของเซียวเฉวียน โทสะภายในใจของเขาก็ยิ่งทะยานโหม เขาอดเอ่ยวาจารุนแรงประโยคหนึ่งไม่ได้ “เซียวเฉวียนเจ้ารอข้าก่อนเถอะ! มันต้องมีเวลาที่เจ้าขอร้องข้า!”

พอเอ่ยปากจบ หยางซูก็เดินเข้าไปในสนามสอบอย่างโมโห!

เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ พวกสมองมัธยมพวกนี้ หากว่ามีปัญญาเหตุใดต้องเอ่ยวาจารุนแรงกันด้วย?

นิสัยเด็กเป็นอย่างมาก!

ทว่าหยางซูนั้นก็แค่ถูกข่าวลือพวกนั้นยุยงไม่กี่ประโยค ก็เชื่อแล้วว่ามันเป็นจริง!

เขายินยอมเชื่อคำพูดของคนนอก และไม่ยินยอมใช้สมองในการวิเคราะห์อะไรสักหน่อย

และเขาไม่ยินยอมสอบถามความจริงกับเซียวเฉวียนและหยางอวี้หวน แถมไม่ยอมฟังคำอธิบายของพวกเขาสักครึ่งประโยค!

ฟังคำพูดลอยๆ ไปเล็กน้อยก็ตัดสินโทษผู้อื่นแล้ว คิดทรยศก็ทรยศ!

โง่งมเป็นที่สุด!

หัวโบราณเป็นที่ยิ่ง!

เซียวเฉวียนหรี่ตามองหยางซูด้วยสายตาเย็นชาเป็นที่สุดครั้งหนึ่ง เขาละอยากจะแหวกสมองของหยางซูออกดูว่าข้างในมันมีแต่ขี้เลื่อยบรรจุอยู่หรืออย่างไร

พอดีเลย เมื่อสบกับสายตาโกรธเคืองของหยางซู ก็คล้ายมีสายฟ้าสี่ห้าเส้นปะทะกำลังกันอยู่!

ภายในใจของเซียวเฉวียนคลื่นลมไม่สงบ ทว่าภายในใจของหยางซูนั้นมีจิตสังหารปรากฏขึ้น!

เซียวเฉวียนในฐานะเป็นราชครู ตัวตนสูงศักดิ์ หากว่าถูกคนอย่างเขาหยางซูสังหาร เช่นนั้นเขาก็จะกู้คืนใบหน้ากลับมาได้ใช่หรือไม่?

หยางซูคิดแบบนี้ แต่กลับถูกเซียวเฉวียนมองออกจนหมดสิ้น

นี่มันช่างไร้หนทางเยียวยาแท้จริง!

ไม่รู้จักประมาณกำลังเอาเสียเลย!

หยางซูกำลังได้ใจ ไม่ได้คำนึงเลยว่าตัวเองมีกำลังมากแค่ไหน หากมิใช่ว่าตอนแรกเซียวเฉวียนช่วยเขาไว้ ป่านนี้เขาถูกผนึกอักษรนั่นบดจนกลายเป็นโคลนชิ้นเนื้อแล้ว จะมากร่างอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร!