ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 819

คำพูดรอมชอมของเซียวเฉวียน เมื่อฟังอยู่ในหูของหยางซู กลายเป็นว่าเซียวเฉวียนสู้เขาไม่ได้ ขอยอมแพ้เขาและขอความเมตตา !

หยางซูอดไม่ได้ที่แสดงความภาคภูมิใจในดวงตา พูดทั้งใบหน้าที่บิดเบี้ยว "เจ้าเซียวเฉวียนก็มีวันมาขอความเมตตาด้วยแฮะ ? แต่ข้าไม่อยากทำตามที่เจ้าขอ !"

ตอนนี้ คิดไม่ถึงว่าพวกชาวบ้านกลับมาพูดให้ท้ายเซียวเฉวียน !

ความรู้สึกที่ถูกฝูงชนหักหลัง ทำให้หยางซูรู้สึกแย่มาก !

หยางซูยอมทนทุกข์เพื่อรักษาหน้า ต้องการสู้กับเซียวเฉวียนให้ตายไปข้างหนึ่ง !

เขาแค่อยากให้ผู้คนที่อยู่นอกประตูเหล่านั้นลืมตากว้างและจ้องมองให้ดี !

เซียวเฉวียนที่พวกเขาพิทักษ์อยู่นั้นจะถูกหยางซูสังหารให้ตายยังไง!

มาดูกันว่าพวกเขาจะกล้าดูถูกหยางซูอีกหรือไม่ต่อไปนี้ !

เซียวเฉวียน! เห็นแก่ความเป็นครูและศิษย์ ข้าจะรักษาร่างของเจ้าให้ครบถ้วนสมบูรณ์ ! เจ้าจะลงมือจัดการตัวเองหรือจะให้ข้าลงมือ ?”

หยางซูในเวลานี้ ขณะพูดเช่นนี้ ทำตัวเหมือนกับกษัตริย์ที่หยิ่งผยองอยู่เบื้องสูงลิ่ว พูดกับเซียวเฉวียนด้วยน้ำเสียงเหมือนให้ทาน

เซียวเฉวียนหน้าบึ้ง "พูดจาโอ้อวดใหญ่โตชะมัด !"

"ดูเหมือนว่าที่แล้วมาครูจะละเลยสั่งสอนเจ้าไปมาก ทำให้เจ้าเย่อหยิ่งยโสและพูดจาหยาบคายขนาดนี้ !"

”นี่เป็นความผิดของครูเอง ! วันนี้ครูจะชดเชยบทเรียนเหล่านี้ให้กับเจ้า !”

ทันทีที่คำพูดอันเยือกเย็นจบลง เคลื่อนร่างแวบหนึ่ง ฮุบมาอยู่ต่อหน้าหยางซู ฝ่ามือทั้งคู่ฟาด “พัวะ ๆ ” บนใบหน้าของหยางซูอย่างไวสองที รอยเก่าบนใบหน้าของหยางซูยังไม่ทันจางหายสนิท รอยฝ่ามือสีแดงสองอันทับซ้อนเข้าไปอีก ครั้งนี้ลึกยิ่งกว่ารอยสองอันเมื่อกี้นี้อีก !

การตบสองพัวะนี้ทำให้หยางซูเซ่อไปเลย เขาผ่านไปหลายวินาทีถึงได้กลับมามีสติ เขาปิดหน้าอันเจ็บปวดและแสบร้อน ทั้งร่างของเขาส่อให้เห็นแรงแค้นที่ต้องการจะสับเซียวเฉวียนเป็นชิ้น ๆ!

”เซียวเฉวียน ! เจ้า เจ้าตีข้าอีกแล้วหรือ ?” หยางซูโกรธจนจะพูดไม่ชัดแล้ว !

ใช่ ตีแล้ว เป็นไงบ้าง ? เซียวเฉวียนลดคิ้วลงและมองดูฝ่ามือที่ยังเปื้อนเลือดของหยางซู ด้วยสีหน้ารังเกียจ เขาไม่แม้แต่จะเงยตาขึ้นและพูดอย่างใจเย็น "ทำไมหรือ ? ไม่แน่ใจว่าใช่ครูตบหน้าใช่ไหม ? ลองอีกสองทีไหม ?"

“เจ้า !” หยางซูเอามือปิดหน้า ไอ้เซียวเฉวียนหน้าด้านคนนี้ !

เซียวเฉวียนเลิกคิ้วขึ้นมองดูหยางซูที่โกรธเกรี้ยวสุดขีด ดวงตาของเซียวเฉวียนมีแต่อารมณ์เยาะเย้ย ลูกศิษย์หัวดื้อขนาดนี้ ครูบาอาจารย์อบรมสั่งสอนหน่อยจะทำไม ?

ทำเป็นมีอารมณ์รุนแรง !

กฎหมายต้าเว่ยไม่ได้บัญญัติครูจะลงโทษลูกศิษย์ทางร่างกายไม่ได้!

“ยอมไหม ? เซียวเฉวียน! วันนี้เจ้าตายแน่ !” หยางซูพูดอย่างปากร้าย

มาอีกแล้ว !

หยางซูทะเลาะกันได้แต่ใช้ปาก ! อย่างอื่นไม่เป็นมวยเลย ! ปากจัดอย่างเดียว !

เซียวเฉวียนเดินผ่านตัวหยางซูด้วยความรังเกียจ ต้องการออกจากสถานที่แห่งนี้

คนบ้าประเภทนี้ เซียวเฉวียนฆ่าไม่ได้ หลบก็ไม่ได้หรือ ? ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนกลัวเขา แต่เพราะวันนี้เป็นวันสอบคัดเลือกขุนนาง และเซียวเฉวียนไม่ต้องการแบกชื่อเสียงว่าไปทำร้ายลูกศิษย์

แต่ดูเหมือนว่าหยางซูจะบ้าไปแล้ว เขาวิ่งไปขวางทางเดินที่หน้าเซียวเฉวียน

หยางซูดวงตาแวบเห็นความโหดร้ายน่ากลัว มือที่ถือดาบสั้นหันทิศทางอย่างว่องไว ชี้ปลายดาบเข้าหาหน้าท้องตัวเองแล้วเสียบเข้าไป !

ในเวลาเดียวกัน หยางซูเบนร่างของเขาไปทางด้านข้าง ใช้ร่างกายของเขาเพื่อปิดบังสายตาของผู้คน มืออีกข้างของเขาแอบคว้ามือที่เปื้อนเลือดของเซียวเฉวียน เขาดึงเซียวเฉวียนอย่างแรงไปข้างหน้าตัวเอง เจตนาสร้างภาพลวงตาว่าเซียวเฉวียนเอาดาบสั้นมาแทงเขา !

อย่างไรก็ตาม หยางซูถือดาบแทงเอง เขารู้ใช้แรงหนักเบาแค่ไหน ที่แท้แค่โดนผิวหนังเล็กน้อย แต่เลือดก็ออกมาตามคมดาบ

หยางซูแสร้งทำท่าอย่างเจ็บปวด "โอ้ย!" และพูดอย่างตื่นเต้นเร่าร้อน "เจ้า...... ฆ่าศิษย์จริงๆ หรือ ?"

ผู้คนที่อยู่นอกประตูต่างก็ตกใจกับหยางซู เซียวเฉวียนลงมือจริง ๆ หรือ ? หากเจ้าของชิงหยวนถูกกล่าวหาว่าฆ่าลูกศิษย์ เซียวเฉวียนถึงไม่ตาย หนังก็ต้องหลุดแน่

ชาวบ้านอยากทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามา ทำได้แค่โผล่หัวจากข้างนอกประตูเข้าไปมอง

สุดท้ายก็ยังเห็นไม่ชัดเจน

เวลานี้ หยางซูหน้าปรากฏรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์โหดร้าย เขากระซิบกับเซียวเฉวียน "เซียวเฉวียน เจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก !"

หยางอวี้หวนเคยอาศัยอยู่ในจวนเซียวมาระยะหนึ่ง เธอก็รู้จักนิสัยของเซียวเฉวียนเป็นอย่างดี ถ้าหยางซูไม่ได้ผิดจนเกินเหตุ เซียวเฉวียนก็คงไม่ลงมือ !

เช่นเดียวกับครั้งล่าสุดในหอเทียนหมิง หยางซูสบประมาทเซียวเฉวียนแค่ไหน เซียวเฉวียนก็ไม่ถือสาเขา

เซียวเฉวียนเหลือบมองหยางอวี้หวนอย่างเฉยเมย แรงอาฆาตในตัวก็กระจายออก พอเห็นเธอ หรือแค่ให้ได้ยินชื่อหยางอวี้หวนชื่อนี้ เซียวเฉวียนจะพลอยนึกถึงจิ่นเซ่อน้องสาวของเขา เธอตายอย่างน่าอนาถขนาดไหน......

การปรากฏตัวของหยางอวี้หวน ทำให้เซียวเฉวียนนึกถึงจิ่นเซ่อที่อายุน้อยและงามพอๆ กัน ดวงตาของเซียวเฉวียนมืดลงเล็กน้อย รู้สึกหงอยเหงา โศกเศร้า แรงอาฆาตพลุ่งพล่าน

หยางอวี้หวนรู้สึกหวาดกลัวต่อแรงอาฆาตที่มาอย่างกะทันหันในร่างของเซียวเฉวียน และน้ำตาก็คลออยู่ในดวงตาของเธอ "ท่านเซียว บุญคุณที่จวนเซียวและท่านมีต่อหนู หนูมิอาจตอบแทนได้ การตายของคุณชายหยาง หนูจะรับผิดชอบเพียงคนเดียว การตายของคุณชายหยาง หนูหยางอวี้หวนเป็นคนฆ่าเอง”

สตรีใช้ชีวิตเฝ้าอยู่ในเรือน ยังรู้จักตอบแทนบุญคุณ เข้าใจเหตุผลได้ขนาดนี้

มาดูหยางซูนั่นสิ......

เซียวเฉวียนส่ายหัวอย่างหมดแรง หยางซูเสียสติของความเป็นมนุษย์ แย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!

แต่ว่า เซียวเฉวียนไม่อยากให้มีหญิงมายืนขวางอยู่ตรงหน้าเขา เขาพูดอย่างใจเย็น "ไม่ต้องมาทำแบบนี้ ข้าจะแก้ปัญหาเอง !"

อย่าว่าแต่หยางซูยังไม่ตาย ถึงหยางซูจะตายแล้ว เซียวเฉวียนก็ยังมีวิธีเอาตัวรอดได้

“ท่านเซียว ให้หนูช่วยท่านสักแรงเถอะ ตระกูลเซียวเหลือท่านเพียงคนเดียวแล้ว ท่านจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไม่ได้ ”

น้ำเสียงของหยางอวี้หวนแทบจะขอร้อง ขณะที่เธอพูด น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว แสดงให้เห็นถึงความซาบซึ้งยิ่งนัก

ช่วงนี้ แม้หยางอวี้หวนจะไม่ได้ออกข้างนอก แต่สภาพกันเสียงของลานบ้านไม่ดีนัก เธอได้ยินทุกสิ่งที่ชาวบ้านข้างนอกพูดกัน จากการสนทนาของพวกเขา เธอก็รู้เหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นเร็วๆ นี้ในเมืองหลวง

รวมถึงจวนเซียวที่จัดงานศพ เซียวเฉวียนบ้านแตกสาแหรกขาด และบ้านเซียวก็มีเจ้านายเซียวเฉวียนเหลืออยู่เพียงคนเดียว !

ไม่รอให้เซียวเฉวียนพูดอะไรต่อ หยางซูที่นอนอยู่บนพื้นก็คงทนฟังอีกต่อไปไม่ได้ เขา “ขวับ” ลุกขึ้นยืนและด่าทอ "ให้ตายเถอะ !"

"อ่า!"

ไม่เพียงแต่หยางอวี้หวนตกใจกรีดร้อง ผู้คนที่อยู่นอกประตูก็ตกใจอุทานว่า "แกล้งตายนี่วา !"